Van vurige hardtechno tot meezingen met de Sugababes: dit zijn de NRC-tips voor de festivalzomer

Posted on May 29, 2024 by admin

Cécile van Wijnsberge tipt:

English Teacher

Een van de indrukwekkendste shows op ontdekfestival ESNS in Groningen afgelopen januari was die van gitaarband English Teacher. Grillig, onvoorspelbaar, vol met spannende wendingen en gelaagde teksten. Een beetje postpunk, een beetje indiepop, een slimme mix van allerlei invloeden waardoor je steeds wat op het verkeerde been wordt gezet.

Jessie Ware

Free yourself! De Engelse zangeres Jessie Ware brengt de vrije en losbandige energie van disco’s en gay clubs naar de Gelderse festivalweide. Met een vrolijk makende mix van seventies disco en electropop, teksten met een sexy knipoog en een show vol dans en diva-uithalen. Stilstaan is onmogelijk, meezingen is aanbevolen.

Rachel Chinouriri

TikTok-gebruikers zullen het melancholische ‘All I Ever Asked of You’ van indiepopzangeres Rachel Chinouriri zeker herkennen. Maar laat je niet afschrikken door ‘bekend van TikTok’: de muziek van deze Londense singer-songwriter is allesbehalve plat. Deze maand kwam haar debuutplaat uit, vol zelfverzekerde gitaarliedjes met een frisse kijk op de Britpoptraditie.

Amanda Kuyper tipt:

Meshell Ndegeocello

Wat een prikkelende naam is de artist in residence van komend North Sea Jazz. De klankreis langs soul, funk, afrobeat, r&b, gospel en hiphop van bassiste Meshell Ndegeocello is al jaren boeiend. Haar nieuwe jazzverkenningen (vorig jaar won ze met The Omnichord Real Book een Grammy voor Best Alternative Jazz Album) zijn minstens zo eclectisch. Er komen drie verschillende concerten – het is nog een verrassing wat ze gaat doen. Zeer benieuwd.

Sugababes

Wat een discussie leverde hun komst destijds op: de succesvolle Britse meidengroep Sugababes in 2004 op het hoofdpodium van Pinkpop. Ondénkbaar! Twintig jaar later maakt de meidengroep van ‘Round Round’ en ‘Push The Button’ stuk voor stuk in r&b verankerde hits, weer wat los. Allereerst: een geslaagde comeback van het oorspronkelijke drietal Mutya, Keisha en Siobhán, zo viel te horen in Paradiso, een groots onthaal dus. En nu gewoon een plek als zalige meezingact op Lowlands. Leve de zeroes.

Charles Lloyd

Onvermoeibaar is hij. Jazzveteraan Charles Lloyd op tenorsax en fluit mag nu 86 jaar zijn, hij blijft optreden, en zijn weemoedige album The Sky Will be There Tomorrow, springt er dit jaar uit als een van de beste jazzplaten van het jaar. Het is gevoelvolle jazzpoëzie. Met nagenoeg dezelfde topbezetting als op de plaat (Jason Moran, Larry Grenadier en Eric Harland) komt hij naar North Sea Jazz.

Leendert van der Valk tipt:

Les Amazones d’Afrique

Het altijd sympathieke en kwalitatief sterke Afrikafestival Hertme heeft dit jaar de levende legende Salif Keita als grote naam. Maar spectaculairder is misschien het vrouwencollectief van een van zijn voormalige achtergrondzangeressen, Mamani Keita. Zij en twee zangeressen uit Benin en Congo geven met band en dj een opzwepende draai aan West-Afrikaanse tradities, met een feministische boodschap.

Black Pumas

Vijf jaar geleden was daar ineens een nieuwe soulband zoals je die maar heel af en toe hoort. Black Pumas is zo’n band waar je ook na meerdere shows nog hongerig naar blijft. De grote troef is natuurlijk voormalig straatmuzikant Eric Burton, wiens stem van nieuw materiaal meteen klassiekers maakt.

Billy Woods

Lang bleef het werk van Billy Woods beperkt tot de underground van de New Yorkse hiphopscene, sinds kort opereert hij ook bovengronds. Het is te hopen dat hij verstaanbaar is in een festivalsetting, want in zijn duistere muzikale universum brengen de teksten zuurstof. Wie zich erin onderdompelt, wordt overspoeld door haast literaire associaties en wendingen.

