Fotograaf Mona van den Berg herkent de blik van de Oekraïense Ljoedmila, vertelt ze. Ljoedmilla staat op de foto bij een tank, op een andere foto bij de Oekraïense vlag, en in haar blik ziet Van den Berg niet zozeer pijn, maar onverzettelijkheid; het niet buigen bij tegenslagen. Verlangen naar erkenning van wat haar is aangedaan – Ljoedmila werd verkracht door Russische militairen.
Ze wil dat de daders worden gestraft voor hun oorlogsmisdrijf. Want dat zou helpen bij de verwerking van haar trauma, weet Van den Berg uit eigen ervaring.
Zij werd zelf in Nederland verkracht toen ze 22 was. Van den Berg (57) kreeg gerechtigheid, de dader werd bestraft. De Oekraïense vrouwen die ze fotografeerde, wachten daarop.
Ljoedmila (62) werd drie jaar en dertien dagen gevangengehouden. Daria (33) in haar appartement in Kyiv.
Foto’s Mona van den Berg
Oksana (59, rechts) met haar nichtje. Oksana zat gevangen en werd vrijgelaten toen er voor haar betaald was. Ze vertelt niet wat haar in gevangenschap is overkomen.
Foto Mona van den Berg
Van den Berg, freelancer voor NRC, is net terug uit Irak, waar ze ‘overlevers’ van zogeheten conflict gerelateerd seksueel geweld fotografeerde. Ze noemt de verkrachte vrouwen bewust overlevers, geen slachtoffers; dat legt voor haar meer de nadruk op hun kracht. Haar fotoboek hierover, met als werktitel Survivors, komt uit in juni 2027. Ze begon het project eind 2023. Behalve naar Oekraïne en Irak reist ze naar Kosovo, Bosnië, Ivoorkust en andere landen. Ze werkt samen met de Mukwege Foundation, een organisatie die zich inzet voor overlevers van seksueel geweld in conflictgebieden.
Tijdens iedere reis vraagt ze bewust niet naar wat de vrouwen hebben meegemaakt. Ze wil niet dat ze hun trauma herbeleven. Het is zo heftig wat zij hebben ervaren, het gaat je voorstellingsvermogen te boven, zegt de fotograaf. Als vrouwen uit zichzélf vertellen wat hun is overkomen, staat Van den Berg er voor open.
Daniil (27) werd in gevan genschap gemarteld. Toen de Russen erachter kwamen dat hij biseksueel is, dwongen ze medegevangenen hem te verkrachten. Zij weigerden.
Ljoedmila (62) bij een tank. Ze was politiek gevangene.
Daria (33) zat elke urenlang in bad of stond onder de douche om de herinneringen van zich af te wassen.
Halyna (62) vluchtte toen de oorlog in de regio Donetsk in 2014 begon met haar kleindochter naar Irpin. Daar dachten ze veilig te zijn voor de Russen.
Foto’s Mona van den Berg
Zoals Daria (33), die op de foto’s op bed ligt en aan tafel zit. Russische militairen vielen in 2022 het huis van haar vader in Boetsja binnen, waar zij op dat moment was, namen haar mee en verkrachtten haar. Twee uur lang. De volgende dag gebeurde het opnieuw.
Tegenover haar familieleden zweeg ze over wat was gebeurd, bang dat zij boos zouden worden, dat het haar schuld was. Nu vindt Daria dat ze zich moet uitspreken, anders wordt het misdrijf doodgezwegen en wordt er gedacht dat vrouwen in oorlogstijd niet verkracht worden.
Van den Berg ziet de vrouwen opkrabbelen. Ljoedmila (62), de vrouw bij de tank, geeft trainingen en lezingen om mensen bewust te maken van het bestaan van conflict gerelateerd seksueel geweld en om vrouwen te helpen hun stilzwijgen te doorbreken.
Halyna (66) richtte een partizanengroep op, die Oekraïense militairen steunde. Toen de groep succesvol werd, verraadden de buren Halyna.
Foto Mona van den Berg
Olena (57) in haar huis in Kyiv. Ze werkte als arts in een regionaal ziekenhuis.
Halyna (62) werd op haar zestigste verjaardag verkracht door een Russische soldaat in haar eigen huis in Irpin.
