‘Laat het tot je doordringen: een derde van de onderwijzers leest niet’

Posted on April 6, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Analyse

Leesonderwijs Waarom lezen Nederlandse scholieren slechter, minder en met minder plezier? Drie deskundigen aan het woord over de staat van het leesonderwijs. „We hebben de lessen te veel één kant op gemasseerd.”

Een bak vol met Ipads op basisschool de AppelGaard in Nijkerk. — **Een bak vol met Ipads** op basisschool de AppelGaard in Nijkerk.

Foto Bram Petraeus

Docent Nederlands David Roelofs had in de zomer van 2020 „geluk”. Door de pandemie mocht hij acht weken lang doen met zijn leerlingen wat hij wilde; het examenprogramma was compleet geschrapt. „Heerlijk! We hadden geen toetsen, dus we konden vrij werken. Ik heb toen papieren teksten verzameld – fictie en non-fictie, uit verschillende hoeken – over één thema: racisme. De leerlingen vonden het geweldig. Ze deden allemaal mee en gingen elkáár aanspreken: ‘Zeg, heb jij de tekst niet gelezen?’”

Om leerlingen aan het lezen te krijgen, om ze écht hele teksten te laten lezen, moet de leraar afwijken van het curriculum, zo lijkt het. Want ons leesonderwijs, zegt Patrick Rooijackers, toetsdeskundige bij Stichting Cito, wordt gedomineerd door een „monomane fixatie op tekstbegrip”. Ofwel: „We leren ze trucjes.” Rooijackers promoveerde onlangs aan de Universiteit Utrecht op onderzoek naar de leesvaardigheid van vwo-scholieren.

Wat zou een scholier na de middelbare school vooral moeten kunnen als het om lezen gaat? Het simpele antwoord: een tekst begrijpen. Snáppen wat er staat.

En dat gaat niet goed: de leesvaardigheid daalt gestaag. Volgens internationaal vergelijkend PISA-onderzoek uit 2019 kan een kwart van de Nederlandse vijftienjarigen zo slecht lezen dat ze laaggeletterd zullen blijven.

Tegelijkertijd wijst dat onderzoek ook uit dat het leesplezier daalt en dat Nederlandse tieners, van alle tieners in de westerse wereld, het minst gemotiveerd zijn om boeken te lezen. Bijna de helft van de vijftienjarigen vindt lezen „tijdsverspilling” en 60 procent leest alleen als het per se moet.

Ook havisten en vwo-ers lezen minder goed dan voorheen. David Roelofs, die in 2020 lesgaf op een middelbare school, doceert nu communicatie op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Hij noemt de gemiddelde leesvaardigheid beneden peil. „Studenten van 22 jaar hebben het niveau van havo 2.”

Het voortgezet onderwijs sluit, wat lezen en schrijven betreft, niet meer aan op het hoger onderwijs, zegt Roelofs. „Ik vind het gewoon zielig, het is een valse belofte. Het eindexamen van de middelbare school toetst ‘technisch’ lezen. Maar echt lezen kunnen ze niet.”

Puur instrumenteel lezen

Patrick Rooijackers is optimistischer. Vooral havo- en vwo-leerlingen kunnen op zich prima lezen, zegt hij, maar het gaat mis bij het oppikken van diepere lagen. Nederlandse leerlingen leren niet goed nadenken over wát ze precies lezen en of dat wel zinnig is. In plaats daarvan „beantwoorden ze gedachteloos een serie vragen waarvan de zin ze ontgaat”. Vragen over signaalwoorden (‘toch’, ‘maar’), woordbetekenissen, moeilijke zinnen, soorten argumenten. Daarover gaat het eindeloos in de leeslessen in Nederland.

