Zij stuitten op de muur die Polen in allerijl bouwde aan de oostgrens van de EU

Posted on April 14, 2023 by admin

Een vijf meter hoog hek sluit Polen af van Wit-Rusland.

Foto Aurelien Goubau

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

In beeld Migranten uit onder meer Soedan werden naar Europa gelokt door de Wit-Russische president Loekasjenko, die zei dat ze vanaf daar makkelijk door zouden kunnen naar Polen. Maar Polen bouwde een muur. Nu leven de jonge mannen in een bos bij de streng bewaakte grens.

Miroslawa van der Boom

14 april 2023 om 15:52

Leestijd 3 minuten

In het bos vlak bij het slaperig dorpje Teremiski in Polen zit een groepje Soedanese mannen te wachten. Even verderop staan Poolse soldaten op de uitkijk, dus ze moeten zich stilhouden. Ze schuilen tot de nacht valt. Ze zijn allemaal onderkoeld, twee van hen verkeren in kritieke toestand.

In dit bos op de grens tussen Wit-Rusland en Polen wordt de worsteling van Europa met de toestroom van migranten pijnlijk zichtbaar. Het was dictator Alexandr Loekasjenko die in 2021 bewust migranten uit onder meer Afrika en het Midden-Oosten opriep naar Wit-Rusland te komen, met de belofte dat de grens met Polen – en dus de oostgrens van de Europese Unie – poreus was.

Daarop volgden in Polen niet alleen grote protesten, maar begon ook de bouw van een 5,5 meter hoge en 186 kilometer lange muur, uitgerust met camera’s en strenge bewaking. De migranten hopen alsnog de andere kant van de muur te bereiken, maar het lijkt uitzichtloos. Sinds de voltooiing, juni vorig jaar, zit de grens potdicht en zijn in het aangrenzende bos al zeker 37 lichamen gevonden van overleden migranten.

Poolse en internationale ngo’s gaan regelmatig het bos in om de daar levende migranten van voedsel en medische zorg te voorzien. Warme kleding wordt verstrekt, pijnstillers ingespoten. In een van de nabijgelegen dorpjes, Bohoniki, is op de islamitische begraafplaats ruimte gemaakt voor verse graven van overleden migranten.

Veel van de bewoners behoren toe aan de Tartaren, een islamitische minderheid in deze regio. Zij zien het als een plicht om migranten een menselijke en waardige rustplek te geven.

Fotograaf Aurélien Goubau reisde afgelopen winter meerdere keren naar het bos om vast te leggen hoe de migranten proberen hun geliefde bestemming in Europa te bereiken. Goubau: „Ik was op zoek naar een plek die in zekere zin een breuklijn zou voorstellen tussen Oost en West. Deze grens en muur leek mij daar een tastbare representatie van. Het is belangrijk om deze situatie te documenteren, want ook wij zijn erbij betrokken.”

De grens leidt tot veel ophef bij de Poolse bevolking. Een vrouw laat een kaart zien van de omgeving. Foto Aurelien Goubau

Bij de grens met Wit-Rusland heeft een groep ngo’s, Grupa Granica, een permanente basis ingericht om vluchtelingen te helpen in het bos. Activisten zijn meestal Pools, maar komen soms ook uit andere Europese landen. Foto Aurelien Goubau

Activisten van Grupa Granica vonden kleren van vluchtelingen die de nacht hadden doorgebracht. Ze zouden door twee minderjarige Afghaanse meisjes zijn gebruikt. Zij werden de volgende dag in Warshau aangetroffen. Foto Aurelien Goubau

Een veiligheidsdeken in het bos. Foto Aurelien Goubau

In Teremiski (Polen) wordt een Soedanese man geholpen door Grupa Granica. Foto Aurelien Goubau

De groep werd onderkoeld aangetroffen. Ze zouden al een week in Polen zijn na een rivier te hebben overgestoken, waar geen muur is opgetrokken. Foto Aurelien Goubau

