Verzet tegen goudmijn is inheemse doorbraak in Suriname

Posted on May 26, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Suriname Een al jaren sluimerend conflict over landrechten is deze maand geëscaleerd nu inheemse Surinamers zich verzetten tegen goudwinning en houtkap op gronden die eigenlijk aan hen toekomen. „Wij tellen al vijfhonderd jaar niet mee.”

Nina Jurna

26 mei 2023 om 14:53

Leestijd 5 minuten

Duizenden inheemse Surinamers hielden op 13 mei een protestmars door de straten van hoofdstad Paramaribo. — Duizenden inheemse Surinamers hielden op 13 mei een **protestmars** door de straten van hoofdstad Paramaribo. Foto Ranu Abhelakh/AFP

Randy Kaoeroeme schopt met zijn slipper tegen een verbrand stuk van een stoelzitting, dat op een hoop roodkleurig bauxietzand ligt. „Dit is nog van de opstand van drie weken geleden”, zegt hij. Op 2 mei werden op deze plek tien houttrucks in brand gestoken door woedende bewoners. Ook de politiepost, verderop, brandde af. Twee inheemse mannen, betrokken bij de opstand, werden gedood door de politie en er vielen gewonden.

De weg is op sommige delen nog steeds zwart geblakerd en grijs van as. „De mannen zijn gedood terwijl ze zich al hadden overgegeven, verschillende getuigen hebben dat gezien”, weet Kaoeroeme.

Na alle spanningen die de gebeurtenis in Suriname losmaakte lijkt het inmiddels weer rustig in Pikin Saron. Het inheemse dorp ligt zo’n zestig kilometer buiten Paramaribo, en wordt vooral bewoond door de Cariben – ook wel Kaliña genoemd, een van de oorspronkelijke volkeren van Suriname.

Maar het broeit nog steeds, blijkt tijdens een bezoek aan het dorp. Wie je ook spreekt, de onvrede zit diep bij de inheemsen. Ze staan in Suriname bekend als een groep waar je niet snel iets van hoort. ‘Schuw’ is hoe ze wel getypeerd worden. Dat de inheemsen nu in opstand zijn gekomen, en een mars organiseerden met een paar duizend mensen in klederdracht door de straten van Paramaribo, is veelzeggend. De groep staat plotseling vol in de schijnwerpers. Hun protest en strijd geniet steeds meer sympathie onder andere Surinamers.

Vergiftigd meer

„Wij inheemsen doen er voor velen niet toe, zeker niet voor de regering in Paramaribo”, zegt dorpsbewoner en visser Clyde Sabajo. Hij staat op het punt de rivier op te gaan. „Dat wij niet meetellen is niet iets van nu. Dit speelt al vijfhonderd jaar. Sinds de komst van Engelse en Nederlandse kolonisten hier”, zucht hij.

Samen met visser Alawa Leitijase trekt hij even later het bos door richting een kreek waar ze een open boot instappen. Door een smalle boskreek, omzoomd met weelderige bomen, varen ze richting de rivier de Saramacca. „Vissen wordt steeds moeilijker. Misschien worden we vergiftigd. Verderop wordt aan goudwinning gedaan. We horen dat ze met cyanide werken, en dat maakt ons ongerust”, zegt Sabajo.

Soms is hij ziek. Buikpijn of een zeurende hoofdpijn. Maar komt het door de vis? Jagen wordt ook steeds moeilijker, vertelt Sabajo terwijl hij zijn netten uitgooit in de rivier.

**Clyde Sabajo** (rechts) en Alawa Leitijase varen op de rivier de Saramacca.
Foto Nina Jurna

De mijn van staatsbedrijf Grassalco ligt midden in het gemeenschapsbos van de inheemsen. Er wordt gewerkt met zware machines. Het wild waar de inheemsen op jagen, trekt daardoor steeds dieper het bos in. „We moeten nu steeds vaker vis en vlees kopen. Als het zo doorgaat kunnen we alleen nog leven volgens de westerse methode”, zegt Sabajo teleurgesteld. Het laatste visnet laat hij in het water glijden.

