‘Op naar de volgende.’ Dat plaatste Sifan Hassan op Instagram nadat ze brons had gewonnen op de 5.000 meter afgelopen maandag. Natuurlijk was ze blij met haar medaille, die van brons naar zilver naar brons veranderde door een diskwalificatie van de Keniaanse Faith Kipyegon die ongedaan werd gemaakt. Maar op het hoogste podium van die afstand had ze al gestaan en Hassan kon niet verbergen dat dit vooral een eerste tussenstop was geweest.
Vrijdagavond is de tweede stop. Net als op de 5.000 meter verdedigt Hassan op de 10.000 meter haar olympische titel van Tokio. Als de deelnemers worden aangekondigd, komen ze in een vaartje de baan oplopen. Hassan jogt erachteraan. Ze oefent geen startje, hangt rond met haar handen in haar zij tot ze mag beginnen. Aan alles zie je dat ze zo min mogelijk energie wil verspillen.
Wakker geschrokken van de marathon
Het eerste deel van de race voltrekt zich langzaam, precies naar Hassans zin. Ze weet dat ze in een snelle race misschien wel meer kans maakt op succes, maar ze denkt nou eenmaal de hele tijd aan die marathon. Ze is in de nacht van donderdag op vrijdag nog wakker geschrokken, met het parcours van de marathon in haar hoofd.
Net over de helft van de wedstrijd begint zich een kopgroep af te tekenen die langzaam steeds harder gaat lopen. Hassan ziet het gevaar en duikt over een paar achterblijvers heen – Diane van Es bungelt er dan net aan. Het is dan al duidelijk dat een tijd onder de dertig minuten er niet meer inzit, de tijd die Hassan nodig had in Japan voor goud. Van binnen dankt Hassan er haar god voor, zegt ze na de race, anders had ze na afloop helemaal kapotgezeten.
De wedstrijd gaat uitlopen op een lange sprint, van meer dan een halve ronde. Hassan zit er dit keer beter bij dan afgelopen maandag, toen ze een te groot gat op de twee koplopers moest proberen te dichten. Ze stuift achter de Keniaanse Beatrice Chebet en de Italiaanse Nadia Battocletti aan en terwijl ze dat doet, merkt ze dat haar benen niet verzuren.
Deze wedstrijd is een goed teken voor zondag
Ze heeft te veel marathontraining gedaan, denkt ze. Je moet diep in het rood kunnen gaan om die laatste boost van snelheid te kunnen genereren, maar het lukt haar niet. Dat is op zich een goed teken voor de marathon, maar niet voor een veel snellere wedstrijd op de baan. Hassan weet Chebet en Battocletti niet te achterhalen en komt als derde over de finish.
Lees ook
De Nederlandse jaren van Sifan Hassan: ‘Ze was als een roofdier, met de finish als prooi’
Opnieuw brons, een mooie medaille en het bewijs dat Hassan in geweldige vorm is. Maar „de grote belangrijke”, zoals ze dat zelf noemt na de race, moet nog komen. De marathon is Hassans grote uitdaging. Ze wil nog een medaille, zodat ze er straks als eerste vrouw ooit op dezelfde Spelen zowel op de baan als de weg een medaille heeft gewonnen.
Nog in dezelfde adem zegt Hassan dat ze vooral de drie afstanden wil voltooien. Ze verheugt zich op de mooie hormonen die dan loskomen, omdat ze iets bijzonders heeft gedaan. Voor een topprestatie heeft ze nog tijd, over vier jaar kan ze nog steeds aan de marathon meedoen bij de Spelen van Los Angeles, wellicht is goud dan een reëlere optie.
Maar nu wil ze eerst herstellen, beginnen met haar cooling down, en dan de hele zaterdag op bed gaan liggen. De medailleceremonie van de 10.000 meter, die zaterdagavond op het programma staat, slaat ze het liefst over. Tussen het einde van de 10.000 meter – rond 21.30 uur – en de start van de marathon op zondagochtend om 08.00 uur zit minder dan 35 uur. Daarom maakt Hassan snel een einde aan haar gesprekje met de pers. Op naar de volgende.
Correctie (9 augustus 2024): in een eerdere versie van dit stuk was de voornaam van Diane van Es verkeerd geschreven. Dat is hierboven aangepast.
