Zijn bijnaam is El Loco (âDe Gekâ). Maar Milei is bovenal nÃÃ©t wat zijn voorgangers waren: peronist

Posted on December 8, 2023 by admin

Dit is het beeld dat schrijver Juan Luis González schetst in zijn biografie van de nieuwe president van Argentinië, met als titel El Loco (‘De Gek’). Het is een bijnaam die Milei al in zijn jeugd kreeg vanwege zijn ongecontroleerde driftbuien.

Vriend en vijand zijn het in Argentinië over één ding eens: als de libertaire econoom zondag wordt beëdigd, zal dat het noodlijdende land behoorlijk opschudden. „Het voordeel van Milei is dat hij zich niet anders voordoet dan hij is”, zegt biograaf González tijdens een videogesprek vanuit zijn huis in Buenos Aires. „Milei is transparant. Iemand die in elk geval zelf gelooft in wat hij zegt”, meent González. Het grote risico met Milei als president is volgens de biograaf zijn geestelijke instabiliteit. „De driftbuien uit zijn jeugd is hij nog niet ontgroeid is en hij heeft nauwelijks politieke ervaring. Die combinatie is riskant”, denkt hij.

„Als je het niet met hem eens bent en – ook al doe je dat voorzichtig – kritiek wil leveren, heb je een probleem”

Dat Milei vrijwel direct na zijn verkiezingswinst liet weten zich te willen bekeren tot het Jodendom verraste hem niet. „Milei is al jaren spiritueel zoekende en heeft verschillende religies en stromingen uitgeprobeerd. Hij blijft daar dan een tijdje in hangen, maar als het geen bevrediging geeft, probeert hij iets anders. Hij heeft houvast nodig.” Een van de meest uitgemolken verhalen in de Argentijnse media is hoe Milei zijn overleden hond Conan liet klonen. Via een medium zou hij nog steeds communiceren met de hond en hem zelfs advies vragen.

Behalve spiritueel is Milei ook een keiharde econoom. Een anarcho-kapitalist noemt hij zich, met ultrarechtse ideeën. Dat hij het als politiek outsider in slechts twee jaar tot president heeft kunnen schoppen, komt vooral door de slepende economische crisis in Argentinië. Met een inflatie van 140 procent op jaarbasis en inmiddels meer dan 40 procent van de bevolking die in armoede leeft, zijn de politieke ontevredenheid en wanhoop zo groot dat de Argentijnen bereid waren een harde ruk naar uiterst rechts te maken met hun keuze voor Milei. Vooral ook veel jongeren, die hun land alleen maar in crisis meemaakten, stemden op Milei, die hen met een slimme socialemediacampagne aan zich wist te binden.

Tegenstanders houden foto’s van tegenkandidaat Sergio Massa voor een poster van Milei.

Milei heeft verregaande ideeën over een nieuwe inrichting van de economie om Argentinië uit het slop te trekken. Hij wil bijvoorbeeld de dollar invoeren en hij wil af van de peso die steeds verder in waarde daalt. De overheidsuitgaven wil hij met drastische ingrepen terugdringen.

Het vertrouwen in de gevestigde politiek, met de links-populistische peronisten aan de macht, is weggeslagen na twee decennia van permanente crisis. „De mensen hebben uit woede op Milei gestemd. Hij belooft hen een ommezwaai”, zegt econoom Roberto Cachanosky. Hij werkte jarenlang samen met Milei, maar ze raakten gebrouilleerd. „Milei stelt zich nu op als de reddende engel en zegt: ‘Iedereen die vóór mij aan de macht was, is slecht, en ik ga het helemaal anders doen’.”

Het zijn de typische beloftes van populistische leiders in Zuid-Amerika, of ze nu rechts of links zijn. „Iemand als Hugo Chávez zei dit soort dingen ook, en we hebben gezien wat de gevolgen waren”, zegt Cachanosky, verwijzend naar de totale implosie van het ooit welvarende Venezuela. Mileis economische plannen, zoals het kortwieken van ministeries met „de kettingzaag”, het sluiten van de Centrale Bank en dollarisering worden volgens hem te mooi voorgesteld.

„Hij zal met alle beloftes en de wanhoop al snel resultaat moeten leveren. Maar ik voorzie chaos, want hij wil wel de dollar invoeren, maar Argentinië heeft geen dollars, maar juist een enorme dollarschuld. Als je kritisch vraagt hoe hij dit plan wil uitvoeren, kun je al snel met Milei in de clinch raken”, zegt Cachanosky, die zelf meerdere aanvaringen met hem had.