Sommige vluchtelingen kregen pijnstilling toegediend via een infuus. Foto Aurelien Goubau

Hij werd met zeven anderen gevonden. Foto Aurelien Goubau

De groep van acht zou later Duitsland willen bereiken door middel van een mensensmokkelaar. Het is niet bekend of dat is gelukt. Foto Aurelien Goubau

Het is moeilijk om je voort te bewegen door het dichte bos.Foto Aurelien Goubau

Op de islamitische begraafplaats in Bohoniki meet Yannick met zijn zoon een graf voor een migrant uit Jemen op. Yannick en zijn zoon zijn Tartaar. Foto Aurelien Goubau

Sinds het begin van de vluchtelingencrisis in 2021 zijn zeven vluchtelingen begraven in Bohoniki, en volgens Grupa Garnica 37 in de regio. Doodsoorzaak is vaak verdrinking, onderkoeling of uitputting. Foto Aurelien Goubau

Migranten verschuilen zich in het bos bij de grens. Foto Aurelien Goubau

Eddo Hartmann fotografeerde festivalgangers die een paar seconden uit de gekte stapten

admin
September 23, 2024
0

‘Vroeger, als student, ging ik wel naar festivals. Maar het was me te massaal, het geluid was vaak niet goed, en dan in die verschrikkelijke hitte in een tentje met al die herrie om je heen. Het was afzien, maar daar ging het blijkbaar om. Ik heb dat nooit goed begrepen.” Eddo Hartmann (50) was geen voor de hand liggende keuze om Nederlandse festivals te fotograferen voor Document Nederland, de jaarlijkse fotografie-opdracht van het Amsterdamse Rijksmuseum. Omdat hij in eerder werk zijn lens op heel andere onderwerpen richtte. Hij maakte series over onder andere een steppegebied in Kazachstan dat ernstig vervuild is door kernproeven (The Sacrifice Zone, 2024), de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang (Setting the Stage: North Korea, 2017), en het persoonlijke, aangrijpende Hier woont mijn huis (2012), over het chaotische huis van zijn gewelddadige vader, waaruit Hartmann samen met zijn moeder en zijn broer vluchtte toen hij 14 was.

„Festivals vind ik als fenomeen wel heel interessant”, zegt Hartmann. „De enorme schaal ervan, en hoe ons landschap er dankzij onze handelsgeest zo makkelijk aan opgeofferd wordt. De illusie van een rauwe underground-ervaring met edgy muziek, terwijl het vaak juist allemaal heel mainstream en commercieel is. Festivals worden steeds luxer, en duurder, met soms zelfs een McDonald’s en een HEMA, een glamping met tenten met een goed bed en een koelkast, en overal plastic tegels zodat je witte gympen niet vies worden. En daar wordt dan weer door sommige mensen over geklaagd, het zou geen recht doen aan ‘het oude festivalgevoel’. Die vinden dat iets pas een goed festival is geweest als je onder de modder en totaal kapot naar huis gaat. Heel boeiend allemaal.”

Fabienne en Frederique, Dance4Liberation, Wijthmenerplas, Zwolle, 5 mei 2024

Foto Eddo Hartmann

Koen, Zwarte Cross, Lichtenvoorde, 21 juli 2024

Foto Eddo Hartmann

Dakota, 909-festival, Het Amsterdamse Bos, Amstelveen, 1 juni 2024.

Foto Eddo Hartmann

Miss Neon Noire, Milkshake, Westerpark, Amsterdam, 30 juli 2023.

Foto Eddo Hartmann

Hartmann benadert de festivals niet anders dan hoe hij in zijn eerdere projecten te werk ging. Hij gaat niet op in de massa. Als een buitenstaander observeert hij en verwondert zich. En net als in Noord-Korea richt hij zijn lens vooral op de artificiële architectuur die hij aantrof: de enorme, larger than life-beelden van hardstylefestival Defqon.I, de vrolijke aankleding van Milkshake, een verlaten tafereel met panini-stand, een tent, bouwwerken, dranghekken bij Paaspop – op de tentoonstelling in het Rijksmuseum is een selectie te zien van foto’s van zeventien festivals.

