Waarom Boygenius de beste popgroep op Lowlands is

Leonard Cohen zong eens: „There’s a crack in everything. That’s how the light gets in.” Lucy Dacus onderschrijft die gedachte. Sterker nog, ze gebruikt het als citaat in de songtekst van het nummer ‘Leonard Cohen’, een van de twaalf briljante nummers op The Record van Boygenius.

In de vinylversie van het album zit een boekje op krantenpapier. De songteksten staan erin afgedrukt, geprojecteerd over een reeks foto’s waarin Lucy Dacus, Phoebe Bridgers en Julien Baker hun onnavolgbare vriendschap in beeld brengen. Meisjes die tongzoenen, meisjes die lol hebben op het strand, meisjes die elkaar schaterlachend hun liefde betuigen. Een niet nader genoemd bandlid laat zelfs haar broek zakken voor de camera. Zoals Keith Moon van The Who het deed op de hoes van het album Two Sides of the Moon. Ergo: Boygenius doet in gekkigheid niet onder voor de grootste sterren uit het popverleden.

Maar waar zit bij hen de barst die het licht doorlaat, is de vraag? The Record biedt uitsluitsel met alle melancholieke, openhartige en pijnlijke momenten die in de teksten naar boven komen. Juist doordat ze op het slappe koord dansen tussen intense emotie en vreugdevol muziekmaken is boygenius de beste popgroep van dit moment.

Vijf redenen waarom Boygenius de leukste popgroep is die je deze zomer op de festivals kunt zien:

1 Ze zijn een supergroep

Phoebe Bridgers, Lucy Dacus en Julien Baker hadden alle drie al een mooie solocarrière, voordat ze hun krachten bundelden op de EP Boygenius uit 2018. Punisher van Bridgers, Home Video van Dacus en Little Oblivions van Baker zijn hoogtepunten die een stralend licht lieten schijnen in het coronatijdperk. Hun verbond op The Record kent maar één precedent in de pophistorie: Crosby, Stills & Nash. Ze zingen als engelen, brengen elk hun unieke songschrijverstalent in en weerspiegelen de tijdgeest als geen andere popgroep. Zoals CS&N een boegbeeld was van de hippiegeneratie, geeft Boygenius een stem aan de lhbtiq+-gemeenschap.

2 Ze zijn meer dan de som der delen

Het vergt zelfvertrouwen om een album te beginnen met de a capella samenzang van ‘Without You Without Them’, een gezamenlijke compositie die kracht put uit kwetsbaarheid. In het duidelijk door Simon & Garfunkel (‘The Boxer’) beïnvloede ‘Cool About It’ zingen ze om de beurt een couplet. ‘Not Strong Enough’ besluiten ze met een festivalwaardig meezingrefrein: ‘Always an angel, never a God!”. Op foto’s maakt Lucy Dacus (de langste) er vaak een punt van om door de knieën te gaan, zodat Julien Baker (de kleinste) even groot lijkt. De drie omhoog gestoken handen op de hoes van The Record spreken boekdelen: het is één voor allen, allen voor één.

3 Hun kracht zit in de onderlinge verschillen

Lucy Dacus is bookish. In het lockdownjaar 2020 las ze meer dan veertig boeken waaronder No Is Not Enough van Naomi Klein, The Lightness van Emily Temple en Until We Reckon van Danielle Sered. Vrouwelijke auteurs hebben haar voorkeur. „Ja, ik ben een boekenwurm”, zei ze in deze krant. In een recensie werd ze ‘een bibliothecaresse met een geheim’ genoemd.

Phoebe Bridgers is overal. Als ‘serial collaborator’ was ze onder meer te horen op platen van The Killers, The National, The 1975, Arlo Parks, Andrew Bird, MUNA en Shame. Ze zong op tribute-albums voor Emmylou Harris, Tom Waits, The Cure, Paul McCartney en Metallica. Als meest gezochte duetzangeres van het afgelopen decennium worden Bridgers magische krachten toegedicht bij het halen van een hitparadenotering.

Julien Baker is een rocker. Ze is drummer, gitarist, bassist, banjospeler, toetsenist en geluidstechnicus. Ze speelde in hardcorebands en viel in als gitarist bij de emoband Paramore. Haar songs ‘$20’, ‘Satanist’ en ‘Anti-Curse’ zijn de meest uitgesproken gitaarrocknummers op het Boygenius-album. Live pakt ze haar momenten voor snerpende solo’s en heroïsche hardrockposes met haar gitaar.

4 Ze hebben er zelf de grootste lol in

In de rubriek Pass the AUX op Pitchfork betuigen de drie hun liefde aan de muziek van Hardy, een soort alternatieve Kid Rock die volgens Boygenius verborgen diepten herbergt. Wanneer een van hen het nummer ‘Sold Out’ begint te zingen, worden ze uitzinnig van enthousiasme: ze springen, schreeuwen, lachen zich het schompes om deze jaloersmakend simpele rockmuziek. Zelfs in hun engagement zijn ze leuk: bij een protest tegen de restricties op travestie in een wetsvoorstel van gouverneur Bill Lee, speelden ze hun optreden in Nashville verkleed als drag queens.

5 Succes komt ze zonder kunstgrepen aanwaaien

„It feels good to be known so well”, zingt het trio in ‘True Blue’. Hoewel Lucy Dacus er waarschijnlijk intiemere bedoelingen mee had, is het nummer in zes maanden uitgegroeid tot de viering van een succesvolle tournee die begon in Amerikaanse arena’s, om via de Europese festivals te eindigen met shows in de New Yorkse Madison Square Garden en The Hollywood Bowl in Los Angeles. Die twee uitverkochte megashows zijn elk goed voor 20.000 bezoekers, een aantal dat normaal weggelegd is voor publieksfavorieten als Billy Joel en Kiss. Boygenius is een hot ticket, deze zomer.