Voor deze mensen is de Noordzee hun achtertuin

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Langs de kust Hoe is dat, dagelijks leven aan, met, of van de Noordzee? Frequente strandgangers in Camperduin vertellen. ‘Zeetje kijken’, dat is gewoon even kijken hoe de zee erbij ligt.


Foto Simon Lenskens

Willem de Rover (78), strandvonder ‘Alleen met oostenwind heb ik hier niets te zoeken’

Foto Simon Lenskens

„De zee, die was alles voor ons. Je kon een glazen bal vinden van 15 cent, of een boei die je kon verkopen voor een kwartje. Een jongensdroom. Ik denk dat het hele strand destijds, toen we 14, 15 waren, nooit onbezet was; er liepen altijd jongens. Planken, boeitjes, glazen ballen: iedereen had wat.”

De 78-jarige Willem de Rover doet zijn naam eer aan: in zijn jongere jaren hield hij zich bezig met jutten. Zoals veel van de jongens uit Groet met wie hij opgroeide. In 1984 volgde hij op diens verzoek de legendarische Simon Gutker op als strandvonder. Ook na zijn dood waakt Gutker nog over de Noord-Hollandse kust, zijn massief bronzen beeld kijkt uit over de Noordzee bij Camperduin .

De Rover werkt voor de gemeente Bergen, waar Camperduin onder valt. Een robuuste man met spierwit haar; hij straalt het buitenleven uit. De Rover legt een lijvig boekwerk op tafel met zijn vondsten van de afgelopen twee jaar. Talloze boeien in verschillende vormen en maten, zwaargewonde bruinvissen, maar ook twee zandsculpturen van zeehonden met zeewier als groen, sluik haar op de kop.

Alles heeft De Rover zo’n beetje gezien. Niet zo gek, als je bedenkt dat hij zo’n 325 dagen per jaar op het strand loopt. „Ik ga meestal elke ochtend, alleen met oostenwind heb ik er niets te zoeken.” Oostenwind waait vanuit het land, dus dan spoelt er nauwelijks iets aan. Hij kent het strand en de zee als geen ander en werkt samen met de gemeente, politie en douane.

Door zijn ervaring herkent De Rover vaak in één oogopslag verdachte situaties, zoals een auto die niet op het strand thuishoort. Die ervaring ontbreekt bij de instanties, zegt hij. „Van de douane komen er elke keer nieuwe mensen.” Bijvoorbeeld voor een smokkelcontrole. „Je ziet een paar mensen met hoofdlampjes op zoek naar verdachte pakketjes.” Erg onopvallend gaan ze niet te werk. „Dat je denkt: wij hebben jullie allang al gezien.”

Heeft hij de zee en het strand zien veranderen? „Als je hier elke dag rijdt, heb je veranderingen niet gauw door.” Toch is de kustlijn constant in beweging. „Je ziet een hele zandbank voor je snufferd tevoorschijnkomen, één noordwesterstorm en alles is weer vlak.”

Iris Benschop (40), ruiter en paardencoach ‘De zilte lucht, de zee op de achtergrond, een gevoel van ruimte’

Foto Simon Lenskens

„Het is de vrijheid die je voelt in je ademhaling.” Voor ruiter en paardencoach Iris Benschop, is de band met de zee een gevoelskwestie. Ze groeide op in Heiloo, nu woont ze in Camperduin, waar ze zelf rijdt en met behulp van paarden mensen helpt om weerbaarder te worden.

Voor Benschop is de vroege ochtend hét moment om de zee op te zoeken. Het liefst met paarden. „Als je dan om zeven uur ’s ochtends gaat rijden, ben je één met de paarden, het strand en de natuur. We kijken misschien wel vaak naar de zonsondergang, maar juist de zonsopkomst is schitterend.”

Achter Benschop en haar paard rennen in de branding geregeld twee andere paarden vrij mee. „Ik vind het belangrijk dat jonge paarden vrij kunnen bewegen. Dat ze leren kijken waar ze lopen.”