Jachtgebied

Circa vijftien kilometer verderop rijdt Randy Kaoeroeme over een modderige laterietweg vol gaten en hobbels richting het staatsmijnbedrijf. De niet-geasfalteerde wegen rondom Pikin Saron worden met de dag slechter. Het regent veel de laatste weken. Maar de grote zware houttrucks die hier rijden maken de wegen pas echt stuk. Naast de weg liggen stapels boomstammen opgeslagen om vervoerd te worden.

„Wij kappen geen bomen, het zijn buitenstaanders die dat doen. Ze krijgen houtconcessies toegewezen in ons gebied”, zegt Kaoeroeme geërgerd. „Zie je die stukken grond verderop bij de bosrand? Ook dat is aan particulieren uitgegeven, zonder onze toestemming!”

Het zijn dit soort voorbeelden waardoor de spanningen hoog zijn opgelopen. Tijdens de opstand van begin deze maand richtte de woede zich ook op Grassalco. De mijn ligt midden in een deel van het gemeenschapsbos waar de inheemsen jagen. Bij de ingang staat een groot stopbord. Erachter een hefboom en een leeg kantoortje waar normaalgesproken de beveiligers zitten.

Door milieu-organisatie ProBios genomen dronebeelden van de **goudmijn van Grassalco**, in de buurt van het inheemse dorp Pikin Saron, tonen hoe er met cyanide wordt gewerkt.
Foto Erlan Sleur/ProBios

Kaoeroeme loopt het terrein op. Hij tuurt de verte in, naar de opengegraven zandvlaktes met vierkante bakken. Het duidt op cyanide, de chemische verbinding van kool- en stikstof, die steeds vaker gebruikt wordt in de goudwinning in Suriname. Onlangs kantelde een boot bij het Brokopondo-stuwmeer, ten zuiden van Pikin Saron, met vijftien zakken cyanide aan boord. Hoewel de omvang van de milieuramp nog onduidelijk is gaan er op verschillende plaatsen vissen dood en is water vervuild met cyanide.

„Niemand vertelt ons hoe gevaarlijk het is, dat er zo dichtbij onze dorpen met cyanide wordt gewerkt. Ook dat is weer een voorbeeld van minachting voor ons en ons leefgebied”, zegt Kaoermoeme. Een witte pick-uptruck komt aanrijden. Twee zwaar bewapende mannen stappen uit en sommeren hem onmiddellijk te vertrekken.

Vonnis genegeerd

Dat de rechten op hun gebieden tot nu toe niets waard zijn, en de inheemsen ieder moment verjaagd kunnen worden als er rijkdommen in de grond gevonden worden, gaat terug tot aan de koloniale tijd. Al jaren strijden de inheemsen in Suriname voor hun collectieve landrechten. Een wet hierover moest allang behandeld worden, maar ook de huidige regering-Santokhi lijkt geen aanstalten te maken, ondanks een internationaal vonnis, dat Suriname hier wel toe verplicht.

Dit zogeheten ‘Kaliña en Lokono-vonnis’ werd in 2015 uitgesproken bij het Inter-Amerikaanse Hof voor de Mensenrechten, dat zetelt in Costa Rica. De Surinaamse staat werd veroordeeld. De inheemse gebieden van de Lokono (Arowakken) en Kaliña (Cariben) zouden moeten worden afgebakend en erkend als inheems gebied. Ook zou de Surinaamse staat binnen drie jaar na het vonnis 1 miljoen Amerikaanse dollar moeten investeren in een inheems ontwikkelingsfonds.

Maar tot op heden heeft geen enkele regering zich aan het vonnis gehouden. Sterker nog, sinds de opstand is de discussie over de grondenrechten weer losgebarsten en vinden sommige organisaties, zoals de Kamer van Koophandel, dat de kwestie op de (nog) langere termijn moet worden geschoven.

Huizen in het inheemse dorp **Pikin Saron**, gelegen aan de Saramacca.
Foto Nina Jurna

Terug in het dorp Pikin Saron, trappen kinderen in de afgekoelde namiddag een balletje op een veldje van savannezand. In het gemeenschapscentrum, een van de weinige stenen gebouwen tussen de inheemse huisjes met daken van pinabladeren, spreekt Clarisa Moera Awali de bewoners toe. Ze is kapitein van Pikin Saron, de leider van dorp. Sinds de opstand houden politieagenten de in en uitgang naar het dorp in de gaten. Laatst vlogen er politiedrones over de huizen.