In zijn proefschrift van afgelopen februari, Oog voor diep begrip: onderzoek naar het tekstbegrip van vwo-leerlingen, laat hij heel precies zien hóé leerlingen lezen. Door oogbewegingsonderzoek bij vwo-leerlingen uit verschillende klassen kon hij zien dat ze de teksten voor Nederlands oppervlakkig lazen („nog oppervlakkiger dan we dachten”) en vooral gefixeerd waren op de vragen over de tekst. Rooijackers: „De tekst lezen is puur instrumenteel. Daar trainen we ze op. Dat is het ritueel geworden. Teaching to the test.”

En daardoor gaat het fout, want vanuit vragen een tekst scannen, heeft weinig te maken met écht lezen. Met snappen wat er staat, met leren reflecteren en evalueren.

Lees ook dit opinieartikel: Weg met het vak ‘begrijpend lezen’? Dan moet het ook uit het leerlingvolgsysteem en de eindtoets

Technisch lezen, zegt ook Roelofs, ís eigenlijk niets. „Het betekent dat je de ‘kernzin van alinea drie’ kunt aanwijzen, maar dat je niet kunt samenvatten waar de hele tekst over gaat.”

Rooijackers stond zelf „met veel enthousiasme” negentien jaar voor de klas. „Ik heb letterkunde gestudeerd, maar als docent kon ik mijn liefde voor taal, voor literatuur, in mijn leeslessen nauwelijks kwijt. Ik dacht steeds vaker: wat ben ik hier aan het doen?”

In het dagelijkse leven gaat het om heel wat meer dan het herkennen van signaalwoorden. „Het nut van lezen is dat je leert om je mening te vormen, om te discussiëren, of om een fatsoenlijke mail te schrijven. De ironie is dat juist deze generatie scholieren de hele dag wordt gebombardeerd met informatie. We moeten hen leren om kritisch te lezen: klopt deze informatie? Is de bron goed? Dat zijn de vragen die er het meeste toe doen, maar waar nauwelijks tijd voor is. We hebben de lessen te veel één kant op gemasseerd.”

Overvoerd door andere prikkels

Tijd. Dat is de kern van het probleem, zegt de gepensioneerde universitair docent Theo Witte, die promoveerde op onderzoek naar de literaire ontwikkeling van havo- en vwo-leerlingen in de Tweede Fase. Hij richtte ook de catalogussite Lezen voor de lijst op die 80 procent van de middelbare scholen gebruikt. „Een boek lezen kost tijd. En die wordt er niet voor gemaakt. Op school of thuis. Tot 1998 moesten havo-scholieren voor het eindexamen 15 boeken lezen, vwo-scholieren 25. En toen werd de Tweede Fase ingevoerd. Het Studiehuis. Alles op het curriculum werd omgerekend naar ‘studielast’, ofwel uren. En wat kost veel uren? Boeken lezen. Dus werd het aantal boeken dat leerlingen moeten lezen drastisch beperkt.” Op de havo werden dat er ongeveer vijf, op het vwo tien.

Lezen, zegt Witte, is iets wat je bij uitstek veel en lang moet doen. Hoe meer je leest, hoe sneller en makkelijker je leest. En omgekeerd. „Tien minuten leestijd is te kort. Kinderen zouden elke dag op de basisschool een uur moeten lezen. Boeken die ze interessant vinden.”

Andere prikkels

Het is niet zo, volgens Theo Witte, dat kinderen niet wíllen lezen. Ze komen er gewoon niet mee in aanraking en worden overvoerd met andere prikkels. Telefoon, televisie, tablet, uitstapjes.

En dan de studenten die leraar willen worden. Witte: „Een derde zegt openlijk dat ze niet geïnteresseerd zijn in lezen! Dan ben je ongeschikt, wat mij betreft. Laat het tot je doordringen: een derde van de onderwijzers leest niet.”

Lees ook dit artikel: Ook de leraar moet goed kunnen lezen en rekenen, dus moet er een ‘beroepsexamen’ komen

Hoe kan het leesniveau al jaren onderwerp van discussie zijn, zonder dat er wordt ingegrepen? Vorige week maakte minister Dennis Wiersma (Onderwijs, VVD) bekend 108 miljoen euro extra per jaar te investeren in lees-, schrijf en rekenles op 30 procent van de zwakste scholen. Maar geld alleen is niet de oplossing.