Foto’s Mona van den Berg
Haar eigen verkrachting, 35 jaar geleden, vormt de drijfveer achter haar fotoproject, vertelt Van den Berg. Ze wil het stigma , dat verstikkend is en voorkomt dat het trauma verwerkt kan worden, doorbreken. Want je mag er niet over praten. Vrouwen moeten hun mond houden, of ze worden zelf de schuldige. Ze hebben er zelf om gevraagd. Ze worden gezien als besmet, soms als hoer. Victim blaming dus. „In oorlogssituaties wordt seksueel geweld als wapen ingezet om dat stigma uit te buiten, om vrouwen, families en gemeenschappen te breken.”
Van den Berg ziet dit terug in Oekraïne. Maar ook in Kosovo, waar verkrachte vrouwen al 25 jaar zwijgen over wat hun is aangedaan. In haar boek staan vrouwen onherkenbaar op de foto, uit angst veroordeeld te worden door hun familie en vrienden.
Oleksandr (40) werd door de Russen opgepakt en maandenlang gemarteld. Hier herdenkt hij alle doden die er al gedurende de oorlog gevallen zijn. Foto Mona van den Berg
Dat stigma staat gerechtigheid in de weg, weet Van den Berg. Vrouwen stappen mede daardoor niet naar de rechter. „Seksueel geweld komt in iedere oorlog op grote schaal voor, maar het aantal veroordelingen blijft dramatisch laag.”
„Door hun verhalen ontbrandt telkens mijn vastberadenheid om het geweld zichtbaar te maken – voor hen, en voor alle vrouwen die in stilte lijden”, zegt ze.
Zelf praat ze openlijk over haar eigen verkrachting om het stigma te doorbreken. Om het grote onrecht tegenover deze vrouwen zichtbaar te maken, te laten zien dat zij de heldinnen zijn. Door zich uit te spreken laten ze aan andere vrouwen zien: je bent niet alleen, het was niet jouw schuld, het is mogelijk om erover te praten en om je waardigheid terug te eisen, zo ervoer Van den Berg zelf ook.
In Irak bij de yezidi’s, een traditionele religieuze gemeenschap, zag ze hoe het ook kon. Daar keerden vrouwen die door IS-strijders verkracht werden terug in hun gemeenschap. De hoogste geestelijk leider zei: we moeten deze vrouwen omarmen, zij dragen geen schuld.
Die woorden hadden invloed. De gemeenschap stond open voor deze vrouwen. Ze werden gezien als heiligen. Met als gevolg dat deze vrouwen bijna allemaal herkenbaar op de foto wilden.
Oksana bij haar huis, dat totaal verwoest werd. Foto Mona van den Berg
Fotograaf Mona van den Berg herkent de blik van de Oekraïense Ljoedmila, vertelt ze. Ljoedmilla staat op de foto bij een tank, op een andere foto bij de Oekraïense vlag, en in haar blik ziet Van den Berg niet zozeer pijn, maar onverzettelijkheid; het niet buigen bij tegenslagen. Verlangen naar erkenning van wat haar is aangedaan – Ljoedmila werd verkracht door Russische militairen.
Ze wil dat de daders worden gestraft voor hun oorlogsmisdrijf. Want dat zou helpen bij de verwerking van haar trauma, weet Van den Berg uit eigen ervaring.
Zij werd zelf in Nederland verkracht toen ze 22 was. Van den Berg (57) kreeg gerechtigheid, de dader werd bestraft. De Oekraïense vrouwen die ze fotografeerde, wachten daarop.
Ljoedmila (62) werd drie jaar en dertien dagen gevangengehouden. Daria (33) in haar appartement in Kyiv.
Foto’s Mona van den Berg
Oksana (59, rechts) met haar nichtje. Oksana zat gevangen en werd vrijgelaten toen er voor haar betaald was. Ze vertelt niet wat haar in gevangenschap is overkomen.