„Veel bewoners voelen zich niet veilig. Ze voelen zich opgejaagd”, zegt ze. Clyde Sabajo, die na het vissen terug in het dorp is, vertelt hoe hij een paar dagen eerder op straat agressief werd toegeschreeuwd door een politieagent „Op weg naar mijn kostgrondje waar ik groente verbouw kwam hij op me af. ‘Suma na yu [wie ben je!]’, schreeuwde hij in het Surinaams met een boze blik. Terwijl ik gewoon op weg was om te planten.”

Officiële lezing gewantrouwd

Ook president Chan Santokhi’s reactie na de opstand was vooral keihard, vinden de bewoners van Pikin Saron en veel niet-inheemsen delen die kritiek. Santokhi verklaarde in de Nationale Assemblee dat de opstand georganiseerd zou zijn met onder meer zware wapens, afkomstig van een partij gestolen wapens gelieerd aan ex-president Desi Bouterse. Verder geven de autoriteiten weinig openheid van zaken en volgens de familieleden van de slachtoffers klopt de lezing van Santokhi niet.

Inmiddels heeft de Vereniging van Inheemse Dorpshoofden in Suriname (VIDS) een onafhankelijk onderzoek naar de dood van de twee inheemse mannen geëist. Ze hebben hulp van advocaten in geschakeld en willen een lijkschouwing door onafhankelijke experts. „We hebben totaal geen vertrouwen. Het is alsof de regering wil dat we onze geliefden zo snel mogelijk begraven, zodat sporen dan weg zijn. Wij zien dit als mensenrechtenschendingen”, zegt de zus van Ivanildo Dijksteel, een van de tijdens de opstand omgekomen inheemsen.

Hoewel kapitein Clarisa Moera Awali het geweld van de dorpelingen tijdens de opstand afkeurt, heeft ze begrip voor de diepere oorzaak van hun woede. „Dit is niet uit de lucht komen vallen. Veel mannen hebben geen inkomsten omdat er hier geen werk is. Ze worden niet aangenomen bij de goudmijn. Jagen en vissen is door de economische crisis belangrijker dan ooit. Maar als je je bos niet in kan om te jagen en de vissen zijn vergiftigd, wat moet je dan?”

De inheemsen zijn wantrouwig of de vis die ze uit de **Saramacca** halen niet vergiftigd is.
Foto Nina Jurna

Uitstoot hier, effecten elders – zijn landen verplicht rekening te houden met de rest van de wereld?

admin
November 24, 2024
0

In Den Haag kan het mondiale klimaatbeleid de komende tijd een impuls krijgen die het sinds het Klimaatakkoord van Parijs (2015) niet meer heeft gehad. Twee weken lang luisteren de rechters van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) naar tientallen vertegenwoordigers van landen en internationale organisaties, met als doel een oordeel te vellen over de verplichtingen van staten om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen.

1. Wat staat er in deze zaak op het spel?

Op initiatief van Vanuatu, een kleine eilandengroep in de Stille Oceaan ten oosten van Australië, buigen de rechters zich over twee fundamentele vragen. De belangrijkste luidt, simpel gezegd: welke verplichtingen hebben staten volgens het internationaal recht om het klimaatsysteem en het milieu te beschermen, ten behoeve van (andere) staten en toekomstige generaties?

De tweede vraag gaat over de juridische consequenties van eventuele verplichtingen voor landen die ernstige schade hebben veroorzaakt, door de uitstoot van broeikasgassen en door het nalaten die uitstoot te reduceren. Daarbij gaat het speciaal over de gevolgen van de opwarming voor kwetsbare landen, zoals kleine eilandstaatjes. Er is ook expliciet gevraagd naar verplichtingen van landen jegens bevolkingsgroepen en individuen, nu en in de toekomst.

Het antwoord van het ICJ is een advies, het heeft geen bindende werking. Maar volgens de meeste rechtsgeleerden zal een uitspraak van het hoogste juridische orgaan van de Verenigde Naties doorwerken in landen, in onderhandelingen over mondiaal klimaatbeleid, en in de vele rechtszaken van individuen en organisaties die schade lijden door de opwarming van de planeet.