Tijdens het gesprek komt hij drie keer terug op een eigenschap van Milei. „Als je het niet met hem eens bent en – ook al doe je dat voorzichtig – kritiek wil leveren, heb je een probleem. Hij duldt geen tegenspraak. Dat is gevaarlijk en bovenal: samenwerking wordt dus moeilijk”, stelt Cachanosky.

Tijdens een van zijn tv-optredens in aanloop naar de verkiezingen stond Milei in een donkergrijs pak en met zijn kenmerkende verwilderde haardos voor een bord met blauwe plakkertjes. Ze stelden de verschillende ministeries voor. Eén voor één trok hij de papiertjes eraf. „Ministerie van Onderwijs, weg! Ministerie van Cultuur, weg! Ministerie van Volksgezondheid, weg ermee!”, zei Milei. Cachanosky: „De Milei die ik ken gaat door tot hij z’n zin krijgt. Maar hij heeft geen vrij spel, want in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat heeft hij geen meerderheid. In de politiek moet je samenwerken en coalities smeden. Hij zal zich moeten aanpassen.”

Tijdens de laatste verkiezingen werden ook congresleden en gouverneurs voor de provincies gekozen. De partij van Milei heeft slechts 38 van de 257 zetels in het Huis van Afgevaardigden en 8 van de 72 in de Senaat in handen en zal dus coalities moeten smeden.

Nu de winst binnen is, matigt Milei dan ook zijn toon al. De afgelopen maanden had Milei bijvoorbeeld zijn aanval op de Paus – een Argentijn – geopend. Hij noemde hem een „klootzak”, en „communist’’. Maar na zijn verkiezingsoverwinning hadden de twee een ‘prettig’ gesprek, volgens Argentijnse media. De Paus zou hebben beloofd om Milei een rozenkrans te sturen. Over de rechtse oud-president Mauricio Macri, die hij eerder nog had uitgescholden voor ‘socialist’, zei Milei na zijn overwinning ineens dat hij het „voor 90 procent” met hem eens is. Met de benoeming van Luis Caputo, hoofd van de centrale bank tijdens Macri’s regeerperiode, tot minister van Economie geeft Milei een duidelijke boodschap af voor een grotere samenwerking.

Ook opvallend: een week na zijn aantreden zwakt Milei zijn „economische revolutie” al af. Hij denkt erover om het dollariseringsplan voorlopig te parkeren. En om de extreem hoge inflatie aan te pakken heeft hij minstens 18 tot 24 maanden nodig.

Tijdens zijn campagne gebruikte Javier Milei de kettingzaag om te laten zien wat hij wil doen met de begroting.

Pablo Testori, vriend en medewerker van Mileis partij La Libertad Avanza (‘De Vrijheid Vooruit’), schiet in de lach als hij alle zorgen van critici hoort over de nieuwe president. Milei is volgens oud-militair en -politieman Testori vooral iemand vol energie, gedreven door het libertarisme. Een geloof in absolute individuele vrijheid en een diepe afkeer van autoriteit typeren volgens hem de „vrije geest” Milei. „Ik ken hem al heel lang, van voor hij de politiek in ging. Natuurlijk is een bepaald beeld boven komen drijven door zijn campagne en bepaalde uitlatingen die de gevestigde orde niet waardeert, maar dit land moet gered worden. Milei is heel zorgzaam en kan goed naar mensen luisteren.”

Testori was erbij toen Milei in 2020 aan een stuk of dertig intimi bekendmaakte dat hij erover dacht de politiek in te gaan. „We waren informeel bij elkaar, en net als de anderen had ik zoiets van: dit moet je echt doen Javier! We hebben met z’n allen geproost.” Testori schreef mee aan het partijprogramma en dan vooral de paragrafen over veiligheid. Vanwege zijn achtergrond bij de politie, jarenlang gestationeerd in de sloppenwijken van Buenos Aires, waardeerde Milei zijn inbreng, zegt hij. „Ik ben heel blij dat er versoepeling komt van de wapenwetgeving. Vrijheid, zoals Javier het voorstelt betekent ook de vrijheid op zelfbescherming. Dat gaat hand in hand.”

De ideeën van Milei hebben raakvlakken met die van oud-presidenten Donald Trump en Jair Bolsonaro, maar ook met Viktor Orbán en Geert Wilders, die ook was uitgenodigd voor zijn inauguratie. Net als andere rechts-radicale politici pleit Milei bijvoorbeeld voor strengere straffen, hij wil bijvoorbeeld tieners (vanaf 14 jaar) als volwassenen berechten. Ook flirt hij met uittreding van Argentinië uit allerlei internationale handelsblokken en samenwerkingsverbanden.

