Column | Laat cum laude toch lekker blijven klinken

Sjoerd de Jong

Ergens onder in een la moet hij liggen, maar durf ik er nog naar te kijken? Werd ik destijds, in de jaren tachtig, echt ‘met lof’ uitgezwaaid aan de Universiteit van Amsterdam? Nu zegt dat niet alles over mijn academische vaardigheden, want de opleiding die me beloonde stond lang bekend als een vergaarbak van excentrieke geesten en halve garen die, vond althans het kabinet-Lubbers, van overheidswege node moest worden aangepakt. Maar goed, lof is lof.

Of is het stress? Opleidingen geneeskunde overwegen het cum laude af te schaffen omdat het stress veroorzaakt bij studenten, die toch al vaak met één been in een burn-out staan.

Het lijkt sympathiek. Want hebben we het al niet moeilijk genoeg in onze neoliberale ratrace zonder dat polariserende schouderklopje voor Extra Grote wijsneuzen? Alles is toch al object van rating en ranking, tot aan telefoontjes met een helpdesk en de veerdienst naar Texel. Excellentie is marketing geworden. Ooit werden ministers zo aangesproken, nu zijn het de vleeswaren in de supermarkt. Ook privé geldt: je leven móet een feest zijn, elke dag, de bucketlist moet worden afgewerkt. Zelfontplooiing heette dat ooit, nu is het een afvalwedstrijd voor gestaalde doorzetters.

Onvermijdelijk komt dan de kater. In groeiende afkeer van de meritocratie (toch maar een ‘leugen’), honger naar gemeenschapszin en soms in een muf determinisme: eigen schuld of verdienste bestaan niet, je hebt domweg pech of geluk gehad met je genen of vinkjes.

Er schuilt zo een vreemde tweespalt in het eigentijdse individualisme. Aan de ene kant ben je uniek, uitzonderlijk en is je identiteit helemaal van jezelf; anderzijds ben je een speelbal van je omgeving en afkomst. Gemene deler: wie ben jij om te denken dat je excellenter bent dan… nou ja, ik?

Dus vinden we het ook spannend dat op tv een uitmuntende oud-Kamervoorzitter op de egalitaire pijnbank wordt gelegd door een cabaretier die vooral wil horen dat ook zij heus een nare ellendeling kan zijn – zoals wij allemaal.

Ook universiteiten zijn verstrikt geraakt in een permanente cultuur van toetsen en beoordelen -– en hebben nu te maken met de katerige keerzijde. Maar moet het arme loftrompetje dat cum laude heet daar de kop van jut van worden? Je zou zeggen: neem eerst de bedrijfscultuur van beurzen, publicatielijsten en ‘profilering’ eens onder de loep.

Excellentie in de wetenschap hoeft geen bron van stress te zijn, cum laude geen opgestoken middelvinger naar ‘de rest’. Het is een teken van waardering binnen een discipline die altijd groter is dan jezelf, dus juist een inbedding van het ongebreidelde ego. Gemeenschapszin is ook niet: allemaal hetzelfde krijgen van Sinterklaas, maar je naar vermogen inzetten voor een gedeelde zaak, professie of ideaal. Onderlinge verschillen doen daar geen afbreuk aan.

Sjoerd de Jong schrijft elke donderdag op deze plek een -column.