Tv-recensie | Is dit niet meer dan een ‘ondoordachte beweging’?

Uiteindelijk was het best een normale dag. Er was wat gaande in Amerika, dat wisten we wel. Maar die hele fanfare doen ze daar elke vier jaar, en de man die deze keer de hoofdrol speelde had het al een keertje eerder gedaan. Toen vonden we dat nog best zorgelijk. Nu niet echt meer. Nu snapten we beter in wat voor context je al zijn grootse uitspraken moest plaatsen. Daarbij: de vorige termijn hadden we toch ook overleefd?

Dat leek maandag zo’n beetje de teneur op tv rond Donald Trumps inauguratie. De NOS-livestream zag ruimte voor een bespreking van Melania’s hoedje (die wierp een schaduw over haar halve gezicht: symbolisch?), en bij Eva (AvroTros) kwam Jort Kelder weer de stem der radicale redelijkheid vertolken. Hij had alvast naar de samenstelling van Trumps kabinet gekeken. „Je leest: allemaal idioten, extremisten… valt ook wel mee”, suste hij alwetend. „Er zitten ook een paar heule slimme jongens in. Ook een zwarte meneer. Ook een gay minister van Financiën. Ook een vrouwelijke stafchef.” Wat een weldaad. Dan maakt het in één keer niet meer uit wie je zoal wil uitzetten of bij de pussy wil grabben. Praise be!

Dat kalme, best gewone verloop van de inauguratie kwam heel gelegen, want tot mijn schaamte bleek ik een dag eerder twee gevierde tv-formats door elkaar te hebben gehaald: waar ik eerder zei naar The Floor te hebben gekeken, bedoelde ik The Jump. En nu er maandag toch niks bijzonders gebeurde, had ik mooi tijd voor een uitgebreidere blik op beide programma’s. Ter compensatie. Hierbij mijn conclusies:

Zowel The Floor als The Jump is een RTL-kennisquiz waarin de vloer een cruciale rol speelt – maar wel om verschillende redenen. Deelnemers aan The Floor kiezen een luikje op de vloer waarvan zij denken dat er een feitje op staat dat klopt. Als de stelling klopt blijft het luikje dicht, maar klopt-ie niet, dan opent het luikje onder de voeten van de deelnemer, die in een onheilspellende mist verdwijnt en tot onbekende dieptes door de vloer valt om niet terug te keren. Zo viel zondag een vrouw door dwars door de stelling: „Een etmaal duurt in totaal twaalf uur.” „Dat was niet goed”, besloot presentator Marieke Elsinga onverbiddelijk, terwijl de teamgenoten van de door de vloer opgeslokte vrouw zwetend toekeken.

Bij The Floor staan de deelnemers intussen ieder op een zelfgekozen kenniscategorie. De een weet alles over topo, de ander over broodbeleg. Doel is om zo veel mogelijk categorieën en dus een zo groot mogelijk deel van de vloer te veroveren in kennisduels. Het gebrek aan The Jump-achtige sensatie wordt gecompenseerd door uitstekende vooraf opgenomen oneliners. De broodbelegkandidaat zegt bijvoorbeeld: „Ik noem mezelf een Bossche bol: ik ben rond, ongezond, maar wel lekker.” Ook geeft het ongekend veel voldoening om te kijken naar een spelronde die ‘Hoe heet dit gerecht?’ heet, heel groot een hamburger in je scherm te zien verschijnen en dan een man zeer ernstig „hamburger” te horen zeggen.

Musk

Na die verdere verdieping in vloergerelateerde spelshows zag ik het staartje van Bar Laat (BNNVARA). Sophie Hilbrand toonde een viraal filmpje: Elon Musk (rijkste man ter wereld, baas van X en Trumps nieuwe minister van Overheidsefficiëntie) stak na een speech zijn rechterarm gestrekt in de lucht, wijzend in de richting van het jaar 1940. „Wat zien we hier nou weer?”, vroeg Hilbrand aan Amerikanist Kenneth Manusama. „Het doet wat vrezen als een witte Zuid-Afrikaan zo doet”, zei hij. „Maar goed – laten we er niet al te veel conclusies aan verbinden. Het is een ondoordachte beweging.”

Die ondoordachte beweging maakte Musk maandag twee keer op een rij. Zelf was ik wel geneigd daar een conclusie aan te verbinden. Die conclusie was, in één woord: ‘Hitlergroet’. Maar blijkbaar was het geen dag voor conclusies. We hadden nog vier jaar aan normale dagen te gaan.