Voor Vanuatu, dat nauwelijks een meter boven de zeespiegel uitkomt en zich heel moeilijk kan beschermen tegen de stijging ervan, is dit van existentieel belang. Het eilandstaatje heeft nauwelijks bijgedragen aan de opwarming, maar voelt wel als een van de eerste landen de verregaande gevolgen.

2. Waarom buigt het Internationaal Gerechtshof zich nu over deze kwestie?

In 2019 begon een groep rechtenstudenten van de University of the South Pacific een campagne om „het grootste mondiale probleem, klimaatverandering, voor het hoogste rechtsorgaan van de wereld te brengen”. De regering van Vanuatu sloot zich aan bij dit initiatief en diende in 2021 een resolutie in bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties waarin om een antwoord van het ICJ op de twee bovengenoemde kwesties werd gevraagd.

Vanuatu wist steun voor de resolutie te krijgen van uiteindelijk 132 landen. Daarnaast spraken wereldwijd zo’n 1.500 organisaties zich uit voor de rechtszaak. Volgens internationaal jurist Margaretha Wewerinke-Singh, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit van Fiji, toont de enorme steun voor de zaak „de collectieve wens om [klimaatverandering] aan te pakken in overeenstemming met de vastgestelde juridische normen en principes van rechtvaardigheid”. Daarnaast laat het zien dat er grote behoefte is aan meer juridische onderbouwing van internationaal klimaatbeleid.

Op 29 maart vorig jaar werd de resolutie unaniem aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN en is het hof begonnen met de voorbereiding. De belangstelling voor de hoorzittingen, die maandag beginnen, blijkt heel groot. Maar liefst 98 landen en twaalf internationale organisaties kunnen hun verhaal doen gedurende tien zittingsdagen. Op de laatste twee dagen is tijd gereserveerd voor organisaties uiteenlopend van het Pacific Islands Forum Fisheries Agency tot de organisatie van olie-exporterende landen (OPEC) en de Wereldgezondheidsorganisatie.

Vanuatu hoopt dat de rechters van het ICJ in de loop van volgend jaar met hun oordeel komen.

3. Wat kan de uitspraak betekenen voor de verantwoordelijkheid voor klimaatschade?

Volgens Wewerinke-Singh, die deel uitmaakt van het adviesteam van Vanuatu, kan de uitspraak „een keerpunt in de mondiale strijd voor klimaatrechtvaardigheid” zijn.

Joie Chowdhury, advocaat bij het Amerikaanse Center for International Environmental Law (CIEL), zegt dat de uitspraak, „een steviger basis” kan leggen „onder multilaterale oplossingen” (lees: de druk opvoeren bij klimaatonderhandelingen). In een webinar zei zij deze zomer dat hiermee „landen in het mondiale Zuiden, kleine eilandstaten en kwetsbare ontwikkelingslanden extra juridische instrumenten krijgen om hun onderhandelingspositie te versterken”.

Hoogleraar internationaal recht André Nollkaemper noemde vorige week in NRC een oordeel „heel belangrijk”. Landen hebben weliswaar allerlei beloftes gedaan om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren, en ze geven vaak ook financiële steun aan kwetsbare landen, maar in feite ontbreekt een internationaal rechterlijke onderbouwing.

4. Welke politieke gevolgen kan de uitspraak hebben?

Volgens Nollkaemper kan het bijna niet anders dan dat de rechters zullen concluderen dat landen alles in het werk moeten stellen om schade in andere landen te voorkomen. En dat landen die in het verleden veel broeikasgassen hebben uitgestoten en dat nog steeds doen – dat wil zeggen: rijke, geïndustrialiseerde landen – „verplicht zijn bij te dragen aan rechtsherstel” en aan het herstellen van de schade die andere landen lijden – in de praktijk: vooral ontwikkelingslanden.

Voor kleine eilandstaten gaat het bij de vragen die in Den Haag voorliggen uiteindelijk om hun voortbestaan. Vanuatu’s minister van Klimaatverandering, Ralph Regenvanu, hoopt dat het vonnis de stemmen van de meest kwetsbare groepen zal versterken. Op de speciale website van Vanuatu over de zaak staat: „Zonder snelle en verstrekkende maatregelen zullen laaggelegen atolstaten zoals Vanuatu naar verwachting halverwege de eeuw onbewoonbaar worden, waardoor het voortbestaan van hun cultuur, hun staat en hun soevereiniteit in gevaar komt.”

