Vijftien strips om deze zomer van te genieten

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Stripgids Vaak gehoord: als het vakantie is ga ik eindelijk alle stripalbums lezen die de moeite waard zijn. Maar welke zijn dat? NRC zet de beste, mooiste en leukste op een rij – strips voor volwassenen en ook een paar voor kinderen.






Illustratie uit Malaterre
Illustratie uit Malaterre

Beeld Pierre-Henry Gomont/Uitgeverij Sherpa

De zomer is niet alleen de ideale tijd om eens bij het zwembad te gaan zitten met een goed boek: er zijn ook meer dan genoeg onderhoudende strips die een fijne zomermiddag kunnen vullen. Maar welke recente strips zijn dan echt de moeite waard? Een overzicht van de meest interessante stripalbums voor op vakantie. De meeste albums in deze gids zijn gemaakt voor volwassenen, maar we eindigen met drie fijne strips voor kinderen.

Historisch

Cultureel

1Wilfrid Lupano & Léonard Chemineau – De boekenezel van Córdoba


De boekenezel van Córdoba is een prachtige, historisch accurate lofrede op het boek. Het is een geestig en onderhoudend pleidooi tegen intolerantie, vermomd als ludiek avontuur van drie types en een muilezel. Het verhaal speelt in het Moorse kalifaat van Córdoba, in de tiende eeuw. Als de orthodoxen boeken verbranden, probeert een bevlogen bibliothecaris te redden wat er te redden valt. Op de vlucht voor de overheersers praat het drietal over de kracht van boeken en lezen. Schitterend.

Standaard Uitgeverij. 264 pagina’s, hardcover. € 35

Autobiografie

Actueel

2Kate Beaton – Ducks. Two years in the Oil Sands


Terecht onlangs bekroond met een Eisner Award (de Oscar van de strip): Kate Beaton vertelt het aangrijpende, autobiografische verhaal van een jonge vrouw die twee jaar lang in de teerzanden van Canada werkt. In die geïsoleerde, masculiene wereld heerst schaamteloosheid en worden vrouwen niet voor vol aangezien. Ducks is een indrukwekkend statement tegen loeren, lonken en lompe mannenpraat.

Drawn & Quarterly. 436 pagina’s, hardcover. € 34,95 (Engelstalig)

Exotische familiegeschiedenis

3Pierre-Henry Gomont – Malaterre


Malaterre is een overdonderende familiesaga over schuld en loyaliteit, maar vooral een schitterende, literaire graphic novel. Een eigenwijze alcoholist wil de koloniale familiejuwelen redden en stort zich in een exotisch avontuur, waarvan de afloop op voorhand vastligt. Met schitterende volzinnen en krachtig tekenwerk is het een absoluut hoogtepunt.

Uitgeverij Sherpa. Compleet verhaal in 2 delen; 112 pagina’s per deel, hardcover. € 29,95 (per deel)

Literaire stadskroniek

4Joris Mertens – Bleekwater


Het schilderachtig mooie stadsverhaal Bleekwater van Joris Mertens voerde het afgelopen jaar alle eindejaarslijsten aan. Terecht: Bleekwater is een anekdotische geschiedenis van een kleine man in een grote stad – en hoe ze elkaar in evenwicht houden. Het is een op en top Belgisch boek, waarin de couleur locale en de dialogen perfect in balans zijn. Met bovendien prachtige stadse panorama’s met de vergane grandeur van de jaren vijftig en zestig.

Uitgeverij Oogachtend. 152 pagina’s, hardcover. € 28

Beeld uit ‘Bleekwater’ Beeld Joris Mertens/Uitgeverij Oogachtend

Avontuur

Suspense

5Stefano Turconi & Teresa Radice – De verboden haven


De verboden haven is een bijzondere vangst. Het is een in potlood uitgewerkt klassiek zeevaartverhaal vol bovennatuurlijke krachten en poëzie. Een jonge schipbreukeling wordt in Siam opgepikt door een Engels fregat. Hij is zijn geheugen kwijt en weet alleen dat hij Abel heet, net als de verafschuwde kapitein, de eens zo befaamde zeeschuimer Abel Stevenson. Toeval?