Wat maakt de vroege ochtend aan zee zo mooi? „Dan is het stil, dan is er nog niemand. Het geluid van de zee maakt je helemaal rustig.” Ook op de paarden hebben deze ritjes een positief effect merkt ze. „De paarden worden ‘fris’, ze gaan altijd briesen.”

Met haar paarden coacht Benschop onder anderen veteranen, oud-mariniers en politiemensen die traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt. „De paarden nemen eigenlijk spanning weg bij mensen.” De aanwezigheid van de dieren is volgens haar al genoeg.

Behalve mensen met psychische problemen helpt Benschop ook paarden die zelf getraumatiseerd zijn, door een slechte behandeling. „Het paard is een van de gevoeligste dieren.”

In het omgaan en het coachen van dieren en mensen speelt de zee voor Benschop een cruciale rol. „Je ruikt de zilte lucht, je hoort de zee op de achtergrond, je hebt een gevoel van ruimte, en de paarden halen je uit je hoofd.”

Krijn Grün (48), surfer ‘Als je er elke dag bent is het strand een andere wereld’

Foto Simon Lenskens

Al zo’n dertig jaar is Krijn Grün (48) actief op het strand van Camperduin. Als surfer, medebeheerder van een aantal strandtenten en organisator van activiteiten op en bij de Noordzee. „Ik voel me altijd nog een soort van rookie, ten opzichte van een aantal locals hier.”

Zelfs na dertig jaar voelt hij zich soms nog een nieuweling, omdat hij in tegenstelling tot andere Camperduiners niet in de omgeving is opgegroeid. Maar onderling zijn de banden hecht, ook met de omgeving en vooral met de zee.

Een typische uitdrukking hier is volgens Grün ‘Effe zeetje kijken’. Die woorden zijn in zijn ogen „bijna allesomvattend”. Soms gaat hij gewoon even kijken hoe de zee erbij ligt, alsof het zijn eigen achtertuin is. Zeetje kijken doe je volgens hem niet door een hele dag op het strand te gaan liggen. „Ik heb al dertig jaar niet op een kleedje gelegen.”

De liefde voor de omgeving zit diep bij Grün. „De zee, maar ook het strand, is voor mij echt een plek om te spelen. Te spelen met de golven. Dat is echt wat me drijft.”

„Iedereen die hier vaak komt, heeft veel ervaring opgebouwd in het leven met de zee en daarmee eigenlijk kennis die buitenstaanders niet hebben.”

Grün legt uit dat veel mensen in Camperduin, vooral degenen die bij de reddingsbrigade zitten, precies weten wat ze kunnen verwachten van de zee. Hij wijst: „Als de wind daarvandaan komt, met dat getij, gebeurt er hier dit op het strand. Of: die moet daar en daarvoor oppassen.”

Dat is volgens hem voor toeristen en recreanten moeilijk te bevatten. „Veel mensen uit de stad die alleen hun kleedje komen neerleggen, zien dat niet. Dat is echt een stukje van de mensen die, zoals wij, functioneel gebruikmaken van het strand. Het is een andere wereld als je die elke dag meemaakt.”

Jack Zwagerman (49), visser ‘Alles uit zee halen, ook toeristen in nood’

Foto Simon Lenskens

Jack Zwagerman (49) leeft al zijn hele leven met de zee. Met zijn boot vaart hij uit om op een kleinschalige wijze, met hengels en kleine netten, vis te vangen. „Het grootste deel van de vangst gaat naar de veiling in IJmuiden, maar ik lever ook ook aan de lokale gastronomie.”

Zeedieren zijn voor Zwagerman belangrijk. Van de vissen die hij vangt tot de bruinvissen en zeehonden die hij – al dan niet gewond – aantreft op het strand. Hij en strandvonder Willem de Rover kennen elkaar goed. Als Jack Willem aanspreekt zegt hij ‘Ome Willem’.

