N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2019/10/youp5bij3.png)
Komend jaar kom ik te overlijden. Dat is geen leuk begin van een column, maar helaas is het niet anders. Of ik ongeneeslijk ziek ben? Niet dat ik weet. Hoe ik dan weet dat ik dit jaar aan mijn definitieve einde kom? Het is gewoon zo. Omdat ik tijdens de jaarwissel levensgevaarlijk Duits vuurwerk ga afsteken? Zoals de Panzerfaust 270? Nein. Of ik ongevaccineerd naar China ga? Ook niet. Lang weekend Kiev? Geen denken aan. Nee, ik sterf hier gewoon op een Amsterdamse stoep. Domweg omdat ik daar de afgelopen maanden drie keer bijna ben doodgereden door een sneuneus op een e-bike. Inderdaad door een zielige VanMoof-boomer. En u weet: vier keer is scheepsrecht. Dus de volgende keer is het raak en mag ik voor eeuwig gaan slapen op Zorgvlied.
Ik hoor u denken: een fiets op de stoep? Ja, dat moet omdat de rijweg meestal geblokkeerd is door een busje van de pakketjesmaffia. De chauffeur van zo’n kreng staat een kwartier lang bij minimaal een huisje of zeven aan te bellen in de hoop zijn pakketje Hema-dildo’s aan een van de buren kwijt te raken. Achter het busje staat een vrachtwagen van Albert Heijn, die bij andere bejaarde buren de wekelijkse Chardonnay-voorraad komt aanvullen. Zij durven niet meer naar de supermarkt omdat ze niet alleen te lam om te lopen zijn, maar ook uit angst dat ze met zestig kilometer per uur worden geschept door een gepensioneerde psychopaat op een fatbike. Of door een blinde flitsbezorger.
Het is een epidemie. De gehele Amsterdamse bejaardenberg fietst elektriek en ze voelen zich allemaal een Jonas Vingegaard tijdens een eindsprint van een beslissende Touretappe. Het is aandoenlijk hoe je mijn generatie zich naar hun urn ziet haasten. Vrijwillige euthanasie. Vanaf 1 januari lopen veel binnenstadbewoners met een helm op. Gewoon uit voorzorg.
Ondertussen zit iedere Spoedeisende Hulp vol gebroken sleutelbeentjes te kermen dat zij er niks aan konden doen. Meestal zijn de voetgangers dood en de fietsers zelf gewond. Zij klagen: wie loopt er in godsnaam op een trottoir terwijl jij daar net met vijftig kilometer per uur aan komt racen?
Het leukste aan deze suïcidale e-bikers is wat ze in paniek schreeuwen. Meestal iets met een ongeneeslijke ziekte. Laatst kreeg ik van een treurige fietser twee kwalen tegelijk naar mijn kop. Tien minuten later stond ik naast hem aan de bar van mijn vaste koffietentje. Ik vroeg hem of hij arts was. Hij wilde weten waarom ik dat vroeg. „Omdat u mij zojuist bejaarde kankermongool noemde.” Hij kon het zich niet herinneren. Alzheimer dus. Waarop hij vroeg of ik dokter was. Twee biertjes later vertelde hij dat hij het niet tegen mij had. Maar hij belde al fietsend met zijn ex.
Bellen op je fiets mag niet, dacht ik tuttig en schoot in de lach omdat ik in de stad leef waar ze vuurwerk verkopen dat je niet mag afsteken. Je kan niet zeggen dat onze burgemeester Femke Halsema geen gevoel voor humor heeft.
Toen verdween ik in de krant. Pelé dood. Brazilië drie dagen nationaal in tranen. Wat deden wij eigenlijk toen Johan dood was? Slap ouwehoeren aan de twintig talkshowtafels. Verder las ik dat de Belastingdienst een gigantisch personeelstekort heeft waardoor geen enkele aangifte nog behoorlijk gecontroleerd wordt. Ik belde mijn accountant bij KPMG en sommeerde haar dat de auto van mijn vrouw vanaf nu op de zaak gaat, net als dat ons vakantiehuis mijn 100 procent aftrekbare werkplek wordt, dat vanaf nu alle privé-etentjes ook zakelijk zijn, dat de wijnen van het afgelopen kerstdiner alsnog als representatie worden opgevoerd, net als ons komende reisje naar Parijs en dat we tijdens onze komende zomervakantie een balletvoorstelling gaan bezoeken waardoor de gehele vakantie zakelijk is. Mijn accountant moest lachen. Waarom? Omdat ze dit al jaren voor me doen. Net als voor alle klanten. Toen vroeg ze of ik mezelf dit boekjaar nog iets cadeau wilde doen?
„Doe maar een VanMoof!”, lachte ik en wenste haar een voorspoedig 2023. Zij mij ook.