Milei ziet andere rechts-populisten als geestverwanten, maar er zijn zeker ook verschillen. Zo is hij tegen abortus – een ingreep die in het land van de paus in 2020 juist legaal werd – maar hij is wel vóór legalisatie van prostitutie en wiet. Ook keert hij zich niet tegen wat andere rechts-populisten ‘genderideologie’ noemen. Milei staat tolerant tegenover lhtbi’ers en vindt het prima als mensen zelf willen bepalen met welk gender ze zich identificeren – „zolang het de overheid maar geen geld kost”.

Lilia Lemoine (43) zag Mileis zachte kant al vrij snel toen ze in 2021 als zijn stylist aan de slag ging. Met wat kleine ingrepen – hij liet op haar advies zijn bakkebaarden en haar groeien, ging lichte make-up dragen en trok een leren jack aan – mat ze hem een rockster-imago aan. „Hij is stoer maar heeft ook een zachte kant. Hij is een soort antiheld”, zei Lemoine tijdens een gesprek in oktober. „Iemand die je vertrouwt en die heel veel over heeft voor mensen.”

Ze weigert Milei te stempelen als ultra- of extreem-rechts. Want dan zou zij zelf – als bewonderaar en partijgenoot – dat toch ook moeten zijn? „Het wordt zo makkelijk gebruikt die term. Maar zijn ideeën zijn uiteenlopend en niet in een hokje te vatten. Zie ik eruit als extreem-rechts? Er was een tijd dat ik worstelde met mijn gender. Als jong meisje wilde ik een jongen zijn. Ik droeg jongenskleding en bond mijn borsten af toen ze gingen groeien. Uiteindelijk, toen ik ouder werd, ben ik erover heen gegroeid. Dit zijn onderwerpen die ik rustig met Javier kan bespreken. Zelf heeft hij ook geen vooroordelen. Hij is voor legalisatie van prostitutie en wiet. En hij staat heel tolerant tegenover lhbti. Zijn dat ultrarechtse ideeën?” zegt ze.

Econoom Cachanosky vreest vooral dat Argentinië geïsoleerd raakt onder Milei, net zoals dat Brazilië overkwam toen Bolsonaro aan de macht was. Zeker als hij de beloftes gaat waarmaken om relaties met „het communistisch China” te verbreken of met buurland Brazilië, waar Bolsonaro’s sociaal-democratische opvolger Lula da Silva aan de macht is. „China is onze grootste afnemer, Brazilië is onze belangrijkste buur. Hoewel je al ziet dat Milei nu hij tot president is gekozen, milder praat dan toen hij schreeuwend op campagne ging. Nog even en de Argentijnen zien dat hij geen outsider meer is waarop ze gestemd hebben, maar dat hij inmiddels ook behoort tot het establishment”, zegt hij.

Volgens biograaf González hebben veel Argentijnen niet per se vanwege Milei’s ultrarechtse ideeën op hem gestemd, maar omdat de nationale gemoedstoestand hiernaar was. „Alles beter dan opnieuw een peronistische regering.” Dit maakt de verwachtingen over Milei ook onrealistisch hooggespannen. En het grootste risico, volgens González, is dat „Milei er niet goed mee kan omgaan als de dingen niet lukken. De Argentijnse economie en ons land zijn heel ingewikkeld. Je kunt niet direct verandering krijgen, maar dat verwachten de mensen wel. De vraag is hoe hij er mee omgaat als het Huis van Afgevaardigden of Senaat, waar hij geen meerderheid heeft, zijn plannen zoals de dollarisering of radicale ingrepen, uiteindelijk blokkeert? Slaat hij door, wordt hij driftig zoals hij al sinds zijn jeugd doet, of zal het hem lukken echt te regeren?”

Leeslijst

Uitstoot hier, effecten elders – zijn landen verplicht rekening te houden met de rest van de wereld?

admin
November 24, 2024
0

In Den Haag kan het mondiale klimaatbeleid de komende tijd een impuls krijgen die het sinds het Klimaatakkoord van Parijs (2015) niet meer heeft gehad. Twee weken lang luisteren de rechters van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) naar tientallen vertegenwoordigers van landen en internationale organisaties, met als doel een oordeel te vellen over de verplichtingen van staten om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen.

