Natúúrlijk werd Sifan Hassan afgelopen maand uitgeroepen tot Nederlands sportvrouw van het jaar. Het was alweer de derde keer dat de nu 32-jarige atlete de eretitel van NOC-NSF kreeg toebedeeld, maar het was de eerste keer dat ze zo’n vooraf onmogelijk geachte prestatie had neergezet. Bij de Olympische Spelen in Parijs behaalde ze medailles op drie afstanden, zowel op de baan als op de weg. Na brons op de 5.000 en 10.000 meter won ze met een ongeëvenaarde slotsprint op de Esplanade des Invalides ook de race waar het in de oudheid volgens de olympische mythevorming allemaal mee begonnen was: de marathon. Het leverde haar aan het eind van 2024 niet alleen de Nederlandse uitverkiezing op, maar terecht ook de nog wat aanzienlijker titel van beste atlete van de wereld van de Wereldatletiekbond. Hassan was de eerste Nederlandse atleet die deze eer te beurt viel.
De combinatie van rennen op de baan én op de weg is niet heel gangbaar. Gevraagd naar haar motivatie om niet te kiezen tussen ogenschijnlijk onverenigbare disciplines, had ze bij het NOC-NSF-gala weinig woorden nodig. Ze houdt van „bijzondere dingen”, zei ze. „Ik ben gewoon nieuwsgierig.” Hassan leek zich voor die nieuwsgierigheid haast te verontschuldigen, wat wellicht meer over de tijd zegt dan over de spreker. Zoals vaker charmant struikelend over haar eigen woordenstroom, kwam ze direct na de finish in Parijs met een soortgelijke verklaring voor haar onbegrensdheid. Ze was heus „niet speciaal”, zei ze en kende ook regelmatig angstige momenten. „Alleen heel vaak durven mensen iets niet te proberen. Ik durf het wel.”
In een van de weinige openhartige interviews die ze gegeven heeft, suggereerde Hassan in 2022 dat ze tegenslag nodig heeft om goed te presteren. Over de jaren voordat ze als alleenstaande minderjarige asielzoeker in Nederland belandde, heeft ze altijd weinig losgelaten – alleen dat het voor haar als tiener in Ethiopië „gevaarlijk” was. Misschien dat haar „mentale kracht” groot is door de dingen die ze heeft meegemaakt, zei ze tegen NRC. „Dat ik kan besluiten: oké, nu voel ik even helemaal niets.” Jongeren van nu worden volgens haar te veel gepamperd. Ze hoeven geen beslissingen te nemen en durven dat daarom ook niet meer, filosofeerde ze recent in een ander vraaggesprek over haar buitengewone prestaties.
Hassan is een wereldburger die geboren werd in Ethiopië, ging hardlopen in Friesland, nu woont in de Verenigde Staten en gelukkig uitkomt voor Nederland. De oprechte blijheid die ze na de 42,195 kilometer in Parijs toonde, bleek zo aanstekelijk dat collega-renner Dick Schoof, in het dagelijks leven premier van een kabinet dat nog overtuigd moet worden van nut en noodzaak van opvang van vluchtelingen, haar ter plekke jubelend in de armen viel. En terwijl in Frankrijk bij geestverwanten van ‘schaduwpremier’ Geert Wilders gemor klonk over de hoofddoek die Hassan niet in de wedstrijd maar wel bij de medailleceremonie droeg, prees de PVV-leider zelf op X haar „weergaloze prestatie” de hemel in. Dat ze die hoofddoek droeg, zei ze later, was om te laten zien dat moslima’s sterke vrouwen met een eigen wil zijn. Ze voelt zich „rolmodel”.
Nieuwsgierigheid is meer dan jezelf uitdagen of fysieke pijn opzij zetten. De nieuwsgierigheid die Sifan Hassan aan de dag legt is een levenshouding waar mensen in defaitistische tijden een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Haar optimisme, haar eigengereidheid en opmerkelijk vermogen te verbinden, kunnen in dit nieuwe jaar nog goed van pas komen: alles is mogelijk, voor wie erin gelooft – en vooral ook durft te falen.
