Volgens Franse moslims staat moord in moskee niet op zichzelf, minister Retailleau onder vuur

Posted on May 1, 2025 by admin

De moord op Aboubakar Cissé (21) staat niet op zichzelf. Dat schrijft de rector van de Grote Moskee van Parijs Chems-eddine Hafiz in Le Monde, een kleine week nadat de Malinese Cissé werd doodgestoken in een moskee in La Grand-Combe, een stadje in het zuidelijke departement Gard. „Het is het hoogtepunt van een klimaat (…) dat door collectieve onverschilligheid kon ontstaan: een klimaat waarin islamofobie niet langer schandelijk is, maar gewoon, banaal en bijna bestuurlijk”, schrijft Hafiz.

De moord vond afgelopen vrijdag plaats. Op videobeelden van de moskee is te zien dat Cissé en zijn aanvaller Olivier H. (21) kort met elkaar praten waarna ze naar de gebedsruimte gaan. Hier lijkt Cissé voor te doen hoe te bidden, waarna H. plots opstaat, een mes tevoorschijn haalt en de geknielde Cissé ruim veertig keer steekt. H. nam achteraf een video op waarin hij zijn stervende slachtoffer toont en spreekt over „jouw klote Allah”.

Hierna sloeg H. op de vlucht, zondagavond gaf hij zichzelf aan in de Italiaanse stad Pistoia – wat hij daar deed, is onduidelijk. Bij de Italiaanse politie heeft H., een in Lyon geboren, christelijke Fransman van Bosnische afkomst, ontkend uit ‘moslimhaat’ te hebben gehandeld. Hij zei simpelweg „de eerste persoon op zijn pad” te hebben gedood. Het maken van de video zei hij zich niet meer te kunnen herinneren.

‘Geen verrassing’

Vanwege de locatie van de moord – een moskee waar H. nooit kwam – en zijn video lijkt het volgens de politie en advocaten van de familie aannemelijk dat het motief wel degelijk moslimhaat was. Dat creëert grote angst onder Franse moslims, maar de brute aanval was volgens rector Hafiz voor velen geen verrassing. „Sinds lange tijd zijn blikken, beledigingen en aanvallen geen uitzonderingen meer”, schrijft hij. „De tragedie van La Grand-Combe verraste alleen degenen die weigerden dat te zien.”

De rector vertolkt een sentiment dat veel Franse moslims hebben. Velen ervaren discriminatie bij het zoeken van een baan of woonruimte, ze ontvangen scheve blikken, worden met racistische termen uitgescholden. Sommige prominente Fransen gebruiken onversneden racistische of anderszins beledigende taal als ze praten over Arabieren, moslims en de islam, vooral in radicaal-rechtse media zoals de populaire tv-zender CNews – die tientallen keren is berispt voor onder meer haatzaaien. Franse moskeeën hebben wekelijks te maken met dreigbrieven.

Volgens onderzoek zou 46 procent van de Fransen de islam zien als ‘een dreiging voor de identiteit van Frankrijk’

De ervaringen worden ondersteund door cijfers. Het ministerie van Binnenlandse Zaken registreert jaarlijks rond de tweehonderd ‘antimoslimfeiten’ („vormen van discriminatie of geweld tegen personen of instellingen vanwege hun werkelijke of vermeende islamitische overtuiging”) – waarschijnlijk een forse onderschatting omdat alleen de bij de autoriteiten bekende zaken zijn meegeteld. En volgens de Nationale Adviescommissie voor de Mensenrechten CNCDH delen steeds meer Fransen vooroordelen over moslims en de islam.

Zo zou 46 procent van de Fransen de islam zien als „een dreiging voor de identiteit van Frankrijk”. Het gaat hierbij niet alleen om Fransen die radicaal-rechts stemmen: het sentiment wordt ook breed gedeeld onder aanhangers van klassiek rechtse partijen (79 procent onder stemmers van de conservatieve partij Les Républicains) en middenpartijen als die van president Emmanuel Macron en premier François Bayrou (57 procent). Binnen linkse partijen liggen de percentages lager maar ook 42 procent van de kiezers van de Parti Socialiste ziet de islam als bedreigend voor de Franse identiteit.

Reactionaire minister

Het aandeel islamkritische, radicaal-rechtse kiezers stijgt al jaren gestaag – het is niet uitgesloten dat Frankrijk aan het einde van Macrons termijn in 2027 een radicaal-rechtse president krijgt. Intussen nemen meer centristische partijen ideeën uit het radicaal-rechtse boekje over. Zo kiezen Macron en zijn premiers voor steeds strenger immigratiebeleid en worden ministers aangenomen die bekendstaan om hun felle standpunten over zaken als islamisme, een koepelterm voor radicale en politieke islam.