„Er zijn jaarlijks meer dan duizend festivals in Nederland. Ik richt me op de grote, bekende muziekevenementen in de buitenlucht. Ik had natuurlijk ook een andere keuze kunnen maken, niche-evenementen zoals een blokfluitfestival of iets kleins met theater. Maar binnen het tijdsbestek van een jaar waarin ik aan deze opdracht kon werken, besloot ik voor de iconische namen te gaan.”

**Johan**, ASM Festival, Stadsblokken, Arnhem, 18 mei 2024.

Net als in de serie die hij eerder maakte in Pyongyang, vraagt Hartmann zich ook af: hoe beweegt het individu zich in een omgeving die voor het collectief is gemaakt? Door het gebruik van extreem lange sluitertijden lijkt de menigte opgenomen te worden in de omgeving, terwijl die ene festivalganger die wat verloren rondhangt of juist opgaat in het geheel, flink wordt ingeflitst. „Het individu te midden van de massa, dat vind ik interessant. Er kwamen voortdurend groepjes voor mijn camera hangen, bier in de hand, over elkaar heen hangend en uitbundig joelend. Dat zijn de beelden die we overal op sociale media voorbij zien komen. Ik probeer juist dat moment te pakken dat iemand even in z’n eentje uit die collectiviteit stapt. Dat kan iemand zijn die compleet in z’n element is in de drukte of iemand die juist even een moment van rust pakt.”

„Het is niet dat ik daar als een alien rondloop hoor. Ik ben gewoon oprecht nieuwsgierig naar wat ik zie. Er is veel te doen over festivals; hoe duur en mainstream ze zijn geworden, het drugsgebruik, de mallemolen aan artiesten die op elk festival te zien zijn. Maar ik wil met mijn werk niet zozeer kritiek leveren. Ik heb er niet echt een mening over. Zie me als een toerist met een goed alibi.”

**Hoofdpodium, Freshtival** Weekend, Het Rutbeek, Enschede, 18 mei 2024.

Dodelijke bosbranden teisteren noorden van Portugal: 15.000 hectare in de as

admin
September 20, 2024
0

Portugal riep donderdag de noodtoestand uit nadat er ruim honderd bosbranden woedden in de regio’s Aveiro en Viseu, waarbij ruim 15.000 hectare bos in de as is gelegd.

Duizenden brandweerlieden kwamen afgelopen week in actie om de bosbranden te blussen in het noorden van Portugal, onder Porto. Ten minste zeven mensen kwamen om, tientallen raakten gewond.

Drie van de slachtoffers waren brandweerlieden die ingesloten raakten bij bluswerkzaamheden.

Een inwoner van het getroffen dorpje Busturenga, nabij Aveiro.

Verbrande bomen langs een weg in Lourizela, Aveiro. Duizenden brandweerlieden zijn ingezet om de bosbranden te blussen die de afgelopen drie dagen al meer hectare in de as legden dan gedurende de hele zomer.

Satellietbeelden tonen de rookontwikkeling in het noorden van Portugal en boven de Atlantische Oceaan.

Inwoners van het dorp Veira nabij Agueda vluchten voor de oprukkende vlammenzee.

Brandend loof in Talhades, Sever de Vouga, in de regio Aveiro.

Brandweerlieden in actie in de regio Aveiro, een van de zwaarst getroffen gebieden.

Foto’s: Patricia De Melo/AFP

Een brandweerman rust uit bij Doninhas, na dagenlang in touw te zijn geweest om de bosbranden te blussen.

Getroffen inwoners van het dorp Veira in Agueda (Aveiro) zien het vuur naderen.

Jose Santos (72) kijkt uit over de smeulende resten van zijn houtwerkplaats in Gondomar.

Rookpluimen vullen de atmosfeer in grote delen van het noorden van Portugal en veroorzaken luchtverontreiniging in het noordwestelijk deel van het Iberisch schiereiland, tot aan de westkust van Frankrijk.

