Belle aait de varkens die in de vrachtauto wachten om naar het slachthuis te worden gebracht. „Hai boefje, wil je een beetje water?” Door de tralies heen biedt zij de terdoodveroordeelde een waterflesje aan en spreekt hem bemoedigend toe: „Je hebt niks fout gedaan, schat.” Belle is dierenactivist. Sinds haar eigen puppy een sok opat en bijna het leven liet, is zij veganist. Met de stervensbegeleiding van de varkens vraagt ze aandacht voor het grote lijden in de vleesindustrie.
Het ernstig toespreken van varkens ziet er lachwekkend en zinloos uit, zoals wel meer protestacties die aan bod komen in de reeks Voorvechters (NPO 2). Iedere dag slachten we 40.000 varkens, wat heeft het voor zin om er eentje een slok water te geven? Maar gaandeweg ga je je toch afvragen: wie is hier gek, Belle of de mensen die deze intelligente dieren straks gaan opeten? Bij presentator Jurre Geluk komt het varkens troosten keihard binnen. Hij barst in huilen uit: „Ik wil dit niet.” De confrontatie met de varkens noemt hij „het dieptepunt van de hel”. In één klap wordt hij vegetariër.
In het tweede seizoen van Voorvechters (NPO 3) volgt presentator Jurre Geluk wederom enkele activisten. Hij begon het programma als de doorsneeburger die een afkeer heeft van actievoeren. Hij heeft het zelf goed, zegt hij, zodat hij de noodzaak niet voelt. Ook vindt hij het beschamend om in het openbaar aandacht te trekken, te schreeuwen en wrevel op te wekken. Actieschaamte, zeer herkenbaar. Volgens Geluk komt het doordat hij als gay getraind is in niet opvallen: „Je bent altijd die rare persoon.” En: „Ik heb geen zin om uitgelachen te worden op het schoolplein.”
Maar inmiddels is Geluk een heel eind opgeschoven. Mooi om te zien hoe hij uit zijn comfortzone stapt om bijvoorbeeld een pick-uptruck naar het Oekraïense front te brengen. Klimaatactivist Anne (die met de schattige konijntjes) doet ook weer mee. In de eerste reeks was ze nog een bleue debutant, inmiddels is ze een doorgewinterde snelwegbezetter. In de volgende aflevering neemt ze Geluk mee naar de bezetting van de A12 en beleeft hij zijn vuurdoop als arrestant.
Worsteling
Reportageseries gebouwd rond de participerende presentator zijn het handelsmerk van NPO 3. Een goede manier om de kijkers mee te krijgen, die zich kunnen herkennen in de worsteling van de vis-uit-de-kom. Soms zitten die persoonlijke struggles wel in de weg van het onderwerp. Zo ging de eerste aflevering van Een valse start – 100 dagen in de jeugd- en gezinszorg (NPO 3) vorige week wel erg veel over de opvoedproblemen die presentator Nicolaas Veul had in het kindertehuis waar hij stage loopt.
Ook in de tweede aflevering heeft hij weer de grootste moeite om bijvoorbeeld de elfjarige Damien zijn kamer te laten opruimen. Zijn coach spreekt hem vermanend toe: de kinderen hebben er niets aan als de verzorger medelijden met ze heeft en ze behandelt als kwetsbare slachtoffers. Later heeft Veul gelukkig nog een mooi moment met de dwarse Damien als die verteld over zijn overleden parkiet Fluffie: „Ik had best wel een goede band met hem.”
Deze aflevering gaat over de moeders. De kinderen zijn uit huis geplaatst omdat de ouders niet voor ze konden zorgen. De moeders komen ze opzoeken in het tehuis. Daarbij krijgen ze opvoedtips. Een moeder vertelt dat ze verteerd wordt door schuldgevoel doordat haar zoon in een tehuis moet wonen. Haar kind was gewelddadig. Ze is zeer verbaasd dat hij dat in het tehuis niet is. Dapper dat ze ondanks de schaamte haar verhaal voor de camera durft te doen.
Aangrijpende televisie. De ouders en de verzorgers in het tehuis doen samen hun best om de kinderen toch weer thuis te laten wonen, maar soms gaat dat gewoon niet. Om dit dilemma draait het. Soms kun je het gewoon niet aan.
