De grootste batterij van Nederland is nog lang niet groot genoeg

Posted on June 5, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

energieopslag In Vlissingen wordt de grootste batterij van Nederland klaargemaakt voor gebruik. De markt voor energieopslag groeit, maar batterijen zijn nog te klein en te duur om de grote overschotten van groene stroom op te vangen.

Rein Wieringa

5 juni 2023

Leestijd 6 minuten

Arbeiders werken in Vlissingen aan de komst van de grootste operationele batterij van Nederland onder leiding van het bedrijf SemperPower. — Arbeiders werken in Vlissingen aan de komst van **de grootste operationele batterij van Nederland** onder leiding van het bedrijf SemperPower. Foto Walter Herfst

Boven het haventerrein van Vlissingen bungelt een lichtgrijs blok. Het heeft vier stompe poten onderop en drie lampjes voorop – veel meer is er niet aan te zien. In het blok zitten acht zwarte laden, en in die laden zitten staven met lithium-ijzer-fosfaat. Alles bij elkaar weegt het zo’n drieënhalve ton.

Een kraan laat het blok zakken tot vlak boven een paar metalen balken, dezelfde tint lichtgrijs. Drie mannen pakken het aan en duwen ertegen zodat het precies op de goede plek neerdaalt. Vier boutjes door de poten, en dan nog een blok. En dat dan 168 keer. Een paar honderd draadjes erin, een omvormer en een transformator erbij, en je hebt de grootste batterij van Nederland. Vanaf het najaar moet die batterij gaan helpen bij de transitie naar duurzame energie, ondanks een overvol stroomnet.

Paul Geluk maakt met zijn telefoon een foto van de werkzaamheden. „Even aan mijn collega’s laten zien.” SemperPower, het bedrijf waarvoor hij werkt, is de eigenaar van de batterij, maar Geluk is niet eerder op het terrein in Zeeland geweest.

De installatie van de batterijmodules laat het drie jaar oude bedrijf uit Amsterdam over aan de hoofdaannemer. En ook met de elektriciteit die er straks doorheen stroomt, heeft SemperPower weinig te maken.

„Wij verhuren de batterij straks aan verschillende partijen”, legt Geluk uit. Een derde is voor energieleverancier Essent, over de andere twee derden mag hij niks zeggen. Voor een maandelijks bedrag krijgen ze samen 63 megawattuur aan energieopslag tot hun beschikking, genoeg om grofweg honderdduizend huishoudens twee uur lang van stroom te voorzien.

Schommelingen op het net

Huishoudens van stroom voorzien is niet zozeer het doel van de batterij – eerder voorkomen dat de stroom uitvalt. Dat zit zo.

Energieleveranciers als Essent voorspellen een dag van tevoren hoeveel stroom ze elk kwartier nodig zullen hebben en kopen op basis daarvan stroom in bij energieproducenten als EPZ, de eigenaar van de kerncentrale van Borssele. Een kwartier voordat de stroom wordt geleverd is er nog een correctiemoment waarop energieproducenten definitief aangeven hoeveel stroom eraan komt en energieleveranciers laten weten hoeveel ze nodig hebben.

Na dat kwartier ontstaan alsnog onverwachtse verschillen ten opzichte van de voorspellingen. Een wolk trekt over een zonnepark, een trein staat stil, een windmolen knakt. Zulke verschillen verhogen of verlagen de frequentie van het stroomnet, die om en nabij de 50 hertz moet blijven. Een te grote afwijking leidt tot stroomuitval. Om dat te voorkomen, heeft hoogspanningsnetbeheerder Tennet het zogeheten Frequency Containment Reserve (FCR), ook wel het primair reservevermogen. Een deel van de ruimte die energieproducenten hebben om stroom te maken, houden ze vrij zodat Tennet er een beroep op kan doen. Binnen dertig seconden moeten ze meer of juist minder stroom kunnen leveren. Daarvoor krijgen ze een vergoeding per dag en nog wat geld voor de stroom.

Snel aan en uit kunnen is cruciaal om mee te doen op de FCR-markt. Een kerncentrale kan dat niet, een gascentrale wel en een batterij nog beter. Een huurder van een batterij als die van SemperPower kan dus winst maken door snel klaar te staan voor Tennet. De keerzijde: Tennet heeft dit jaar maar 111 megawatt nodig om zulke schommelingen op te vangen, en daar zijn al meer dan genoeg batterijen voor.

Dan is er nog de iets langzamere automatic Frequency Restoration Reserve (aFRR), waar Tennet een beroep op doet als er langere verschillen optreden. De wind steekt op, bewolking trekt onverwachts weg, een chemiefabriek stopt met draaien. Wie bijdraagt aan de aFRR, moet binnen vijf minuten extra vermogen kunnen geven of opvangen. Ook deze markt heeft een keerzijde: om mee te doen, moet een partij 24 uur stroom kunnen leveren – onhandig voor een batterij die maar twee uur op vol vermogen kan draaien. De regels veranderen later dit jaar, tot die tijd kunnen batterijen weinig bijdragen aan dit ‘secundaire reservevermogen’.

Tot slot is er nog de ‘vrijwillige handel’ in onbalans, waarbij stroomaanbieders elektriciteit kunnen verkopen of inkopen om vraag en aanbod gelijk te houden. Zoiets gaat Essent ook doen met de Zeeuwse batterij: als de vraag naar energie even inzakt, stopt de energieleverancier de overtollige stroom erin, om later weer gaten mee op te vullen. Vergelijk het met een groenteboer die wat sla in de koeling legt als er minder klanten zijn dan verwacht.