Foto Mona van den Berg
Van den Berg, freelancer voor NRC, is net terug uit Irak, waar ze ‘overlevers’ van zogeheten conflict gerelateerd seksueel geweld fotografeerde. Ze noemt de verkrachte vrouwen bewust overlevers, geen slachtoffers; dat legt voor haar meer de nadruk op hun kracht. Haar fotoboek hierover, met als werktitel Survivors, komt uit in juni 2027. Ze begon het project eind 2023. Behalve naar Oekraïne en Irak reist ze naar Kosovo, Bosnië, Ivoorkust en andere landen. Ze werkt samen met de Mukwege Foundation, een organisatie die zich inzet voor overlevers van seksueel geweld in conflictgebieden.
Tijdens iedere reis vraagt ze bewust niet naar wat de vrouwen hebben meegemaakt. Ze wil niet dat ze hun trauma herbeleven. Het is zo heftig wat zij hebben ervaren, het gaat je voorstellingsvermogen te boven, zegt de fotograaf. Als vrouwen uit zichzélf vertellen wat hun is overkomen, staat Van den Berg er voor open.
Daniil (27) werd in gevan genschap gemarteld. Toen de Russen erachter kwamen dat hij biseksueel is, dwongen ze medegevangenen hem te verkrachten. Zij weigerden.
” data-figure-id=”0″ data-variant=”grid” readability=”2″><img alt data-description="
Daniil (27) werd in gevan genschap gemarteld. Toen de Russen erachter kwamen dat hij biseksueel is, dwongen ze medegevangenen hem te verkrachten. Zij weigerden.
Daniil (27) werd in gevan genschap gemarteld. Toen de Russen erachter kwamen dat hij biseksueel is, dwongen ze medegevangenen hem te verkrachten. Zij weigerden.
Daria (33) zat elke urenlang in bad of stond onder de douche om de herinneringen van zich af te wassen.
Halyna (62) vluchtte toen de oorlog in de regio Donetsk in 2014 begon met haar kleindochter naar Irpin. Daar dachten ze veilig te zijn voor de Russen.
Foto’s Mona van den Berg
Zoals Daria (33), die op de foto’s op bed ligt en aan tafel zit. Russische militairen vielen in 2022 het huis van haar vader in Boetsja binnen, waar zij op dat moment was, namen haar mee en verkrachtten haar. Twee uur lang. De volgende dag gebeurde het opnieuw.
Tegenover haar familieleden zweeg ze over wat was gebeurd, bang dat zij boos zouden worden, dat het haar schuld was. Nu vindt Daria dat ze zich moet uitspreken, anders wordt het misdrijf doodgezwegen en wordt er gedacht dat vrouwen in oorlogstijd niet verkracht worden.
Van den Berg ziet de vrouwen opkrabbelen. Ljoedmila (62), de vrouw bij de tank, geeft trainingen en lezingen om mensen bewust te maken van het bestaan van conflict gerelateerd seksueel geweld en om vrouwen te helpen hun stilzwijgen te doorbreken.
Halyna (66) richtte een partizanengroep op, die Oekraïense militairen steunde. Toen de groep succesvol werd, verraadden de buren Halyna.
Halyna (62) werd op haar zestigste verjaardag verkracht door een Russische soldaat in haar eigen huis in Irpin.
Foto’s Mona van den Berg
Haar eigen verkrachting, 35 jaar geleden, vormt de drijfveer achter haar fotoproject, vertelt Van den Berg. Ze wil het stigma , dat verstikkend is en voorkomt dat het trauma verwerkt kan worden, doorbreken. Want je mag er niet over praten. Vrouwen moeten hun mond houden, of ze worden zelf de schuldige. Ze hebben er zelf om gevraagd. Ze worden gezien als besmet, soms als hoer. Victim blaming dus. „In oorlogssituaties wordt seksueel geweld als wapen ingezet om dat stigma uit te buiten, om vrouwen, families en gemeenschappen te breken.”
Van den Berg ziet dit terug in Oekraïne. Maar ook in Kosovo, waar verkrachte vrouwen al 25 jaar zwijgen over wat hun is aangedaan. In haar boek staan vrouwen onherkenbaar op de foto, uit angst veroordeeld te worden door hun familie en vrienden.
