Afghanistan is nu echt een totalitaire militaire staat

Het universiteitsverbod voor Afghaanse vrouwen was de laatste terreurdaad van de Taliban in 2022. Voor de universiteitspoorten verschenen tot de tanden toe bewapende Taliban-strijders in tanks en legertrucks. Ze beroofden vrouwelijke studenten van onderwijs en vrouwelijke docenten en professoren van hun werk. De Taliban strijden niet alleen om territorium: het front van de burgeroorlog in Afghanistan is verlegd naar het innerlijke bewustzijn en het verwerven van kennis. Afghanistan is nu echt een totalitaire militaire staat.

Deze laatste terreurdaad tegen vrouwen haalde het internationale nieuws. Maar de burgeroorlog tegen vrouwen is al lang aan de gang. Onder het Taliban-bewind, dat in 2021 opnieuw werd ingevoerd, worden vrouwen dag na dag met meer en meer beperkingen geconfronteerd.

In anderhalf jaar tijd hebben de Taliban tientallen decreten tegen vrouwen uitgevaardigd. Zo kwam er een bevel om de kantoren voor de emancipatie van vrouwen op te heffen, de verplichte hijab in te voeren, meisjesscholen boven de zesde klas te sluiten en alle sportclubs, make-upsalons en openbare baden te sluiten. Er kwam een verbod voor vrouwen om te werken, om cursussen te volgen en om sociale en politieke activiteiten te ontplooien. Vrouwen kunnen geen gebruik meer maken van studiebeurzen, mogen niet alleen reizen, zelfs in een taxi moeten ze worden vergezeld door een familielid. Vrouwen worden ook gemarteld door het Taliban-regime en dit fysieke geweld wordt vervolgens systematisch verspreid via (sociale) media.

Het is bekend: in het wereldbeeld van de Taliban zijn vrouwen geen volwaardige mensen. De huidige Taliban-minister van Hoger Onderwijs zei het zo: „Vrouwen doen onder het voorwendsel van onderwijs aan prostitutie.” Dit illustreert de culturele context van de Taliban zélf. In hun orthodoxe Deobandi-scholen en Haqqani-netwerken is de definitie van een vrouw die zich buiten de huiselijke omgeving begeeft: een ontuchtige vrouw en dus een prostituée.

Het resultaat is een hedendaagse vorm van slavernij. Onder het Taliban-regime moeten vrouwen leven alsof ze dood zijn.

Retoucheren van het onderwijs

Het universiteitsverbod mag dan de laatste daad van de Taliban in 2022 zijn, het verbieden van onderwijs aan vrouwen is slechts een eerste stap. De volgende stap is het retoucheren van het onderwijs zelf. De inhoud van educatieve boeken zal worden aangepast aan de Taliban-ideologie, bepaalde (wetenschappelijke) thema’s zullen verdwijnen, boeken zullen worden verboden en worden vervangen door religieuze boeken die jihad, oorlog, bloedvergieten en geweld promoten. Alle referenties naar maatschappelijke functies van vrouwen zullen worden geëlimineerd, zodat nieuwe generaties alleen in aanraking komen met het vrouwbeeld zoals geschapen door de Taliban.

De Taliban zijn al begonnen om scholen en universiteiten om te vormen tot religieuze instituten, waar het aanleren van extremisme wordt gepropageerd door studenten aan te moedigen te doden of door hen op te leiden tot zelfmoordcommando.

De Taliban stellen geen professionele leraren aan. Zelfs analfabeten kunnen hun expertise over bombarderen, zelfmoordacties en terrorisme nu verspreiden via het Afghaanse onderwijssysteem. Dit wordt een onuitputtelijke bron van Taliban-rekruten.

Afghanistans grootste probleem is niet langer het opheffen van vrouwenrechten waartegen iedereen te hoop loopt, maar dat het Taliban-denken ongebreideld kan doorwoekeren binnen alle instituties die er nog zijn. Het grootste probleem is ook niet langer het feit dat de internationale gemeenschap de veertig miljoen inwoners van Afghanistan heeft uitgeleverd aan een terroristische groepering, maar dat elke poging van internationale vertegenwoordigers om de huidige situatie te veranderen door met de Taliban te onderhandelen, vruchteloos is zonder eensgezinde verwerping van het Taliban-denken.

Illusie

Zowel buitenlandse als binnenlandse lobbyisten hebben jarenlang geprobeerd de wereld de illusie te verkopen dat er met de Taliban valt te praten. De opstelling van sommige Afghaanse leiders heeft daar, helaas, ook aan bijgedragen. Op basis van de eigen denkbeelden over etnisch nationalisme vonden zij het belangrijker de eigen etnische hegemonie in Afghanistan te behouden door te blijven flirten met de Taliban. Daardoor, en dankzij twee decennia onafgebroken strijdlust van de Taliban zelf, faciliteerden die Afghaanse leiders uiteindelijk in 2020 mede de zogenoemde Doha-overeenkomst tussen de Verenigde Staten en de Taliban.

Helaas gaat ook de internationale gemeenschap door met het zoeken naar afstemming met de Taliban. Alsof het ware gezicht van de Taliban nog niet duidelijk genoeg is. De Taliban aarzelt niet eens om te eisen dat buitenlandse hulporganisaties vrouwen uit hun werknemersbestand elimineren. Ik hoop dat geen enkele ngo zal zwichten voor deze chantage.

De internationale gemeenschap legitimeert de Taliban-leiders door achter de schermen afspraken met hen te maken. De centrale bank van Afghanistan verklaarde afgelopen oktober veertig miljoen dollar te hebben ontvangen: „In continuation of the international community’s humanitarian aid.”

Lees ook: Ngo Afghanistan staakt werk na vrouwenverbod: ‘Dit is een rode lijn’

De internationale gemeenschap volstaat steeds opnieuw met een machteloze oproep aan de Taliban om niet te doen wat het doet. Deze keer klinkt de oproep om scholen en universiteiten te heropenen. Terwijl na heropening in iedere onderwijsinstelling onherroepelijk de wind van de Taliban-ideologie zal waaien.

Deze internationale handelwijzen zijn net zo goed humanitaire misdaden als de misdaden van de Taliban zelf. En zullen uiteindelijk leiden tot het legitimeren van terrorisme, takfiri-activiteiten (het recht dat fundamentalistische groepen zoals de Taliban en Al-Qaida zichzelf toeëigenen om iedere moslim te doden die hun ideologie niet aanhangt) en tot geweld binnen en buiten Afghanistan.

Universele verklaringen over de rechten van de mens vullen de Afghaanse ruimte alleen nog met lucht. Het discours over vrijheid en mensenrechten is er veranderd in one roof and two airs; we leven zogenaamd allemaal onder hetzelfde universele dak, maar voor Afghanen is er slechts tweederangs zuurstof.