Frank Provoost tipt:

St. Vincent

Op haar zevende album All Born Screaming omarmt St. Vincent haar radeloosheid over de onmogelijkheid van het bestaan. Per plaat wisselt zangeres-gitaargodin-popicoon Annie Clark moeiteloos van uiterlijk én muzikale identiteit, en altijd doet ze dat even onberispelijk als onverwacht. En dus is het spannend hoe eigenzinnig die gedaanteverwisseling nu weer gaat klinken en eruit zal zien.

The Gories

„Hey! Hey! We’re The Gories!” Jawel, de Detroitse godfathers van de elementaire garagerock spelen weer! Het trio van Mick Collins pionierde begin jaren negentig met basloos gitaargeraas en kinderlijk simpele drums. Dat recept werd dankbaar door stadsgenoot en superfan Jack White afgekeken en vervolgens via zijn band The White Stripes naar de massa gebracht.

MSPAINT

Blazen zonder gitaar: MSPAINT doet het gewoon. In het viertal uit Mississippi (niet te verwarren met, maar wel vernoemd naar het prehistorische fotoprogramma) mocht alleen de bas blijven en werden de andere snaren vervangen door een synthesizer. Meestal een heel slecht idee, maar nu even niet. Want deze energieke synthpunk tovert je voeten van de vloer.

Jonasz Dekkers tipt:

KI/KI

Draaimolen staat garant voor geweldig leuke en onverwachte samenwerkingen (zoals back2backs). Vorig jaar werd de mainstage gecureerd door Job Jobse, dit jaar is die eer aan KI/KI. In korte tijd is zij uitgegroeid tot dé trancekoningin van Nederland – spannend welke namen zij zal programmeren en met wie ze zelf op het podium klimt in september. Als voorproefje staat ze (onder andere) op Best Kept Secret (juni).

THC

De grondleggers van de Nederlandse hiphop komen naar festival Het Moment in Tilburg. THC, Tuindorp Husler Click, is een inspiratiebron voor grote rappers van nu, zoals Hef. Old skool THC-leden als RB DJan en Rocks zetten rauwe rap over het leven op straat in de jaren negentig op de kaart. Hebben ze hét nog?

OGUZ

Er was kritiek op de line-up van hardtechnofeest Verknipt in de ArenA. Er zouden te weinig headliners op staan. Maar hardtechno is een scene op zichzelf, en insiders weten dat een artiest als OGUZ wel degelijk een headliner is. Vrij onbekend buiten de hardtechno-scene, maar de Amsterdammer vliegt de hele wereld over voor zijn energieke shows vol non-stop vuur. De ArenA zal geheid op z’n grondvesten trillen.

Tv-recensie | Ramsey Nasr doorbreekt het wij-tegen-zij-denken

admin
November 15, 2024
0

Alleen Robin had niet op Robin gestemd. Dat besef moet langzaam bij hem zijn ingedaald toen voor de vierde keer een bordje met zijn naam werd onthuld. De medespeler die dit keer ‘Robin’ had genoteerd als persoon die ze liever kwijt dan rijk was, had voor de vorm nog wel een beteurde smiley achter Robins naam gekrabbeld. Sorry, leek de 🙁 zonder woorden uit te drukken. Het doet mij ook pijn om dit mes in je rug te jassen. Maar uiteindelijk draait het in een afvalrace niet om compassie. Waar het om draait is volhouden, volharden, eliminatierondes overleven, koste wat het kost. En laten we wel wezen: met compassie win je de jackpot niet.

Het onbekende (RTL) vormt geen uitzondering op die regel – vraag maar aan Robin. Natuurlijk, het programma heeft zijn eigen onderscheidende eigenaardheid: deelnemers worden opgedeeld in twee groepen, en beide groepen krijgen telkens de keuze tussen een vooraf uitgelegd spelverloop en een onbekend alternatief. Maar als je je ogen een beetje samenknijpt, is er weinig verschil met succesvollere varianten van het format (zoals Wie is de mol (AVROTROS) en De verraders (RTL)). Een pot geld die nooit snel genoeg lijkt te groeien. Onnavolgbare opdrachten in verre oorden. Een onleesbare presentator die als onheilsgod executies aankondigt. En het belangrijkst: fanatieke kandidaten die deelname als een vrijbrief zien om zich tot de meest berekenende, gehaaide, manipulatieve versie van zichzelf te ontpoppen. Vleien, stoken, bondjes sluiten. Héél veel bondjes sluiten. Tot het bondje niet meer in je voordeel werkt: in de kern blijkt ‘wij tegen zij’ toch vaak een slim vermomde ‘ik tegen iedereen’.