Foto’s: Pedro Nunes/Reuters, Pedro Sarmento Costa/EPA

Een man met een emmer, in de omgeving van de stad Nelas.

De dieren die bijna niemand wil hebben in de schijnwerpers

admin
September 6, 2024
0

Siri is een nieuwsgierige Syrische hamster. „Hoe aandoenlijk ook, we geven hamsters niet mee aan mensen die graag zo’n diertje voor hun kind willen, daar zijn ze gewoon echt niet geschikt voor. Een hamster slaapt overdag, die wordt dan wakker gemaakt als een kindje wil spelen, bijt dan uit chagrijn in een vingertje en voor je het weet wordt de hamster bestempeld als rotbeest en zit hij of zij hier in de opvang.”

Kalina is een kleine, bescheiden herdershond die haar linkervoorpoot mist. „Als ze je kent is ze heel lief. En als ze je lief vindt, wijkt ze niet van je zijde. Het is echt een schat.”

Konijnen Bodhi en Mindy verloren hun partner, maar vonden elkaar.⁠ Bodhi kwam eerder in het asiel dan Mindy en was diep ongelukkig. „We zagen hem transformeren van een teruggetrokken mannetje naar een vrolijke knul die van puur plezier vreugdesprongetjes maakte.”⁠

Foto’s Peter Lipton

Het slimme duo Alfredo en Augusto zijn “de leukste dieren van het asiel”, zegt vrijwilliger Sylvia bij Het Knaagspoor in Ridderkerk. In haar handen heeft ze twee tamme ratten. Ze zijn ongeveer zeven maanden oud en aan het asiel afgestaan door hun eerste baasje. De staarten van Alfredo en Augusto laat Sylvia om beurten door haar vingers glijden. „Het is de staart waar de meeste mensen bang voor zijn, maar het is het allerlekkerste deel, ze zijn zó zacht!”

Alexander heeft kattenaids en kan daarom niet bij andere katten. Zijn nieuwe baasje moet geduld met hem hebben. Alexander is niet vlot van vertrouwen. „Maar hij trekt al bij, hoor. Als wij binnenkomen, schiet hij al niet meer zijn ton in. We denken dat er een heel leuke kat in hem zit.”

Foto’s Peter Lipton

De reusachtige Petri zit er al een tijdje.Niet het grootste konijn dat ze in de opvang hebben gehad, maar met bijna 6 kilo is Petri toch wel aan de flinke kant. Ze is een kruising tussen een Vlaamse reus en een Franse hangoor. Ze is mogelijk gedumpt, of ontsnapt, zeker is dat ze door een kat is aangevallen in de tijd dat ze buiten heeft geleefd. „Ze kwam helemaal onder de wonden binnen.”

Nanook en Suka, broer en zus, zitten al anderhalf jaar in het asiel. Hoe kan dat? „Ten eerste zijn ze onafscheidelijk. Het zijn echt roedeldieren. En ten tweede zijn het husky’s – althans, husky’s waar wat bordercollie doorheen zit. Ze hebben ontiegelijk veel beweging nodig. Je moet eigenlijk echt met ze gaan sporten.”

„Hendrik had een goede band met zijn eigenaar, maar toen kwam diens zoon weer thuis wonen en die enorme Hendrik vloog de zoon steeds aan. Heel tragisch, want toen moest Hendrik weg. En nu loopt hij hier kiploos rond, „pok pok pok pok pok” met af en toe een welgemeend „kukeleku” ertussendoor.” Iedereen hoopt dat hij snel weer ergens ruimer kan wonen, met wat leuke kippetjes erbij. Ook omdat er dan weer plek is voor de volgende haan.

Foto’s Peter Lipton

Luister naar

Related Posts

Eddo Hartmann fotografeerde festivalgangers die een paar seconden uit de gekte stapten

Dodelijke bosbranden teisteren noorden van Portugal: 15.000 hectare in de as

De dieren die bijna niemand wil hebben in de schijnwerpers