Uitgeverij Hum. 312 pagina’s. € 24,95

Crime noir

6Sean Phillips & Ed Brubaker – Pulp


Pulp is de perfecte introductie in het crime noir-universum van het gelauwerde duo Ed Brubaker en Sean Phillips (Criminal, Fade out, Night Fever). Het is een ingetogen misdaadstrip over twee bejaarde mannen die in één keer willen afrekenen met alle kwelgeesten uit hun verre verleden. Prachtig verhaal dat knap heen en weer deint tussen vroeger en nu.

Image Comics. 72 pagina’s, hardcover. € 15,99 (Engelstalig)

Sport

7Nicolas Debon – Marathon


De Franse stripmaker Nicolas Debon bewerkte de marathon van de Olympische Spelen van Amsterdam in 1928 als een strip. Dat doet hij met veel flair, het verhaal oogt als een choreografie. Grafisch gezien heeft Debon de vertaalslag naar de Spelen van 95 jaar geleden perfect uitgebeeld: zijn tekeningen zijn korrelig, zoals de beelden uit die tijd. Het is iel, onscherp en rudimentair, in de twee drukkleuren van toen: roodbruin en blauwgrijs.

Scratch Books. 124 pagina’s, hardcover. € 24,95

Familiegeschiedenis

Humor

8Joe Ollmann – Fictional Father


Fictional Father is een tragisch, gekweld levensverhaal van de zoon van een striptekenaar. Die is beroemd door een vriendelijke krantenstrip over een vader en een zoon. Alleen: in het echte leven is die vader een zakkenwasser van formaat, die zijn zoon zoveel mogelijk negeert. Het is zielig, bijtend, maar door de magische vertelstem van Ollmann blijf je doorlezen. En hoewel bitterzoet, is het einde magnifiek.

Drawn & Quarterly. 212 pagina’s. € 23 (Engelstalig)

Beschouwelijk

9Aimée de Jongh – Taxi! Verhalen vanaf de achterbank


Tussen alle prijswinnende titels van succesauteur Aimée de Jongh is het autobiografische Taxi een beetje onderbelicht. Onterecht, het is een prachtig, slim verteld verhaal van vier taxiritten. Vanwege de wisselende perspectieven worden de gesprekken met de taxichauffeurs gaandeweg steeds sterker en fundamenteler. Het is een bescheiden en ronduit lief kroniekje van het leven.

Scratch Books, 98 pagina’s, hardcover. € 17,90.

Beeld uit ‘Taxi!’ Beeld Aimée de Jongh/Scratch Book

Satire

10Posy Simmonds – Cassandra Darke


In de graphic novel Cassandra Darke schetst Posy Simmonds het beeld van een frauduleuze galeriehouder die tot de ontdekking komt dat het leven meer is dan reputatie en egoïsme. Ze verweeft scherpe satire en hilarische ontwikkelingen tot een beweeglijk verhaal dat zelfs nog even echt spannend wordt. Fijn macaber, met een hoofdpersoon om stiekem van te houden.

De Harmonie. 96 pagina’s. € 24,90

Klassiek avontuur

11Juanjo Guarnido & Alain Ayroles – Het goud van de zwendelaar


Het goud van de zwendelaar is een stilistisch hoogtepunt. De klassieke avonturenstrip, een schelmenroman, speelt in de zeventiende eeuw en is een aaneenschakeling van groteske anekdotes en prachtige strippagina’s. Deze klepper is een blauwdruk voor hoe een echt meeslepend avontuur hoort te zijn. Schitterend.

Uitgeverij L. 160 pagina’s, hardcover. € 39,95

Modern leven

12Will McPhail – In.


Nick is een millennial die worstelt met contact leggen en zich steeds verslikt in small talk. Gevierd New Yorker-cartoonist Will McPhail kiest in zijn graphic novel In. voor een tobberig personage, dat zijn omgeving onbedoeld een spiegel voorhoudt: het gaat nergens meer over in het leven. Een glorieus, hyperactueel verhaal over menselijke omgang.

Sceptre. 272 pagina’s, hardcover. € 26,99 (Engelstalig)

Jeugd

Queer

13Jen Wang – De prins en de naaister


De prins en de naaister is een bitterzoet Young Adult-sprookje over een puberprins die vooral zichzelf wil zijn en een eenvoudig naaistertje dat hem daarbij helpt. In een toegankelijke stijl ziet de 12- tot 14-jarige alle personages van heel dichtbij: alsof de camera standaard op inzoomen staat. Wang stopt alle energie in expressie en emotie in dit Disney-achtige verhaal. Het is de zalige queer-twist die het verschil maakt.