Door het werk op zee zit Zwagerman „echt op de elementen”. Dat straalt hij ook uit. „Je kijkt naar de wind en het getij en in die twee, drie uurtjes moet de vis gevangen zijn.’’ Dat levert een schat aan ervaring op. „Het hele ecosysteem kan ik vrij goed aflezen. Ook de vogeltjes in de lucht, de dingen op het strand.”

De concurrentie met andere vissers valt mee, zegt hij. „De helft van de vloot is gedecimeerd, door regelgeving zijn ze ermee opgehouden.” Zwagerman kan zich onderscheiden door zijn vangst direct te leveren aan toprestaurants in de buurt.

Ook voordat hij twee decennia terug begon als visser, was hij veel op het strand. „Ik werkte op het strandpaviljoen. Opbouwen en afbreken en in de zomer werkzaamheden op het strand.” Hij zat jarenlang bij de reddingsbrigade, zoals veel mensen in de omgeving. Door al het werk dat hij erbij doet, zoals onderzoeken voor zeehondenopvang Ecomare op Texel, kan hij van het strand en de zee leven. Hij onderzoekt bijvoorbeeld het ecosysteem bij zijn stekje aan de Noordzee.

Zwagerman leeft van dag tot dag met de zee, zo is geen dag hetzelfde. ,,Als het rustig weer is, zijn we aan het vissen. Als er mooie golven staan, gaan we surfen. En als er andere dingen zijn, of toeristen in nood, dan haal je die uit zee.”

Foto’s: Simon Lenskens
Illustraties: Indra Bangaru

Een versie van dit artikel verscheen ook in de krant van 23 september 2023.

Related Posts

Wat vindt NRC | Slachtoffers van verkrachting hoeven zich niet te schamen

  • admin
  • November 27, 2024
  • 0

Het slachtoffer van verkrachting kreeg de afgelopen maanden niet alleen een gezicht, maar zei ook luid en duidelijk dat ze wilde dat „de schaamte van kamp wisselt”. Niet zij, Gisèle Pelicot, hoeft zich immers te verbergen. Degenen die zich moeten schamen, zijn volgens haar degenen die ervan worden verdacht dat ze haar, terwijl ze gedrogeerd en dus buiten bewustzijn was, verkrachtten. Onder wie haar ex-man Dominique, die schuld bekent en tegen wie eerder deze week twintig jaar celstraf is geëist.

Met haar optreden, in de volle openbaarheid, en vooral haar weigering het slachtofferschap op zich te nemen, heeft Pelicot het denken over seksueel geweld, over verkrachting binnen een relatie, en over consent – wederzijdse instemming bij seks – een enorme dienst bewezen. Ongeacht wat de Franse rechter zal oordelen, en niet alleen in Frankrijk, waar duizenden vrouwen de afgelopen maanden de straat op gingen om Pelicot te steunen.

Het zou daarom jammer zijn als na deze geruchtmakende rechtszaak alleen overblijft dat deze zo geruchtmakend is vanwege het grote aantal verdachten, het door Pelicots ex-man gefilmde bewijs van de vijftig mannen die op zijn uitnodiging zijn vrouw verkrachtten, en de wereldwijde aandacht.

Lees ook

Gisèle Pelicot veranderde van slachtoffer in feministisch icoon

Gisèle Pelicot verlaat donderdag met haar advocaten de rechtbank van Avignon, waar haar ex-man Dominique terechtstaat.

Want niet de schaal doet er toe, maar de alledaagsheid ervan. De zaak laat zien dat de slachtoffers van verkrachting gewone vrouwen en mannen zijn. Laat zien dat verdachten geen boemannen in het bos zijn, maar vaker bekenden. Klinkt door in opmerkingen als ‘ze vroeg er om’ (want kort rokje, kanten lingerie) of ‘ik wist niet dat ze niet wilde’ (want ze had gedronken of zei geen ‘nee’). Toont opnieuw dat seksueel geweld, ook binnen het huwelijk of een relatie, helaas de realiteit is.