Deze ‘onbalansmarkt’ is ook niet alles, schreef adviesbureau CE Delft eind 2021 in een onderzoek naar batterijopslag. Naar verwachting kunnen batterijen daar pas vanaf 2030 winst maken.

Pieken en dalen op het stroomnet verhelpen lijkt dus nog weinig op te leveren, en toch zetten batterijbedrijven er op in. Een combinatie van bijvoorbeeld FCR, aFRR en vrijwillige handel kan namelijk wel winstgevend zijn, blijkt uit berekeningen van CE Delft. Rond 2030 is er op de ‘onbalansmarkt’ ruimte voor maximaal 2 gigawatt, dus ruim zestig batterijen zoals de batterij die SemperPower nu bij Vlissingen neerzet.

Hoe populairder duurzame energie wordt, hoe groter de schommelingen, verwacht Geluk. De stroomopbrengst van een wind- of zonnepark is nu eenmaal moeilijker te voorspellen dan die van een energiecentrale. „De voorspellingen worden weliswaar beter, maar groene stroom groeit nog harder.” En de markt voor partijen die de schommelingen opvangen groeit mee.

Verspilde energie

Onbalans verhelpen is nuttig, maar de echte uitdaging ligt ergens anders. Het aanbod van duurzame stroom kan nog zo voorspelbaar zijn en toch op een onhandig moment komen. De wind houdt zich niet aan de vraag naar elektriciteit, en op een winterdag kan overdag de zon schijnen, maar die stroom is pas nodig als het donker is en thuis de verwarming aan gaat.

Het komt nu al met enige regelmaat voor dat de energieprijzen negatief zijn vanwege een overschot aan duurzame energie. Nederlandse zonnepanelen kunnen ’s middags zomaar 14 gigawatt leveren als er maar 12 gigawatt nodig is. Energie verkopen aan het buitenland is op zulke momenten niet genoeg om alles kwijt te kunnen. Soms moeten wind- of zonneparken tijdelijk worden uitgezet. Zonde – er is wel duurzame energie, maar het kan nergens terecht, terwijl er op andere momenten juist een tekort aan is. Als het zo doorgaat, komt in 2030 de leveringszekerheid in het geding, waarschuwde Tennet begin dit jaar.

Batterijen lijken een eenvoudige oplossing: energie opvangen als de zon schijnt en de wind waait en weer loslaten als het donker of windstil is, of zelfs ’s zomers opslaan en ’s winters weer uitdelen. Maar zover is het nog lang niet. De analisten van CE Delft voorzien pas na 2030 een betekenisvolle rol van batterijen als „arbitrage” op de energiemarkt.

„De kleine pieken moeten ook worden opgelost, daar waren batterijen al klaar voor”, zegt Dorine Hugenholtz. Haar afstudeeronderzoek aan de TU Delft ging hierover, en ze werkt nu bij energieleverancier Vattenfall aan batterijprojecten. „Voor de heuvels van weken, maanden of seizoenen zijn batterijen nog niet geschikt.”

De twee uur die de batterij bij Vlissingen op vol vermogen kan draaien, is veel te kort om een compleet duurzame energievoorziening mogelijk te maken. Tientallen van zulke batterijparken neerzetten om een nog grotere batterij te maken is ook niet de oplossing, omdat al die batterijen erg duur zijn. SemperPower investeerde zo’n 27 miljoen euro in de 168 lichtgrijze blokken die nu worden neergezet. En een batterij die een week lang vol zit met stroom, levert geen geld op.

Volgens Hugenholtz is het wachten tot er nóg meer duurzame energie is en tot batterijen beter en goedkoper worden. Daarnaast hoopt ze dat het gebruik van het stroomnet goedkoper wordt. „Er is geen aparte categorie voor batterijen, dus wij betalen hetzelfde bedrag als een grote fabriek. Dat is een grote bottleneck in de uitrol van energieopslag.”

Dringen om een aansluiting

Alsof het allemaal nog niet ingewikkeld genoeg was, is er ook nog sprake van netcongestie, die de opkomst van energieopslag tegenwerkt. „Een file op het stroomnet”, zo verwoordt Geluk het probleem. Hier gaat het niet om een tekort of een overschot aan stroom, maar een te smalle kabel waar al die elektriciteit doorheen moet.

De aansluitingen die SemperPower krijgt, nemen een „een enorme hap” uit de ruimte die de lokale netbeheerder Stedin nog over heeft, zegt een woordvoerder. „Hierna hebben we nog weinig vermogen over.”

Het is dan ook geen toeval dat de batterij van SemperPower in het havengebied van Vlissingen komt, vlak bij een rij windmolens, een kerncentrale en een gascentrale. Het is een van de weinige plekken die op de kaart van netcongestie nog helemaal wit kleurt. „Alles is hier ingericht om massa’s aan elektronen te vervoeren”, zegt Geluk.

Andere batterijbedrijven willen maar wat graag zo’n aansluiting, vertelt de woordvoerder van Stedin. „Toen Noord-Brabant en Limburg aankondigden dat de boel op slot ging, kregen we veel batterijpartijen uit het zuiden die bij ons om ruimte op het stroomnet vroegen.” Een netaansluiting zonder mitsen of maren zoals SemperPower hier krijgt, geeft Stedin niet meer weg.

Lees ook: Netcongestie als verdienmodel: de bedrijven die een belangrijke rol spelen in de energietransitie

De drukte op het stroomnet hóeft geen obstakel te zijn, benadrukt Geluk. „Vanwege de congestie zijn gemeenten huiverig geworden om vergunningen voor batterijen uit te delen, maar met de juiste afspraken legt een batterij helemaal geen extra druk op het stroomnet.”