Van Goor. 284 pagina’s. € 15,99

Illustratie uit ‘Prins en de naaister’ Beeld Jen Wang/Van Goor

Jeugd

Spanning

14Aurélie Neyret & Joris Chamblain – Het dagboek van Cerise


Het dagboek van Cerise is een dagboekstrip voor 9- tot 12-jarigen. In ieder deel lost Cerise met haar vriendinnen Lindsey en Erica een mysterie op. Cerise onderzoekt het liefst mensen, vooral volwassenen, omdat die zo ingewikkeld zijn. Het fraaie, aansprekende tekenwerk van Neyret is lief, mooi, maar het is zeker niet altijd vrolijkheid troef. Met name in het vijfde, afsluitende deel moet de jeugdige lezer een flinke brok wegslikken. Schitterend.

Silvester Strips. 5 delen; 80 pagina’s per deel. € 9,95 (per deel)

Jeugd

Emotie

15Fanny Britt & Isabelle Arsenault – Jane, de vos en ik


Jane, de vos en ik is een graphic novel voor 10+. Dit album geeft jonge lezers alle gelegenheid om de gelaagdheid van een goede strip te leren kennen: hoe de combinatie van woord en beeld een unieke leeservaring oplevert. Deze gevoelige strip over pesten slaagt voluit in die opzet. Het is een prachtvertelling, waarin de pesters uiteindelijk het onderspit delven. Wat overblijft is een schitterend en empathisch verhaal over hoop en troost.

Querido. 104 pagina’s, hardcover. € 19,95

Related Posts

In ‘Hulde!’ vliegt een liefdesverhaal van zeventig jaar binnen anderhalf uur voorbij

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

„Het is net of ik jou al heel lang kende”, zegt Geesje (Carine Crutzen) bij de eerste ontmoeting. Ze is jong en brutaal, met een witte rok die ze soms langzaam heen en weer laat wiegen. „Ik zag jou en ik dacht: bóém.” Adam (Bert Luppes) lijkt zich niet direct raad te weten met al haar aandacht. Ook hij is jong, ook hij heeft nog veel eerste keren te gaan. Heeft hij weleens een Limburgs meisje gekust, wil Geesje weten. Wanneer het antwoord „nee” is, besluit ze dat gebrek aan ervaring meteen te verhelpen: ze neemt zijn hoofd in haar handen en drukt haar lippen tegen de zijne, een beetje te hard, een beetje onwennig. Adam blijft even stil als ze hem weer loslaat. „Doe nog eens”, zegt hij dan. „Ik zat niet op te letten.”

Veel tijd om bij die ontgroening stil te staan is er niet. Geesje en Adam denderen samen voort naar de rest van al hun gedeelde eerste keren: seks, kinderen, huwelijksproblemen. Hulde! is een trip langs de hoogte- en dieptepunten van twee met elkaar verstrengelde levens; van de eerste onhandige zoen tot de nadagen in een verzorgingstehuis. Een liefdesverhaal van zeventig jaar vliegt in anderhalf uur voorbij.

Al is die liefde bij tijd en wijle ver te zoeken. De tekst van Peer Wittenbols zet Geesje en Adam neer als twee heel gewone mensen, inclusief alle imperfecties die daarbij komen kijken. Met het verstrijken van de jaren steken gevoelens als jaloezie en teleurstelling de kop op. Sommige verwijten neem je nooit meer weg: de verhuizing die de één liever wilde dan de ander, het buitenechtelijke avontuur met vergaande gevolgen. Er zijn genoeg momenten dat die ongenoegens de overhand krijgen. En dan volgt weer het moment dat mama en papa hun ruzies bijleggen in een sinterklaasgedicht, waarin ze al rijmend de kinderen beloven komend jaar wat liever te zijn voor elkaar.

Droogkomisch

Verbaal doet het echtpaar niet voor elkaar onder. Wittenbols schreef voor beiden scherpe reacties en venijnige grapjes, droogkomisch gespeeld door Crutzen en Luppes. Zij beelden veel uit met weinig, alsof ze hun eigen verhaal naspelen. Als Crutzen op het toneel een kussentje onder haar shirt schuift is ze zwanger, als Wittenbols een wollige opatrui aantrekt, is hij in één keer jaren ouder. De kostuums en soundtrack (van Grace Slick tot Stromae) voeren de kijker ook mee op een reis door de verschillende decennia.

