De man achter de tunes van NRC-podcasts: ‘Ik wil niet de muziek van iemand anders namaken’

Posted on by admin

Rufus van Baardwijk in zijn muziekstudio in Amsterdam.Foto Lars van den Brink

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.


Interview

Componist Rufus van Baardwijk Muziek en geluid ontwikkelen voor een podcast, hoe doe je dat? Componist Rufus van Baardwijk geeft een inkijkje in zijn proces.„Soms heb ik de basis al in een kwartier, soms doe ik drie dagen over een tune van een minuut.”






Als je voor de ingang van de loods staat waarin de Amsterdamse muziekstudio van Rufus van Baardwijk (31) verstopt zit, denk je in eerste instantie dat je niet goed zit. Het ligt op een industrieterrein, tussen een taartenbakker, een Shurgard en een autogarage in. De ingang heeft iets ruigs, met een betonnen vloer, opgestapelde planken in de gang en zware schuifdeuren naar ruimtes van andere bedrijfjes. Aan het einde van de gang ligt het domein van componist Rufus van Baardwijk: een gloednieuwe geluidsstudio met piano’s, vintage keyboards en een drumstel. Aan de muur hangen gitaren en trommels en er zijn zithoeken met velours beklede banken, planten en berberkleden. De strakgelakte houten latjes tegen de muren worden afgewisseld met zwart vilt en beschilderde geluidspanelen. „Ja, het is nice hè”, zegt Van Baardwijk. Hij heeft het allemaal bedacht met zijn compagnon en uitgevoerd met hulp van zijn broer, die 3D-ontwerper is, en zijn vader, interieurbouwer. Acht weken geleden trokken zijn compagnon en hij hierin.. „Ik wilde een plek creëren waar mensen geïnspireerd raken en zin krijgen om muziek te maken.”

Van Baardwijk is componist. Hij maakt muziek in opdracht voor bedrijven, reclamebureaus, voor films, documentaires en podcasts. In de mixruimte – „hier staan de goeie speakers” – luisteren we naar de allereerste versie van de tune die hij maakte voor NRC Vandaag, de nieuwspodcast van NRC waar dagelijks in zo’n 20 minuten ‘het verhaal van vandaag’ wordt verteld. Op Instagram had hij een oproep gezien: NRC zoekt componisten. De krant nodigde vijf componisten uit en vroeg ze een dag werk te stoppen in het ontwikkelen van een melodie voor een dagelijkse nieuwspodcast. Hij vertelt wat de opdracht was: „Luister naar The Daily [de dagelijkse nieuwspodcast van The New York Times]. Het moet zo worden als The Daily, maar dan niet precies hetzelfde.”

Salongevoel

Van Baardwijk maakte drie ‘schetsen’. Hij had er langer dan één dag aan gewerkt, want „ik wilde deze klus heel graag”. Vrij snel hoorde hij dat ze met een van zijn tunes verder wilden. „De anderen hadden elektronische muziek ingestuurd. Ik kom uit de bandjeswereld, dus ik probeer altijd de muziek live in te spelen. Dat geeft meer gelaagdheid, gevoel en warmte dan een tune die helemaal gecomponeerd is op de computer.” Zijn eerste versie was al in de richting van wat het uiteindelijk is geworden, hij heeft de tune alleen verder „aangekleed”.

Na deze eerste podcasttune volgden er nog een stuk of zeven voor NRC. Het liep niet altijd zo vlekkeloos. Hij opent een map op zijn computer: NRC Boekenpodcast. Met de tune voor Tussen de Regels is hij het langst bezig geweest, zegt hij terwijl hij laat zien hoeveel verschillende versies er zijn geweest. De opdracht was: we willen het salongevoel, easy-going, smooth. Hij leest voor uit het mailtje met twee voorbeeldnummers als bijlage: „De tingelende speelsheid en de rust van Homesickness van Tsegué-Maryam Guèbrou en de vrolijkheid van de piano en gitaar in het refrein van Mumbai van Brika.” Hij laat ze allebei horen. „Deze twee nummers zijn zo verschillend, ik vond het moeilijk om die te rijmen: Ethiopische jazz versus een westers poplied.” Hij maakte een paar totaal verschillende voorstellen: eentje jazzy, de ander dromerig, eentje met een jaren-tachtiggevoel. „Uiteindelijk heb ik een jazzpianist uitgenodigd en is het goedgekomen, maar het heeft veel versies gekost.”

