Tour-winnaar Demi Vollering is dit jaar sterker, slimmer en overtuigd van haar kunnen

Het had niet veel gescheeld of Demi Vollering (26) uit Berkel en Rodenrijs had een carrière in het schaatsen nagejaagd. In de winter van 2017-2018 was ze Zuid-Hollands kampioen geworden, met de 1.500 meter en de drie kilometer als beste afstanden, en ze wilde zien hoe ver ze als topschaatster kon komen. Dat zou ze naast haar werk als bloemist doen, het vak dat ze al jong leerde, als oudste kind van ouders met een hortensia-kwekerij.

In de tijd die er overbleef, werkte ze aan haar hoeken en haar afzet op het ijs. Rond die periode kreeg ze een relatie met een niet onverdienstelijke amateurwielrenner. Het viel Jan de Voogd meteen op hoe gefocust en professioneel Vollering met haar sport bezig was. Niet als een bezetene, maar de klasse droop ervan af, vertelt hij.

Ze had overduidelijk aanleg om hard te schaatsen, maar om echt goed te worden, moest ze naar Heerenveen verhuizen, vond De Voogd, zodat ze op het snelle ijs van Thialf uren kon maken. „Maar dat wilde ze niet”, vertelt hij zondagochtend aan de telefoon. Want eigenlijk wilde ze nog liever wielerprof worden. Daar droomde Vollering als kind al van, maar ze dacht daar in 2016 te oud voor te zijn. De Voogd vond dat het nog makkelijk kon.

In de zomer trainden ze veel op de fiets samen. Dan trokken ze naar de Ardennen, voor trainingstochten van zes uur. „Daar reed ze zich finaal in het rood en moest ik haar op de klimmetjes soms omhoog duwen”, zegt De Voogd. „Maar de volgende dag stond ze zonder spierpijn op en kon ze weer. Toen zag ik wel: oké, met deze vrouw is iets bijzonders aan de hand.”

Vollering besloot, met steun van haar vriend, vol voor het wielrennen te gaan. De Voogd was inmiddels voor zijn werk naar Zwitserland verhuisd en Vollering probeerde daar zo vaak als ze kon te zijn. In de buurt van het Vierwoudstrekenmeer en later in het dorpje Therwil vond ze de perfecte omgeving om aan haar klimkwaliteiten te werken. En niet zonder resultaat: aan het eind van haar eerste serieuze jaar als wielrenster tekende ze haar eerste profcontract bij het Nederlandse team Parkhotel Valkenburg.

Sindsdien is ze zich vooral bergop gestaag blijven ontwikkelen. Waar men eerst nog dacht dat ze gemaakt was voor de kortere klimmetjes in de grote klassiekers, werd ze ook op de langere beklimmingen steeds beter. In 2021 brak ze door, met een zege in Luik-Bastenaken-Luik, waar ze de hegemonie van Annemiek van Vleuten voor het eerst doorbrak. Dat jaar won ze ook La Course, de eendaagse voorloper van de Tour de France Femmes. Vorig jaar werd ze derde in de Vuelta, en daarna tweede in de Tour. Op de langere beklimmingen kwam ze tegen Van Vleuten nog flink tekort.

Behalve sterker moest Vollering ook slimmer worden of beter, overtuigd raken van haar eigen kunnen. Ze twijfelde geregeld aan zichzelf. Vaak durfde ze niet aan te vallen, uit angst om te verliezen.

Na die verloren Tour van vorig jaar zocht ze mentale begeleiding. Ze wilde leren omgaan met de druk die ze zichzelf vaak oplegde. Vrijer koersen. Initiatief nemen. Het wierp meteen vruchten af: dit voorjaar was ze onverslaanbaar. Ze won de zeldzame triple Amstel Gold Race, Waalse Pijl, ‘Luik’ binnen een week.

Maar ook fysiek maakte ze een grote sprong. Daar lag dan ook nog veel ruimte voor verbetering. „Tot afgelopen winter zat ze in november en december nauwelijks op de fiets”, vertelt De Voogd. „Dan regende het of was het koud, en dan had ze geen zin. Ging ze een rondje hardlopen of mountainbiken, terwijl ik op Strava zag dat Annemiek er al duizenden kilometers en een eerste hoogtestage op had zitten. Ik zei daar niets van, want het moest uit haar zelf komen. Even later zei het team: je moet meer trainen. Dan heb je een bredere basis.” Het resultaat mag er zijn. Vollering is dit seizoen met afstand de beste wielrenster ter wereld.

Wraak na de Vuelta

Ze kwam naar de Tour met geen enkel ander doel dan geel. In mei had ze de Ronde van Spanje al kunnen en zelfs moeten winnen, als Annemiek van Vleuten niet was gaan versnellen toen zij net een plaspauze inlaste. Vollering verloor de Vuelta met negen seconden. Ze zinde op sportieve wraak.

