Op maandag 10 juli maakte demissionair premier Mark Rutte zijn vertrek uit de Nederlandse politiek bekend, drie dagen eerder had hij zijn vierde kabinet laten vallen. VVD en ChristenUnie konden het maar niet eens worden over het recht op gezinshereniging voor oorlogsvluchtelingen.
De patstelling draaide om gezinnen als de Syrische familie Diab. Het gezin werd dit jaar herenigd – toevallig op diezelfde maandag 10 juli. In de aankomsthal van Schiphol sloot Mohammad Diab (57) zijn vrouw, drie dochters en twee zoons in de armen na twee eenzame, verwachtingsvolle jaren.
Mohammad kwam twee jaar geleden in Nederland aan, na een lange vlucht uit Syrië via onder meer Jordanië en Wit-Rusland. Waarom vluchtte alléén hij? „We verkochten ons huis in Syrië om mijn reis te kunnen betalen”, legt hij uit in het Arabisch, via de telefoon. „Vluchten kost veel.” Eenmaal in Nederland begon het wachten. „Ik heb zo lang op ze gewacht, dat is niet uit te drukken”, zegt hij. Hij had bijna elke dag contact met zijn vrouw en kinderen. „Het gemis was gigantisch.”
Mohammad gaf zijn vrouw Ahlam (uiterst rechts op de foto) de roze bos bloemen, de dochters filmden het weerzien om het op Instagram te kunnen delen met achtergebleven familie en vrienden. Fotograaf Mona van den Berg was bij de hereniging aanwezig met het plan het gezin te volgen tijdens hun inburgering in Nederland.
„Onze vreugde mocht niet lang duren”, vertelt Mohammad bijna vijf maanden na de hereniging met dichtgeknepen keel. Een maand na het weerzien verhuisde het gezin uit het azc in Harderwijk naar een woning in Ermelo. Op de tweede avond daar werd Ahlam door een hartaanval getroffen. Kort daarvoor hadden Mohammad en zij nog gewandeld en zoete thee gedronken om de dag af te sluiten. Terwijl ze zich klaarmaakte voor het slapen, viel ze neer in de badkamer. Het ziekenhuis heeft ze niet meer levend bereikt. Ahlam werd 49 jaar.
Het gezin is in diepe rouw. Zijn dochters willen eigenlijk niet meer in het huis wonen waar hun moeder stierf. Het plan van Mona van den Berg om het gezin te blijven volgen, is afgeblazen. Opnieuw leven de gezinsleden met een groot gemis. „We hebben geduld nodig”, zegt Mohammad.
