Voyeuristische foto’s van skateboarders ‘on the road’

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Recensie Beeldende kunst

Tentoonstelling Fotograaf en skateboarder Ed Templeton maakte decennialang foto’s van de vrije, rauwe Amerikaanse skateboardcultuur. Op de tentoonstelling ‘Wires Crossed’ in het Bonnefantenmuseum laat hij ons meegluren.

Ed Templeton, Mike Maldonado skateboardde een full pipe, Davenport, Iowa, 1998.
Ed Templeton, Mike Maldonado skateboardde een full pipe, Davenport, Iowa, 1998. Foto Ed Templeton

Wat zijn de verantwoordelijkheden van de fotograaf als het gaat om het maken van onthullende foto’s van privélevens van anderen? Die vraag komt naar boven als je kijkt naar de tentoonstelling van de Amerikaanse fotograaf/kunstenaar/skateboarder/ondernemer Ed Templeton, die decennialang foto’s maakte van de skateboardcultuur.

Zijn tentoonstelling Wires Crossed, tot half september te zien in het Bonnefantenmuseum in Maastricht, is een wervelend geheel van foto’s, teksten, collages, beschilderde beelden, tekeningen, landkaarten en muziek, waarin de vrije, rauwe en uitbundige cultuur van een groep Amerikaanse skateboarders centraal staat. Geen registraties van waanzinnige flips en trucs, maar een beeld van een subcultuur, vaak on the road, jongens-onder-elkaar, die skaten, drinken, lachen, drugs gebruiken, en met jeugdige bravoure de politie uitdagen (Agent: „Have a nice day.” Skater: „It will be better than your whole life.”)

Er is veel bloot, ook de fotograaf zelf zien we zonder kleren. Er zijn jongens-met-een naam die seks hebben met vaak anonieme meisjes (‘Erik and a local girl’, ‘Johnny is having sex with a girl’), jongens die gebutst en bebloed raken, met nepgeweren schieten, op treinen springen of verveeld in hotelkamers rondhangen, bijkomend van weer een nacht flink doorhalen. We zien ook meisjes/vrouwen op de foto’s van Templeton, maar zelden als actieve skaters. Zij ontbloten hun borsten en billen zodat de jongens er hun handtekening op kunnen zetten, ze zoenen of hebben seks met een van hen, of zitten bezorgd aan het bed als iemand weer eens met een gebroken arm of een hersenschudding in het ziekenhuis is beland.

‘Fans tonen hun gesigneerde borsten’, Sint Petersburg, Rusland, 2007 │ Brian Anderson na belangrijke wedstrijd, Dortmund, Duitsland, 1999 │ Portret van Elissa Steamer, New Haven, Connecticut 2001
Foto’s Ed Templeton

Ed Templeton (50) is al jarenlang onderdeel van deze subcultuur. Hij skate vanaf zijn dertiende en was professioneel skateboarder van 1990 tot 2012 – de periode waarin de foto’s uit de tentoonstelling en de bijbehorende catalogus gemaakt zijn. En hij is sinds 1993 eigenaar van het skateboardmerk Toy Machine, waarvoor hij zelf ook het artwork ontwerpt.

Nadat Templeton begin jaren negentig de iconische fotoboeken Teenage Lust (1983) van Larry Clark en The Ballad of Sexual Dependency (1986) van Nan Goldin onder ogen had gekregen – fotografen die hun eigen rauwe wereld van seks en drugs van binnenuit vastlegden – was hij daar zo van onder de indruk, zo vertelt hij in een interview in het gelijknamige fotoboek Wires Crossed, dat hij besloot zijn eigen omgeving, van skaters, „die zich gedroegen als rockstars, met hun live fast, die young-mentaliteit”, te gaan vastleggen. Templeton was onderdeel van een professioneel skateboardteam dat in de in de VS en daarbuiten demonstraties gaf en zag in hoe uniek hun manier van leven was, en hoe bijzonder het zou zijn dit aan de buitenwereld te tonen (ook ter promotie van zijn eigen merk).

Lance Mountain Jr. in een afwateringstunnel, Californië, 2001. Foto Ed Templeton

Ultieme verbondenheid

„Er is een populair idee dat de fotograaf van nature een voyeur is, de laatste die voor het feest is uitgenodigd”, scheef Nan Goldin in 1986 in het voorwoord van The Ballad of Sexual Dependency. „Maar ik crash niet; dit is mijn feest. Dit is mijn familie, mijn geschiedenis.”