„Congestieneutraal acteren”, heet dat in jargon. Het betekent dat een batterij op momenten van file even niets mag doen. Netbeheerders als Stedin kunnen daar weer een vergoeding tegenover zetten, maar volgens Geluk is dat niet eens per se nodig. „Als onze batterij een maand niets doet, degradeert hij nauwelijks en kunnen we hem aan het eind van de rit een maand langer gebruiken.”

Een batterij kan zelfs meehelpen om de drukte op het stroomnet weg te werken. Als ze op de juiste plek staat en op het juiste moment op- en aflaadt, kan de batterij stroom leveren die anders niet door de kabel past. Volgens CE Delft is het hooguit een deel van de oplossing voor het fileprobleem, en Geluk is het daarmee eens. „Het versterken van het stroomnet staat met stip op één.”

Opvolgers

Terwijl de grootste batterij van Nederland wordt klaargemaakt voor gebruik, staan andere batterijen alweer op het punt haar in te halen. Twintig meter verderop, aan de andere kant van het hek om de bouwplaats in Vlissingen, heeft SemperPower al voorbereidingen getroffen voor een installatie met een vermogen van 68 megawattuur. Intussen werkt concurrent Giga Storage in Delfzijl naar eigen zeggen aan de grootste batterij van Europa. En dan zijn er nog de beloften van nieuwe soorten energieopslag die al die records weer kunnen verpletteren, zoals ondergrondse holtes vol perslucht of een vloeibare flowbatterij.

Lees ook: Met megabatterijen is het elektriciteitsnet in balans te houden

De lichtgrijze blokken zullen zo’n tien jaar in het havengebied van Vlissingen staan. Ze verliezen jaarlijks een paar procent van hun opslagcapaciteit en zijn na ongeveer tien jaar te ‘klein’ om hier te gebruiken. Daarna gaan ze naar andere plekken waar dat een minder groot probleem is, om op het eind te worden gerecycled.

Wat er over tien jaar voor in de plaats komt, weet Geluk nog niet. „De ontwikkelingen gaan nu zo hard, tegen die tijd is er vast weer wat nieuws.”

Een versie van dit artikel verscheen ook in de krant van 5 juni 2023.

Kabinet wil aftrek hypotheekrente verhogen voor midden- en hoge inkomens

admin
November 25, 2024
0

Goedemorgen, welkom bij het economieblog van 25 november.

De aftrek van de hypotheekrente is een heikel punt. Toch is het kabinet van plan om de regels te veranderen: middeninkomens en hoge inkomens mogen straks meer aftrekken dan lage inkomens, meldt Het Financieele Dagblad. De Eerste Kamer kan er nog een stokje voor steken.

De verwachting is dat de regering-Biden nog deze week strengere exportmaatregelen voor Chinese chipbedrijven aankondigt. Het zou gaan om honderden chipmakers in China die geen geavanceerde apparatuur uit het Westen meer mogen importeren. Wat dat voor ASML en ASM International betekent is niet zeker. Nog voor Thanksgiving (donderdag) zouden de regels bekend moeten worden.

De Italiaanse bank UniCredit doet een bod van 10 miljard dollar op zijn Italiaanse concurrent, Banco BPM. De Financial Times ziet dit als het teken van een nieuwe consolidatietrend, om met grotere Europese banken beter te concurreren met banken uit de VS en Azië.

Bloomberg meldt dat beurzen positief reageren op de keuze van Scott Bessent als voorgestelde kandidaat-minister van Financiën in de regering-Trump. Geen verrassing: hij is van plan de belastingen te verlagen, vertelde hij de The Wall Street Journal.

Oliereuzen hebben zich op massaproductie van plastic gestort. Hoe Shell bij Pittsburgh de buurt vervuilt met een enorme plasticfabriek

admin
November 22, 2024
0

Zoet. Zo rook de lucht, de eerste keer dat hij de fabriek rook. „Geen vieze geur”, zegt Skyler Brimmeier (31). „Een beetje als ahornsiroop.” Maar soms rook de lucht „een paar dagen naar rotte eieren”. En meestal „naar verbrande benzine”.

Brimmeier, met een strakke donkergrijze jeans en een groene sweater, zit aan een houten picknicktafel voor de bibliotheek van de gemeente Beaver County, in de staat Pennsylvania. Hij zit er graag, vanwege het uitzicht over de rivier de Ohio. De bomen aan de overkant van de vallei steken in rode en gele herfsttinten tegen elkaar af.

Vanuit zijn achtertuin in het plaatsje Vanport zag hij tot twee jaar geleden de fabriek van Shell anderhalve kilometer verderop verrijzen; de aanblik van een kleine stad. De geuren vlogen hem aan als hij ’s ochtends de deur uit stapte om zijn hond uit te laten. Nog indrukwekkender waren de kleuren. „Soms waren de vlammen door het affakkelen van gassen zo hoog, dat het leek of er een gigantische oranje lichtbol over de horizon hing. Vrienden uit Ohio vroegen of Beaver in brand stond.”

Op een terrein van minstens 225 voetbalvelden groot bouwde Shell voor 13 miljard euro een nieuwe plasticfabriek. In de fabriek heeft de oliereus de capaciteit jaarlijks 1,6 miljoen ton plastic te maken. Het gaat om polyetheen-korrels, die worden gebruikt voor shampooflessen, speelgoed en flexibele plastics zoals verpakkingen en wegwerptasjes.

