Van ‘tips en strips’ wordt lang niet iedereen warm

Energiearmoede Goedbedoeld energiebeleid pakt telkens weer onrechtvaardig uit. Doe iets aan die kloof, bepleiten Nikki Kluskens en Kees van der Wel.


Foto Ramon van Flymen / ANP

Eindelijk wordt vaart gezet achter de afbouw van de salderingsregeling, de terugbetalingsregeling voor zonnepanelen die vooral extraatjes oplevert voor welgestelde burgers.

Het is al jaren bekend dat vooral welgestelden van die regeling profiteren. Daarmee is de regeling exemplarisch voor het huidige energiebeleid. Goedbedoeld beleid pakt telkens weer onrechtvaardig uit. De kloof tussen de winnaars en verliezers van de energietransitie wordt daardoor almaar groter.

De winnaars van de energietransitie zijn de welgestelde burgers. Zij hebben de middelen en mogelijkheden om stappen te zetten in de energietransitie. De verliezers zijn de achtergestelde burgers die wonen in slecht geïsoleerde (huur)huizen zonder zonnepanelen, warmtepomp, zuinige apparaten of elektrische auto voor de deur. De ongekend hoge energieprijzen raken deze verliezers extra hard.

Dat de energietransitie groepen mensen uit elkaar drijft wordt versterkt door het activeringsbeleid van de overheid dat mensen prikkelt om stappen te zetten in de energietransitie. De overheid komt de burger daarbij tegemoet, vooral met subsidies. Maar daarvoor moeten mensen zich wel eerst door complexe subsidieaanvragen heen worstelen en de investering zelf betalen voordat ze de subsidie krijgen.

Activeringsbeleid is geen slecht beleid. Sterker nog, het draagt in belangrijke mate bij aan een snelle en betaalbare energietransitie. Maar het maakt die transitie tegelijk onrechtvaardig.

Overleefstand

Voor achtergestelde huishoudens is het vaak simpelweg niet of nauwelijks mogelijk om zelf stappen te zetten. Huurders hebben niets aan subsidies voor woningeigenaren. Voorfinancieren is voor huishoudens in energiearmoede niet te doen. Daarnaast weten achtergestelde huishoudens de weg naar subsidies vaak niet te vinden. De Nationale Ombudsman wijst bijvoorbeeld op huishoudens die de Nederlandse taal niet machtig zijn of digitaal niet vaardig zijn. Zij zijn vaak niet op de hoogte van gemeentelijke voorzieningen.

Om nog maar te zwijgen van huishoudens waar sprake is van multi-problematiek en waar mensen in de overleefstand staan. Kortom, activeringsbeleid vraagt het meest van de mensen die over de minste middelen en mogelijkheden beschikken én die in allerlei opzichten al overvraagd zijn.

Geldzorgen en stress

Daarom pleiten wij voor ontzorgingsbeleid voor achtergestelde huishoudens. Dit type beleid kent drie uitgangspunten. Ten eerste richt het zich specifiek op achtergestelde huishoudens. Maatregelen moeten passend worden gemaakt en verwachtingen over participatie moeten worden bijgesteld naar wat deze huishoudens willen en kunnen.

Ten tweede biedt ontzorgingsbeleid proactieve hulp. Dat scheelt niet alleen kostbare compensatiemaatregelen, maar ook (extra) geldzorgen en stress bij huishoudens die al genoeg aan hun hoofd hebben.

Ten derde richt ontzorgingsbeleid zich op grote ingrepen. Er zijn nu energiecoaches en -klussers die prachtig werk doen, maar vaak niet meer kunnen bieden dan ‘tips en strips’. Dat staat in schril contrast met de miljoenen aan subsidies voor isolatie, zonnepanelen en elektrische auto’s die vooral bij welgestelde huishoudens terecht komen.

Ontzorgingsbeleid houdt in dat de overheid bij wijze van spreken negen stappen zet in de richting van achtergestelde huishoudens zodat zij nog maar één stap hoeven te zetten. Daarmee doet dit beleid recht aan de dagelijkse realiteit van deze groep en draagt het bij aan het dichten van de kloof tussen de winnaars en verliezers van de energietransitie. Dat betekent niet dat alle achtergestelde huishoudens een Tesla moeten krijgen. Maar alleen generiek beleid, compensatiemaatregelen en ‘tips en strips’: daar wordt niet iedereen warm van.