1. Wat staat er in deze zaak op het spel?

Op initiatief van Vanuatu, een kleine eilandengroep in de Stille Oceaan ten oosten van Australië, buigen de rechters zich over twee fundamentele vragen. De belangrijkste luidt, simpel gezegd: welke verplichtingen hebben staten volgens het internationaal recht om het klimaatsysteem en het milieu te beschermen, ten behoeve van (andere) staten en toekomstige generaties?

De tweede vraag gaat over de juridische consequenties van eventuele verplichtingen voor landen die ernstige schade hebben veroorzaakt, door de uitstoot van broeikasgassen en door het nalaten die uitstoot te reduceren. Daarbij gaat het speciaal over de gevolgen van de opwarming voor kwetsbare landen, zoals kleine eilandstaatjes. Er is ook expliciet gevraagd naar verplichtingen van landen jegens bevolkingsgroepen en individuen, nu en in de toekomst.

Het antwoord van het ICJ is een advies, het heeft geen bindende werking. Maar volgens de meeste rechtsgeleerden zal een uitspraak van het hoogste juridische orgaan van de Verenigde Naties doorwerken in landen, in onderhandelingen over mondiaal klimaatbeleid, en in de vele rechtszaken van individuen en organisaties die schade lijden door de opwarming van de planeet.

Voor Vanuatu, dat nauwelijks een meter boven de zeespiegel uitkomt en zich heel moeilijk kan beschermen tegen de stijging ervan, is dit van existentieel belang. Het eilandstaatje heeft nauwelijks bijgedragen aan de opwarming, maar voelt wel als een van de eerste landen de verregaande gevolgen.

2. Waarom buigt het Internationaal Gerechtshof zich nu over deze kwestie?

In 2019 begon een groep rechtenstudenten van de University of the South Pacific een campagne om „het grootste mondiale probleem, klimaatverandering, voor het hoogste rechtsorgaan van de wereld te brengen”. De regering van Vanuatu sloot zich aan bij dit initiatief en diende in 2021 een resolutie in bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties waarin om een antwoord van het ICJ op de twee bovengenoemde kwesties werd gevraagd.

Vanuatu wist steun voor de resolutie te krijgen van uiteindelijk 132 landen. Daarnaast spraken wereldwijd zo’n 1.500 organisaties zich uit voor de rechtszaak. Volgens internationaal jurist Margaretha Wewerinke-Singh, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit van Fiji, toont de enorme steun voor de zaak „de collectieve wens om [klimaatverandering] aan te pakken in overeenstemming met de vastgestelde juridische normen en principes van rechtvaardigheid”. Daarnaast laat het zien dat er grote behoefte is aan meer juridische onderbouwing van internationaal klimaatbeleid.

Op 29 maart vorig jaar werd de resolutie unaniem aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN en is het hof begonnen met de voorbereiding. De belangstelling voor de hoorzittingen, die maandag beginnen, blijkt heel groot. Maar liefst 98 landen en twaalf internationale organisaties kunnen hun verhaal doen gedurende tien zittingsdagen. Op de laatste twee dagen is tijd gereserveerd voor organisaties uiteenlopend van het Pacific Islands Forum Fisheries Agency tot de organisatie van olie-exporterende landen (OPEC) en de Wereldgezondheidsorganisatie.

Vanuatu hoopt dat de rechters van het ICJ in de loop van volgend jaar met hun oordeel komen.

3. Wat kan de uitspraak betekenen voor de verantwoordelijkheid voor klimaatschade?

Volgens Wewerinke-Singh, die deel uitmaakt van het adviesteam van Vanuatu, kan de uitspraak „een keerpunt in de mondiale strijd voor klimaatrechtvaardigheid” zijn.

Joie Chowdhury, advocaat bij het Amerikaanse Center for International Environmental Law (CIEL), zegt dat de uitspraak, „een steviger basis” kan leggen „onder multilaterale oplossingen” (lees: de druk opvoeren bij klimaatonderhandelingen). In een webinar zei zij deze zomer dat hiermee „landen in het mondiale Zuiden, kleine eilandstaten en kwetsbare ontwikkelingslanden extra juridische instrumenten krijgen om hun onderhandelingspositie te versterken”.

Hoogleraar internationaal recht André Nollkaemper noemde vorige week in NRC een oordeel „heel belangrijk”. Landen hebben weliswaar allerlei beloftes gedaan om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren, en ze geven vaak ook financiële steun aan kwetsbare landen, maar in feite ontbreekt een internationaal rechterlijke onderbouwing.