Oleksandr (40) werd door de Russen opgepakt en maandenlang gemarteld. Hier herdenkt hij alle doden die er al gedurende de oorlog gevallen zijn. Foto Mona van den Berg
Dat stigma staat gerechtigheid in de weg, weet Van den Berg. Vrouwen stappen mede daardoor niet naar de rechter. „Seksueel geweld komt in iedere oorlog op grote schaal voor, maar het aantal veroordelingen blijft dramatisch laag.”
„Door hun verhalen ontbrandt telkens mijn vastberadenheid om het geweld zichtbaar te maken – voor hen, en voor alle vrouwen die in stilte lijden”, zegt ze.
Zelf praat ze openlijk over haar eigen verkrachting om het stigma te doorbreken. Om het grote onrecht tegenover deze vrouwen zichtbaar te maken, te laten zien dat zij de heldinnen zijn. Door zich uit te spreken laten ze aan andere vrouwen zien: je bent niet alleen, het was niet jouw schuld, het is mogelijk om erover te praten en om je waardigheid terug te eisen, zo ervoer Van den Berg zelf ook.
In Irak bij de yezidi’s, een traditionele religieuze gemeenschap, zag ze hoe het ook kon. Daar keerden vrouwen die door IS-strijders verkracht werden terug in hun gemeenschap. De hoogste geestelijk leider zei: we moeten deze vrouwen omarmen, zij dragen geen schuld.
Die woorden hadden invloed. De gemeenschap stond open voor deze vrouwen. Ze werden gezien als heiligen. Met als gevolg dat deze vrouwen bijna allemaal herkenbaar op de foto wilden.
Oksana bij haar huis, dat totaal verwoest werd. Foto Mona van den Berg
Venetië, 2016. Door aanhoudende droogte kwamen in 2023 meerdere kleine kanalen zo goed als droog te staan.Foto Sarah Palmer
Mensen die poseren voor het Jezus-beeld in Rio de Janeiro, hun armen net zo wijd gespreid als Christus de Verlosser. Cruisetoeristen die uitkijken op een gletsjer in Alaska. Badgasten aan de Braziliaanse Costa do Sol of op het strand bij Maya Bay op Phi Phi Le, Thailand, beroemd geworden door Leonardo DiCaprio’s film The Beach.
De Canadese fotograaf Sarah Palmer (1986) reisde in tien jaar tijd over vier continenten en legde op het eerste gezicht idyllische droombestemmingen vast, met gelukkige vakantiegangers die dansen op het dek van een boot, relaxen in de zon, in een gondel door een adembenemend Venetië varen. De teksten bij de foto’s vertellen een ander verhaal; hierin maakt Palmer melding van verdwijnende koraalriffen, smeltende gletsjers, een zeespiegelstijging die kustgemeenschappen wereldwijd bedreigt. Met daarbij verontrustende cijfers: jaarlijks 7 tot 10 miljoen toeristen in de regio van de Ha Longbaai in Vietnam (UNESCO-werelderfgoed) die een enorme druk op het milieu leggen; honderden dichtbevolkte kuststeden die in 2050 serieus risico lopen op overstromingen, driekwart van het ijs van gletsjers dat met het huidige klimaatbeleid zal verdwijnen.
Búzios, Brazilië, 2023. Door de stijgende zeespiegel kunnen dorpen aan de Braziliaanse Costa do Sol in de toekomst in zee verdwijnen.Foto Sarah Palmer
„Met mijn fotoserie leg ik de paradox bloot van wat wel ‘laatste-kanstoerisme’ wordt genoemd”, zegt Palmer. „Reizigers die bestemmingen bezoeken die onherstelbaar veranderen door de klimaatcrisis en die uiteindelijk volledig zullen verdwijnen. Ze willen nog met eigen ogen die gletsjers zien, dat koraal, dat prachtige strand waar DiCaprio rondbanjerde. Nu het nog kan. Waarmee ze, door alle vervuiling die het reizen met zich meebrengt, het proces versnellen.”
We spreken Sarah Palmer eind mei in het Duitse Zingst, een dorp aan de Oostzee waar dit jaar voor de achttiende keer het Umweltfotofestival Horizonte Zingst wordt georganiseerd. Hier opende eind vorige maand haar expositie Wish You Were Here, te midden van andere fototentoonstellingen die allemaal het milieu, het klimaat en onze leefomgeving als thema hebben.