De bouw begon in 2017, eind 2022 startte de fabriek de eerste productie. Het kreeg vergunningen om bepaalde hoeveelheden chemische stoffen uit te stoten, maar na ruim één maand productie schoot Shell al door de maximale jaarlijkse uitstoot heen.

Grootste fossiele groeimarkt

Shell noemt zich in reclames graag een van de grootste aanjagers van de energietransitie. Tegelijk investeert het aan de andere kant van de wereld in de grootste fossiele groeimarkt van de toekomst: (wegwerp-)plastics.

Shell ziet net als andere oliebedrijven dat de vraag naar brandstof door elektrische auto’s kan gaan dalen. Oliereuzen hebben afgelopen jaren de ene na de andere plasticfabriek – zoals deze in Pennsylvania – gebouwd. Ze investeerden gezamenlijk honderden miljarden euro’s in plastic productie wereldwijd.

Omdat plastic een wereldmarkt is en in de praktijk fossiel plastic met gerecycled plastic concurreert, hebben Europese reyclingbedrijven last van de goedkope, fossiele plastics van oliereuzen en andere fabrieken die via de haven van Antwerpen en Rotterdam het continent binnenkomen. In Nederland vielen dit jaar al vijf plasticrecyclingbedrijven om.

Monitoren als fulltime baan

Ook op een donkere avond is Clifford Lau een opvallende verschijning. Zijn donkerbruine haar zit wild, zijn baard is grijs, en zijn rug iets gebogen. In zijn hand heeft hij een meetapparaat: een soort groot uitgevallen walkie-talkie met gele knoppen, rood flikkerend licht en een lange witte antenne.

Lau parkeert zijn grijze Honda Fit onderaan Cade Drive in Monaca en stapt uit. De struiken aan het einde van de kronkelende nieuwbouwstraat tekenen scherp af tegen de witte waas van de fabriek van Shell, die door duizenden lampen wordt verlicht. Lau duwt takken opzij en loopt de heuvel af voor beter uitzicht. „Dit is eigenlijk al Shell-terrein.”

Lau brengt veel tijd door in deze bosjes in de nachtelijke uren. Voor hem is het monitoren van Shell een bijna fulltime baan geworden. Een paar jaar geleden zag zijn leven er nog heel anders uit. Lau is gepromoveerd in synthetische organische scheikunde en werkte dertig jaar als chemicus in de industrie, zoals bij Bayer en Polaroid.

Hij raakte in 2021 betrokken bij Shell na het „ahornsiroop-incident”. De lokale toezichthouder, de Department of Environmental Protection, kwam na meldingen op de zoete lucht af. „Ze gingen alle restaurants af om te vragen of ergens in de keuken suiker was aangebrand. Hoewel de geur vijf dagen bleef hangen, stelden ze wel vast dat de geur van Shell kwam. Maar ze namen geen luchtmonsters om onderzoek te doen naar de oorsprong van de zoete lucht. We besloten: als zij de fabriek niet goed in de gaten houden, moeten wij het maar doen”, zegt Lau.

**Omwonende Clifford Lau monitort** met meetapparatuur de uitstoot van de Shell-fabriek. Inmiddels is dit voor hem bijna een fulltime baan geworden, hij is het aanspreekpunt voor Beaver County.

Inmiddels is Lau het aanspreekpunt voor Beaver County. Hij krijgt regelmatig sms’jes over alarmen, geuren, licht of lichamelijke klachten en probeert waar mogelijk bij de fabriek te achterhalen wat de oorzaak is. Overtredingen meldt hij met de milieuorganisatie waarvoor hij actief is, Beaver County Marcellus Awareness Community, aan de lokale toezichthouder. In eerste instantie verzette Shell zich tegen een monitoringssysteem, nu hangen aan de huizen of hekken van tientallen buurtbewoners camera’s en meetapparaten.

De witte gloed van de fabriek schijnt op het gezicht van Lau. De fabriek heeft de aanblik van een dystopisch landschap van tientallen meters hoge torens, grote vaten en hoge pijpen, waar nu witte stoom uit komt, maar waar ook regelmatig oranje vlammen te zien zijn als de fabriek overbodige gassen affakkelt. Uit de fabriek stijgt een continu ruisend geluid op, en af en toe een hoge fluittoon. Goederentreinen rijden af en aan.

Lau wijst naar zeven slanke, tientallen metershoge pijpen naast elkaar. „Wij noemen dat de zeven zussen. Dat zijn de ethyleenkrakers. En dat”, hij wijst naar een andere installatie, „is iets wat we het soepblik noemen. En soort verbrandingsoven. Daar hebben we nog het grote potlood, en daar het kleine potlood.” Waarom al die namen? „Mensen belden mij op en zeiden: ‘Ik zie vlammen’. Wáár dan, vroeg ik. Toen hebben we deze namen bedacht. Nu kunnen mensen zeggen: bij de zeven zussen, of het soepblik.”

Kankerverwekkende stoffen

Lau somt op hoog tempo stoffen op die de fabriek uitstoot. „Stikstofdioxide, zwaveldioxide, koolmonoxide, kooldioxe, formaldehyde, benzeen, hexaan, naftaleen, tolueen. Een aantal van deze stoffen veroorzaakt een toename van ozon in de lucht. Sommige stoffen, of een cocktail ervan, kunnen een verhoogd risico op kanker geven.” De tijd moet uitwijzen wat over tien of twintig jaar de gevolgen zijn voor de mensen uit Beaver County, zegt Lau.