Muziek is emotie, bij de een brengt een tune wel iets teweeg, bij de ander niet

Twee verschillende voorbeeldnummers is dus lastig, maar nóg ingewikkelder is het als de opdrachtgever er maar één stuurt ter inspiratie. „Dat is dan vaak niet ‘ter inspiratie’, maar eigenlijk precies wat ze willen hebben. Maar ik wil niet de muziek van iemand anders namaken.” Hij vertelt over de muziek voor de wekelijkse interviewpodcast van presentator Pieter van der Wielen, Het Uur. „De briefing was: het is elke vrijdag, het moet het weekendgevoel hebben, maar geen feest, het mag een beetje zakelijk blijven, maar het moet wel licht zijn en qua gevoel aankondigen dat er een langer luisterding aankomt, namelijk een interview van een uur met één gast. Er zat één nummer bij: A Multi-Pronged Battleplan van de film The French Dispatch. Het begin daarvan vonden ze mooi, maar het vervolg te bombastisch, te overdreven.”

Hij analyseert dan eerst welke elementen de opdrachtgever aanspreken in een voorbeeldnummer. „Ik zoek het tempo en de basisinstrumenten. In dit geval waren dat een bas en een soort tikje als metronoom die het ritme aangeeft. Ik ben begonnen met een contrabas, dat was de essentie van dit nummer.” Die speelde hij op zijn verschillende vintage keyboards in op verschillende toonhoogtes en zette dat in het bestand. De sfeer is hetzelfde als het voorbeeld, maar qua sound en tempo toch anders. „Toen kwam er een gitaargeluidje bij, dat maakte het een beetje funky. En ik voegde percussie toe om de drums wat spannender te maken.”

Bij een podcast hoort ook een uitsmijter, zegt hij, een melodie aan het eind van de introtune die blijft hangen en herkenbaar wordt, waarbij je weet: hierna begint de aflevering. „Ik heb op de piano een melodie gemaakt en de sound elektronisch bewerkt.” Op de computer voegde hij lagen toe, heel veel lagen. Op zijn scherm laat hij zien uit hoeveel elementen de tune van Het uur is opgebouwd: 218. Elk instrument en elk geluid heeft een eigen spoor. „Dat aankleden vind ik het leukste. Klieren, spelen eigenlijk. Er zitten allerlei subtiele geluidjes in, een gitaarsnaar die blijft hangen, trompetten, een shaker [een houten ei met zand erin]. Soms is-ie op de voorgrond, soms verder weg. Bij deze heb ik een filter op de laag gezet waardoor het geluid van links naar rechts beweegt. Dit zorgt ervoor dat er meer dynamiek in de tune zit.”

Met deze podcasttune van een minuut is hij in totaal drie dagen bezig geweest. „The devil is in the details.” Met klanten spreekt hij een vast bedrag af. „En dan doe ik er zo lang over als nodig. De ene keer heb ik de basis al in een kwartier, een andere keer doe ik dus drie volle dagen over een tune van een minuut.”

Dienstbaar opstellen

Soms gaat het in het begin heel vlot, maar zit er veel werk in de laatste fase: intro’s en outro’s (tunes voor aan het begin en het eind van een aflevering) van verschillende lengtes maken. Wat ook gebeurt is dat iemand anders in het bedrijf pas in een latere fase meeluistert en dat het laat in het maakproces toch ineens anders moet. „Hoe groter het team dat meebeslist bij de opdrachtgever, hoe lastiger het voor mij is. Muziek is emotie en bij de een brengt een tune wel iets teweeg en bij de ander niet. Er zitten ook mensen bij die niet creatief zijn of niks van muziek weten, maar wel een oordeel hebben.

„Je moet begrijpen wat iemand wil, dát maakt een componist goed of niet. Ik ken componisten die zichzelf grote kunstenaars vinden, ik stel me dienstbaar op. Als de klant een voorstel niet goed vindt, ga ik niet in discussie, dan zet ik mijn ego opzij en begin ik opnieuw. Ik ben meer een Rembrandt die een portret in opdracht schildert dan een vrije vogel zoals Picasso die zegt: dit is wat ik maak, dus dit is wat je krijgt. Van componeren in opdracht kan ik leven. Als ik mijn eigen muziek maak, doe ik waar ik zin in heb.”

Related Posts

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”


In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0
Foto Jordi Huisman

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

Foto Jordi Huisman

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Foto Jordi Huisman

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

Foto Jordi Huisman

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Foto Jordi Huisman

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Foto Jordi Huisman


Column | De oppaskat van Jan

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.