‘Ik dacht dat ze seks wilde’, is geen excuus meer in Zuid-Afrika, dat een ‘pandemie’ van seksueel geweld kent

admin
November 24, 2024
0

Een jonge vrouw gehuld in een sober roze shirt en met een kort kapsel, steekt haar stevig gespalkte onderarm uit. S. zit op haar kamer in een opvang voor mishandelde vrouwen van de Nationale Opvang Beweging (NSMSA) in de Zuid-Afrikaanse provincie Gauteng. „Doet het nog pijn?”, vraagt Lisha Stevens, het hoofd van NSMSA aan de 27-jarige vrouw uit Soweto. „Bij sommige bewegingen wel, bijvoorbeeld als ik mijn baby optil”, vertrouwt S. haar toe.

Twee maanden geleden is ze door haar vriend met een ijzeren staaf geslagen, waardoor haar ellepijp is gebroken. Haar vriend misbruikte S. stelselmatig. Maar de laatste keer was de afranseling door haar partner, een evenementenopbouwer die met een alcoholverslaving kampt, wreder dan ooit tevoren, vertelt ze. „Hij heeft me ontzettend hard geslagen, eerst met een stoel en daarna met die ijzeren staaf. Toen heeft hij me zo lang gewurgd dat ik bijna bewusteloos raakte. Ik dacht dat hij me zou vermoorden,” zegt S. Haar naam wordt hier uit veiligheidsoverwegingen niet genoemd.

Sinds ze uit het ziekenhuis is ontslagen, zit ze samen met haar acht maanden oude zoontje ondergedoken in deze opvang in een buitenwijk van Soweto, met zo’n 1,3 miljoen inwoners de grootste township van Zuid-Afrika. Alleen haar zus, die haar hier naartoe gebracht heeft, weet dat ze hier woont.

Straffeloosheid

Deze maandag is het Internationale dag voor de beëindiging van geweld tegen vrouwen, de aftrap van een campagne, die belangrijk is voor zowel de regering als maatschappelijke organisaties om de acceptatie van seksueel geweld te doorbreken.

Zuid-Afrika kent een van de hoogste cijfers van seksueel geweld tegen vrouwen ter wereld. Verkrachting, huiselijk geweld en femicide zijn een plaag voor de samenleving, waar ook president Cyril Ramaphosa aan refereerde in zijn laatste State of the Union, zijn belangrijkste jaarlijkse toespraak. Het staatshoofd noemde daarin seksueel geweld in Zuid-Afrika een „pandemie” en beloofde 20 miljard rand (omgerekend zo’n 1 miljard euro) voor de bestrijding ervan.

Eerdere pogingen om via overheidsbeleid iets aan het seksueel geweld te doen – zoals een nationaal plan in 2020 – zijn nog niet succesvol gebleken.

S. met haar zoontje in de gemeenschappelijke ruimte van een opvang voor mishandelde vrouwen in Gauteng.

Eén op de zestien vrouwen heeft in 2022 fysiek en seksueel geweld ondervonden, zo blijkt uit een vorige week verschenen studie van onderzoeksinstituut Human Sciences Research Council (HSRC). 36 procent van de volwassen vrouwen in Zuid-Afrika is op enig moment in hun leven slachtoffer geweest van fysiek en seksueel geweld. Bijna een kwart van de vrouwen is in hun leven fysiek mishandeld door hun partner.

Bovendien ontkomen daders van seksuele misdrijven in verreweg de meeste gevallen aan een veroordeling. De politie registreerde tussen 2022 en 2023 meer dan 43.000 verkrachtingszaken. In diezelfde twaalf maanden werden slechts 519 verdachten voor verkrachting veroordeeld.

Baanbrekende uitspraak

Maar er gloort een sprankje hoop. ‘The Embrace Project’, een maatschappelijke organisatie die seksueel geweld bestrijdt, heeft samen met een slachtoffer van seksueel geweld een belangrijke rechtszaak gewonnen. Eind september van dit jaar oordeelde het hooggerechtshof van Johannesburg dat verdachten „subjectieve instemming” niet meer als geldige verdediging kunnen gebruiken, omdat dit in strijd is met de grondwet. Volgens het hof schendt dit het recht van het slachtoffer op onder andere gelijkheid, menselijke waardigheid, privacy en lichamelijke integriteit.