Soms merkt hij zelf dat de lucht anders is, bijvoorbeeld toen hij in het voorjaar van 2023 zijn keel geïrriteerd voelde raken bij de bibliotheek van Beaver. Op zijn walkie-talkie-meetapparaat zag hij de waarde van vluchtige organische stoffen enorm hoog uitslaan. „Ik was kilometers verwijderd van de fabriek.”

Shell bleek binnen 24 uur honderd kilo benzeen te hebben uitgestoten, vele malen meer dan toegestaan. Benzeen kan (in grote hoeveelheid) kankerverwekkend zijn. Buurtbewoners klaagden over geïrriteerde ogen en een sterke geur in de lucht.

Benzeen is een van de bijproducten die ontstaan in de fabriek, legt Lau uit. „Voor het proces waarmee hier plastic wordt gemaakt heb je geen olie nodig. Het wordt van vloeibaar gas gemaakt, afkomstig uit schaliegas. In die ovens verwarmen ze dat op zeer hoge temperaturen, en dan scheurt de ethaan als het ware uit elkaar. En daarbij krijg je bijproducten als methaan, benzeen – allerlei stoffen.”

Hij bekijkt de fabriek met een mix van scheikundige bewondering, en minachting. „Als ze er nou een geneesmiddel voor kanker zouden ontwikkelen, dan zou het misschien wel oké zijn. Maar ze maken geen geneesmiddel voor kanker. Polyethyleen is een behoorlijk goedkoop plastic. Het opboren van schaliegas is een vervuilend proces. Het transporteren van gas geeft vervuiling. Wat deze fabriek doet is vervuilend. En dan is het product dat ze maken op zichzelf een vervuiler van het milieu. Dus het is slecht van begin tot eind.”

‘Ik woon in een nachtmerrie’

Vijftig kilometer ten zuiden van de Shell-fabriek woont Michelle Stonemark met haar man en drie kinderen. In een bosrijk heuvellandschap, in het district Washington County, leidt een grijze oprijlaan naar haar lichtblauwe woning. ‘Happy Halloween’, staat op haar deurmat. De omgeving lijkt sereen, maar is het niet. Stonemark: „Ik woon in een nachtmerrie.”

Met haar ouders, zus en een vriendin kocht ze in 2010 dit stuk land van 12 hectare groot. Terwijl ze er elk hun eigen huizen op lieten bouwen, bleek de buurman zijn terrein te hebben verhuurd aan een schaliegasbedrijf. Inmiddels zijn er vijf schaliegasputten aangelegd bij haar buurman, zo’n 160 meter van haar woning.

„Ik voel de trillingen in m’n borst. Onze vaat rammelt, onze schilderijen schudden aan de muren. Soms word ik wagenziek als ik door mijn huis loop.”

**Even Clark (l.) en Heather Hulton VanTassel** varen op de Ohio nabij het complex van Shell om onderzoek te doen naar vervuiling van de rivier.

Problematischer dan de trillingen vindt ze het affakkelen van overbodige gassen bij haar buurman. „De vlammen kunnen bijna 10 meter hoog de lucht in schieten. Het ziet eruit als een vlammenwerper.”

’s Nachts ligt ze wakker, bezorgd over de gezondheidseffecten. „Onze kinderen hebben bloedneuzen die ze eerder nooit hadden. We hebben heel veel hoofdpijn, zijn vaak misselijk.”

Het ethaan dat wordt opgepompt naast de tuin van Stonemark, gaat naar Shell. De oliereus maakt gebruik van de schaliegasboom die er sinds twee decennia is. Ethaan is daarvan een bijproduct en dat wordt naar de fabriek boven Pittsburgh getransporteerd met een pijpleiding. Shell moest 670.000 dollar boete betalen voor milieuovertredingen rond de pijpleiding waarmee het bedrijf dat doet en het niet op de hoogte brengen van de toezichthouder. In het heuvelachtige zuidwesten van Pennsylvania is schaliegas overdadig onder de grond aanwezig en dat maakt de fabriek Shell een dankbare bestemming voor ethaan.

Treinwagons vol plastic korrels

„Wat een prachtige dag”, zegt Evan Clark. „Met deze mooie herfstkleuren. En het water zo kalm.” Hij duwt zijn boot met zijn bruine laars van een kleine pier af.

Eens per maand gaat Clark hier vanaf Vanport op inspectie. Vandaag heeft hij Heather Hulton VanTassel meegenomen, die promoveerde op ecologisch onderzoek. Samen doen ze voor de non-profitorganisatie Three Rivers Waterkeeper onderzoek naar de vervuiling in de Ohio.

„Plastic blijft mij bezighouden”, zegt Clark. „Zeventien jaar geleden haalde ik al met vrijwilligers plastic afval uit de rivier. Nu kijk ik nog steeds naar plastic, maar dan naar de productie van plastic in onze regio.”

Zijn boot glijdt de Ohio over, langs de kade, in de richting van Shell. „Je kan hier al de grijze toppen van de treinwagons zien”, zegt hij op ruim een kilometer afstand van de fabriek. „Die laden ze vol met plastic korrels, iets kleiner dan een graankorrel. Die brengen ze naar andere fabrieken, waar ze er plastic spullen van maken.”

Rokende schoorsteenpijpen steken uit boven de bomen in herfsttinten.

Afvalwater van de Shell-fabriek dat in de rivier de Ohio wordt geloosd. De lucht ruikt er naar terpentine.

Foto’s: Quinn Glabicki

Minutenlang stuurt Clark de boot langs het Shell-terrein. Dit stuk land heeft een „geschiedenis”, vertelt Hulton VanTassel. „Er heeft lange tijd een loodbedrijf gezeten. Daarna een zinkbedrijf. Dat sloot rond 2015.” Shell koos het stuk land voor de fabriek en kreeg een belastingvoordeel van 1,6 miljard dollar van de staat Pennsylvania. Shell gaf weliswaar naar eigen zeggen 80 miljoen dollar uit om het terrein op te schonen, maar de experts zijn niet overtuigd.