Net als Goldin maakt Templeton foto’s van zijn leven, van zijn vrienden en laat hij ons meegenieten van de energieke lol en de ultieme verbondenheid van een groep outcasts. In een pre-smartphone en pre-sociale-mediawereld ontsluit hij ruimtes (slaapkamers, badkamers) en situaties (seks in een trein-wc) die normaal gesproken privé zijn en laat ons als kijker meegluren.

Zelfportret, Texas, 1998 │ Mijn bloederige hand, Huntington Beach, Californië, 1997 I
Foto’s Ed Templeton

Maar anders dan Clark en Goldin, die zelf vaak net zo wasted waren als degenen die ze fotografeerden, gebruikt Templeton zelf geen alcohol en drugs. In 1991 trouwde hij met zijn jeugdliefde Deanna Templeton – hij was 19, zij 22 – terwijl de andere jongens op seksuele ontdekkingsreis gingen. Dat, en het feit dat hij net iets ouder was dan de rest van de groep, én zijn positie als fotograaf, waarbij je letterlijk en figuurlijk soms afstand moet nemen tot je onderwerp, maken hem tegelijkertijd een insider en een outsider, zowel deelnemer als toeschouwer.

In het boek Wires Crossed vertelt Templeton in een interview dat de skaters die hij fotografeerde er altijd oké mee waren dat hij hen fotografeerde, als een fly on the wall was hij een van hen, maar: „Je bent er, maar je bent er ook niet.” In de VPRO-documentaireserie Sarah’s Barbaren uit 2011, gemaakt door schrijver/columnist Sarah Meuleman, vertelt hij dat hij zich zo langzamerhand steeds vaker een toeschouwer voelt: „Waarom maakt die engerd met die grijze baard foto’s van mij?, zie je die jongere skaters soms denken.”

Het is een dunne scheidslijn, tussen voyeurisme en intieme reportage – maar het is ook net dat spanningsveld dat de beelden van Templeton zo’n verontrustende kracht geeft.

Zwarte lucht boven de High Plains, Kansas, 2004 │ Elissa en Brian in een trein door Tsjechië, 1999 │ Kinderen houden hun skateboard omhoog, Vancouver, Canada, 2009
Foto’s Ed Templeton

Related Posts

In ‘Hulde!’ vliegt een liefdesverhaal van zeventig jaar binnen anderhalf uur voorbij

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

„Het is net of ik jou al heel lang kende”, zegt Geesje (Carine Crutzen) bij de eerste ontmoeting. Ze is jong en brutaal, met een witte rok die ze soms langzaam heen en weer laat wiegen. „Ik zag jou en ik dacht: bóém.” Adam (Bert Luppes) lijkt zich niet direct raad te weten met al haar aandacht. Ook hij is jong, ook hij heeft nog veel eerste keren te gaan. Heeft hij weleens een Limburgs meisje gekust, wil Geesje weten. Wanneer het antwoord „nee” is, besluit ze dat gebrek aan ervaring meteen te verhelpen: ze neemt zijn hoofd in haar handen en drukt haar lippen tegen de zijne, een beetje te hard, een beetje onwennig. Adam blijft even stil als ze hem weer loslaat. „Doe nog eens”, zegt hij dan. „Ik zat niet op te letten.”

Veel tijd om bij die ontgroening stil te staan is er niet. Geesje en Adam denderen samen voort naar de rest van al hun gedeelde eerste keren: seks, kinderen, huwelijksproblemen. Hulde! is een trip langs de hoogte- en dieptepunten van twee met elkaar verstrengelde levens; van de eerste onhandige zoen tot de nadagen in een verzorgingstehuis. Een liefdesverhaal van zeventig jaar vliegt in anderhalf uur voorbij.

Al is die liefde bij tijd en wijle ver te zoeken. De tekst van Peer Wittenbols zet Geesje en Adam neer als twee heel gewone mensen, inclusief alle imperfecties die daarbij komen kijken. Met het verstrijken van de jaren steken gevoelens als jaloezie en teleurstelling de kop op. Sommige verwijten neem je nooit meer weg: de verhuizing die de één liever wilde dan de ander, het buitenechtelijke avontuur met vergaande gevolgen. Er zijn genoeg momenten dat die ongenoegens de overhand krijgen. En dan volgt weer het moment dat mama en papa hun ruzies bijleggen in een sinterklaasgedicht, waarin ze al rijmend de kinderen beloven komend jaar wat liever te zijn voor elkaar.