Docenten richten zich graag op concrete vragen, zegt Rooijackers. Dat biedt zekerheid en kost minder tijd. „Je kan het gemakkelijker toetsen dan leerlingen stukken te laten schrijven of met ze te praten over teksten.” En, zegt hij, er is sprake van een kokervisie: dit is nou eenmaal hoe het al jaren gebeurt, hier zijn de lesmethodes en eindexamens op ingericht.

Schrijven, schrijven, schrijven

Bij de leerlingen zelf draait alles om concentratie en tijd, zegt David Roelofs. „Ze moeten weer rust hebben. Een telefoonverbod op school. Niet een kwartier lezen maar een uur. En van papier, niet van een scherm.” Voorts moeten leraren eisen dat leerlingen schrijven, schrijven, schrijven. „Ja, een essay nakijken kost tijd. Maar neem die tijd, het is het waard.”

Roelofs pleit ervoor dat leerlingen op de middelbare school weer samen met de hele klas Elsschot lezen. Of iets anders wat ze interesseert.

Er hangt vernieuwing in de lucht, merkt Rooijackers die bij Cito bezig is het eindexamen Nederlands voor havo en vwo aan te passen. „Er waait een frisse wind”, zegt hij. Meer leraren willen het vak Nederlands veranderen en daarmee de leesvaardigheid vergroten.

Hoe? Door letterlijk meer ruimte te maken om te lezen en door lezen in te bedden in andere vakken volgens Rooijackers. „Ga meer met leerlingen schrijven en debatteren – ook bij een vak als geschiedenis. Maak lezen weer relevant. Laat leerlingen bijvoorbeeld tien teksten van verschillende bronnen bestuderen en die op volgorde leggen: welke is het beste, welke is het betrouwbaarst? Dan leer je ze nadenken over wat ze lezen.”

Lees ook dit opinieartikel: Het leesniveau van kinderen daalt en dat ligt aan ons

Zal een verbod op gezichtsbedekking bij demonstraties er echt komen? ‘Om de echte raddraaiers te pakken is het niet nodig’

admin
September 24, 2024
0

Vrijheid van meningsuiting is een ruim begrip. De vuile was ophangen in je tuin heeft geen betekenis, maar pal voor een parlementsgebouw… En zo zijn er meer niet-tekstuele uitingen, symbolic conduct genoemd, die vallen onder Artikel 7 van Grondwet. Het dragen van een keffiyeh – Palestijnse sjaal – bij protesten tegen de Israëlische bezetting in Gaza valt eronder. En dan kun je die uit soliditeit met de Palestijnen deels over je gezicht trekken.

Maar is dat straks nog toegestaan?

„Ik zie het wel zitten, om hier straks met zeventig aangehouden demonstranten in de rechtszaal discussie over te voeren”, zegt advocaat Willem Jebbink, die al jaren betogers bijstaat. „Is een keffiyeh deels over het gezicht getrokken niet een van de traditionele draagwijzen? En tot waar mag ’ie dan over het gezicht? De mond? De neus?” Jebbink kan zich er met andere woorden, geen enkele voorstelling van maken hoe je zo’n symbolic conduct strafbaar kunt stellen. „Zonde van de rechtbankcapaciteit.”

Maar zo’n verbod is wel wat de Tweede Kamer wil. Die stemde maandag in met een motie van Joost Eerdmans (JA21) en Chris Stoffer (SGP) om gezichtsbedekkende kleding bij demonstraties niet meer toe te laten. De motie kreeg steun van ChristenUnie, FVD, CDA en de coalitiepartijen PVV, VVD en BBB. Coalitiepartner NSC stemde niet mee.