„De bodem is nog zwaar vervuild”, zegt Hulton VanTassel. „Waarschijnlijk is het gekocht voor een fractie van wat een ander, schoon stuk land langs de Ohio zou kosten. We zouden gezien het proces van plasticproductie geen aluminium moeten terugvinden in het water dat van het Shell-terrein komt, of zink, of lood, maar dat hebben we wel gedaan.”

Langs de fabriek – overdag niet witverlicht, maar verschillende tinten grijs – vaart Clark naar een van de plekken waar Shell z’n afvalwater loodst op de rivier. Uit een grote buis komt dampend water, dat als een kleine waterval over de rotsen neerklettert, de rivier in. De lucht ruikt er naar terpentine. Vlakbij is een meneer in een kleine bruine boot aan het vissen. Hij zwaait beleefd.

Het **fabrieksterrein van Shell in Monaca**, Pennsylvania wordt ’s nachts door duizenden lampen wit verlicht.

Toezichthouder Department of Environmental Protection stelde acht keer overtredingen vast van de milieuvergunning van Shell wat betreft het afvalwater van de fabriek, zoals te hoge concentraties tolueen en de weekmaker dibutylftalaat.

Clark loopt naar de punt van zijn boot en buigt voorover. Uit het water pakt hij een dikke tak die vastzit vlak bij de uitstroom van het afvalwater van Shell. Hij plukt er een kleine, doorzichtige korrel vanaf, die hij tussen zijn vingers omhooghoudt. Een plastic korrel, precies zoals het eindproduct van deze fabriek. „Ik kan niet garanderen dat deze van Shell komt, want een andere plasticfabriek in de buurt lekt veel plastic korrels in de rivier. Ik heb wel honderden korrels gevonden vlak bij waar het afvalwater geloosd wordt van Shell, in allerlei formaten. Deze regio heeft een groot plasticprobleem.”

Ondanks het plastic in het water, milieuzorgen en de overlast, is niet iedereen negatief over de fabriek. In West-Pennsylvania sloten veel staalfabrieken, ooit de motor van de economie. Shell beloofde met z’n plasticindustrie de regio „een nieuwe rol” te geven. De mensen uit de dorpen in Beaver County reageerden dan ook niet meteen afwijzend op een nieuw, groot, industrieel complex in hun midden.

Aan de bouw van de fabriek werkten 9.500 duizend mensen, maar die vertrokken weer. Uiteindelijk bleven er 600 de machines aansturen; veel ingenieurs, vaak mensen van buiten Beaver County die in het nabijgelegen Pittsburgh gingen wonen. Uit een rapport van de lokale universiteit bleek dat de beloofde werkgelegenheid uitbleef.

„Er zijn veel verschillende standpunten over de fabriek in de gemeenschap”, zegt Hulton VanTassel. „Ik heb mensen horen zeggen dat ze niet meer in hun eigen slaapkamer kunnen slapen, omdat ze daar te veel last hebben van de herrie van de fabriek. Sommige mensen zijn erg bezorgd over hun gezondheid. Maar er zijn ook veel mensen die vinden dat alle extra industrie in de regio goede industrie is – ook al vallen de banen wel tegen.”

Weg verhuisd

Jackie Shock-Stewart besloot niet af te wachten hoe het zou zijn deze fabriek als buurman te hebben. Ze vertelt het 150 kilometer bij de fabriek vandaan, op een bruin gestoffeerde bank in Ohio. Net als twee bevriende families is ze weg verhuisd. Ze vertrok in 2022, vlak voordat de productie begon.

Met haar ranke vingers slaat ze de bladzijden om van een fotoboek dat ze nog maakte van hun oude thuis en tuin. Hun oude huis in Beaver noemt ze een „paradijs”, met een tuin op een dichtbeboste steile heuvel. In de lente plukten ze hun eigen kersen. Stenen hakten ze zelf uit een groeve en bouwden er wandelpaden mee. Ze deelden hun tuin met herten, wasberen, slangen en soms zelfs een coyote.

Toen de fabriek werd gebouwd schenen de witte lampen door de bomen heen haar tuin in. „Alsof er stadionlichten aan stonden. De hele dag en nacht.” Ze raakte bezorgd over haar gezondheid, en die van haar kinderen, die naar een basisschool gingen vlak bij de fabriek. Toen het haar man lukte een baan te vinden in Ohio, verhuisden ze.

„Ik zie ook dat plastic een handig product is, maar voor het milieu is het niet goed. Ik denk niet dat we nog meer van zulke kolossen van fabrieken nodig hebben om zoveel plastic te maken. Zouden we niet al dat geld moeten inzetten voor alternatieven voor plastic?”

Op de bruine tegelvloer speelt haar jongste dochter, haar rode haar in twee staarten, met een kleiset die ze kreeg voor haar vijfde verjaardag. Met een grote rode speelgoedmixer ‘bakt’ ze taartjes en koekjes. De set is van plastic.

Uit huis gaan is voor jonge Spanjaarden onbetaalbaar: ‘Deze wooncrisis is een tikkende tijdbom’

admin
November 20, 2024
0

Isabel Almeida (34) werkt al tien jaar voltijds als verpleegkundige op een afdeling cardiologie in Madrid. Ze draait dagelijks twee diensten, van samen negen uur, vijf dagen in de week. „Maar met mijn salaris kan ik me geen eigen woning permitteren”, zegt ze gefrustreerd. Ze woont daarom bij haar ouders in de wijk Hortaleza, buiten de ring van Madrid. Haar zusje van 29 woont om dezelfde reden ook nog thuis.

