Dat Donald Trump er niet in slaagde de Russische oorlog tegen Oekraïne ‘binnen 24 uur’ te beëindigen zodra hij president zou worden – het zij hem vergeven. Maar de zelfverklaarde dealmaker in het Witte Huis heeft met zijn autoritaire manier van ‘bemiddelen’ binnen twee maanden tijd zo’n gordiaanse knoop weten te vlechten dat de kans op een duurzame en rechtvaardige vrede eerder verder weg lijkt, dan dichterbij. Wie de ‘deals’ bekijkt die Trump tot nu toe heeft gesmeed, kan alleen maar concluderen dat het Rusland van Vladimir Poetin, de agressor in deze oorlog, de grote winnaar is, en Oekraïne steeds dieper in de problemen wordt geduwd.
Het staakt-het-vuren op de Zwarte Zee dat vorige week tot stand kwam is een voorbeeld van de partijdigheid van Trumps bemiddelaars. Nadat Oekraïne onvoorwaardelijk akkoord was gegaan met het Amerikaanse voorstel was het de beurt aan het Kremlin. Washington meldde na een dag onderhandelen triomfantelijk dat Rusland óók akkoord was, maar nadere bestudering leerde dat de overeenkomst radicaal was veranderd. Zo eisten de Russen opschorting van economische sancties en de terugkeer van een aantal Russische banken in SWIFT, het internationale betalingssysteem.
Dat laatste is overigens onmogelijk zonder hulp van de Europese Unie – en die werkt daar terecht niet aan mee. Die internationale economische straffen waren een antwoord op de Russische invasie in Oekraïne, en daaraan is niets veranderd, stelt Brussel terecht.
Gezien de Oekraïense afhankelijkheid van de Amerikaanse militaire steun blijft het voor Kyiv op eieren lopen met Washington. Trump schortte de militaire hulp en inlichtingen begin maart al eens op, met grote gevolgen voor de oorlog. Of Oekraïne nu akkoord gaat met deze oneerlijke deal, of hem alsnog afwijst – in beide gevallen is Rusland de grote winnaar. En dat voor een akkoord waar Kyiv relatief weinig aan heeft: met een succesvolle Oekraïense dronecampagne werd Ruslands Zwarte Zeevloot vorig jaar al grotendeels verjaagd uit de wateren rond de Krim.
De doorzichtige manier waarop Washington en Moskou proberen Oekraïne tot ‘vrede’ te dwingen veroorzaakt vooral wantrouwen in Kyiv. Zeker nu Oekraïne het gevoel heeft te worden afgeperst met een Amerikaanse grondstoffendeal die het land nog jaren als een molensteen om de nek zal hangen.
Niemand die de nieuwe verhoudingen beter aanvoelt dan Poetin. Hij heeft de afgelopen jaren laten blijken geen centimeter te willen inschikken om vrede te krijgen, terwijl hij de sleutel in handen heeft: Poetin begon de oorlog zelf – en hij kan hem vandaag nog beëindigen.
Maar hij heeft tijd, zolang Rusland op het slagveld terrein wint. En nu Trumps bemiddelaars soms klinken als het wensenlijstje dat de Kremlinwoordvoerders elke dag oplezen, eist Poetin meer. Ondermijning van Oekraïne, de NAVO en de Amerikaans-Europese relaties, een Russische terugkeer in de wereldhandel en normalisering van de betrekkingen met Washington. Moskou eist zelfs Oekraïense gebieden die het in elf jaar oorlog niet wist te veroveren. Poetin, zo schreef een Amerikaanse columnist vorige week, bespeelt Trump als een Stradivarius.
Zo is de netto-opbrengst van twee maanden Trump vrijwel nihil als het gaat om vrede in Oekraïne. Voor de Europese bondgenoten van Oekraïne blijft de boodschap hetzelfde: zij zullen vol achter Kyiv moeten staan en zelf verantwoordelijkheid nemen voor de Oekraïense veiligheid. Deze oorlog gaat heel Europa aan.