„Dit betekent dat de verdachte in een verkrachtingszaak moet bewijzen dat de vrouw instemde met seks om zich vrij te pleiten en niet langer simpelweg kan zeggen: ‘ik dacht dat ze seks wilde’,” verduidelijkt Lee-Anne Germanos Manuel, jurist en mede-oprichter van The Embrace Project.

Voordat het zover is, moet het Constitutionele Hof, de hoogste rechtbank in Zuid-Afrika, er nog over beslissen. Indien dat hof de uitspraak van het hooggerechtshof in stand houdt, zal dat enorme impact hebben, verwacht Germanos Manuel. „De verdediging van ‘subjectieve instemming’ door verdachten is één van de belangrijkste redenen waarom het ons justitieapparaat nauwelijks lukt om daders te veroordelen.”

„Kijk naar de zaak van het slachtoffer dat samen met ons deze zaak heeft aangespannen. De rechter heeft vastgesteld dat er geen instemming was voor seks en geloofde niet dat de verdachte daadwerkelijk dacht dat het slachtoffer instemming had gegeven. Toch heeft de rechter hem vrijgesproken, omdat er onvoldoende bewijs was om de claim van de verdachte te weerleggen.”

Genormaliseerd

Vlak na de uitspraak snijdt de populaire televisiesoap Skeem Saam het onderwerp van seksuele instemming aan. Een rechtbank veroordeelt een van de hoofdpersonages, Toby, voor de verkrachting van een vrouw, met wie hij eerst innig gezoend heeft. Hij zegt dat hij instemming had voor de seks, zij ontkent.

Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort

Lisha Stevens
Opvang Beweging

De uitzending veroorzaakte een storm van reacties op sociale media. Sommige berichten juichen de keuze van de Skeem Saam-makers toe, maar de meerderheid – nagenoeg allemaal mannen – reageert als door een wesp gestoken. Opmerkingen als „ze wilde juist dat hij haar verkrachtte”, „als een vrouw een valse verkrachtingsbeschuldiging doet, is de man nu de klos” en „vrouwen zullen mannen massaal afpersen” gonsden rond op X.

Lisha Stevens, provinciaal hoofd van de Nationale Opvangbeweging in Gauteng, inspecteert de spalk aan de onderarm van S.

Een groot probleem volgens onderzoeksinstituut HSRC is de houding van mannen. Zo zou 85 procent vinden dat vrouwen te gemakkelijk een aanklacht van mishandeling door een man kunnen indienen. Bijna 10 procent van de mannen schuift de schuld op de vrouw af wanneer een man haar verkracht.

Doordat seksueel geweld volledig genormaliseerd is in de Zuid-Afrikaanse samenleving is het moeilijk te bestrijden, legt Lisha Stevens van NSMSA uit. „In deze cultuur wordt het van mannen verwacht dat ze dominant zijn. Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort.”

Kennisplatform Safer Spaces plaatst dit macho-gedrag in de sociale context. Hoge werkloosheid en inkomensongelijkheid zouden toxische mannelijkheid versterken. Daarnaast liet de gewelddadige geschiedenis van kolonialisme en het apartheidsverleden veel huishoudens achter zonder vaderfiguren, waardoor het risico op agressie en emotionele instabiliteit groter werd. Ook onderwijs, media en sociale druk versterken traditionele rolpatronen, aldus het platform.

Volgens Stevens praten familieleden vaak op het slachtoffer in om geen aangifte te doen en bij haar gewelddadige partner te blijven. „Daarnaast zijn veel slachtoffers van huiselijk geweld financieel afhankelijk van de dader, wat deze enorme macht geeft.”

Laksheid politie

Stevens zie hoe de aanpak van daders en bescherming van slachtoffers ook bij de politie ondermaats is. Onderzoek van het Civiele Secretariaat voor de Politiedienst (CSPS) onderschrijft dit probleem. Het overheidsorgaan, dat toezicht houdt op de politie, rapporteerde vorige maand aan het parlement dat in 2023 geen enkel politiebureau in het land voldoet aan de standaarden die in de Wet op huiselijk geweld zijn beschreven. Agenten weigeren onder andere aanklachten te registreren, zijn laks in de uitvoering van gebiedsverboden en lopen hopeloos achter met de afhandeling van zaken. Bovendien stelt CSPS vast dat agenten vaak zelf overtreders zijn. In de onderzoeksperiode van vijf maanden werden 232 agenten beschuldigd van huiselijk geweld.