Vrijheid van meningsuiting

Het verbod zou een uitbreiding zijn van het in 2019 ingevoerde, zogeheten ‘boerkaverbod’, dat gezichtsbedekking in overheidsgebouwen, het openbaar vervoer, het onderwijs en de zorg verbiedt. Een wetsuitbreiding is volgens de motie nodig omdat demonstranten „steeds vaker onherkenbaar zijn, waardoor wetsovertredende demonstranten nauwelijks vervolgd kunnen worden”. Eerder deze week noemde Eerdmans in deze krant als reden de uit de hand gelopen studentenprotesten rondom Gaza. Zo waren er op de Universiteit van Amsterdam gemaskerde personen onder de betogers die vernielingen aanrichtten.

Het kabinet zal nu kijken naar de uitvoerbaarheid van de motie en daar zijn vraagtekens bij te plaatsen. De afgelopen jaren zijn vijfmaal eerder verschillende wetsvoorstellen ingediend die een algemeen verbod op gezichtsbedekkende kleding beoogden en die zijn, op die van 2019 na, allen gestrand. Doel is telkens bescherming van de maatschappelijke orde, maar de Raad van State adviseerde dikwijls dat van „dringende maatschappelijke behoefte” geen sprake is en een verbod in strijd is met de vrijheid van meningsuiting.

Gemeentelijke voorwaarden

Of zo’n verbod bij demonstraties nu wel uitvoerbaar is? Hansko Broeksteeg, hoogleraar staatsrecht aan de Radboud Universiteit, ziet niet direct de meerwaarde van de wetswijziging. Het gaat hier om Artikel 9 van de Grondwet, waarin het recht tot betoging wordt erkend, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet. Dat betekent dat een demonstratie ‘vreedzaam’ moet verlopen en dat burgemeesters anders ter voorkoming van wanordelijkheden zelf voorschriften aan een aangemelde betoging kunnen opleggen, zoals een verbod op gezichtsbedekking. „Dat is geregeld via de Wet openbare manifestaties.”

De gemeente Den Haag hanteert in haar voorwaarden al standaard dat demonstranten geen gezichtsbedekkende kleding mogen dragen en ook de gemeente Amsterdam stelt de bepaling geregeld als voorschrift bij een aangemelde demonstratie. Het staat al zó vaak als beperkende voorwaarde genoemd, zegt advocaat Jebbink, dat hij zich afvraagt of burgemeesters de aanvraag van een demonstratie nog wel echt beoordelen. Al ziet hij in de praktijk ook dat overtreding van het verbod nooit wordt bestraft. „Het OM vervolgt alleen als een demonstrant daarnaast ook iets laakbaars heeft gedaan, zoals stenen gooien. En dan worden ze er tijdens een betoging door de politie sowieso wel uitgepikt, met of zonder gezichtsbedekking.”

Tegelijkertijd kan Rian de Jong – „al vind ik het geen goed idee” – wel begrijpen waar het idee voor het verbod vandaan komt. Als hoofddocent staatsrecht aan de Radboud Universiteit onderzoekt ze openbare ordehandhaving. Ze heeft het karakter van demonstraties de afgelopen jaren zien veranderen. In heel Europa worden betogingen regelmatiger „gekaapt” door onherkenbare, gemaskerde activisten die niet uit zijn op vreedzaam betogen maar op geweld. Ze zag ze opduiken bij demonstraties tegen transporten van kernafval in Duitsland, bij antiglobaliseringsbetogingen rondom de G7- en G8-toppen, bij tegendemonstraties tegen Kick Out Zwarte Piet en ook bij de studentenprotesten. „Deze activisten mengen zich onder de vredelievende demonstranten en veranderen het karakter van de betoging.”