Ook in Nederland. Negen procent van de inwoners van 16 jaar en ouder (530.000 mensen) is de afgelopen twaalf maanden slachtoffer geweest van een of meerdere vormen van huiselijk geweld, de meesten structureel, zo blijkt uit maandag gepubliceerde cijfers van het CBS. Twaalf procent (1,7 miljoen mensen) werd slachtoffer van een of meer vormen van seksueel grensoverschrijdend gedrag, van wie 4 procent van fysiek geweld.

En slachtoffers van verkrachting en aanranding doen het minst vaak aangifte van alle soorten misdrijven, bleek uit eerder onderzoek van het CBS. Uit angst voor een vervelende reactie, of uit angst voor wraak. Uit schuldgevoel of schaamte. Omdat het geweld binnenskamers plaatsvindt, en er meestal maar één andere getuige is: de vermeende dader.

Het is daarom goed dat deze zomer in Nederland de nieuwe Zedenwet in werking trad. Niet langer hoeft het slachtoffer te bewijzen dat er sprake was van dwang, de bewijslast ligt nu bij de andere partij. En hij (of zij) moet vóóraf en tijdens zeker weten of de bedpartner eveneens zin heeft in seks. Een volmondig ‘ja’ – al dan niet als antwoord op een expliciete vraag – is cruciaal.

Niet iedereen zal als Gisèle Pelicot zijn en zich met opgeheven hoofd in het openbaar uitspreken over verkrachting. Niet iedereen hoeft haar moed te hebben. Maar geen enkel slachtoffer hoeft zich te schamen.


Hoe in 1896 zes studenten met succes het werk van Van Gogh voor zes dagen naar Groningen haalden

  • admin
  • November 26, 2024
  • 0

Van 21 tot en met 26 februari 1896, zes dagen lang, hield het Groninger Museum van Oudheden één van de grootste Van Gogh-tentoonstellingen ooit. In een bovenzaal van het toen net geopende museum kon je 102 schilderijen, één lithografie en 25 tekeningen zien van de in die tijd nog vrij onbekende Van Gogh. Ze hingen kris kras boven, onder en naast elkaar, de meeste waren niet ingelijst, titels zoals wij die kennen hadden ze nog niet. Voor een portret dat Henri de Toulouse-Lautrec in 1887 van Van Gogh had gemaakt, lag een krans: Vincent van Gogh (1853-1890) was nog maar zes jaar eerder overleden.

Hoe Van Gogh naar Groningen kwam heet de tentoonstelling die dit weekend opent in het Groninger Museum (een ander museum in een ander gebouw). Het antwoord op die vraag kostte zeven jaar onderzoek in diverse archieven, briefwisselingen en fotocollecties, maar luidt uiteindelijk simpelweg: zes studenten vonden dat hun stad niet alleen met oudheden, maar ook met hedendaagse kunst kennis moest maken. Zij zorgden dat Van Gogh ‘naar Groningen kwam’.

„Kennis van beeldende kunst was destijds in Groningen nog maar schraal te verkrijgen”, constateerde één van hen, de later beroemde historicus Johan Huizinga. Willem Leuring, indertijd student geneeskunde, verstuurde de brief met het verzoek om schilderijen te mogen tentoonstellen. „Alles wat Vincent maakte [is] prachtig, prachtig”, schreef hij aan Johanna van Gogh-Bonger in Bussum. Als weduwe van Vincents broer Theo beheerde zij Van Goghs nalatenschap, honderden schilderijen lagen opgeslagen in haar huis.

Al met al kwamen er dankzij de zes studenten in twee jaar tijd acht tentoonstellingen, waaronder nóg een Van Gogh-tentoonstelling, nu met tekeningen en aquarellen. Daarna viel het vriendengroepje uit elkaar, de meesten waren tegen die tijd afgestudeerd. Dankzij hen was er tussen 1895 en 1897 in het Groninger Museum van Oudheden behalve voor Van Gogh, ook aandacht voor de modern-zwierige dierenprenten van lithograaf Theo van Hoytema, voor ‘hedendaagsche Fransche prentkunst’, voor de art-nouveaukunst van Johan Thorn Prikker en voor het symbolisme van Jan Toorop.

