Toxisch gedrag op Vlaamse universiteiten die ‘de welzijnswet negeren’

Ophef Universiteiten in Vlaanderen zijn een voedingsbodem voor toxisch gedrag. „Men vindt dat er andere regels gelden in een academische context. Dat is krankzinnig.”

Bij de Vrije Universiteit Brussel zijn onder meer klachten ingediend tegen de bekende psycholoog Elke Van Hoof.
Bij de Vrije Universiteit Brussel zijn onder meer klachten ingediend tegen de bekende psycholoog Elke Van Hoof. Foto Hatim Kaghat/Belga/AFP

Rumoer op de Vlaamse universiteiten. Na een verkrachtingszaak aan de KU Leuven in 2022, ligt dit keer de Vrije Universiteit Brussel (VUB) onder een vergrootglas. Binnen een paar dagen kwamen meerdere gevallen van grensoverschrijdend gedrag door professoren aan het licht. „Dat is het topje van de ijsberg”, zegt Jo Colier, voorzitter van onderwijsvakbond ACOD en al dertig jaar VUB-medewerker.

Vooral het nieuws dat tegen de in Vlaanderen bekende klinisch psycholoog Elke Van Hoof klachten zijn ingediend wegens toxisch leiderschap kwam hard aan. Haar expertise wordt geregeld gebruikt door de Vlaamse politiek.

Volgens de krant Het Nieuwsblad stapte haar team van zeven medewerkers, vooral doctoraalstudenten, in 2021 op. Zij zouden vaak ziek zijn uitgevallen en spraken van een extreme werklast. De VUB is een procedure gestart. Van Hoof zei dat ze nog geen klacht heeft gezien en zich dus ook niet kan verweren.

Niets gedaan met melding

Vlak daarna bleek dat er naar een tweede VUB-professor een onderzoek loopt wegens grensoverschrijdend gedrag. „Elke melding wordt bekeken en de melders worden ondersteund”, zei VUB-woordvoerder Nathalie Vlaemynck. Ze sprak van „een nieuwe aanpak” om zaken „uit heden en verleden op de radar” te zetten. Met een melding uit 2016 tegen de hoogleraar werd niets gedaan, meldde nieuwszender VRT.

Volgens Jo Colier negeren universiteiten de welzijnswetgeving. „Men vindt dat er andere regels gelden in een academische context. Dat is krankzinnig.”

Die wet uit 1996 schrijft voor dat werkgevers elke vijf jaar een psychosociale risicoanalyse maken, een inventarisatie naar zaken als werkdruk en baanzekerheid. Dat is pas in 2013 voor het eerst gebeurd, zegt Coulier. „Toen Vlaanderen in 1989 bevoegd werd voor onderwijs, werd in het decreet opgenomen dat uni’s zichzelf moesten reguleren. Dat is een bron van onwelzijn. Er zijn nauwelijks regels.”

Verontrustend beeld

Uit de analyse van 2013 kwam op de vijf grote Vlaamse universiteiten een verontrustend beeld naar voren; „2 procent van de mensen gaf aan het afgelopen jaar slachtoffer te zijn geworden van ongewenst gedrag op het werk. En vijf jaar later waren die cijfers niet verbeterd. Integendeel.”

De universiteiten zijn een voedingsbodem van toxisch gedrag. Coulier vertelt dat er in 2008 een nieuw financieringsmodel is gekomen, waarbij middelen van de overheid worden verdeeld op basis van marktaandeel. Dat aandeel wordt gemeten aan de hand van publicaties. „Dat model is doorgetrokken tot bij de faculteiten. Iedereen is elkaars concurrent. Ik heb hier elke maand een professor of student die zit te huilen vanwege pesterijen en burn-outklachten. Het is hallucinant.”

Een ander probleem is dat Belgische universiteiten voor onderzoekers geen belasting hoeven te betalen zolang ze als doctoraalstudenten op de loonlijst staan. Daarmee zijn ze goedkope krachten en bestaat er om fiscale redenen geen arbeidsrechtelijke relatie tussen een PhD-student en een professor. „De student zit in een afhankelijke positie. Dus als je een probleem krijgt met je promotor, dan heeft dat gevolgen. Daardoor heerst er een angstcultuur.”