Alaska, 2022. Het cruiseseizoen is verlengd van vier naar zeven maanden – door de opwarming van de aarde worden de schepen minder gehinderd door ijs.Foto Sarah Palmer Caribisch gebied, 2018. Een groot cruiseschip, dat meer dan 7.000 passagiers en bemanningsleden kan vervoeren, genereert in een reis van een week naar schatting ongeveer tien zwembaden met afvalwater.Foto Sarah Palmer
„Ik kom uit een familie die het niet breed had. Ik was 21 toen ik voor de eerste keer in een vliegtuig zat”, zegt Palmer. „We gingen naar een resort in Mexico. Een totaal vreemde ervaring. Mensen komen nauwelijks van het resort af, je ziet het land niet echt. Het is een geconstrueerde, artificiële ervaring. Ik voelde me er gelijk heel ongemakkelijk bij, maar vond het ook fascinerend.
„Ik ben van een generatie die opgroeit met zorgen over klimaat. Al tijdens die eerste vliegvakantie was er ongemak over de impact op het milieu. Toen ik in 2017 een beurs kreeg voor een groot fotoproject ging ik naar het Caribisch gebied om de cruisecultuur daar te fotograferen, ook zo’n kunstmatige wereld. Daar werden de negatieve gevolgen op het milieu van op een cruiseschip varen, en vakanties in het algemeen, me nog duidelijker. Ik besloot de serie uit te breiden en er een wereldwijd project van te maken.”
Foto Sarah Palmer
Op de foto’s van Palmer zien we meerdere scènes in één beeld. Dit is geen bewerking in Photoshop, maar een analoge manier van werken met meerdere Holga-camera’s – goedkope plastic fototoestellen met filmrolletjes, oorspronkelijk uit China. Als Palmer een foto maakt, draait ze de film in de camera niet volledig door tot het volgende beeld, waardoor de foto op een derde, of halverwege ‘blijft steken’. Zo worden in één beeld meerdere scènes naast elkaar vastgelegd.
„Met deze manier van werken leg ik de nadruk op die geconstrueerde wereld van cruises en resorts, maar ook op die vreemde ervaring die reizen kan oproepen. Alsof je buiten je eigen leven treedt en in een soort droomtoestand terecht komt. Het lijkt bijna niet echt. Dat zie je ook in mijn foto’s: het zijn delen van herinneringen, flarden. Aan elkaar geregen momenten. Vakantiefoto’s hebben vaak iets nostalgisch in zich, dat zie je hier ook terug.”
Maya Bay, Phi Phi Le, Thailand, 2011. Nadat Maya Bay door het succes van de film The Beach (2000), met Leonardo DiCaprio, werd overspoeld met toeristen, werd het strand in 2018 voor vier jaar gesloten, zodat kwetsbare ecosystemen konden herstellen. In 2022 werd het strand weer opengesteld, met nu een maximum van 3.000 bezoekers per dag.Foto Sarah Palmer
Wat vindt ze van mensen die dit soort reizen maken, naar Antarctica, zinkende kustresorts, overbevolkte stranden? „Ik denk dat je individuele keuzes kunt maken en je kunt je best doen, maar ik denk niet dat het aan het individu ligt. Ik bedoel, de meeste mensen willen gewoon van hun leven genieten en de wereld zien. Ik denk dat het aan de schepen en resorts is om te veranderen, aan regeringen en organisaties. Waar ik me echt boos over maak is dat er cruisemaatschappijen zijn die privéstranden claimen, en daar mogen dan alleen de cruisemensen op. De lokale bevolking wordt geweerd, er staan zelfs bewakers met geweren. Maar ik neem dat individuele reizigers niet kwalijk. En gelukkig worden er soms ook maatregelen genomen: In Thailand zorgde de film The Beach (2000) ervoor dat Maya Bay werd overspoeld met toeristen. Op het hoogtepunt, of dieptepunt – het is maar hoe je het noemen wilt – in 2017 waren er meer dan 1 miljoen mensen, met enorme milieuschade tot gevolg. In 2018 werd het strand voor vier jaar gesloten, zodat kwetsbare ecosystemen konden herstellen. In 2022 werd het strand weer opengesteld, met nu een maximum van drieduizend bezoekers per dag.”