Afvalraces halen niet het beste in de mens naar boven, zou ik, op basis van heel wat uren afvalrace-tv, toch wel durven stellen. Wat niet wil zeggen dat ik anti-afvalrace-tv ben. Daar zijn twee redenen voor. De eerste is dat ik zonder afvalrace-tv niet meer zou kunnen schrijven over afvalrace-tv. En de tweede, wat minder zelfzuchtige reden is dat ik liever zie dat mensen hun behoefte om mensen tegen elkaar uit te spelen, eenmalig uitleven in een tv-afvalrace dan in het echte leven. Sterker: ik zou ervoor willen pleiten om iedereen die geneigd is zich zo te gedragen, verplicht te laten deelnemen aan spelshows, en pas weer toe te laten tot de samenleving wanneer ze zijn uitgemanipuleerd.

Klopjacht

Een niet zo subtiel voorbeeld van wat er kan gebeuren wanneer mensen in het echte leven worden geveld door het bondjessluitvirus, was donderdagochtend te zien bij Ongehoord Nieuws (ON), waar men zich druk maakte om een artikel in de Volkskrant over racistische tweets van Rob Legeland, lid van ON’s raad van toezicht. Dit was een heksenjacht, vonden de ON-panelleden. „Een klopjacht van links en woke Nederland”. Een regelrechte cultuuroorlog. „Een oorlog om te overleven.” Daarna volgde een item waarin werd geopperd dat de geplande bezuinigingen op het onderwijs juist goed zijn voor universiteiten, omdat die zich dan weer moeten gaan focussen op hun kerntaken in plaats van randzaken, „zoals diversiteitsgroepen en genderneutrale toiletten”.

Dat extreme ‘wij tegen zij’-denken is helaas niet enkel voorbehouden aan een kleine omroep voor ‘andersdenkenden’. In Den Haag zetten coalitiepartijen zich deze week extra hard in om zulke vijandigheid verder aan te zwengelen; om het nog verder tot mainstream-gedachtengoed te maken.

Wat een verademing is het dan dat verbindende stemmen de afgelopen dagen hun weg wisten te vinden naar de talkshowtafels. Gister was het Ramsey Nasr die bij Bar laat (BNNVARA) trillend opriep tot saamhorigheid. De tafel viel stil toen hij herhaalde wat hij eerder die dag op Instagram had geplaatst, waar zijn filmpje al gauw duizenden keren werd gedeeld. „Wie het ene racisme inwisselt voor het andere kan nooit je vriend zijn – altijd weer op zoek naar een nieuwe stok om mee te slaan”, zei Nasr. „Antisemitisme bestaat. Het leeft weer op. Maar waar antisemitisme wordt bestreden met racisme, moeten we extra op onze hoede zijn.”

Wie spreekt in termen van wij tegen zij, heeft alleen met zichzelf het beste voor.

Column | Pauspulp Conclave laat zien: koester de twijfel

admin
November 14, 2024
0

Ik zag een geweldige film: Conclave. Een aartsbisschop houdt daarin een oor strelende speech, maar bovenal is er het einde van de film. Ik hoop dat u er zich met een interpretatieclubje op zult storten. Wat ik kan verklappen zonder te spoilen (alle recensenten noemden het reeds) is dat er een oude verteltruc uit de kast wordt gehaald waar ik erg vrolijk van werd: de deus ex machina.

Conclave is treffend als ‘pauspulp’ omschreven. Alle aartsbisschoppen zijn opgetrommeld om in Rome een nieuwe paus te kiezen. Dat gaat met een aantal stemrondes totdat er een meerderheid is. Er is veel filmische aandacht voor het strelen van witte pauselijke robes, fluwelen koorden, ringen, en mijters – ieder zijn fetisj. De katholieke geestelijken laven zich tussen de stemrondes door aan de door nonnen bereide handgemaakte dampende pasta en de rode wijn. Het verhaal is een parabel voor onze tijd. De machtige heren van middelbare leeftijd en ouder moeten een nieuwe paus kiezen. Er wordt geronseld, gemanipuleerd, gediscrimineerd, omgekocht, omgepraat, er moet een meerderheid komen. De ene kandidaat is ultraconservatief, de ander gematigd conservatief, een derde progressief. De progressieven hebben het zwaar, ze overwegen daarom strategisch het ‘minst slechte alternatief’ te steunen.