Droogkomisch

Verbaal doet het echtpaar niet voor elkaar onder. Wittenbols schreef voor beiden scherpe reacties en venijnige grapjes, droogkomisch gespeeld door Crutzen en Luppes. Zij beelden veel uit met weinig, alsof ze hun eigen verhaal naspelen. Als Crutzen op het toneel een kussentje onder haar shirt schuift is ze zwanger, als Wittenbols een wollige opatrui aantrekt, is hij in één keer jaren ouder. De kostuums en soundtrack (van Grace Slick tot Stromae) voeren de kijker ook mee op een reis door de verschillende decennia.

Hulde! begint en eindigt met het zeventigjarige jubileum van het huwelijk van Geesje en Adam. Dat de twee het zo lang met elkaar uithouden mag een wonder heten, hoewel een gezamenlijk einde na al die gedeelde eerste keren ook steeds vanzelfsprekender begint te lijken. En aan het eind van de rit kijk je zelfs op de dieptepunten wat ontroerd terug. „Het is mooi als je ernaar verlangt en het is mooi als het voorbij is”, zegt Adam als hij en Geesje zich klaarmaken om voor de eerste keer het bed te delen. „En daartussen door rommelt iedereen maar wat.”


Een goede slagwerker heeft gevoel voor theater, blijkt op het TROMP Concours

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

Bij percussie komt veel meer kijken dan alleen muzikaal talent. Op de Eindhovense slagwerkcompetitie TROMP scoor je vooral punten met performances die ook visueel interessant zijn, zo blijkt zondagmiddag.

Het tweejaarlijkse TROMP Percussion is een internationaal festival en concours waar slagwerk een ruime week in de spotlights staat, dit jaar voor het eerst onder artistieke leiding van Dominique Vleeshouwers. De Eindhovense binnenstad is het decor voor creatieve performances – zo is er een optreden voor haarkam en snaredrum in een kapsalon – en van een belangrijke percussiewedstrijd.

Achtentwintig jonge kandidaten komen vanuit Texas tot Taiwan naar het Muziekgebouw Eindhoven om daaraan deel te nemen; drie van hen plaatsen zich voor de finale op zondagmiddag. Op hun programma: een verplichte compositie met begeleiding, plus een solostuk naar eigen keuze.

Het verplichte werk is Box Office, speciaal voor deze editie gecomponeerd door Martin Fondse en David Dramm. Een wereldpremière dus, al kun je misschien beter zeggen: drie wereldpremières. De finalisten krijgen zoveel vrijheid in de partituur, dat het werk geen twee keer hetzelfde klinkt. Voor het publiek een leuk puzzeltje om de gedeelde motiefjes te herkennen in drie compleet verschillende uitvoeringen. Wel zo verfrissend, want met een finaleprogramma van in totaal zo’n vier uur is het best een lange zit.

Lees ook

Dominique Vleeshouwers: ‘Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn’

Dominique Vleeshouwers: ‘Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn’

Kartonnen dozen

De bezetting van Box Office bestaat uit percussie-instrumenten en kartonnen dozen. Hoe die eruitzien mag iedere kandidaat zelf bedenken, net als de volgorde van de verschillende onderdelen van het stuk. De finalisten worden begeleid op toetsen en elektrische gitaar door het duo Avenue Azure.

De Portugese finalist Miguel Traquina (derde prijs) gebruikt een functionele opstelling: een paar identieke, rechthoekige dozen staan als een soort aanrecht rond hem opgesteld. Dat je daarop kunt trommelen spreekt voor zich – in het midden, op de rand, aan de zijkanten – maar Traquina gebruikt ze bijvoorbeeld ook als klankkast voor een duimpiano, of om interessante geluidseffecten te produceren. Geluiden die je nog nooit uit een kartonnen doos hebt gehoord, zoals kikkerachtige kwaakjes, of een soort snaarachtig geploink zodra hij in zigzagbeweging over het oppervlak wrijft.

Tweede-prijswinnaar SeongYeon Kong (Zuid-Korea) neemt de titel van Box Office het letterlijkst en het meest beeldend. Als een zakenvrouw met werktas en koffie-to-go komt ze al bellend het podium op, en neemt plaats achter een kartonnen bureautje. De poten, het ladekastje, zelfs het pennenbakje – alles is van karton, en overal wordt op getrommeld. Heel vermakelijk hoe ze opgaat in haar rol als verveelde kantoorklerk. Ze krast ritmisch op een clipboard en zit verwoed te typen.

Theatraliteit valt bij zowel publiek als vakjury in de smaak: winnaar van de competitie is de in China geboren Yuan Xia, die met de beheersing van een vechtkunstenaar door zijn instrumentarium van bananendozen beweegt. Xia krijgt de lachers op zijn hand als hij, volledig ritmisch, een kartonnen plaat aan gort slaat, in de vorm van een smiley.