4. Welke politieke gevolgen kan de uitspraak hebben?

Volgens Nollkaemper kan het bijna niet anders dan dat de rechters zullen concluderen dat landen alles in het werk moeten stellen om schade in andere landen te voorkomen. En dat landen die in het verleden veel broeikasgassen hebben uitgestoten en dat nog steeds doen – dat wil zeggen: rijke, geïndustrialiseerde landen – „verplicht zijn bij te dragen aan rechtsherstel” en aan het herstellen van de schade die andere landen lijden – in de praktijk: vooral ontwikkelingslanden.

Voor kleine eilandstaten gaat het bij de vragen die in Den Haag voorliggen uiteindelijk om hun voortbestaan. Vanuatu’s minister van Klimaatverandering, Ralph Regenvanu, hoopt dat het vonnis de stemmen van de meest kwetsbare groepen zal versterken. Op de speciale website van Vanuatu over de zaak staat: „Zonder snelle en verstrekkende maatregelen zullen laaggelegen atolstaten zoals Vanuatu naar verwachting halverwege de eeuw onbewoonbaar worden, waardoor het voortbestaan van hun cultuur, hun staat en hun soevereiniteit in gevaar komt.”

‘Ik dacht dat ze seks wilde’, is geen excuus meer in Zuid-Afrika, dat een ‘pandemie’ van seksueel geweld kent

admin
November 24, 2024
0

Een jonge vrouw gehuld in een sober roze shirt en met een kort kapsel, steekt haar stevig gespalkte onderarm uit. S. zit op haar kamer in een opvang voor mishandelde vrouwen van de Nationale Opvang Beweging (NSMSA) in de Zuid-Afrikaanse provincie Gauteng. „Doet het nog pijn?”, vraagt Lisha Stevens, het hoofd van NSMSA aan de 27-jarige vrouw uit Soweto. „Bij sommige bewegingen wel, bijvoorbeeld als ik mijn baby optil”, vertrouwt S. haar toe.

Twee maanden geleden is ze door haar vriend met een ijzeren staaf geslagen, waardoor haar ellepijp is gebroken. Haar vriend misbruikte S. stelselmatig. Maar de laatste keer was de afranseling door haar partner, een evenementenopbouwer die met een alcoholverslaving kampt, wreder dan ooit tevoren, vertelt ze. „Hij heeft me ontzettend hard geslagen, eerst met een stoel en daarna met die ijzeren staaf. Toen heeft hij me zo lang gewurgd dat ik bijna bewusteloos raakte. Ik dacht dat hij me zou vermoorden,” zegt S. Haar naam wordt hier uit veiligheidsoverwegingen niet genoemd.

Sinds ze uit het ziekenhuis is ontslagen, zit ze samen met haar acht maanden oude zoontje ondergedoken in deze opvang in een buitenwijk van Soweto, met zo’n 1,3 miljoen inwoners de grootste township van Zuid-Afrika. Alleen haar zus, die haar hier naartoe gebracht heeft, weet dat ze hier woont.

Straffeloosheid

Deze maandag is het Internationale dag voor de beëindiging van geweld tegen vrouwen, de aftrap van een campagne, die belangrijk is voor zowel de regering als maatschappelijke organisaties om de acceptatie van seksueel geweld te doorbreken.

Zuid-Afrika kent een van de hoogste cijfers van seksueel geweld tegen vrouwen ter wereld. Verkrachting, huiselijk geweld en femicide zijn een plaag voor de samenleving, waar ook president Cyril Ramaphosa aan refereerde in zijn laatste State of the Union, zijn belangrijkste jaarlijkse toespraak. Het staatshoofd noemde daarin seksueel geweld in Zuid-Afrika een „pandemie” en beloofde 20 miljard rand (omgerekend zo’n 1 miljard euro) voor de bestrijding ervan.

Eerdere pogingen om via overheidsbeleid iets aan het seksueel geweld te doen – zoals een nationaal plan in 2020 – zijn nog niet succesvol gebleken.

S. met haar zoontje in de gemeenschappelijke ruimte van een opvang voor mishandelde vrouwen in Gauteng.

Eén op de zestien vrouwen heeft in 2022 fysiek en seksueel geweld ondervonden, zo blijkt uit een vorige week verschenen studie van onderzoeksinstituut Human Sciences Research Council (HSRC). 36 procent van de volwassen vrouwen in Zuid-Afrika is op enig moment in hun leven slachtoffer geweest van fysiek en seksueel geweld. Bijna een kwart van de vrouwen is in hun leven fysiek mishandeld door hun partner.