Hulde! begint en eindigt met het zeventigjarige jubileum van het huwelijk van Geesje en Adam. Dat de twee het zo lang met elkaar uithouden mag een wonder heten, hoewel een gezamenlijk einde na al die gedeelde eerste keren ook steeds vanzelfsprekender begint te lijken. En aan het eind van de rit kijk je zelfs op de dieptepunten wat ontroerd terug. „Het is mooi als je ernaar verlangt en het is mooi als het voorbij is”, zegt Adam als hij en Geesje zich klaarmaken om voor de eerste keer het bed te delen. „En daartussen door rommelt iedereen maar wat.”


Een goede slagwerker heeft gevoel voor theater, blijkt op het TROMP Concours

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

Bij percussie komt veel meer kijken dan alleen muzikaal talent. Op de Eindhovense slagwerkcompetitie TROMP scoor je vooral punten met performances die ook visueel interessant zijn, zo blijkt zondagmiddag.

Het tweejaarlijkse TROMP Percussion is een internationaal festival en concours waar slagwerk een ruime week in de spotlights staat, dit jaar voor het eerst onder artistieke leiding van Dominique Vleeshouwers. De Eindhovense binnenstad is het decor voor creatieve performances – zo is er een optreden voor haarkam en snaredrum in een kapsalon – en van een belangrijke percussiewedstrijd.

Achtentwintig jonge kandidaten komen vanuit Texas tot Taiwan naar het Muziekgebouw Eindhoven om daaraan deel te nemen; drie van hen plaatsen zich voor de finale op zondagmiddag. Op hun programma: een verplichte compositie met begeleiding, plus een solostuk naar eigen keuze.

Het verplichte werk is Box Office, speciaal voor deze editie gecomponeerd door Martin Fondse en David Dramm. Een wereldpremière dus, al kun je misschien beter zeggen: drie wereldpremières. De finalisten krijgen zoveel vrijheid in de partituur, dat het werk geen twee keer hetzelfde klinkt. Voor het publiek een leuk puzzeltje om de gedeelde motiefjes te herkennen in drie compleet verschillende uitvoeringen. Wel zo verfrissend, want met een finaleprogramma van in totaal zo’n vier uur is het best een lange zit.

Lees ook

Dominique Vleeshouwers: ‘Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn’

Dominique Vleeshouwers: ‘Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn’

Kartonnen dozen

De bezetting van Box Office bestaat uit percussie-instrumenten en kartonnen dozen. Hoe die eruitzien mag iedere kandidaat zelf bedenken, net als de volgorde van de verschillende onderdelen van het stuk. De finalisten worden begeleid op toetsen en elektrische gitaar door het duo Avenue Azure.

De Portugese finalist Miguel Traquina (derde prijs) gebruikt een functionele opstelling: een paar identieke, rechthoekige dozen staan als een soort aanrecht rond hem opgesteld. Dat je daarop kunt trommelen spreekt voor zich – in het midden, op de rand, aan de zijkanten – maar Traquina gebruikt ze bijvoorbeeld ook als klankkast voor een duimpiano, of om interessante geluidseffecten te produceren. Geluiden die je nog nooit uit een kartonnen doos hebt gehoord, zoals kikkerachtige kwaakjes, of een soort snaarachtig geploink zodra hij in zigzagbeweging over het oppervlak wrijft.

Tweede-prijswinnaar SeongYeon Kong (Zuid-Korea) neemt de titel van Box Office het letterlijkst en het meest beeldend. Als een zakenvrouw met werktas en koffie-to-go komt ze al bellend het podium op, en neemt plaats achter een kartonnen bureautje. De poten, het ladekastje, zelfs het pennenbakje – alles is van karton, en overal wordt op getrommeld. Heel vermakelijk hoe ze opgaat in haar rol als verveelde kantoorklerk. Ze krast ritmisch op een clipboard en zit verwoed te typen.

Theatraliteit valt bij zowel publiek als vakjury in de smaak: winnaar van de competitie is de in China geboren Yuan Xia, die met de beheersing van een vechtkunstenaar door zijn instrumentarium van bananendozen beweegt. Xia krijgt de lachers op zijn hand als hij, volledig ritmisch, een kartonnen plaat aan gort slaat, in de vorm van een smiley.