We verzuipen in plastic. Durft de wereld te zeggen: genoeg is genoeg?

admin
November 22, 2024
0

Het is teruggevonden in moedermelk, in honingbijen, in hondentestikels, in appels, in het diepste van de oceaan, in wolken en in versgevallen sneeuw op Antartica. Plastic is een wondermiddel en een vloek. Na de biodiversiteitstop en de klimaattop start maandag een laatste belangrijke milieutop, een die het slotakkoord moet worden van onderhandelingen die sinds 2022 lopen. Op een VN-top in Zuid-Korea willen landen een juridisch bindend akkoord sluiten tegen plastic vervuiling.

Boven die onderhandelingen hangt één belangrijke vraag. Gaan landen afspreken dat ze minder plastic zullen produceren? Studies laten zien dat plasticvervuiling fundamenteel aanpakken niet kan zonder de losgeslagen productie ervan in te perken. Maar het politieke klimaat is er niet naar, en voorstander Verenigde Staten nam afgelopen week toch nog afstand van zo’n productieplafond.

Plastic is niet nieuw, maar de explosie van plastic om ons heen wel. Sinds 1950 is de productie ervan meer dan vertweehonderdvoudigd. De productie groeit bovendien steeds harder. Vooral in China, maar ook in andere Aziatische landen en de Verenigde Staten verrezen de afgelopen jaren nieuwe fabriekskolossen die de plastic productie verder omhoogstuwen.

Met die productie kwam ook meer vervuiling. De uitstoot van microplastics in het milieu wordt momenteel geschat op tussen de 10 en 40 miljoen ton per jaar, een hoeveelheid die tegen 2040 zou kunnen zijn verdubbeld, staat in een studie gepubliceerd in Science. Microplastics zijn in ons water gevonden, in ons eten – zoals zout, suiker, honing, bier en thee – in ons bloed en organen. Wetenschappers zien steeds meer aanwijzingen voor negatieve gezondheidseffecten.

Tegen 2050 ‚zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in de zee dan vissen, berekenden onderzoekers

Duidelijk is dat het zeeleven al lijdt onder plastic. Zo werd in de buik van één aangespoelde walvis in Spanje 29 kilo plastic gevonden: tassen, netten, zelfs een jerrycan. Vermoedelijk was al dat plastic het dier fataal geworden. Tegen 2050 ‘zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in zee dan vissen, berekenden onderzoekers. Om te illustreren hoe hard het gaat: bij tellingen van The Ocean Cleanup in de Stille Oceaan bleek dat het aantal gevonden plastics in slechts een kleine zeven jaar tijd was vervijfvoudigd.

Het plasticprobleem valt niet te ontkennen, en daarom startten 175 landen in 2022 onderhandelingen met de bedoeling eind dit jaar tot een akkoord te komen. Het zou een juridisch bindend instrument moeten worden tegen plastic vervuiling. Dat pakket maatregelen zou moeten gelden voor de „hele levenscyclus” van plastics; dit werd expres zo geformuleerd zodat het de deur openzet om ook de productie van plastic aan te pakken.

EU voortrekkersrol

Bij het pleiten voor een productieplafond pakt de Europese Unie een voortrekkersrol. Maar hoeveel heeft het continent eigenlijk nog te zeggen over plastic productie? Het marktaandeel van plasticfabrieken in Europa nam af van 28 procent in 2006 naar 12 procent vorig jaar. Plastic uit Azië en de VS, gemaakt met goedkoop schaliegas of (Russische) olie, zorgt er al jaren voor dat de Europese plasticproducenten worden weggeconcurreerd. De Europese productie daalde alleen al vorig jaar met 8 procent. Onbedoeld is die Europese productiebeperking er dus al.