Bovendien ontkomen daders van seksuele misdrijven in verreweg de meeste gevallen aan een veroordeling. De politie registreerde tussen 2022 en 2023 meer dan 43.000 verkrachtingszaken. In diezelfde twaalf maanden werden slechts 519 verdachten voor verkrachting veroordeeld.

Baanbrekende uitspraak

Maar er gloort een sprankje hoop. ‘The Embrace Project’, een maatschappelijke organisatie die seksueel geweld bestrijdt, heeft samen met een slachtoffer van seksueel geweld een belangrijke rechtszaak gewonnen. Eind september van dit jaar oordeelde het hooggerechtshof van Johannesburg dat verdachten „subjectieve instemming” niet meer als geldige verdediging kunnen gebruiken, omdat dit in strijd is met de grondwet. Volgens het hof schendt dit het recht van het slachtoffer op onder andere gelijkheid, menselijke waardigheid, privacy en lichamelijke integriteit.

„Dit betekent dat de verdachte in een verkrachtingszaak moet bewijzen dat de vrouw instemde met seks om zich vrij te pleiten en niet langer simpelweg kan zeggen: ‘ik dacht dat ze seks wilde’,” verduidelijkt Lee-Anne Germanos Manuel, jurist en mede-oprichter van The Embrace Project.

Voordat het zover is, moet het Constitutionele Hof, de hoogste rechtbank in Zuid-Afrika, er nog over beslissen. Indien dat hof de uitspraak van het hooggerechtshof in stand houdt, zal dat enorme impact hebben, verwacht Germanos Manuel. „De verdediging van ‘subjectieve instemming’ door verdachten is één van de belangrijkste redenen waarom het ons justitieapparaat nauwelijks lukt om daders te veroordelen.”

„Kijk naar de zaak van het slachtoffer dat samen met ons deze zaak heeft aangespannen. De rechter heeft vastgesteld dat er geen instemming was voor seks en geloofde niet dat de verdachte daadwerkelijk dacht dat het slachtoffer instemming had gegeven. Toch heeft de rechter hem vrijgesproken, omdat er onvoldoende bewijs was om de claim van de verdachte te weerleggen.”

Genormaliseerd

Vlak na de uitspraak snijdt de populaire televisiesoap Skeem Saam het onderwerp van seksuele instemming aan. Een rechtbank veroordeelt een van de hoofdpersonages, Toby, voor de verkrachting van een vrouw, met wie hij eerst innig gezoend heeft. Hij zegt dat hij instemming had voor de seks, zij ontkent.

Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort

Lisha Stevens
Opvang Beweging

De uitzending veroorzaakte een storm van reacties op sociale media. Sommige berichten juichen de keuze van de Skeem Saam-makers toe, maar de meerderheid – nagenoeg allemaal mannen – reageert als door een wesp gestoken. Opmerkingen als „ze wilde juist dat hij haar verkrachtte”, „als een vrouw een valse verkrachtingsbeschuldiging doet, is de man nu de klos” en „vrouwen zullen mannen massaal afpersen” gonsden rond op X.

Lisha Stevens, provinciaal hoofd van de Nationale Opvangbeweging in Gauteng, inspecteert de spalk aan de onderarm van S.

Een groot probleem volgens onderzoeksinstituut HSRC is de houding van mannen. Zo zou 85 procent vinden dat vrouwen te gemakkelijk een aanklacht van mishandeling door een man kunnen indienen. Bijna 10 procent van de mannen schuift de schuld op de vrouw af wanneer een man haar verkracht.

Doordat seksueel geweld volledig genormaliseerd is in de Zuid-Afrikaanse samenleving is het moeilijk te bestrijden, legt Lisha Stevens van NSMSA uit. „In deze cultuur wordt het van mannen verwacht dat ze dominant zijn. Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort.”

Kennisplatform Safer Spaces plaatst dit macho-gedrag in de sociale context. Hoge werkloosheid en inkomensongelijkheid zouden toxische mannelijkheid versterken. Daarnaast liet de gewelddadige geschiedenis van kolonialisme en het apartheidsverleden veel huishoudens achter zonder vaderfiguren, waardoor het risico op agressie en emotionele instabiliteit groter werd. Ook onderwijs, media en sociale druk versterken traditionele rolpatronen, aldus het platform.

Volgens Stevens praten familieleden vaak op het slachtoffer in om geen aangifte te doen en bij haar gewelddadige partner te blijven. „Daarnaast zijn veel slachtoffers van huiselijk geweld financieel afhankelijk van de dader, wat deze enorme macht geeft.”