Politie houdt betogers in de gaten

Nog zo’n ontwikkeling die ze ziet: steeds minder demonstraties worden vooraf aangemeld bij een gemeente. Dat speelt vooral bij de langdurige betogingen, zoals die van studenten en van Extinction Rebellion. Met als gevolg dat er vaak geen contact meer is tussen organisatoren en gemeente, zoals over tijd en locatie, en burgemeesters vooraf geen beperkende bepalingen kunnen opleggen. De politie houdt de betogingen daarom meer in de gaten, om de identiteit van betogers vast te leggen. Door namen te noteren, foto- en filmopnames te maken „en betogers worden soms thuis opgezocht.”

Voor de overheid, zegt De Jong, is het handig om mensen te identificeren via camerabeelden, of ze te verbieden gezichtsbedekking te dragen, zeker als er raddraaiers tussen zitten. Maar vanuit de vreedzame demonstranten is de reactie juist omgekeerd: „die gaan méér gezichtsbedekking dragen”. Want ze willen niet opgezocht worden door de politie. Er zijn volgens De Jong ook tal van andere legitieme redenen voor anoniem protest. „Als je tegen een regime demonstreert kan het zijn dat het regime je ook hier in de gaten houden. Of je wilt anoniem demonstreren omdat je werkgever niet zo blij is met je standpunt.”

De Jong heeft de indruk dat door de nieuwe vormen van actievoeren op dit moment „de balans even zoek is”. Zowel bij de demonstrant, wiens betoging soms wordt ‘gekaapt’, als bij de overheid, niet wetend hoe te reageren. Maar een verbod op gezichtsbedekkende kleding zal daar vermoedelijk weinig aan veranderen. „Om de echte raddraaiers te pakken heb je zo’n verbod niet nodig. Je benadeelt er vooral de vreedzame demonstranten mee.”

Over onze rug wordt een asielcrisis uitgeroepen, klinkt het in Ter Apel

admin
September 24, 2024
0

Pannen, eieren, scheermesjes, diverse groenten, instant noedels en afwasmiddel. Ondernemer Ismail Ramo verkoopt vanuit zijn marktkraam Alkosh, genaamd naar het Armeense stadje waarvandaan hij in 1998 met zijn vrouw vluchtte, een groot assortiment aan basale benodigdheden aan de mensen die verblijven in aanmeldcentrum Ter Apelervenen. „We staan hier al twintig jaar”, zegt hij. „Achttien jaar”, corrigeert zijn vrouw hem vanachter de kraam.

Het aanmeldcentrum van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) ligt langs de provinciale weg, op loopafstand van het dorpje Ter Apel. „Het is niet drukker dan normaal”, zegt Ramo, verwijzend naar het hoogoplopende conflict tussen het COA en de gemeente Westerwolde over het aantal asielzoekers dat hier verblijft. Soms komen er een paar bussen, dan lijkt het druk, zegt hij. Zeker als de zon schijnt en de mensen hier op het grasveld zitten. „Maar die mensen gaan ook weer weg. Het is allemaal politiek.”

Zijn ervaring strookt niet met de werkelijkheid zoals het COA, het dorpje Ter Apel en de gemeente Westerwolde die ervaren. Vorig weekend was het aanmeldcentrum zo vol dat het COA zich gedwongen zag mensen in portakabins, een soort containers met ramen, te laten slapen. Dat ging in tegen afspraken die gemaakt waren met de gemeente.

„Die portakabins zijn er niet voor bedoeld om mensen in te laten verblijven”, zegt de woordvoerder van de gemeente Westerwolde. „Ten eerste is er geen vergunning om mensen daar te laten overnachten, maar het is vooral ook gevaarlijk.” Er hangen losse draden, bedden staan voor nooduitgangen, brandblussers en rookmelders ontbreken, zegt hij. „De brandweer heeft gezegd dat er niet overnacht kan worden, net als de inspectie van Justitie en Veiligheid. De burgemeester heeft daarom vorig weekend weer aangegeven dat er geen mensen mogen verblijven.”

Het COA stelde daarop burgemeester Jaap Velema (D66) voor een keuze: of de mensen voor wie geen plek is slapen in een portakabin, of ze slapen in het gras. Burgemeester Velema nam contact op met de minister van Asiel en Migratie, Marjolein Faber (PVV). Dat leidde niet tot een oplossing.

