Proces tegen ‘massadonor’ Jonathan: mag hij zijn zaad blijven donoren?

Spermadonor Zonder dat moeders het wisten, gaf Jonathan zijn zaad aan honderden vrouwen. Met Stichting Donorkind begon een moeder een kort geding, opdat hij zijn zaad niet verder verspreidt. „Ik heb mijn kind gezegd dat Jonathan niet eerlijk was.”

Jonathan M., op de rug gezien, in de rechtbank Den Haag, tijdens de zitting twee weken geleden in het kort geding dat Stichting Donorkind en een moeder tegen hem aanspanden.
Jonathan M., op de rug gezien, in de rechtbank Den Haag, tijdens de zitting twee weken geleden in het kort geding dat Stichting Donorkind en een moeder tegen hem aanspanden.

Foto Robin van Lonkhuijsen/ANP

In 2012 nam de kinderwens van Elise, toen 31, steeds grotere proporties aan. De vrijgezel wilde niet langer wachten, daarom besloot ze een spermadonor te zoeken. Niet via een kliniek, want dan blijft de naam van de donor geheim tot het kind zestien is en meer informatie wil. Het leek haar fijner en gezonder als de donor meteen bekend zou zijn. Hoewel ze hem niet bij de opvoeding wilde betrekken, was haar wens wel dat hij een (kleine) rol in het leven van haar kind zou krijgen.

Tijdens haar zoektocht belandde Elise op de website Groot Verlangen, waar zaaddonoren zichzelf kunnen aanbieden. Daar vond ze de advertentie van ‘Jacob’, een kunstzinnige man met een flinke bos krullen. Ze spraken een paar keer af bij haar thuis. Hij bleek niet Jacob maar Jonathan te heten. „Ik vond hem een vriendelijke, attente en sociale kerel. Hij had veel gereisd en vertelde daar veel over. Een gemakkelijke gesprekspartner en een charmante man. Een lot uit de loterij.”

Elise, die niet haar hele naam in de openbaarheid wil zien, wilde graag weten waarom hij zichzelf aanbood. „Vanuit zijn kennissenkring had hij ervaren hoe zwaar het kan zijn als een kinderwens niet te vervullen is, vertelde hij, daarom wilde hij anderen helpen.” Op dat moment waren er door zijn donaties al meerdere kinderen geboren, daar was hij open over. „Hij zei heel duidelijk dat zijn maximum 25 kinderen was. ‘Dat klinkt in mijn oren wel echt als een supermaximum’, zei ik.” Daar was Jonathan het volgens haar mee eens. „Waarom zou je daarover jokken?”

Zonder dat de meeste moeders ervan op de hoogte waren, gaf Jonathan zijn zaad aan honderden andere vrouwen. Intussen is hij naar schatting donorvader van 550 tot 600 kinderen. Stichting Donorkind en Eva, een van de moeders, zijn een kort geding tegen de man begonnen, met als doel voorkomen dat hij verder gaat met het verspreiden van zijn zaad. Vrijdag is de uitspraak, die door honderden vrouwen die moeder werden dankzij Jonathans zaad nauwlettend wordt gevolgd.

Zijn handelwijze is verwerpelijk en schadelijk, gezien de wetenschappelijk onderbouwde kans op inteelt, incest en negatieve psychosociale gevolgen voor donorkinderen

Stichting Donorkind en moeder Eva

Ruimschoots de grens overschreden

Klinieken hanteren een maximum aantal kinderen van 25 per spermadonor, of 12 gezinnen. Jonathan heeft die grens ruimschoots overschreden, omdat hij zichzelf vaak zonder tussenkomst van klinieken bij wensouders aanbood. Hij doneerde ook aan verschillende klinieken, maar die wisselen hun gegevens niet uit.

„Zijn handelwijze is verwerpelijk en schadelijk, gezien de wetenschappelijk onderbouwde kans op inteelt, incest en negatieve psychosociale gevolgen voor donorkinderen”, zeggen eisers Stichting Donorkind en moeder Eva in de dagvaarding van het kort geding. Momenteel is er een wijziging van de Wet Donorgegevens Kunstmatige Bevruchting in behandeling, om een maximum aantal gezinnen per donor in de wet te verankeren.

Wat betekent het voor kinderen dat zij misschien wel zeshonderd broertjes en zusjes hebben? De oudsten zijn inmiddels tieners, en de jongsten nog in de buik.

Voor de inseminatie kwam Jonathan bij Elise langs, vertelt ze terwijl haar zoon op zijn kamer zit te gamen. „Kopje thee, Jonathan deed zijn ding en dan ging hij weg en deed ik mijn ding.” Bij de derde poging was het raak. „Na drie maanden heb ik aan hem laten weten dat ik zwanger was, en in 2013 werd mijn zoon geboren. Jonathan heeft hem een keer ontmoet op het strand, toen hij nog een baby was. Dat was heel gezellig.” Daarna is het niet meer tot een ontmoeting gekomen, zegt Elise. „We hebben wel heen en weer geappt maar hij was altijd druk”, zegt ze. „Achteraf gezien begrijp ik wel waarmee.”