Dan is er de fraaie speech van Thomas Cardinal Lawrence die de stemming in goede banen moet leiden (gespeeld door Ralph Fiennes, noteer hem vast voor een Oscar). Er is één zonde, declameert hij, die hij vreest boven alle anderen, en dat is: zekerheid. „Als er alleen zekerheid zou zijn en geen twijfel zou er geen mysterie zijn, en dus geen geloof.” Dat is een promopraatje voor de kerk, maar ook een pleidooi voor verbeeldingskracht. Stelligheid, gaat hij door, is het grootste gevaar voor tolerantie. Stelligheid leidt tot oorlog. Absoluut denken verschrompelt het hart, dus laat twijfel toe.

Natuurlijk zat ik mee te knikken: er is geen enkele filosoof die niet is opgeleid met het vieren van de twijfel, het is zo’n beetje de basis van de hele westerse moderne filosofie. Cogito ergo sum! Twijfel staat haaks op de huidige tijdgeest, die volstrekt anti-filosofisch is. Het al dan niet figuurlijke ‘midden’ is inmiddels verdacht terrein (je krijgt dan aangewreven dat je neutraal en slap zou zijn, of, nog erger, een genocide ondersteunt), balans gruwelijk – false balance zul je bedoelen! – stilte een zonde (complicity!), tolerantie een zwakte, en nuance (‘geen maar!’) het goedpraten van misstanden.

De speech leidt tot twee reacties. Sommige aartsbisschoppen willen verzachten en stoppen met vechten. Anderen verharden prompt want dit soort slappe twijfelpraat is precies wat niet nodig is. Het biedt geen helder antwoord op de harde bedreiging van buitenaf.

Beide reacties zijn invoelbaar, en ook wel herkenbaar. Hoewel ik bijvoorbeeld graag wil vasthouden aan zoiets als ‘openheid’ of ‘zachtheid’, betrapte ik mezelf dat ik het wederom rondpompen van Henriette Roland Holsts dichtregels „De zachte krachten zullen zeker winnen in ’t eind – dit hoor ik als een innig fluisteren in mij” na de overwinning van Trump een wat fletse geste vond. Wie fluistert wordt platgewalst. Toch wil ik me verzetten tegen het verdacht maken van alles tussen de radicale flanken. Je kunt de slachtpartij in Gaza door Israël veroordelen, vernielingen door Israëlische hooligans in Amsterdam verwerpelijk vinden én het opgejaagde geweld jegens Israëliërs en Joden veroordelen én de gewelddadigheden en vernielingen in Nieuw-West onder het mom van ‘Free Palestine’ verafschuwen. Sinds wanneer is dat ‘slap’ of ‘neutraal’? Pleiten voor en werken aan vrede is nooit een slap midden.

Nu kom ik bij het einde van Conclave, waar ik me al dagen vrolijk over maak: de deus ex machina. De deus ex machina is een noodgreep van een verteller die er niet uitkomt, de auteur die een goddelijke ingreep pleegt, de plottwist die ‘uit de lucht’ valt. Daar wordt op neergekeken in onze tijd, want iets moet logisch en geloofwaardig zijn.

Maar de werkelijkheid is niet logisch, maar complex. Even was Kamala Harris de onverwachte plottwist, een dea ex machina – nou ja, ze had het kunnen zijn! Ze gaf mij hoop, evenals Conclave op een hilarische wijze opbeurend is en een pleidooi voor radicale verbeeldingskracht. Daar heb je schrijvers, scenaristen en kunstenaars voor nodig – niet voor niets willen potentaten dat verbannen dan wel de toegang bemoeilijken. Natuurlijk heeft deze ellendige tijd meer mysterie, vrede zachtheid, nuance, liefde en twijfel nodig én – ja! – meer deus ex machina – denken – daar is helemaal niets softs of sleets aan.

Stine Jensen is filosoof en schrijver. Ze schrijft om de week een column op deze plek.

<dmt-util-bar article="4873180" headline="Pauspulp Conclave laat zien: koester de twijfel” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2024/11/14/pauspulp-conclave-laat-zien-koester-de-twijfel-a4873180″>

Opinie | Werken als bijzonder hoogleraar onderzoeksjournalistiek én bij de NCTV? Geen enkel probleem

admin
November 14, 2024
0

Ik las in NRC (14/11) over de zeer mooie benoeming door de Vereniging van Onderzoeksjournalisten (VVOJ) van Nikki Sterkenburg tot bijzonder hoogleraar, en de vrij wonderlijke en totaal misplaatste reactie die dat bij enkele onderzoeksjournalisten die lid zijn van de VVOJ heeft opgewekt.