Theo van Hoytema, Fazanten (1894)
Groninger Museum/ Heinz Aebi

Entrée f 0,25

En alles deden de zes studenten zelf. Christiaan van Valkenburg, hij studeerde voor psychiater, noteerde dat ze de muren bespanden „met een gepast lijkend kleedsel, [we] hingen de schilderijen op en maakten de omgeving zoals [wij] vonden dat het hoorde”. Ze adverteerden in de Nieuwe Groninger Courant: ‘duur der expositie 6 dagen, entrée f 0,25’. En ze hadden succes. „Er komen sedert Zondag meer dan drie honderd menschen daags”, schreef Willem Leuring op 25 februari enthousiast aan Johanna Van Gogh-Bonger.

Maar zo eenvoudig als het klinkt – zes studenten organiseren acht tentoonstellingen – is het antwoord op de vraag ‘hoe Van Gogh naar Groningen kwam’ nou ook weer niet. Dat maak je op uit de gelijknamige catalogus, eigenlijk meer een spannend boek: het leest als een ontdekkingsreis. Conservator Mariëtta Jansen is de belangrijkste auteur van Hoe Van Gogh naar Groningen kwam, in 2017 kreeg ze voor haar onderzoek een Conservatoren Stipendium van het Cultuurfonds.

Aan het einde van de 19de eeuw, kom je te weten, kwam ‘de moderne tijd’ naar Groningen. Letterlijk, met een stadspark (Noorderplantsoen), villabuurten (Ubbo Emmiussingel), een nieuw treinstation (1896), een modern ziekenhuis (1903) en nieuwbouw voor het museum. In 1894 opende het Groninger Museum van Oudheden aan de Praediniussingel, met grote ramen in het dak zodat er veel licht zou vallen in de zalen op de eerste verdieping.

Ook kwam er in 1876, met mogelijk nog grotere gevolgen voor de stad, een ‘Wet op het Hoger Onderwijs’. Dankzij die wet was de universiteit niet meer gebonden aan een vastgesteld aantal hoogleraren – en groeide ze uitbundig. Waren er in 1870 nog 146 studenten ingeschreven in Groningen, in 1890 waren het er al 465.

Johan Huizinga in zijn studeerkamer in Groningen, ca. 1895-1897
Fotograaf onbekend

Met een foto van zo’n student – als blow up te zien op de tentoonstelling – begint het boek. Het is Johan Huizinga, hij zit in zijn studentenkamer. Op het behang boven zijn bureau heeft hij een litho geplakt van Theo van Hoytema, Pauw. De kleurige Pauw (1895) maakt nu deel uit van de collectie van het Amsterdamse Rijksmuseum, op de tentoonstelling hangt het origineel naast de foto.

Op een andere uitvergrote foto, afkomstig uit het archief van studentenvereniging Vindicat atque Polit, zie je een dinerend gezelschap hoogleraren met in hun midden Jan Toorop. De in die tijd al gevierde kunstenaar logeerde ter gelegenheid van de aan hem gewijde tentoonstelling „een week of langer” (Huizinga) bij geneeskundestudent Willem Leuring aan de Herestraat. In een hoek van de foto staan een paar studenten, misschien zijn ze van het vriendengroepje. De foto is in 1896 gemaakt ‘door een onbekende fotograaf’, waarschijnlijk Leuring.

Jan Toorop, rechts aan tafel zittend, en de hoogleraren Pet, Land en Reiger in 1896
Collectie Groninger Archieven/ archief Vindicat atque Polit

‘Doodelijk blauw’

Er was kortom in de stad een atmosfeer ontstaan waarin wetenschap en kunst floreerden – en elkaar wederzijds beïnvloedden. Johan Huizinga bijvoorbeeld, volgde op zaterdagmiddag tekenlessen bij Academie Minerva. En hij niet alleen: veel notabelen betaalden contributie om de kunstopleiding te ondersteunen, in ruil daarvoor kregen hun kinderen teken- en schilderlessen.

