N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
Media
Serie In ‘Swarm’ trekt een fan van een Beyonce-achtige zangeres door de VS. Ze heeft één doel: niet-fans uitroeien. De nieuwe serie uit de koker van Donald Glover (‘Atlanta’) zit vol absurde en onverwachtse bokkensprongen
In Swarm gaat een fan op jacht. Dre en haar labiele room- en soulmate Marissa zijn geobsedeerd door de Beyonce-achtige zangeres Ni’jah en overactief in ‘The Hive’; op sociale media dalen ze als een zwerm neer op iedereen die hun ‘Queen Bee’ beledigt. Maar Marissa’s enthousiasme in tanende; als ze een uitje met haar foute vriendje Khalid boven een Ni’Jah-concert verkiest, schokt dat Dre zo diep dat ze een hele avond niet op haar mobieltje kijkt. Met fatale gevolgen, waarna de stoppen doorslaan.
Dre wordt een kameleontische psychopaat die met slechts één doel door Amerika trekt: niet-fans uitroeien. Als Carmen de stripper of Tony de transgenderman zet ze de wereld uitgekookt naar haar hand en slaat argeloze ‘haters’ de schedel in met mokers, halters of knuppels.
Dre is een hyperbolische ‘Stan’, een obsessieve fan die in de waan leeft dat hij een diepe band heeft met zijn idool. Niet dat Swarm de psychologie van zo’n Stan serieus uitdiept of iets heeft te beweren over de sektarische kanten van de fancultuur of sociale media als echokamer. Dre is gewoon een monster: als weeskind was ze al een claimende, gewelddadige stalker. Vriendschap, liefde en verbondenheid wijst ze keer op keer af: in haar wanen is ze veiliger. Als gevoelens haar overweldigen slaat ze aan het binge-eten of bijt ze. Orale fixatie, zou Freud zeggen. Emotioneel is Dre een baby.
Speels surrealistisch
Swarm is een miniserie – 7 afleveringen van een half uur – uit de koker van Donald Glover. Zijn speels surrealistisch, creepy gevoel voor humor leidde al tot nummer 1-hit ‘This is America’ en tot 6 Emmy’s voor hitserie Atlanta. Horrorkomedie Swarm heeft niet dat potentieel – als heldin is Dre iets te afstotelijk – maar een vergelijkbare vibe. In Dre’s wereld slaat het banale en alledaagse zomaar om in groteske parodie, surrealistische slapstick of bloedige horror. Waarna de zaken bijna schouderophalend weer alledaags worden.
Als horrorkomedie is Swarm wel erg wrang: je lacht hooguit knarsentandend. Seriemoordenaar zijn vaker helden in tv-series: Dexter zien we graag moorden omdat zijn slachtoffers hun lot verdienen: hij is een wreker. De onwillige Barry wordt door imbecielen steeds opnieuw tot bloedvergieten gedwongen. Dre is daarentegen volledig onsympathiek. Haar moorden zijn willekeurig en overbodig, haar slachtoffers soms goedgelovig of opdringerig, maar meestal deerniswekkend. Ze hebben alleen de pech Dre’s pad te kruisen of niet van Ni’Jahs muziek te houden. Dus zie je met groeiend onbehagen hoe Dre ze inpakt en wacht je tot de hamer valt.
Lees ook: Donald Glover is een beetje creepy, en heel knuffelbaar
Dat Dre’s bloedige avonturen toch boeien, is omdat Swarm zich zulke absurde en onverwachtse bokkensprongen veroorlooft. Elke aflevering is een surprise: Dre wordt stripper, breekt in bij haar stiefouders, penetreert Ni’Jahs entourage, belandt in een feministische sekte van witte yogadames onder leiding van Billie Eilish – een opmerkelijke episode die horrorhit Get Out sampelt. Of Swarm wordt opeens een true crime-documentaire over een rechercheur die haar op het spoor is, een opmaat voor seizoen twee.
Een hobbelige rit, maar met zoveel what the fuck-momenten dat je wel blijft kijken.