„Al dan niet bewust wordt er vanuit het ministerie vervolgens niks geregeld”, zegt de woordvoerder van Westerwolde. „Ze geeft geen aanwijzingen, wijst geen hotels aan waar mensen opgevangen kunnen worden. Volgens internationale wetgeving is het haar verantwoordelijkheid, met als uitvoerend orgaan het COA, om die mensen op te vangen. Wij zijn verantwoordelijk voor de openbare orde en veiligheid.”

In de portakabins werd uiteindelijk toch geslapen. „Een schoffering van het lokale bestuur”, noemde Velema het. En dus werd er, opnieuw, een last onder dwangsom uitgeschreven.

Broekzak-vestzak

Achter de poort die het dorp Ter Apel scheidt van het gelijknamige aanmeldcentrum zit ook het COA met de handen in het haar. „Natuurlijk is het een lastige keuze”, zegt de woordvoerder van het COA. „Laat je kwetsbare mensen in het gras slapen? Nee. Wij hebben uit humanitaire overwegingen gekozen om ze toch in de portakabins te laten slapen.” Liever doet het COA dat niet en sinds dat weekend is het ook niet meer voorgekomen, zegt hij, omdat ze de instroom aankonden.

Die containers staan er nog, maar met een andere reden. Om mensen droog een kop thee aan te kunnen bieden terwijl ze wachten op hun afspraak met de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) of tot ze een kamer wordt toegewezen.

De problematiek is niet van gisteren. De grens van tweeduizend mensen die van de gemeente in Ter Apel mogen verblijven werd zo structureel overschreden dat de burgemeester al vaker naar de rechter stapte. „De dwangsommen die worden opgelegd werken niet”, aldus het COA. Er zijn gemeenten nodig die Ter Apel willen verlichten, maar het slechte imago van het aanmeldcentrum maakt die gemeenten huiverig. „En het hele idee dat verschillende overheidsorganen tegenover elkaar staan, waarbij het geld van de een naar de ander moet, is een broekzak-vestzaksituatie.”

Spreidingswet

Om de situatie in Ter Apel te verlichten is onder het kabinet-Rutte IV de spreidingswet aangenomen, bedoeld om asielzoekers te verspreiden over alle gemeenten. De coalitie wil die wet intrekken. 96 procent van de gemeenten is daarop tegen, tenminste totdat de asielinstroom flink is verlaagd.

Hemmen, die bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2023 op nummer 17 van de kandidatenlijst van de BBB stond, is anders dan haar partij voorstander van de spreidingswet. Hoewel ze daar ook kanttekeningen bij heeft. „Gelijk met de spreidingswet zouden we ook weer moeten gaan werken met procesbeschikbaarheidslocaties.” In deze PBL’s werden tijdens een pilot asielzoekers met een ‘kansarme’ aanvraag in een vorm van detentie achter hekken geplaatst. Sinds maart dit jaar zijn de PBL’s niet meer in gebruik, nadat de rechter dit een vorm van ‘vrijheidsbeperking’ noemde.

Ze zegt dat „met name jonge mannen” niet komen opdagen op hun afspraken met de IND. „Daar zitten dan nul consequenties aan. Dat daar maatregelen tegen genomen worden, daar sta ik achter. Want het is juist deze groep die zorgt voor overlast.” Hemmen hoopt dat PBL’s, met betere voorwaarden, overlast zullen voorkomen, waardoor ook andere gemeenten meer open staan voor opvang.

Sommige gemeenten hebben geen overtuiging nodig. Zutphen schoot deze week te hulp. In de Hanzehal, 133 kilometer verderop, zijn honderd noodopvangplekken beschikbaar gesteld.