En dan waren er nog de lessen ‘practische aesthetica’ van H.P. Bremmer, later een belangrijk adviseur van Hélène Kröller-Müller bij het samenstellen van haar collectie. Zijn lessen werden gevolgd door hoogleraren en hun vrouwen – vaak werden ze gehouden bij één van hen thuis – van wie er veel vervolgens ook kunstwerken aanschaften. Hoogleraar plantkunde Moll kocht een aantal Van Goghs, waaronder voor duizend gulden Tuin te Arles uit 1888 (tegenwoordig in bezit van het Haagse Kunstmuseum). Je ziet een stukje van het schilderij op een foto van de woonkamer van de familie, Jan Willem Moll en zijn gezin woonden aan de Nieuwe Kijk in ’t Jatstraat.

Maar met foto’s alléén maak je geen tentoonstelling over schilderkunst. Waar nog bij komt dat er in de archieven weliswaar veel materiaal is opgedoken, maar geen foto’s van de acht tentoonstellingen. Dus hoe doe je het dan wel?

Dat is gebeurd met bruiklenen uit dertig musea en een stuk of tien particuliere collecties. Werken van Toorop, Thorn Prikker, Van Hoytema (en vele anderen) hangen in verschillende, aan hun stijl gewijde zalen: symbolisme, decoratieve kunst, art nouveau. In vitrines zie je tegelijk waar de wetenschap mee bezig was, krullerige, bijna kunstige boomstronken uit de colleges plantkunde, een projector toont glasdia’s van de colleges esthetica. Je kijkt je ogen uit, de kunstwerken zijn prachtig en het mooie van deze opzet is: de context dringt zich niet op, maar spreekt door de extra lagen van foto’s en voorwerpen bijna vanzelf.

Vincent van Gogh, Zelfportret (1887)
Rijksmuseum

En Van Gogh?

Indertijd waren schilderijen te zien die later beroemd zouden worden: zonnebloemen, sterrennachten, de bekende slaapkamer. Omdat ze geen titels hadden, werden ze in de catalogus aangeduid als ‘tuin’, ‘landschap’, ‘wanhoop’ of ‘arbeider’. Van de 102 werken uit 1896 zijn zo’n 60 geïdentificeerd, soms ook doordat kranten erover berichtten. Zo werd een schilderij op de tentoonstelling omschreven als „zeer hard geel, bijna schreeuwend geel; daarboven een hemel van een pijnlijk doodelijk blauw, en uit den storm van het koren vliegen eenige zwarte raven omhoog”. Dat was ongetwijfeld Korenveld met kraaien (1890).

Lees ook

Het vergeten Drenthe van Vincent van Gogh

Vincent van Gogh, De Turfschuit (1883)

Maar niet alleen zijn al die werken stuk voor stuk wereldberoemd geworden, ook verlaten ze zelden of nooit als bruikleen het museum dat ze bezit: te duur, te kwetsbaar.

Toch ziet de Van Goghzaal in het Groninger Museum er anno 2024 een beetje uit zoals in 1896. Op vier muren zijn kris kras, boven, onder en naast elkaar donkere vierkanten geschilderd: zo hingen ze ongeveer. In het midden van de zaal staan in houten bakken reproducties van de werken die er toen zeker hebben gehangen. Ze zijn niet ingelijst, je kunt ze gewoon aanraken – net als in de tijd dat één van de studenten aan Johanna van Gogh-Bonger schreef: „Men haalde elkaar naar plaatsen, van waaruit het schilderij het beste te zien was. Men gesticuleerde. ’t Was grappig. Natuurlijk ook lachers – maar ook dat viel mee. […] Ik ken Groningen en zijn bewoners.”