In Europa lopen veel mensen ertegenaan dat er geen betaalbare woningen te krijgen zijn. In Spanje is de onvrede hierover in oktober al aan de oppervlakte gekomen. Spanjaarden gingen meermaals de straat op om te protesteren tegen onbetaalbare hypotheken en hoge huren, vooral in en rond de grote steden. Ook dit weekend staan weer demonstraties gepland.

Van de jonge Spanjaarden (achttien tot dertig jaar) woont meer dan 80 procent niet zelfstandig. In Nederland, dat toch ook een groot woningtekort en hoge prijzen kent, woont slechts 46 procent van de jongvolwassenen nog thuis.

„Ik schaam me er soms voor”, zegt Almeida. „Maar als ik alleen zou wonen, ben ik 70 procent van mijn salaris kwijt, voor één kamer!” Als verpleegkundige verdient ze 1.800 euro netto. Een eenkamerwoning kost in Hortaleza nu 900 tot 1.300 euro per maand. In de binnenstad van Madrid, in wijken als Lavapiés, Embajadores en Malasaña, betaal je voor zo’n woonruimte zelfs 1.400 tot 2.500 euro. „Ik ben allang gestopt met zoeken naar een huis. Hoe kan ik met wat ik overhoud een normaal leven leiden?”

Hetzelfde ervaart Jorge Rodriguez (26), personal trainer in een sportschool in de wijk Delicias. Hij werkt veertig uur per week en woont noodgedwongen bij zijn vader. „Ik moest een keuze maken: mijn complete salaris uitgeven aan vaste lasten en verder geen leven hebben, of bij mijn vader intrekken en geregeld kunnen reizen, uit eten gaan en andere leuke dingen ondernemen.” Hij koos voor het laatste en spaart, afgezien van een maandelijkse bijdrage aan zijn vader, een groot deel van zijn salaris van 1.700 euro bruto. „In de hoop dat ik voor mijn dertigste genoeg spaargeld heb om een huis te kopen.”

Steeds meer Spanjaarden met een voltijdbaan in bijvoorbeeld zorg, onderwijs of financiële sector hebben moeite een (huur)woning te vinden, vooral in grote steden als Madrid, Barcelona en Bilbao. Volgens huurplatform Idealista is een kamer huren nu gemiddeld 30 procent duurder dan vorig jaar. In Nederland is de huur in diezelfde periode met gemiddeld 5,4 procent gestegen. Gevolg van die rap stijgende huur in Spanje is dat ook meer dertigplussers bij hun ouders blijven wonen of een appartement delen met huisgenoten.

Veertig procent van Spaanse huurders geeft meer dan 40 procent van hun inkomen uit aan de huur. De centrale bank van Spanje, Banco de España, waarschuwde vorige maand dat zo’n 45 procent van de hurende Spanjaarden door de armoedegrens dreigt te zakken als gevolg van de hoge woonlasten. Ook lopen ze het risico op sociale uitsluiting. Binnen Europa ligt dat gemiddeld 15 procentpunt lager.

Tikkende tijdbom

De wooncrisis in Spanje heeft verschillende oorzaken, zegt Almudena Martínez del Olmo, hoogleraar huisvesting aan de Universidad Rey Juan Carlos in Madrid. Ze droeg bij aan een recent onderzoek over de wooncrisis, een diepgeworteld probleem dat volgens haar terugvoert op de economische crisis van 2008. „Sindsdien zijn de voorwaarden om een huis te kopen strenger geworden en is er meer onzekerheid op de arbeidsmarkt. Daardoor konden steeds minder mensen een huis kopen”, legt ze uit. „Het gevolg was krapte op de huurmarkt. En die ongekende vraag naar huurwoningen heeft geleid tot een enorme prijsstijging die niet in verhouding staat tot de financiële capaciteit van de Spanjaarden.”

Waar enkele jaren geleden de wooncrisis vooral kwetsbare groepen in de samenleving raakte, zoals migranten, is dat volgens Martínez del Olmo inmiddels verschoven naar de middenklasse.

Volgens berekeningen van Banco de España komt Spanje 1,2 miljoen woningen tekort. Jaarlijks worden er zo’n 90.000 gebouwd, maar daarmee valt de vraag niet bij te benen. Net als in Nederland kampen bouwbedrijven met personeelstekort, hoge materiaalkosten en gebrek aan ruimte in de steden.

Woningzoekenden lijden ook onder de groei van het toerisme in Spanje. Terwijl Airbnb-accommodaties en andere toeristenwoningen van de reguliere huurmarkt verdwenen, groeide het aantal woningzoekenden. Dat leidde afgelopen zomer tot massale protesten tegen toerisme.

Verschillende regio’s willen nu strengere regels voor verhuur aan toeristen. Zo stelde Barcelona in juni een verbod op toeristische verhuur van appartementen in: tegen 2028 moeten alle ruim tienduizend vergunningen daarvoor zijn ingetrokken. De lokale overheid in Malaga besloot zojuist om met ingang van deze maand de verhuur van appartementen aan toeristen te verbieden, om zo de huren in bedwang te houden.

Maar volgens hoogleraar Martínez del Olmo is tegengaan van verhuur aan toeristen en migranten – die van rechtse partijen vaak de schuld krijgen van het woningtekort – slechts symboolpolitiek. „De situatie in Spanje is problematischer dan in andere Europese landen, omdat we hier geen ‘diversiteit’ in de woningmarkt hebben. Zo zijn er nauwelijks sociale huurwoningen.”