Zoals minister van Binnenlandse Zaken Bruno Retailleau (Les Républicains). Hij werd tot voor kort uit de binnenste cirkels van de macht gehouden omdat hij beschouwd werd als te extreem en reactionair (zo is hij tegen het homohuwelijk), maar is nu een steunpilaar van de regering. Retailleau spreekt zich al jaren uit over het vermeende gevaar van islamisme, deze week nog waarschuwde hij dat er in 2026 „leden van de moslimbroederschap op de electorale lijsten zullen staan”. Ook wil hij het dragen van hoofddoeken tijdens sportevenementen verbieden.

Volgens veel linkse Fransen dragen politici als Retailleau een verantwoordelijkheid voor de verhitte discussies omtrent de islam. Zo zei parlementariër Aurélie Trouvé van de radicaal-linkse partij LFI bij een demonstratie na de moord op Cissé dat „islamofobie dodelijk is. En politieke leiders zijn hiervoor verantwoordelijk”. Vervolgens haalde ze een aantal uitspraken van Retailleau aan.

Anderen bekritiseren Retailleau omdat hij geen contact had opgenomen met Cissé’s familie en pas na twee dagen naar La Grand-Combe afreisde, terwijl hij bij een andere moord dezelfde dag nog ter plekke was. Moskeerector Hafiz noemt Retailleau in Le Monde niet bij naam, maar ook hij noemt een uitspraak van de minister als voorbeeld voor het „ongeremde publieke discours” over de islam. Retailleau vindt zelf dat links Frankrijk de moord op Cissé probeert te politiseren en stelt dat hij „zo snel als hij kon” naar La Grand-Combe reisde.

Ook de nabestaanden van Aboubakar Cissé zijn kritisch op de staat. Zij vinden het onbegrijpelijk dat de moord niet wordt onderzocht door het terroristisch parket, zoals gebruikelijk met terreurfeiten. Donderdag maakten zij bekend een aanklacht in te dienen om dat alsnog af te dwingen. „Ik heb de video gezien en het duurde niet lang voordat ik begreep dat het om een terroristische daad ging”, aldus de advocaat van de familie, Mourad Battikh, op BFM TV. „Verplaats je in de schoenen van de gelovigen, voor wie elke dag duidelijker wordt dat er sprake is van een dubbele maatstaf. Het is ronduit choquerend.”

Opinie | Oorlog

admin
May 2, 2025
0

Het was hongerwinter. Mijn grootmoeder had clandestien boter en melk gekocht en fietste na ingang van de avondklok nog door het Kralingse Bos toen ze door een jonge Duitse soldaat gesnapt werd. Bekaf, verkleumd en gespannen van de tocht werd het haar te veel. Ze schoot uit haar slof en schold de soldaat de huid vol, waarop de soldaat brak en in tranen uitbarstte. Mijn grootmoeder kreeg het met hem te doen en sloeg troostend een arm om hem heen . En zo stonden ze daar, samen huilend over een oorlog die geen van beide wilde. Na een tijdje vervolgde ieder zwijgzaam zijn eigen weg.

Mariette Ramondt

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]

Column | Slapen bij Ajax

admin
May 2, 2025
0

Soms krijg ik de vraag waarom ik zo weinig meer over Ajax schrijf. Ik was toch Ajax-fan? Nee, corrigeer ik dan haastig, ik was Ajax-volger, en dat ben ik nog wel, maar minder toegewijd dan vroeger. Om de eenvoudige reden dat Ajax al enkele seizoenen niet goed genoeg voetbalt.

Over het vorige seizoen kunnen we kort zijn. Dat was een voetbalramp, veroorzaakt door een Duitse nietsnut die, ongehinderd door de leiding, de club voor meer dan 100 miljoen euro benadeelde door minstens tien waardeloze spelers aan te kopen. Ajax kwam daardoor zelfs even in de degradatiezone terecht.

Dit seizoen lijkt het elftal op te krabbelen, er ligt zelfs weer een kampioenschap in het verschiet. Toch lukt het mij niet om daarover enig enthousiasme te voelen. Ik durf het nauwelijks te bekennen, maar het is me dit seizoen al enkele malen overkomen dat ik tijdens een Ajax-wedstrijd voor de tv in slaap viel – nota bene al in de eerste helft. Dat ligt aan je leeftijd, zullen boze Ajax-fans nu roepen, maar kan ik het helpen dat Ajax zulk slaapverwekkend voetbal speelt?