Laksheid politie

Stevens zie hoe de aanpak van daders en bescherming van slachtoffers ook bij de politie ondermaats is. Onderzoek van het Civiele Secretariaat voor de Politiedienst (CSPS) onderschrijft dit probleem. Het overheidsorgaan, dat toezicht houdt op de politie, rapporteerde vorige maand aan het parlement dat in 2023 geen enkel politiebureau in het land voldoet aan de standaarden die in de Wet op huiselijk geweld zijn beschreven. Agenten weigeren onder andere aanklachten te registreren, zijn laks in de uitvoering van gebiedsverboden en lopen hopeloos achter met de afhandeling van zaken. Bovendien stelt CSPS vast dat agenten vaak zelf overtreders zijn. In de onderzoeksperiode van vijf maanden werden 232 agenten beschuldigd van huiselijk geweld.

We verzuipen in plastic. Durft de wereld te zeggen: genoeg is genoeg?

admin
November 22, 2024
0

Het is teruggevonden in moedermelk, in honingbijen, in hondentestikels, in appels, in het diepste van de oceaan, in wolken en in versgevallen sneeuw op Antartica. Plastic is een wondermiddel en een vloek. Na de biodiversiteitstop en de klimaattop start maandag een laatste belangrijke milieutop, een die het slotakkoord moet worden van onderhandelingen die sinds 2022 lopen. Op een VN-top in Zuid-Korea willen landen een juridisch bindend akkoord sluiten tegen plastic vervuiling.

Boven die onderhandelingen hangt één belangrijke vraag. Gaan landen afspreken dat ze minder plastic zullen produceren? Studies laten zien dat plasticvervuiling fundamenteel aanpakken niet kan zonder de losgeslagen productie ervan in te perken. Maar het politieke klimaat is er niet naar, en voorstander Verenigde Staten nam afgelopen week toch nog afstand van zo’n productieplafond.

Plastic is niet nieuw, maar de explosie van plastic om ons heen wel. Sinds 1950 is de productie ervan meer dan vertweehonderdvoudigd. De productie groeit bovendien steeds harder. Vooral in China, maar ook in andere Aziatische landen en de Verenigde Staten verrezen de afgelopen jaren nieuwe fabriekskolossen die de plastic productie verder omhoogstuwen.

Met die productie kwam ook meer vervuiling. De uitstoot van microplastics in het milieu wordt momenteel geschat op tussen de 10 en 40 miljoen ton per jaar, een hoeveelheid die tegen 2040 zou kunnen zijn verdubbeld, staat in een studie gepubliceerd in Science. Microplastics zijn in ons water gevonden, in ons eten – zoals zout, suiker, honing, bier en thee – in ons bloed en organen. Wetenschappers zien steeds meer aanwijzingen voor negatieve gezondheidseffecten.

Tegen 2050 ‚zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in de zee dan vissen, berekenden onderzoekers

Duidelijk is dat het zeeleven al lijdt onder plastic. Zo werd in de buik van één aangespoelde walvis in Spanje 29 kilo plastic gevonden: tassen, netten, zelfs een jerrycan. Vermoedelijk was al dat plastic het dier fataal geworden. Tegen 2050 ‘zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in zee dan vissen, berekenden onderzoekers. Om te illustreren hoe hard het gaat: bij tellingen van The Ocean Cleanup in de Stille Oceaan bleek dat het aantal gevonden plastics in slechts een kleine zeven jaar tijd was vervijfvoudigd.

Het plasticprobleem valt niet te ontkennen, en daarom startten 175 landen in 2022 onderhandelingen met de bedoeling eind dit jaar tot een akkoord te komen. Het zou een juridisch bindend instrument moeten worden tegen plastic vervuiling. Dat pakket maatregelen zou moeten gelden voor de „hele levenscyclus” van plastics; dit werd expres zo geformuleerd zodat het de deur openzet om ook de productie van plastic aan te pakken.

EU voortrekkersrol

Bij het pleiten voor een productieplafond pakt de Europese Unie een voortrekkersrol. Maar hoeveel heeft het continent eigenlijk nog te zeggen over plastic productie? Het marktaandeel van plasticfabrieken in Europa nam af van 28 procent in 2006 naar 12 procent vorig jaar. Plastic uit Azië en de VS, gemaakt met goedkoop schaliegas of (Russische) olie, zorgt er al jaren voor dat de Europese plasticproducenten worden weggeconcurreerd. De Europese productie daalde alleen al vorig jaar met 8 procent. Onbedoeld is die Europese productiebeperking er dus al.