Om naar goed journalistiek (en wetenschappelijk) gebruik met mijn conclusie te beginnen: ik wil de VVOJ met nadruk op het hart drukken om aan de benoeming van Nikki Sterkenburg vast te houden. De reactie van enkele leden op die benoeming getuigt namelijk van een verkeerd begrip van zowel wetenschap als van ambtelijk vakmanschap in het algemeen en de taken van de NCTV in het bijzonder.

Allereerst: ik werk al twintig jaar in de wetenschap. Dat deed ik al die tijd naast mijn hoofdbaan als achtereenvolgens ambtenaar bij Justitie en BZK, diplomaat voor BZK in Brussel en lid van het College voor de Rechten van de Mens. Ik heb me werkelijk nog nooit beperkt gevoeld om vanuit wetenschappelijke distantie naar activiteiten van mijn hoofdwerkgever te kijken, noch heeft mijn hoofdwerkgever (die, net als dat bij Nikki Sterkenburg het geval zal zijn, tenslotte akkoord heeft gegeven op mijn wetenschappelijke nevenactiviteit) me daar ooit een strobreed voor in de weg gelegd.

Het doel van wetenschap is namelijk op basis van een academische code, die kwaliteitsnormen oplegt, onderzoek en onderwijs te verzorgen. Iemand die met praktijkervaring een bijzonder hoogleraarschap invult, in het geval van Nikki Sterkenburg dus zowel vanuit haar eerdere journalistieke activiteiten als vanuit haar hoofdfunctie, brengt meer mee in die academische rol – dat is het hele punt van een bijzonder hoogleraarschap. Maar de academische onafhankelijkheid is gewaarborgd, omdat je je als hoogleraar onverkort bindt aan de academische code.

Nederland is geen Noord-Korea

Ten tweede: als ambtenaar leg je een ambtseed af. Het verbaast me sterk dat de ondertekenaars van de brief, helemaal omdat het onderzoeksjournalisten zijn, werkelijk geen idee lijken te hebben wat ambtelijk werk inhoudt. Nederland is geen Noord-Korea, waar je als een soort knipmes recht praat wat krom is.

Dat is onzin. Nederland heeft een zeer goed ambtelijk apparaat, kan ik dus uit eigen ervaring zeggen. Je taak is het adviseren van iemand met politieke verantwoordelijkheid, en die doet er dan mee wat hij of zij wil. Je kunt en moet je creativiteit kwijt in die advisering, en dat doe je dus vanzelfsprekend binnenhuis. Dat is het werk. Net als het werk van journalisten is om de besluiten van politici, of zaken die onder hun verantwoordelijkheid gebeuren, kritisch te volgen.

Ten derde, de reactie van een groep onderzoeksjournalisten maakt een enorm punt van specifiek de NCTV. Laat ik dit zeggen op basis van 10 jaar ervaring bij BZK en Justitie: er is helemaal niets bijzonders aan die organisatie, niet vanuit wetenschappelijk oogpunt, niet uit academisch oogpunt, noch uit onderzoeksjournalistiek oogpunt. Dit is een klassiek voorbeeld van van een muis een olifant maken. Er zou VVOJ-Professor Sterkenburg, als zij dat uit wetenschappelijk oogpunt relevant vindt (dat is namelijk straks haar vak – ze wordt door de benoeming geen onderzoeksjournalist), niets in de weg staan om onderzoek of onderwijs te wijden aan de NCTV. Gelukkig is de wereld die vanuit onderzoeksjournalistiek oogpunt relevant is een heel stuk groter dan het werkveld van de NCTV.

Analyse uit onbegrip

Tenslotte: Ik werk veel met journalisten op mijn expertisegebied, en heb respect voor het journalistieke vak en veel van zijn uitstekende beoefenaars. Journalisten zijn belangrijk voor het goed functioneren van een rechtsstaat. Niet elke tegenreactie vanuit die beroepsgroep is echter per definitie goudomrand en goed doordacht. Dit is een reactie puur vanuit de onderbuik. Door toe te geven aan de druk van enkele leden van haar vereniging zou de VVOJ niet alleen een ontzettend geschikte bijzonder hoogleraar enorm veel schade berokkenen, maar – voor de vereniging belangrijker – handelen op een analyse die uitgaat van een verkeerd begrip van zowel wat wetenschap inhoudt als wat ambtelijk vakmanschap is. De VVOJ zou haar eigen missie in de wielen rijden.

Kortom: de VVOJ moet de rug recht houden, en vasthouden aan deze benoeming. Daar zullen vele studenten als zeer goed onderlegde onderzoeksjournalisten uit resulteren, waar de maatschappij weer profijt van zal hebben.