Ik verwijt de Italiaanse trainer Francesco Farioli niets. Hij had geen andere keus. Om met het voorradige, middelmatige spelersmateriaal de eerste plaats te bereiken, moest hij zijn toevlucht nemen tot saai, risicoloos spel met de nadruk op de defensie. Dit Ajax voetbalt niet, het houdt tegen. Het initiatief wordt aan de tegenstander gelaten – en als die wél risico’s neemt, slaat Ajax toe als een soldaat vanuit zijn hinderlaag.

De achterban heeft nu nog begrip voor de strategie van Farioli, maar Ajax kan zich niet nóg zo’n seizoen met stomvervelend voetbal permitteren. Er zal meer pure klasse in het elftal moeten komen, maar wie betaalt de broodnodige opvolgers van vaak falende spelers als Brobbey en Traoré?

Met een voorsprong van negen punten op het verslappende PSV dachten de Ajax-spelers weer wat overmoediger te kunnen worden. Ze lieten hun verdedigende stijl enigszins varen – tegen de zin van Farioli? – en probeerden dominanter te spelen, op de helft van de tegenstander. Het werd prompt afgestraft, eerst door FC Utrecht, later ook door Sparta. Nu moet een ongetwijfeld zenuwachtig geworden elftal in de laatste drie wedstrijden het kampioenschap alsnog zien te redden.

Het zal Ajax met enig hangen en wurgen wel lukken, maar ik zal er niet om rouwen als PSV toch nog kampioen wordt. Het heeft het beste elftal, speelt een positief soort voetbal, maar ging dit seizoen in de fout door gemakzucht in de spelersgroep én door een langdurige blessure van zijn beste speler, Malik Tillman.

Straks mogen Ajax en PSV het Nederlandse voetbal weer op het hoogste niveau – de Champions League – vertegenwoordigen. Helaas, de kloof met het buitenlandse voetbal is een ravijn geworden. Ik zag deze week de halve finales van de Champions League, Arsenal-Paris Saint-Germain en FC Barcelona-Internazionale. Schitterende wedstrijden met gedurfd, aanvallend spel en weergaloze jonge buitenspelers, zoals Désiré Doué en, vooral, Lamine Yamal – we zagen de geboorte van een nieuwe Messi.

Ik kreeg geen kans om in slaap te vallen, maar één ding werd pijnlijk duidelijk: nooit meer zal een Nederlandse club de Champions League winnen. Waarom niet? Vraag dat maar aan de macht van het kapitaal.

Geometrisch gefrustreerde roos wil een vorm aannemen die ruimtelijk onmogelijk is

admin
May 1, 2025
0

De wereld mag dan afstevenen op chaos, rampen en tirannie, in het vakblad Science publiceren drie natuurkundigen een grondige verhandeling over hoe rozenblaadjes aan hun puntige vorm komen.

Die vorm, en vooral de manier waarop die tot stand komt, is bijzonder en nieuw, zegt Sourav Roy, een onderzoeker aan de Universiteit Leiden en het Amsterdamse onderzoeksinstituut Amolf. Roy is gespecialiseerd in elastische materialen, die bijvoorbeeld een rol spelen in zachte robots. „Dit is echt een inspirerende paper. Het geeft ons een nieuwe knop om aan te draaien bij het ontwerpen van elastische structuren”, zegt hij.

Van sommige rozensoorten, bijvoorbeeld de black baccara, plooien de buitenste rozenblaadjes zich tot meerdere puntige uiteinden. Hoe ouder het rozenblaadje, hoe meer punten. Het uiterlijk suggereert een satijnzachte stekeligheid, die mooi past bij de bloem van hartstocht en scherpe doorns.

Maar er is ook een wiskundige kant: de vorming van die puntjes, cusps in het Science-artikel, is het gevolg van wat wiskundigen een ‘geometrische frustratie’ noemen: door lokale variaties in de celgroei ‘wil’ het rozenblaadje een vorm aannemen die ruimtelijk onmogelijk is. Dat geeft interne spanningen, die zich concentreren in de puntige uiteinden.