„Daar zijn we natuurlijk blij mee, maar het is een ramp voor de vluchtelingen”, zegt Hemmen. „Ze worden hier ’s avonds opgehaald, daarnaartoe gebracht en ’s ochtends weer opgehaald om beschikbaar te zijn voor hun proces. Dag in, dag uit. Terwijl ze al moe zijn, worden ze ook steeds moedelozer.”

Noodopvang

Ondertussen gaan de sportactiviteiten in de Hanzehal gewoon door. De planning is iets strakker, vertelt een volleyballer die snel het veld op moet. „Normaal gesproken kunnen we een beetje uitlopen, maar nu staat stipt om tien uur ’s avonds het zaalvoetbalteam op het veld. Dan moeten we misschien vijf minuutjes eerder stoppen, maar dat is niet erg.”

Het besluit om te hulp te schieten werd vorige week dinsdag genomen, tijdens een collegevergadering. „De situatie in Ter Apel” kwam ter sprake, vertelt de woordvoerder van Zutphen. Het kan niet waar zijn dat mensen buiten moeten slapen, was de conclusie. „Er werd besloten dat als het COA ons zou bellen, we te hulp zouden schieten.”

Het verzoek van het COA kwam op vrijdag, in het weekend werd „met man en macht” gewerkt om een van de drie sportzalen van de Hanzehal in gereedheid te brengen. „Er staan nu bedden, lockers en er is douchegelegenheid. Nu is het afwachten of het nodig is.” Maar deze oplossing is van korte duur, het gaat om een ‘overflowlocatie’, die er maximaal een week zal zijn.

Vooralsnog is de noodopvang nog niet nodig geweest . Maar op het parkeerterrein, met uitzicht op voetbalvereniging Zvv AZC, staat een portakabin klaar waar asielzoekers zich kunnen opfrissen.

Ook de woordvoerder van Westerwolde is blij dat Zutphen, net als het Groningse Pekela en Stadskanaal, bijspringt. „Maar het blijft een bizarre situatie. Het hoort niet dat burgemeesters dit onderling moeten oplossen. Ongeacht de plannen van het kabinet om instroom te beperken hebben we nu een situatie waar ze verantwoordelijkheid voor moeten nemen.”

Vrouw van voortvluchtige vastgoedondernemer Roger Lips gearresteerd bij crematie van haar zus

admin
September 24, 2024
0

De vrouw van de naar Dubai gevluchte vastgoedondernemer Roger Lips, Astrid Lips-van S., is dinsdag gearresteerd door de Fiscale Inlichtingen- en Opsporingsdienst (FIOD). Dat heeft het Openbaar Ministerie bevestigd aan persbureau ANP na berichtgeving in De Telegraaf. Ze was in Nederland voor de crematie van haar zus. Volgens haar advocaat is de arrestatie „apert onrechtmatig”.

Roger Lips werd in juni bij verstek veroordeeld tot vier jaar cel wegens faillissementsfraude. Hij was al in 2013 met zijn vrouw en kinderen naar Dubai gevlucht, nadat hij in navolging van het faillissement van zijn vastgoedconcern ook persoonlijk failliet was verklaard. Volgens de rechtbank in Zwolle heeft hij rondom het faillissement miljoenen euro’s achterovergedrukt. Zijn vrouw Astrid kreeg achttien maanden cel opgelegd voor betrokkenheid bij de fraude.

Volgens De Telegraaf was het paspoort van Astrid Lips verlopen, maar had het ministerie van Buitenlandse Zaken haar om humanitaire redenen een paspoort met een geldigheid van maximaal zes maanden verstrekt, zodat ze na het overlijden van haar zus naar Nederland kon reizen. Maar toen ze na de crematie de aula wilde verlaten, werd ze opgepakt door rechercheurs van de FIOD.

Haar advocaat Carolien Noorduyn zegt tegen ANP dat haar cliënt „onder afschuwelijke omstandigheden is gearresteerd” en dat haar huidige detentie neerkomt op „wederrechtelijke vrijheidsberoving”.

Luister naar