Zo zie je maar: een goed percussionist verstaat de kunst van het theater. Zuiver muzikaal gezien is de performance van Traquina het boeiendst: hij tovert het rijkste kleurpalet uit zijn karton – slechts goed voor een derde prijs.

Toch komen ook de liefhebbers van melodisch slagwerk zondag weinig te kort: bij de gastoptredens van oud-finalisten bewijst Gabriel Michaud waarom hij in 2022 terecht concourswinnaar werd. Een chaconne voor luit van Sylvius Leopold Weiss, maar dan gespeeld op marimba met een waanzinnig gevoel voor balans en dynamiek. Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn, zei artistiek leider Vleeshouwers ooit in deze krant – en zo is het maar net.


Vrouwelijke 17de-eeuwse kolonialist Maria van Aelst krijgt in toneelbewerking weinig verdieping

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

Er is een meme die vaak opduikt in de context van Amerikaans imperialisme en oorlogszucht. Op de tekening zien we een man en een vrouw met een Arabische achtergrond, in een bergachtig gebied. In de lucht hangen drie vliegtuigen met de Amerikaanse vlag erop, die bommen boven het landschap loslaten. De man kijkt met een blik van verwondering naar boven en zegt: „They say the next ones will be sent by a woman!” De vrouw slaat haar ogen neer en antwoordt: „Really makes you feel like you’re part of history.”

Ik moest aan de satirische cartoon denken bij het zien van De mannen van Maria, de theaterbewerking van de gelijknamige roman van Anneloes Timmerije. De voorstelling is een initiatief van actrice Anna Drijver, die tevens de hoofdrol speelt, en werd aangekondigd met dezelfde heldhaftige publiciteitstekst als het boek: „Het waargebeurde verhaal van een vrouw die in een bikkelharde tijd zag wat haar mogelijkheden waren, haar eigen weg koos en deed wat geen enkele vrouw voor haar had gedaan.” Expres of per ongeluk word je als kijker zo op het verkeerde been gezet. Wat hoofdpersonage Maria van Aelst namelijk heeft ‘gedaan’ is, zo blijkt uit de voorstelling: in het begin van de zeventiende eeuw net zo’n gruwelijke kolonisator van het latere Indonesië worden als de mannen om haar heen.

Anna Drijver in de voorstelling ‘De mannen van Maria’.
Foto Sanne Peper

Eenzijdig perspectief

Toneelschrijver Maxine Palit de Jongh traceert in haar bewerking hoe Van Aelst van slachtoffer van het patriarchale systeem zélf tot dader werd. Als meisje wordt ze naar ‘de Oost’ verscheept als ‘volksplanter’: ze wordt op een ‘meisjesmarkt’ geveild aan de hoogste bieder om Batavia met witte kinderen te kunnen bevolken. Als haar eerste echtgenoot overlijdt, zet ze via een zaakwaarnemer een eigen handel in sieraden op, en laat zich in haar huishouden ondersteunen door enkele tot slaaf gemaakte vrouwen. Haar gruwelijkste daden komen voort uit haar seksistische indoctrinatie: omdat haar is ingepeperd dat haar enige bestaansrecht als vrouw voortkomt uit haar rol als moeder, drijft haar kinderloosheid haar tot het ontvoeren van de dochter van een van haar dienstmeisjes.

Hoewel Palit de Jongh twee passages heeft toegevoegd waarin dieren aan het woord zijn, als metaforen voor het land dat de Nederlanders exploiteren, blijft het eenzijdige perspectief van Van Aelst dominant in de voorstelling. Haar gebrek aan introspectie levert voor een hedendaagse theatervoorstelling onoverkomelijke problemen op: ze is in haar slaafse hunkering naar weelde, huwelijk en moederschap een voorspelbaar product van haar opvoeding en omgeving en wordt nooit een interessant individu. De conventionele spelregie van Olivier Diepenhorst biedt ook geen verdieping: het spel van Drijver toont weinig tegenkleur ten opzichte van de emoties die al in de tekst besloten liggen en neigt in haar portrettering van de personages die Van Aelst tegenkomt naar karikatuur.

Vanwege het gebrek aan opvallende regiekeuzes blijft onduidelijk wat Drijver nu precies zo interessant vond aan dit verhaal, en waarom ze het naar het toneel wilde brengen. De spanning tussen proto-feminisme en kolonialisme is te zwak uitgewerkt om te beklijven, waardoor je als kijker lang voor het einde je aandacht verliest.