Echte Van Goghs zijn er ook: de 25 tekeningen uit 1896 (een bruikleen van Museum Kröller-Müller) en tien schilderijen. Daaronder Papaverveld, Portret van Etienne-Lucien Martin en, het posterbeeld, Zelfportret (1887). En, als je in de Van Goghzaal staat en door een opening in één van de muren een blik werpt in de volgende, laatste zaal: heel veel zonnebloemen.

Johan Dijkstra, Kerkje te Oostum (1922)
Stichting De Ploeg/ Groninger Museum

Kunstkring De Ploeg

Want dat is het laatste verhaal van deze ontdekkingstocht: de Groninger kunstkring De Ploeg, bekend van expressionistische, contrastrijke schilderijen, heeft in de eerste paar jaar van zijn bestaan de invloed ondergaan van de Van Gogh-tentoonstelling uit 1896. Of preciezer, want de schilders van de in 1918 opgerichte De Ploeg waren te jong om er zelf geweest te zijn: waarschijnlijk werden ze meegesleept door het enthousiasme van hun leraar aan de Academie Minerva, F.H. Bach. „Dit werk is bij goede bestudeering, een tegengif voor zooveel smaakbedervende, zwakke kleurprentjes, welke vaak als schilderijen te slikken worden gegeven”, schreef Bach in 1896 in een ingezonden brief in de Nieuwe Groninger Courant nog voor de tentoonstelling was afgelopen.

Jan Wiegers, Jan Altink, Johan Dijkstra en George Martens van De Ploeg: ook zij schilderden zonnebloemen in een vaas, er hangen een stuk of zeven bij elkaar. „Van Goghs Veertien zonnebloemen, een schilderij dat in 1896 nog in Groningen had gehangen, kwam in 1924 in de National Gallery in Londen terecht. In Johanna Bongers’ ogen was dit een offer dat ze had moeten brengen, ‘a sacrifice for the sake of Vincent’s glory’. Het is verleidelijk om deze verkoop in verband te brengen met de vele schilderijen van zonnebloemen die de leden van De Ploeg rond deze tijd schilderden”, valt te lezen in de catalogus.

F.H. Bach brak als kunstenaar niet door, zijn naam is onbekend gebleven. Wel ontwierp hij de vijf tegeltableaus in de centrale hal van het nieuwe station, je ziet ze als je aankomt met de trein. En Van Gogh? Die kwam niet verder dan het treinstation van Hoogeveen, voor een verblijf van drie maanden in Drenthe. Groningen heeft hij nooit bezocht.

<figure aria-labelledby="figcaption-0" class="figure" data-captionposition="below" data-description="Jan Altink, Zonnebloemen (1925) ” data-figure-id=”0″ data-variant=”grid”><img alt data-description="Jan Altink, Zonnebloemen (1925) ” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-6.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/26133626/data124861873-9279b5.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-26.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-24.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-25.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-26.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-27.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/0RgknMWktkxzUM4bsZ5nKTt6P_4=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/26133626/data124861873-9279b5.jpg 1920w”>

Jan Altink, Zonnebloemen (1925)

<figure aria-labelledby="figcaption-1" class="figure" data-captionposition="below" data-description="Jan Altink, Zonnebloemen (1927) ” data-figure-id=”1″ data-variant=”grid”><img alt data-description="Jan Altink, Zonnebloemen (1927) ” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-7.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/26133633/data124861909-b36754.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-30.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-28.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-29.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-30.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/hoe-in-1896-zes-studenten-met-succes-het-werk-van-van-gogh-voor-zes-dagen-naar-groningen-haalden-31.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/Zbn34fwMMV9ztq6adQFgb4UkaeA=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/26133633/data124861909-b36754.jpg 1920w”>

Jan Altink, Zonnebloemen (1927)

Foto’s: Particuliere collectie


Tv-recensie | Laat quizmarathondeelnemers af en toe even op hun rug liggen en naar de wolken kijken

  • admin
  • November 26, 2024
  • 0

„Laat de mensen maar leven, als ze dat willen, en daarna doodgaan, ieder op zijn beurt”, schreef Wisława Szymborska in 2002. „Zij, de wolken, hebben met heel dat vreemde gedoe niets te maken.” De woorden van de Poolse dichteres stonden aan het eind van Even lucht (EO) in de wolken geschreven, als een wijsheid die de korte documentaire in perspectief moest plaatsen. De afgelopen twintig minuten waren gevuld geweest met beelden van mensen die op hun rug in de achtertuin, op een grasveld of naast een kippenhok lagen. Op verzoek van de documentairemakers namen ze daar de tijd om midden op de dag hun blik omhoog te keren. Met hun ogen op de wolken vertelden ze waar hun gedachten nu naartoe gingen.