Alaska, 2022. Het Arctisch gebied warmt vier keer zo snel op als de rest van de wereld.Foto Sarah Palmer
Waar gaat ze zelf naartoe, als ze op vakantie gaat? Palmer: „Nog steeds vind ik op vakantie gaan niet iets vanzelfsprekends. Als we gaan, mijn man en ik, blijven we meestal dicht bij huis. Op een paar uur rijden van waar we wonen huren we een hutje aan een meer. Of een vakantiehuisje in het bos. Dan pas kan ik echt ontspannen.”
Mahogany Bay Beach, Roatán, Honduras, 2018. Mahogany Bay is een kunstmatige cruisehaven, aangelegd en in bezit van de cruise-industrie. De haven is afgeschermd van de rest van Roatán en is afgesloten van de rest van het eiland. Ook het strand is aangelegd. Lokale bewoners worden niet toegelaten, tenzij ze in loondienst zijn. Foto Sarah PalmerCaribisch gebied, 2018. Een 7-daagse cruise door het Caribisch gebied. De cruisehaven van Cozumel, Mexico, ontvangt dagelijks ongeveer 8 cruiseschepen en tot wel 3 miljoen passagiers per jaar. Er is toenemende bezorgdheid vanwege de ongecontroleerde ontwikkeling met vrijwel geen regelgeving of herstelstrategieën in deze populaire Mexicaanse regio, bekend als ‘Riviera Maya’.Foto Sarah Palmer
Wat de ondertekenaars van de brandbrief betreft, zouden kinderen pas vanaf veertien jaar een smartphone mogen hebben, en sociale media pas vanaf zestien. Er moet nú iets gebeuren, stellen de experts, want te veel en niet-leeftijdsconform scherm- en socialemediagebruik heeft de huidige generatie in een gezondheids- en welzijnscrisis gestort.
„Slaap- en concentratieproblemen, taalachterstand, bijziendheid, minder bewegen”, somde jeugdarts Vasanthi Iyer op, eerder deze week in NRC. De bekende klachten waarvoor inmiddels wetenschappelijk bewijs bestaat.
Wereldwijd zoeken overheden naar manieren om grip te krijgen op het smartphonegebruik van jongeren. In Nederland geldt sinds januari 2024 het dringende advies om telefoons te weren uit de klas, inmiddels ook op de basisschool. In maart kreeg een motie voor een leeftijdsnorm van vijftien jaar voor sociale media nipt een Kamermeerderheid. Geen verbod, wel een signaal.
Italië ging verder: sinds september zijn schermen daar helemaal verboden in de klas. Frankrijk adviseert een telefoonpaspoort vanaf dertien jaar en sociale media vanaf achttien. Spanje wil de minimumleeftijd voor socialmedia-accounts verhogen naar zestien en roept ouders op kinderen tot die tijd géén smartphone te geven.
Australië maakte in november een radicale stap: als eerste land ter wereld verbood het sociale media volledig voor kinderen onder de zestien. Platforms die zich daar niet aan houden, riskeren vanaf eind 2025 miljoenenboetes.
De fotoredactie van NRC verzamelde beelden van kinderen achter schermen van over de hele wereld.