Zo zie je maar: een goed percussionist verstaat de kunst van het theater. Zuiver muzikaal gezien is de performance van Traquina het boeiendst: hij tovert het rijkste kleurpalet uit zijn karton – slechts goed voor een derde prijs.

Toch komen ook de liefhebbers van melodisch slagwerk zondag weinig te kort: bij de gastoptredens van oud-finalisten bewijst Gabriel Michaud waarom hij in 2022 terecht concourswinnaar werd. Een chaconne voor luit van Sylvius Leopold Weiss, maar dan gespeeld op marimba met een waanzinnig gevoel voor balans en dynamiek. Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn, zei artistiek leider Vleeshouwers ooit in deze krant – en zo is het maar net.


Vrouwelijke 17de-eeuwse kolonialist Maria van Aelst krijgt in toneelbewerking weinig verdieping

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

Er is een meme die vaak opduikt in de context van Amerikaans imperialisme en oorlogszucht. Op de tekening zien we een man en een vrouw met een Arabische achtergrond, in een bergachtig gebied. In de lucht hangen drie vliegtuigen met de Amerikaanse vlag erop, die bommen boven het landschap loslaten. De man kijkt met een blik van verwondering naar boven en zegt: „They say the next ones will be sent by a woman!” De vrouw slaat haar ogen neer en antwoordt: „Really makes you feel like you’re part of history.”

Ik moest aan de satirische cartoon denken bij het zien van De mannen van Maria, de theaterbewerking van de gelijknamige roman van Anneloes Timmerije. De voorstelling is een initiatief van actrice Anna Drijver, die tevens de hoofdrol speelt, en werd aangekondigd met dezelfde heldhaftige publiciteitstekst als het boek: „Het waargebeurde verhaal van een vrouw die in een bikkelharde tijd zag wat haar mogelijkheden waren, haar eigen weg koos en deed wat geen enkele vrouw voor haar had gedaan.” Expres of per ongeluk word je als kijker zo op het verkeerde been gezet. Wat hoofdpersonage Maria van Aelst namelijk heeft ‘gedaan’ is, zo blijkt uit de voorstelling: in het begin van de zeventiende eeuw net zo’n gruwelijke kolonisator van het latere Indonesië worden als de mannen om haar heen.

Anna Drijver in de voorstelling ‘De mannen van Maria’.
Foto Sanne Peper

Eenzijdig perspectief

Toneelschrijver Maxine Palit de Jongh traceert in haar bewerking hoe Van Aelst van slachtoffer van het patriarchale systeem zélf tot dader werd. Als meisje wordt ze naar ‘de Oost’ verscheept als ‘volksplanter’: ze wordt op een ‘meisjesmarkt’ geveild aan de hoogste bieder om Batavia met witte kinderen te kunnen bevolken. Als haar eerste echtgenoot overlijdt, zet ze via een zaakwaarnemer een eigen handel in sieraden op, en laat zich in haar huishouden ondersteunen door enkele tot slaaf gemaakte vrouwen. Haar gruwelijkste daden komen voort uit haar seksistische indoctrinatie: omdat haar is ingepeperd dat haar enige bestaansrecht als vrouw voortkomt uit haar rol als moeder, drijft haar kinderloosheid haar tot het ontvoeren van de dochter van een van haar dienstmeisjes.

Hoewel Palit de Jongh twee passages heeft toegevoegd waarin dieren aan het woord zijn, als metaforen voor het land dat de Nederlanders exploiteren, blijft het eenzijdige perspectief van Van Aelst dominant in de voorstelling. Haar gebrek aan introspectie levert voor een hedendaagse theatervoorstelling onoverkomelijke problemen op: ze is in haar slaafse hunkering naar weelde, huwelijk en moederschap een voorspelbaar product van haar opvoeding en omgeving en wordt nooit een interessant individu. De conventionele spelregie van Olivier Diepenhorst biedt ook geen verdieping: het spel van Drijver toont weinig tegenkleur ten opzichte van de emoties die al in de tekst besloten liggen en neigt in haar portrettering van de personages die Van Aelst tegenkomt naar karikatuur.

Vanwege het gebrek aan opvallende regiekeuzes blijft onduidelijk wat Drijver nu precies zo interessant vond aan dit verhaal, en waarom ze het naar het toneel wilde brengen. De spanning tussen proto-feminisme en kolonialisme is te zwak uitgewerkt om te beklijven, waardoor je als kijker lang voor het einde je aandacht verliest.