De bedelaar en de beukenhaag, ze moesten donderdagavond allebei weg. En in beide gevallen leidde een kleine kwestie tot enorme heisa. De bedelaar zat in een vrij ongezellig straatje in Heerlen waar weinig volk langs liep. Zijn hondje lag naast hem in een mandje overtuigend uitgehongerd te kijken. De Heerlense boa’s in De handhavers waren door collega’s geattendeerd op de man die met zijn kartonnen bekertje voor zich op de stoep het straatbeeld zat te verstoren en daarmee overtrad hij de wet die bedelen verbiedt. Ze vroegen hem om zijn identiteitsbewijs en hij haalde het zonder tegensputteren tevoorschijn.
Een voorbijganger begon zich ermee te bemoeien. Wat hij zei was moeilijk te verstaan, maar het kwam erop neer dat de handhavers imbecielen waren, dat ze die arme man met rust moesten laten, en dat ze zich met echt erge zaken moesten gaan bemoeien. Het identiteitsbewijs correspondeerde niet met een naam in de systemen, de man werd meegenomen naar het politiebureau. Hoe het afliep kregen we niet te horen, maar er zal proces-verbaal zijn opgemaakt, een boete uitgeschreven en de man zal zijn heengezonden. Die boete zal hem nooit bereiken. Welk probleem is hier precies opgelost, dat vraag je je toch af.
Onverminderd populair
In Heerenveen was er 45 jaar geen probleem tot het huis naast Klaas en Annie werd verkocht aan een jong stel, Anco en Fenna. Zij wonen in een vrijstaand huis, de buren ook. Allebei een flink stuk grond eromheen, vrij uitzicht, volop ruimte. Een keurig nette beukenhaag verdeelt de strook groen die leidt naar beide percelen.
Zodra het over erfgrens, kadaster en verjaring gaat, weet je dat je bent aanbeland bij Nederlands superhandhaver. Frank Visser is allang geen Rijdende rechter meer, zijn programma heet nu Mr. Frank Visser doet uitspraak. Het programma is onverminderd populair, zelfs de herhalingen staan vaak in de top-10. Onder elk geschil, hoe futiel het ook lijkt, ligt altijd iets groters ten grondslag, iets fundamenteels en onoverbrugbaars, iets wat vaak niet met woorden tot uitdrukking gebracht kan worden, alleen met ruzie.
In Heerenveen was er tussen de buren onenigheid ontstaan over een beukenhaag en een greppel. Klaas had van zijn eigen geld putten in die greppel laten graven om het regenwater weg te laten stromen. De beukenhaag had hij 45 jaar geleden met z’n eigen handen geplant en al die jaren geknipt en onderhouden. Toen kochten de buren het huis ernaast. Al bij de eerste bezichtiging waren ze met een meetlint aan de gang gegaan met de gegevens van het kadaster bij de hand. Die beukenhaag moest weg. Waarom? Nou, die greppel moest dicht, de grond opgehoogd, daarop kwam dan grind, dan konden ze hun auto’s náást hun huis parkeren.
„Over mijn lijk”, zegt Klaas. Heeft hij een argument? Niet echt. Ja, hij is bang dat zijn huis onder water komt te staan als die putten weg zijn, maar de buren hebben allang beloofd de afwatering goed te regelen. De greppel is een generatiekloof. Klaas wil het niet, omdat hij het niet wil. Het jonge stel wil het omdat ze blijkbaar niet willen wachten met die parkeerplekken tot „het hoogbejaarde stel” het leven laat.
Klaas heeft pijn in z’n gal, z’n lever, z’n maag, z’n hart en voelt aan z’n water dat hij het onderspit zal delven bij de hoorzitting en kondigt bij voorbaat aan dat zijn leven dan wat hem betreft voorbij is. En inderdaad, tijdens de hoorzitting komt er nog iets fundamenteels boven uit die greppel. Klaas meende dat hij door zijn jarenlange zorg voor beuk en greppel enig recht had verworven erover te beslissen. Dat heeft hij niet. Hij is huurder, de jonge buren koper. De grond met de greppel en de beuk is hun eigendom. De beuk mag weg. Maar welk probleem is er opgelost?