Bij de jonge deelnemers richtten die gedachten zich vooral op de toekomst en alle angsten en verlangens die daarbij kwamen kijken, terwijl de oudere deelnemers veelal terugblikten op het verleden: soms tevreden, soms met spijt. De thema’s die de wolkenkijkers bezighielden varieerden van behapbaar en concreet tot beangstigend groot. Latrelaties en terminale ziektes, vliegvakanties en klimaatverandering. Ik kwam er niet over uit of ik dat troostrijk of juist beangstigend vond: het idee dat je die dromen en zorgen met zo veel mensen deelt. En dat het de wolken die aan je voorbijtrekken uiteindelijk worst zal wezen hoe veel van je dromen en nachtmerries werkelijkheid worden.

Omdat maandag me wat vroeg leek voor een existentiële crisis ruilde ik de wolken in voor SBS6 (in jargon noemen we dit ook wel een ‘vibe shift’). Daar is sinds vorige week iedere avond Lotto De Quizmarathon (Talpa) te zien – of, in de woorden van presentator Rob Kamphues: „Het grootste quizevenement uit de Nederlandse tv-geschiedenis”, bestaande uit „zo’n 32 uur lang alleen maar quizen, quizen en nog eens quizen, met een selectie van de meest fanatieke quizfanaten .” Die quizfanaten nemen de uitdaging ontroerend serieus en worden behandeld als ware artiesten. Niet alleen kunnen ze backstage gebruikmaken van „speciale faciliteiten”, waaronder een ijsbad, een hometrainer en een doos Trivial Pursuit; ze mochten van tevoren ook een rider (wensenlijst) inleveren met „etenswaar die goed is om supergefocust de 32 uur durende marathon door te komen.” Zo kan het dat ze tussen de quizrondes door met een verhit hoofd de coulissen inlopen terwijl ze dingen zeggen als: „Het is nu tijd voor de hummus.”

Spijtig is het wel dat de marathon is opgeknipt en uitgesmeerd over meerdere weken. Dat geeft je als kijker de gelegenheid om je avond na avond iets slechter te voelen over je groeiende ongeduld. Want geef toe: je kijkt niet voor de triviafeitjes. Je kijkt omdat je wil zien hoe lang het duurt voor de hummus uitwerkt en de eerste uitgeputte quizfanaat van de hometrainer dondert.

Slaaptekort

Misschien dat de bedenkers van het format voorvoelden dat veel kijkers om die reden pas bij de laatste afleveringen aanhaken, als het slaaptekort van de kandidaten het best zichtbaar wordt. Dat dat de reden is voor het extra drama-element dat ze hebben toegevoegd: de kandidaten delen zich steeds op in twee teams, en aan het eind van elke ronde stemt het verliezende team een van de eigen leden weg. Het weggestemde lid mag dan weer zelf een ander teamlid aanwijzen om het tegen op te nemen in een duel. Wie verliest, vertrekt.

Al dat gehannes met messen in ruggen leidde in aflevering één al tot betraande oogjes bij de weggestemde deelnemer. Zo’n deelnemer zou je eigenlijk ook even buiten op zijn rug moeten leggen, vind ik. Voor een beetje perspectief. „Laat de mensen maar quizzen, als ze dat willen”, zou je tegen hem moeten zeggen; „en daarna weggestemd worden, ieder op zijn beurt. Zij, de wolken, hebben met dat hele vreemde gedoe niets te maken.”