De provincie Sagaing in Myanmar is vrijdagochtend getroffen door een zware aardbeving. Dat melden internationale media. Volgens de United States Geological Survey (USGS), dat wereldwijd aardbevingen in de gaten houdt, had de beving een kracht van 7.7 en vond deze plaats op een diepte van zo’n 10 kilometer.
De beving werd ook gevoeld in Bangkok, meer dan 1.000 kilometer van het epicentrum. Op videobeelden is te zien dat een flatgebouw in aanbouw is ingestort. Volgens het Franse persbureau AFP zouden zeker 43 bouwvakkers onder het puin liggen.
Het epicentrum lag volgens de USGS dicht bij de stad Mandalay in Myanmar, met zo’n 1,2 miljoen inwoners. Na de initiële beving zouden krachtige naschokken te voelen zijn geweest. Er is nog vrijwel niets bekend over de schade of het aantal slachtoffers.
De BBC meldt dat inwoners van Bangkok de straat op vluchtten terwijl gebouwen heen en weer zwiepten. Op eerste beelden uit Myanmar die rondgaan op sociale media, die nog niet zijn geverifieerd, zouden meerdere ingestorte gebouwen in de stad Mandalay te zien zijn. Ook zou een oude brug over de Irawady-rivier zijn ingestort.
Een boeddhistische monnik loopt langs een door de aardbeving verwoest klooster in Naypyitaw in Myanmar. Foto Aung Shine Oo/AP
De twintigste editie van de Week van de Lentekriebels begint maandag, maar ook na twee decennia van extra aandacht voor seksuele vorming op basisscholen blijft deze themaweek gevoelig. Uit maandag gepubliceerd onderzoek van DUO Onderwijsonderzoek en Kenniscentrum Rutgers komt naar voren dat veel scholen kampen met weerstand van ouders.
Uit het onderzoek blijkt dat bijna de helft van de schoolleiders tegen ouderlijke bezwaren aanloopt. Meer dan een derde van de schoolleiders stelt dat die weerstand de afgelopen jaren is toegenomen, vooral bij lessen over seksuele diversiteit, genderdiversiteit en genderrollen en gendergelijkheid. Ongeveer de helft van de klagende ouders verzoekt hun kind thuis te houden of uit specifieke lessen te halen, de helft van de scholen gaat daadwerkelijk in op die verzoeken.
Lees ook
Blootplaatjes in de klas? Gender in groep 2? Dilemma’s in lesmethodes
De maatschappelijke discussie over de Week van de Lentekriebels werd twee jaar geleden verder op scherp gezet. Forum voor Democratie-leider Thierry Baudet riep de minister van Onderwijs toen ter verantwoording vanwege de vermeende “seksualisering van kinderen” in het basisonderwijs. Ook partijen als PVV, SGP en Denk uitten zorgen en pleitten voor strengere regels rondom seksuele voorlichting.
De stichting Rutgers, dat deze themaweek samen met de GGD’en organiseert, werd daarna bestookt met vragen en bedreigingen. Veel ouders hadden vragen over de door Rutgers ontwikkelde methode over seksuele vorming, Kriebels in je buik. Op sociale media ging veel materiaal rond, maar dat kwam lang niet allemaal uit deze methode.
Dit jaar doet een derde van de basisscholen mee aan de Week van de Lentekriebels. Bovendien zeggen vrijwel alle schoolleiders (96 procent) aandacht te besteden aan ‘relationele en seksuele vorming’, ook buiten de thematische week om. Vier op de vijf scholen betrekken ouders actief bij deze lessen. Meer dan 90 procent van alle schoolleiders is van plan om de komende jaren door te gaan met het geven van ‘relationele en seksuele vorming’.
Lees ook
Lentekriebels blijkt steeds weer een handig vehikel voor radicaal-rechts. Jeugdjournaal laat zien hoe voorbeeldig seksuele voorlichting kan zijn
De overheid gaf mogelijk duizenden ouders onterecht een schadevergoeding in het Toeslagenschandaal, zo onthulde NRC afgelopen week. Redacteur Stefan Vermeulen volgt de Belastingdienst al jaren en is niet verbaasd. Want keer op keer ziet hij dezelfde dingen misgaan.
Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].
Nog niet zo lang geleden, we woonden nog in het dorp, schoof ik aan bij een feestje waar een buurman hardop zat voor te rekenen hoeveel geld zijn zonnepanelen al in de vroege lente hadden opgebracht. Ontzettend veel, het zag ernaar uit dat hij nooit meer energierekeningen zou hoeven te betalen. Tegelijkertijd voorspelde hij ons een onbetaalbaar leven. Ik maakte de fout te zeggen dat ik zonnepanelen lelijk vond.
Aan het hebben van zonnepanelen kleefde ook nog een moreel randje. De ‘investeerders’ deden het niet alleen voor zichzelf, maar voor de aarde.
In recordtempo zag ik het dorp, maar ook weilanden en soms zelfs hele landschappen daarna verzilveren. Toen we ooit in Dedemsvaart moesten optreden bij een festival met de naam Strawberryfields was voor ons een bed & breakfast geregeld waarvan ik de prijs, gezien de ruimte, inrichting en ontbijt, verrassend laag vond. Waarom was dat?
„Kijk morgenvroeg maar even om je heen”, zei de boerin, want het was stikdonker, we waren in de avond aangekomen. De volgende ochtend, we hadden goed geslapen, zag ik dat ons huisje midden in een spiegelveld stond. De buren hadden al hun hectares vol gezet met zonnepanelen. Er werd gezegd dat dit goed was voor het milieu, omdat de biodiversiteit juist onder de panelen alleen maar toenam. Inderdaad zag ik konijnen achter elkaar aan zitten. Juist door het eeuwenoude landschap te vernietigen werd de natuur hier een handje geholpen. De boer en boerin vonden de zonnepanelen net als ik spuuglelijk. Waarom bestaan er nog welstandscommissies die zich buigen over dakkapellen, maar tegelijkertijd al die zonnepanelen door de vingers zien?
Een paar maanden later bezocht Diederik Samsom het dorp, na zijn politieke carrière was hij onder andere handelsreiziger in zonnepanelen geworden. Hij hield de dorpelingen voor dat ze nog meer zonnepanelen moesten neerleggen, bij de aanschaf van het zonnepaneel gaven idealen en portemonnee elkaar een handje.
Ondertussen brokkelde het beeld van de idealistische belegger voor mijn ogen af.
In Gelredome trof ik voorafgaand aan zo’n treurige Keuken Kampioen Divisie-wedstrijd de gewezen Vitesse-voorzitter Karel Aalbers die in zijn goede tijd niet alleen in spelers, maar ook in aardappelen en grondstoffen uit de voormalige Sovjet-Unie handelde. Het ging hem goed, hij was in het echt ook zonnekoning geworden. Hij had een Zuid-Amerikaans land, ik geloof Ecuador, zo vol laten leggen met zonnepanelen dat hij het een uur voor de landing al zag schitteren door het vliegtuigraam.
Met het einde van de salderingsregeling in zicht – consumenten mogen de kosten van de stroom die ze afnemen niet langer wegstrepen tegen de opbrengst van hun zonnestroom – is de markt voor zonnepanelen eindelijk ingestort. Toen ik laatst het dorp weer eens bezocht, zei een oude buurman dat hij zijn zonnepanelen nu toch ook lelijk vond. Aan het milieu had hij al lange tijd niet meer gedacht, hij hoorde er niemand meer over. Eerst maar eens wereldvrede, iets waar ik hem nog nooit over had gehoord.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