De EU vindt daarnaast niet alleen plastic producerende grootmachten zoals de VS en China tegenover zich. Ook oliebedrijven lobbyen actief tegen regels die de productie van plastic moeten beteugelen. „Een productieplafond gaat ons niet helpen wat betreft vervuiling en het milieu”, aldus Karen McKee, topvrouw bij oliegigant ExxonMobil tegen zakenkrant Financial Times in aanloop naar de top.

Oliereuzen zoals Saudi-Aramco, ExxonMobil en Shell investeerden samen vierhonderd miljard dollar in plasticfabrieken, zo berekende Forbes in 2020. „Soms vergeten we dat plastic gemaakt is van olie en gas”, zegt McCauley. „Nu er meer energie uit hernieuwbare bronnen komt vanwege de strijd tegen klimaatverandering, zetten olie- en gasbedrijven in op het opvoeren van de plasticproductie als plan B.”

Plastic wordt gezien als de grootste toekomstige groeimotor van de vraag naar olie. De vraag naar brandstof gaat door de opkomst van elektrische auto’s mogelijk pieken. Plastic is een levensverzekering voor fossiel.

Bij de vorige onderhandelingssessie in Canada in april waren er 196 lobbyisten van de fossiele en chemische industrie aanwezig. Meer dan de mensen die aanwezig waren namens delegaties van de Europese Unie.

Lang niet alle industrie is overigens tegenstander van een productieplafond. Bedrijven die plastic verwerken, zoals Coca-Cola en Unilever, hebben hier gezamenlijk juist voor gepleit. Een productieplafond zou goed zijn voor de recyclingindustrie, aldus een topman van Unilever tegen de Britse zakenkrant Financial Times.

Frappant genoeg is het ook de olie-industrie die recycling zegt te steunen, sterker nog: volgens critici hebben oliebedrijven de potentie van recycling jarenlang schromelijk overdreven. „Oliebedrijven houden ervan met de mythe van recycling te schermen als manier om het probleem van plastic vervuiling aan te pakken”, zegt McCauley. „Maar ze zitten ook weer niet te wachten op stevige afspraken over gerecycled plastic, want dat zorgt voor minder vraag naar fossiel plastic.”

Alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet

Recycling is in werkelijkheid weerbarstig. Wereldwijd wordt ongeveer 9 procent van het plastic gerecycled. In Europa wordt steeds mínder plastic gerecycled. En alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet.

Recyclers kunnen momenteel niet op tegen de lage prijzen van nieuw plastic, en het gemak ervan in het productieproces. Bedrijven die huisafval ophalen, schoonmaken, sorteren, en omsmelten naar gerecyclede plastic korrels, moeten concurreren met een totaal andere markt van goedkope fossiele plastics uit gigantische fabrieken in Azië en de VS. En de duurzame ambities van voedingsgiganten en verpakkingsbedrijven blijken niet groot genoeg om ook vast te houden aan gerecycled plastic als dat duurder is.

De problemen in de plastic-recyclingindustrie lijken sterk op die in de kledingindustrie. Tweederde van de nieuw verkochte kleding bestaat tegenwoordig (geheel of gedeeltelijk) uit plastic (denk aan namen als polyester, elastaan of acryl). Ook textielrecyclers (die van oude kleding nieuwe willen maken) kunnen niet op tegen fossiele goedkope materialen.

Mogelijk toch afspraken

Hoe groot de noodzaak volgens voorstanders ook, het lijkt politiek gezien volgende week niet uit te draaien op een juridisch afdwingbaar productieplafond. Over andere onderwerpen lijken de standpunten van landen minder ver uiteen te liggen. Zo zijn er plannen om afspraken te maken over beter beheer van plastic afval, meer recycling en mogelijk beter ontwerp van producten (waardoor recycling makkelijker is). Ook zouden er mogelijk afspraken gemaakt kunnen worden om vervuiling in oceanen door plastic vistouw te beperken.

De top in Zuid-Korea (trouwens zelf ook een grote plasticproducent) trekt veel minder aandacht – en regeringsleiders – dan de klimaattop van afgelopen weken. Wordt het plastic probleem misschien nog onderschat?

„Absoluut”, vindt McCauley. „Maar als er geen akkoord komt, accepteren we een toekomst waar mensen onnodig ziek worden door plastic vervuiling, een wereld waarin oceanen een plastic soep worden. Dit is een once in a lifetime kans en die mogen we niet verspillen.”

Luister naar