Een kind kijkt op zijn telefoon terwijl buurtbewoners deelnemen aan een straatfeest in Manchester op 5 mei, ter gelegenheid van de tachtigste VE-dag (Victory in Europe Day), waarmee jaarlijks het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa wordt gevierd. Foto Temilade Adelaja/Reuters
Een Frans onderzoek van het Observatoire Cetelem uit 2023 toonde aan dat gezinnen nog steeds graag samen eten, maar dat bij 50 procent het gebruik van beeldschermen aan tafel is toegestaan. Diëtisten zeggen dat dit het hongergevoel verstoort, waardoor kinderen meer eten en teveel aankomen. Foto Jerome Gence/Panos Pictures/ANPEen student biedt denim shorts te koop aan tijdens een TikTok Shop-livestream op 4 juni 2024 in Caloocan, Metro Manila, Filippijnen. TikTok Shop, het e-commerceplatform binnen die app, zorgde voor een bloeiende liveverkoopindustrie in de Filippijnen. Een wetsvoorstel in het Filipijnse Congres beoogt apps die door „buitenlandse tegenstanders worden beheerd”, zoals TikTok, te verbieden.Foto Ezra Acayan/Getty ImagesDe zoon van Venezolaanse migranten kijkt op zijn telefoon in het dorp Puerto Cartí aan de Caribische kust van Panama, eind februari. De migranten brengen er de nacht door, op weg naar Colombia, nadat ze hun poging om de VS te bereiken hebben opgegeven vanwege strengere migratieregels onder president Trump. Foto Matias Delacroix/APEen meisje neemt een selfie met een jongen verkleed als soldaat tijdens de viering van de 76e Dag van de Republiek in Kolkata, India.Foto Piyal Adhikary/EPAKoning Willem-Alexander maakt selfies met omstanders tijdens Koningsdag in Doetinchem. Het koninklijk gezin en leden van de koninklijke familie lopen op een route door de stad in de provincie Gelderland.Foto Patrick van Katwijk/ANPMiddelbare scholieren bekijken foto’s die ze met hun telefoon hebben gemaakt van bloeiende kersenbomen. Normaal gesproken bloeien Sakurabomen eerder, maar vanwege het koude weer in maart viel de bloeiperiode begin april.Foto Stanislav Kogiku/ANPKinderen en ziekenhuispatiënten verstoppen zich in een schuilkelder van een van de grootste kinderziekenhuizen van Oekraïne, Okhmatdyt, tijdens een Russische raketaanval op 8 juli 2024 in Kyiv, Oekraïne. Wooncomplexen, infrastructuur en het kinderziekenhuis raakten beschadigd.Foto Oleksandr Magula/Getty Images Celia Grace (7 jaar) bekijkt een spel op haar telefoon terwijl haar vader de rekening betaalt in een restaurant tijdens een uitje in de buurt van hun huis in Winfield, Alabama, op 4 mei 2024. Celia Grace was de eerste persoon in de Verenigde Staten die een zeer dure gentherapiebehandeling onderging voor haar zeldzame ziekte Metachromatische Leukodystrofie (MLD). Foto Michael S. Williamson/The Washington PostGetty Images
Seyfeddin Abu Sitta, een vierjarig Palestijns kind met een long- en hartaandoening, die met zijn familie in een geïmproviseerde tent woont, kijkt samen met familieleden naar een telefoonscherm in Khan Younis, Gaza.Foto Doaa Albaz/Anadolu via Getty ImagesKinderen en tieners van de Orang Asli (inheemse bevolking) proberen aan de rand van het dorp via een smartphone verbinding te krijgen met het internet in Pahang, Maleisië.Foto Annice Lyn/Getty ImagesTwee tienermeisjes zeggen hun Eid al-Fitr-gebeden die ze aflezen van hun mobiele telefoon in het sjiitische heiligdom in Qom, Iran. Eid al-Fitr of het Suikerfeest markeert het einde van de vastenperiode van zonsopgang tot zonsondergang in de maand voorafgaand aan de Ramadan.Foto Majid Saeedi/Getty ImagesEen jongen neemt een selfie op het veld met Erling Haaland van Dortmund na de benefietwedstrijd tussen Borussia Dortmund en Dynamo Kiev in het Signal Iduna Park in Dortmund, Duitsland. Foto Sascha Steinbach/EPAEen jongen wacht met zijn mobiele telefoon in de hand om een glimp op te vangen van de ‘komeet van de eeuw’, de C/2023 A3 Tsuchinshan-atlas, in Valparaiso, Chili. De komeet is 71 miljoen kilometer van de aarde verwijderd en reist met een snelheid van 290.664 kilometer per uur. Foto Cristobal Basaue Araya/Getty ImagesChinese kinderen zitten dicht op elkaar en kijken op een smartphone, gadegeslagen door oudere vrouwen die naast hen op een bankje zitten op een plein in Chongqing.Foto Cheng Xin/Getty Images
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/12124049/data133312246-e06bb2.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/12124030/data133312596-651aae.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/12124019/data133312473-60d0ac.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/12124044/data133312293-2f5a67.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/12124025/data133312660-97fcde.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/12124047/data133312285-cca867.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/06/12124037/data133312414-17ef5e.jpg)