Het moest gaan gebeuren op de Col du Tourmalet, op de voorlaatste dag. Ze voelde zelf ook wel dat ze Van Vleuten, veertien jaar ouder dan zij, bergop inmiddels de baas was. Die rit had ze samen met De Voogd uitgebreid verkend, zoals ze ook een laatste trainingskamp in Andorra hadden belegd, op hun eigen manier. Dan rijden ze in een eigenhandig omgebouwde Mercedes Sprinter 4×4 de bergen in en trainen ze in alle rust. Van haar ploeg krijgt ze de vrije hand. „Zo kan ze opladen en trainen tegelijk”, zegt Anna van der Breggen, die naast haar ploegleider sinds vorig jaar ook haar trainer is. „Daar wordt ze het gelukkigst van.”

Op Instagram is regelmatig te zien hoe Vollering haar yogamatje uitrolt en op een alpenweide haar oefeningen doet. Na een lange training zet De Voogd de barbecue aan en doen ze alsof het vakantie is. „Zo maakt ze tijdens verkenningen leuke herinneringen”, zegt De Voogd. „Tijdens de etappes denkt ze daaraan. En dat helpt haar de dag door.” Vollering is op haar best in de vrije natuur, vertelt haar moeder Germa, die met haar man in een gehuurde camper afgelopen week achter haar dochter aanreed. „Ze was als kind altijd buiten, vieze handen maken.”

Haar voorbereiding op de Tour was vlekkeloos verlopen, maar toch voelde ze zich tijdens de eerste etappes nog niet top. Het ging volgens De Voogd om „die laatste paar procentjes”. Dat had deels te maken met haar menstruatiecyclus. Vollering hield desondanks de schade beperkt. Extra vervelend was het dan ook dat ze donderdag tijdverlies leed door een straf van twintig seconden. Ploegleider Danny Stam had haar na een lekke band met zijn wagen uit de wind gehouden, totdat ze weer aansluiting vond bij het peloton. Daarbij maakte hij een gevaarlijke uitwijkmanoeuvre. Stam verzette zich zo hevig tegen de sanctie dat hij uit de Tour werd gezet.

Ook Vollering deed uitgebreid haar beklag. Ze vond dat ze onterecht benadeeld werd voor iets wat voortdurend gebeurt in het wielrennen. Straks verloor ze de Tour door een jurybeslissing. Daags voor de rit naar de Tourmalet kwam ze onzeker over. Ze vond het maar vreemde dagen geweest. De Voogd: „Ik denk dat het deze winter misschien tijd wordt voor mediatraining. Ze zegt alles wat ze denkt. Dat is mooi, maar kan ook tegen haar worden gebruikt.”

Toen ze zaterdag wakker werd, voelde ze de spanning door haar lijf gieren. Het waren haar ploeggenoten die haar rustig kregen. „Je bent al het hele jaar de beste klimmer”, zeiden ze tegen haar. „Laat het nu maar zien.” Ze voelde zich daarna zo zelfverzekerd dat ze in de afdaling van de Col d’Aspin, de voorlaatste klim, net als Van Vleuten in de remmen kneep en weigerde de ontsnapte Katarzyna Niewiadoma terug te halen. Als Van Vleuten niet wilde samenwerken, dan zij ook niet. Voor het eerst in haar carrière speelde ze hoog spel. Daarin school haar mentale ontwikkeling. Na de afdaling brachten haar ploeggenoten haar terug in stelling.

Geel op de Tourmalet

Vijf kilometer voor de top van de Tourmalet zag ze dat Van Vleuten met opengesperde mond naar adem hapte, ging ze op aangeven van Van der Breggen op de pedalen staan en verdween ze in de mist. „Die twintig seconden gaan jou de Tour niet kosten”, coachte Van der Breggen via de radio.

Ze passeerde haar ouders, haar zusje, haar partner, haar hond en haar vrienden. Iedereen was naar de flanken van de mythische berg gekomen om haar bij te staan. Al dat vertrouwen gaf haar vleugels. Zo reed ze minuten bij haar rivalen weg. Op de top kreeg ze het geel om haar schouders. Haar nagels hadden dezelfde kleur. Er viel een zware last van haar schouders. „Je moet het eerst nog maar waarmaken, zei ze. „Het is altijd spannend, want je weet niet wanneer je ineens leeg raakt.” Ze zei dat ze gedroomd had van het geel. Het was onwerkelijk dat het nu ineens zover was.

In de afsluitende tijdrit in Pau hoefde ze alleen maar overeind te blijven om de Tour te winnen, want in haar capaciteiten had ze genoeg vertrouwen. De trui kwam geen moment meer in gevaar. Volgend jaar zal ze met rugnummer 1 starten in de Tour, die in Rotterdam begint en daarna door haar geboortedorp Pijnacker trekt.