In 2017 kreeg Elise voor het eerst „een vreemd gevoel” in haar buik. „Toen hoorde ik op de radio een bericht over een donor die in elf klinieken actief was. Jeetje, het zou toch niet Jonathan zijn, dacht. Hij was zoveel weg. Verder heb ik er niks mee gedaan.” Tot in 2021 een groot verhaal in The New York Timesverscheen, waarin Jonathan M. met naam en toenaam als massadonor werd genoemd. Naar eigen zeggen had hij toen 275 kinderen verwekt. „Dat gaat inderdaad over mij”, appte hij Elise toen ze ernaar vroeg. „Sorry.” Daarna is het contact doodgebloed.

Vanaf het moment dat haar zoon begon te praten, vertelde Elise hem dat hij geen vader, maar een ‘zader’ heeft. „We zijn geholpen door Jonathan, zeg ik tegen hem, die heeft een zaadje gegeven. Hij heeft ook andere vrouwen geholpen.”

Na het artikel in The New York Times heeft Elise haar kind gezegd dat Jonathan niet helemaal eerlijk is geweest. Dat hij misschien wel zeshonderd broertjes en zusjes heeft, ontdekte hij onlangs zelf op TikTok – waar een filmpje rondging. „Volgens mij bevat hij het niet echt.” Op school hebben ze de uitzending van het Jeugdjournaal over het kort geding tegen Jonathan overgeslagen.


Lees ook: Nog steeds weten veel kinderen niet wie hun vader is

‘Een heel nieuw concept’

Veel moeders hebben contact met elkaar, vertelt Elise. Er worden „brusjesdagen” georganiseerd, waarbij een groep kinderen – halfbroertjes en halfzusjes – elkaar ontmoet. Elise en haar zoon zijn er nog niet geweest. „We zijn er nog niet aan toe. Er zijn wel moeders die met elkaar afspreken en op vakantie gaan. Zoiets hoop ik ook voor mijn zoon.”

Elise heeft „veel zorgen”. Onder meer over het risico op inteelt en incest dat haar kind in de toekomst zal lopen. „Onze kinderen krijgen ook kinderen, de groep wordt groter. Welke consequenties zal dat hebben?” Tijdens de zitting, twee weken geleden, werd Jonathan daarover ter verantwoording geroepen. Hij stelde voor dat zijn donorkinderen een symbool op hun social media-pagina zetten, waaruit blijkt dat hij hun vader is. Elise: „Hij doet er heel luchtig over. Daar krijgt ik een eng gevoel bij.”

Tijdens de zitting, die Elise op afstand volgde, noemde Jonathan zijn aanpak „een heel nieuw concept”. Die uitspraak laat Elise maar niet los, zegt ze. Ze heeft er nachtenlang over liggen malen. „Wat bedoelt hij er mee? Is het een experiment? Is mijn kind een concept? Als ik weet wat hij precies bedoelt, zou ik rust ervaren.”

Ze maakt zich zorgen over de toekomst van haar zoon, die als enig kind opgroeit, maar in de biologische werkelijkheid zoveel halfbroertjes en halfzusjes heeft dat het onmogelijk is om met hen allemaal een band op te bouwen. „Wat gaat er met die kinderen gebeuren? Wat gaat dit helemaal veroorzaken? Hoe gaat dit ze vormen?”

Omdat niet eerder zo’n grote groep donorkinderen van dezelfde donor is geconstateerd, zijn op die vragen geen duidelijke antwoorden te geven. Er is wel onderzoek gedaan naar andere groepen donorkinderen. „Interviews en groepsmeetings onder donorkinderen laten zien dat grote aantallen kinderen per donor kunnen leiden tot spanning, jaloezie, rivaliteit, frustratie, onmacht, verdriet, schuldgevoel, zorgen en onzekerheid en dat het wordt getypeerd als een worsteling”, schrijven de eisers in de dagvaarding.

Elise is bang dat Jonathan het contact helemaal zal verbreken, als hij erachter komt dat ze haar verhaal in de media heeft gedaan „Met andere moeders die hun verhaal in de media hebben gedaan, is dat gebeurd”, zegt ze. Daarom gebruikt ze hier haar tweede voornaam. „Ik merk dat ik over alles heel erg twijfel. Ik ben Jonathan eeuwig dankbaar, want hij heeft me mijn zoon gegeven. Maar mijn eigen gevoel zegt: ga weg. Toch wil ik voor mijn zoon de deur openhouden.”