De EU vindt daarnaast niet alleen plastic producerende grootmachten zoals de VS en China tegenover zich. Ook oliebedrijven lobbyen actief tegen regels die de productie van plastic moeten beteugelen. „Een productieplafond gaat ons niet helpen wat betreft vervuiling en het milieu”, aldus Karen McKee, topvrouw bij oliegigant ExxonMobil tegen zakenkrant Financial Times in aanloop naar de top.

Oliereuzen zoals Saudi-Aramco, ExxonMobil en Shell investeerden samen vierhonderd miljard dollar in plasticfabrieken, zo berekende Forbes in 2020. „Soms vergeten we dat plastic gemaakt is van olie en gas”, zegt McCauley. „Nu er meer energie uit hernieuwbare bronnen komt vanwege de strijd tegen klimaatverandering, zetten olie- en gasbedrijven in op het opvoeren van de plasticproductie als plan B.”

Plastic wordt gezien als de grootste toekomstige groeimotor van de vraag naar olie. De vraag naar brandstof gaat door de opkomst van elektrische auto’s mogelijk pieken. Plastic is een levensverzekering voor fossiel.

Bij de vorige onderhandelingssessie in Canada in april waren er 196 lobbyisten van de fossiele en chemische industrie aanwezig. Meer dan de mensen die aanwezig waren namens delegaties van de Europese Unie.

Lang niet alle industrie is overigens tegenstander van een productieplafond. Bedrijven die plastic verwerken, zoals Coca-Cola en Unilever, hebben hier gezamenlijk juist voor gepleit. Een productieplafond zou goed zijn voor de recyclingindustrie, aldus een topman van Unilever tegen de Britse zakenkrant Financial Times.

Frappant genoeg is het ook de olie-industrie die recycling zegt te steunen, sterker nog: volgens critici hebben oliebedrijven de potentie van recycling jarenlang schromelijk overdreven. „Oliebedrijven houden ervan met de mythe van recycling te schermen als manier om het probleem van plastic vervuiling aan te pakken”, zegt McCauley. „Maar ze zitten ook weer niet te wachten op stevige afspraken over gerecycled plastic, want dat zorgt voor minder vraag naar fossiel plastic.”

Alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet

Recycling is in werkelijkheid weerbarstig. Wereldwijd wordt ongeveer 9 procent van het plastic gerecycled. In Europa wordt steeds mínder plastic gerecycled. En alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet.

Recyclers kunnen momenteel niet op tegen de lage prijzen van nieuw plastic, en het gemak ervan in het productieproces. Bedrijven die huisafval ophalen, schoonmaken, sorteren, en omsmelten naar gerecyclede plastic korrels, moeten concurreren met een totaal andere markt van goedkope fossiele plastics uit gigantische fabrieken in Azië en de VS. En de duurzame ambities van voedingsgiganten en verpakkingsbedrijven blijken niet groot genoeg om ook vast te houden aan gerecycled plastic als dat duurder is.

De problemen in de plastic-recyclingindustrie lijken sterk op die in de kledingindustrie. Tweederde van de nieuw verkochte kleding bestaat tegenwoordig (geheel of gedeeltelijk) uit plastic (denk aan namen als polyester, elastaan of acryl). Ook textielrecyclers (die van oude kleding nieuwe willen maken) kunnen niet op tegen fossiele goedkope materialen.

Mogelijk toch afspraken

Hoe groot de noodzaak volgens voorstanders ook, het lijkt politiek gezien volgende week niet uit te draaien op een juridisch afdwingbaar productieplafond. Over andere onderwerpen lijken de standpunten van landen minder ver uiteen te liggen. Zo zijn er plannen om afspraken te maken over beter beheer van plastic afval, meer recycling en mogelijk beter ontwerp van producten (waardoor recycling makkelijker is). Ook zouden er mogelijk afspraken gemaakt kunnen worden om vervuiling in oceanen door plastic vistouw te beperken.

De top in Zuid-Korea (trouwens zelf ook een grote plasticproducent) trekt veel minder aandacht – en regeringsleiders – dan de klimaattop van afgelopen weken. Wordt het plastic probleem misschien nog onderschat?

„Absoluut”, vindt McCauley. „Maar als er geen akkoord komt, accepteren we een toekomst waar mensen onnodig ziek worden door plastic vervuiling, een wereld waarin oceanen een plastic soep worden. Dit is een once in a lifetime kans en die mogen we niet verspillen.”