Het land telt 300.000 sociale huurappartementen: 1 procent van de woningmarkt. In Nederland is dat 34 procent. Martínez del Olmo: „Als hier niet meer sociale huurwoningen worden gebouwd en de huurprijzen niet worden gereguleerd, wordt de noodsituatie alleen maar erger. Het is een tikkende tijdbom.”

Huurstaking

De demonstraties tegen de woningnood in oktober zijn een voorbode van een groot protest deze zaterdag, waarbij de organisatie ook oproept tot een nationale huurstaking. Valeria Racu, woordvoerder van huurdersbond Sindicato de inquilinas e inquilinos de Madrid: „Als de huren de komende jaren blijven stijgen en de regering en verhuurders ons niet tegemoetkomen, stoppen we met betalen.”

Als de huren de komende jaren blijven stijgen en de regering en verhuurders ons niet tegemoetkomen, stoppen we met betalen

Valeria Racu
woordvoerder huurdersbond Madrid

Bij de huurdersbond zijn enkele duizenden Madrilenen aangesloten. Tientallen vergelijkbare organisaties in het land steunen de huurstaking, volgens Racu. Je huur niet betalen is illegaal, maar zij vindt de actie legitiem. „Na betaling van je huur hou je nog maar 200 of 300 euro van je loon over. We werken niet meer alleen voor onze werkgevers, maar ook voor de verhuurders. En dat trekken we niet meer.”

Isabel Almeida vertelt dat de woningnood ook mentaal knelt. „Bij je ouders wonen heeft z’n voordelen; er wordt voor je gekookt, je kleren worden gewassen. Maar het beperkt mij in mijn onafhankelijkheid. Ik ben 34, maar heb het gevoel dat ik de volwassenheid nog niet heb bereikt.”

Dat sentiment deelt de 26-jarige Jorge Rodriguez. Beschaamd kijkt hij naar het plafond: „Het is misschien sneu om te zeggen, maar soms voel ik me niet mans genoeg omdat ik nog bij mijn vader woon. Die had op mijn leeftijd al een eigen woning, kinderen én financiële vrijheid. Het doet iets met je ego, ook al is deze wooncrisis niet onze schuld.”

Op haar achttiende had Almeida een baantje als serveerster, naast haar studie. Ze huurde een kamer voor 450 euro. „Ik had een weekcontract van dertig uur, en 50 procent van mijn salaris ging naar de huur. Het was veel, maar ik voelde me volwassener door de verantwoordelijkheden die ik had.” Nadat de huiseigenaar de huur voor de vijfde keer had verhoogd, moest ze terug naar haar ouderlijke woning. „En daar zit ik voorlopig nog wel.”

Wetgeving

Vorig jaar paste de Spaanse regering de woningwet aan om huurders beter te beschermen. Nu mag de huur hooguit met 3 procent per jaar stijgen, waar eerder een limiet ontbrak. Verder moet de verhuurder voortaan makelaars- en bemiddelingskosten betalen, en in overbevolkte regio’s zoals Madrid mogen particuliere verhuurders nog maar vijf woningen bezitten. Voorheen waren dat er tien. Huurders uit hun huis zetten is ook duurder geworden.

Maar regels veranderen is één ding, ze handhaven een tweede. Daar schieten de Spaanse autoriteiten tekort. Handhaving van de nieuwe huurregels is een verantwoordelijkheid van regionale overheden, en die hebben daar niet veel zin in. Uit protest tegen de landelijke overheid soms, of omdat ze veel inkomsten genieten uit toerisme.

Ook de regering maakt van handhaving geen groot punt. „Het probleem is dat de overheid huisvesting ziet als een verdienmodel”, zegt hoogleraar Martínez del Olmo. De verhuur van woningen aan toeristen is immers ook profijtelijk gebleken voor de staatskas. Vorig jaar verdiende Spanje 10,8 miljard euro aan toerisme.

Isabel Almeida merkte dat betere huurbescherming een wassen neus is toen ze een jaar geleden probeerde een kamer te huren. „De verhuurder wilde drie maanden borg en ook nog eens een extra maand huur”, vertelt ze. Dat loopt al gauw op tot 5.000 euro. „Die extra maand huur dekt dan zogenaamd kosten om het huurcontract te tekenen. Weiger je te betalen, dan zijn er genoeg andere huurders die het wel willen. Het is illegaal, maar wie controleert ze?”

Een demonstrant met een kartonnen huisje met de tekst „de enige woning die ik kan betalen” bij **een woonprotest in Madrid**.

Minder baby’s

De wooncrisis heeft verstrekkende gevolgen voor zowel individu als samenleving. Vooral gezinnen met een laag of middeninkomen worden getroffen, wat de sociale en economische ongelijkheid vergroot. Wie huur of hypotheek niet meer kan betalen en geen vangnet heeft, belandt op straat. Volgens de jongste cijfers van het Spaanse Nationale Instituut voor Statistiek is de dakloosheid sinds 2012 met ruim 24 procent toegenomen.

Voor Spanje als geheel vormt de demografische ontwikkeling een groot probleem. Doordat kinderen steeds langer bij hun ouders blijven wonen, worden minder baby’s geboren. Met de huidige vergrijzing kan het land over twintig jaar de pensioenen niet meer betalen, zei premier Sánchez onlangs. Zijn regering wil daarom op korte termijn migranten zonder geldige papieren legaliseren, zodat die kunnen helpen de economie draaiende te houden.

Luister naar