De randen van andijvie

Eén type frustratie, of ‘incompatibiliteit’ was al goed bekend van allerlei oppervlakken in de natuur, zegt Roy. „We kenden al de Gauss-incompatibiliteit. Die zie je bijvoorbeeld in de golvende randen van bladeren van sommige planten, bijvoorbeeld sla.” Voorbeelden zijn krulsla (lollo rossa) en andijvie. Het bladweefsel aan de buitenste rand van het blad dijt sneller uit dan de binnenste delen. Om hieraan ruimte te bieden, gaan de randen lubberen of golven. Dit verklaart de buitenissige franjes van de lollo rossa, maar ook de subtielere ribbels in veel andere plantenbladeren.

„Je kunt hetzelfde zien als je een vuilniszak met de hand doorscheurt”, geeft Roy nog een voorbeeld, „bij de scheur rekt het plastic ter plaatse op, dat geeft een golvend patroon bij de scheur.”

Maar de punten van het rozenblad zijn het gevolg van een heel ander type incompatibiliteit, laten Eran Sharon en twee collega’s van de Hebrew University of Jerusalem zien in het Science-artikel: de Mainardi-Codazzi-Peterson-incompatibiliteit (MCP). Die is genoemd naar de wiskundigen die hem voor het eerst beschreven in de taal van de niet-euclidische wiskunde, de wiskunde van gekromde oppervlakken. Bij de MCP-incompatibiliteit gaat het niet om lokale variaties in oppervlak, maar in de kromming.

Kromming is de neiging om krom te trekken, zoals bij een poster die lang opgerold is geweest, en die niet meteen plat blijft liggen. Bij zo’n irritant opkrullende poster is de gewenste kromming goed te verwezenlijken.

Maar bij rozenblaadjes leidt dit tot een frustratie: het blaadje trekt krom in de richting van het aanhechtingspunt van het blaadje, maar die richting is niet overal hetzelfde. De kromtrek-richtingen vormen een soort waaiervorm, en vallen niet te combineren. Door de kromming ‘wil’ het uiteinde van het rozenblaadje oprollen tot een rolletje, maar over de richting van dat rolletje kan het blaadje het maar niet eens worden.

Lokale concentratie

De oplossing voor die interne spanningen is de vorming van de puntige cusps, waar de spanning lokaal geconcentreerd wordt. Tussen die punten kan het omkrullende rozenbladrolletje gewoon recht of naar binnen gekromd zijn, wat de rozenblaadjes hun puntige uiterlijk geeft. Terwijl het rozenblaadje groeit, wordt de kromming steeds sterker. Het rozenblaadje verandert dan van een vlakke ronde vorm in een vorm met één, twee, drie en soms wel vier of vijf punten. De verst gevorderde blaadjes zitten aan de buitenkant van de roos.

In de publicatie timmeren de onderzoekers dit mechanisme dicht met wiskunde en computersimulaties van ronde oppervlakken, maar ze maken ook plastic versies van de rozenblaadjes, met precies geprogrammeerde krommingen: daar duiken dezelfde puntige uiteinden op. Millimeterdunne reepjes rozenblad, minutieus uitgesneden, tonen bovendien aan dat de kromming vooral aan de rand zit, en gericht is naar het aanhechtingspunt. In de breedte krommen de blaadjes niet.

„Deze groep deed al eerder onderzoek naar de MCP-incompatibiliteit, maar nu laten ze overtuigend zien dat het ook in de natuur voorkomt”, zegt Roy. Het wiskundig verklaren van de vorm van rozenblaadjes kun je zien als poëtisch, of juist het tegenovergestelde, maar de onderliggende principes kun je ook terugvinden in andere toepassingen.

„Je kunt denken aan zachte robots, gemaakt van elastische materialen”, zegt Roy. Zulke robots, bijvoorbeeld gemaakt van siliconen, kunnen omgaan met tere materialen en zijn voor mensen minder gevaarlijk dan krachtige metalen robots. Ook medische hulpmiddelen, zoals stents die in een bloedvat uitvouwen tot de gewenste vorm, leunen op elastische ontwerpprincipes.

„Het ‘ploppen’ van de ene vorm naar de andere heeft bijna altijd te maken met een geometrische incompatibiliteit”, zegt Roy, „en dit is een heel nieuw soort incompatibiliteit, die we kunnen gebruiken bij het ontwerp van elastische structuren.”

Dat het verschijnsel juist de kop opsteekt in de roos, een van de meest gewaardeerde en met symboliek beladen bloemen in de westerse cultuur, is verder eigenlijk toeval, vermoedt Roy. „Ik denk eigenlijk dat de onderzoekers ook weer niet zo veel om rozen geven.”