Moeder Catherine zit met haar volwassen dochter Gabriella in een tuinbadje gevuld met selderijsap. Ze hebben een hechte band, kleden zich identiek, gedragen zich als hartsvriendinnen. Moeder werd in haar jeugd ooit gekroond als Miss Connecticut. Nu moet de dochter in haar voetsporen treden.
Dit is het vijfde seizoen van sMothered (TLC), een geestige Amerikaanse realityserie over moeders en dochters die zo’n hechte relatie hebben dat het voor de buitenwereld nogal extreem overkomt. Of domweg ziek – daarover straks meer. Mijn mond viel open na de eerste dertig seconden en heeft zich daarna niet meer gesloten.
De hechte band is lastig voor de partners die op de tweede plaats komen. Die strijd wordt in de eerste aflevering, als de duo’s worden voorgesteld, nog goeddeels achter de hand gehouden. Geeft niet, de moeders hebben genoeg andere vermakelijke eigenaardigheden. Moeder Kathy wil haar verjaardag vieren in een uitvaartcentrum waarbij ze uit een kist wil springen. Moeder Mary en dochter Brittani rijden op stokpaardjes door de tuin om hun billen te ontwikkelen.
Reality-tv kneedt de werkelijkheid net zo lang tot ze fictie wordt maar sommige mensen lijken geboren om in een realityshow te leven. Voor de werkelijkheid lijken ze dan weer minder geschikt. Zo hebben realitysterren vaak een merkwaardig kunstmatige uiterlijk, alsof ze door AI zijn bedacht.
Bovengenoemde Catherina en Gabriella gaan kleding kopen in New York voor de missverkiezingen. Op twee meter achter ze lopen twee onopvallende vrouwen met hun identieke roze koffers te zeulen. Personeel? Nee, dat blijken de zussen te zijn. Assepoesters. De grote plaats die Gabriella in het moederhart inneemt laat geen ruimte voor de andere dochters.
Kan het zieker? Natuurlijk. Moeder Eva uit Houston is zo dol op dochter Sunnie dat ze de ingegroeide haren rond haar intieme delen verwijdert. De camera is erbij. Terwijl ze haar dochter plukt, zingt moeder Eva de lof van „de prachtigste vagina die ik ooit heb gezien”. De vriend van Sunnie zegt mistroostig: „Haar moeder heeft haar vagina vaker gezien dan ik.”
Geen excuus
Ook wrange humor te over in Dreaming Whilst Black (NPO 3), een zesdelige Britse dramaserie van Omroep Zwart. Serieleider Adjani Salmon speelt zelf Kwabena die na zijn filmstudie vastzit in een baan op een uitzendbureau. Dan besluit hij zijn droom na te jagen om scenarist-regisseur te worden, met vallen en opstaan.
Dat verhaal is op zich al geestig en geeft een boeiend inkijkje in de Britse filmwereld. Maar wat de serie bijzonder maakt is dat ze laat zien hoe het kleine, alledaagse racisme het leven van zwarte mensen in een witte wereld zo zwaar maakt. In iedere ontmoeting die een zwart personage met een witte heeft, maakt de laatste een racistische opmerking. Goedbedoeld vaak. Maar goedbedoeld is geen excuus. Erger, vaak is die racistische opmerking een onhandige poging is om contact te maken. Een paar keer moest ik op pauze drukken om geagiteerd naar de keuken te kopen, roepend: „Wat erg! Ze hebben écht geen idee!” Ondertussen weet ik ook wel dat ik zelf niet beter ben.
Kwabena redt zich trouwens wel. De echte pijn zit in de verhaallijn van vriendin Amy. Bij de producent waar ze werkt wordt ze gepasseerd door een witte vrouw die duidelijk slechter is. Au! In haar verhaallijn zit verder scherpe kritiek op de doorzichtige manier waarop de film- en tv-industrie ‘diversiteit’ als schaamlap gebruikt.
Herkenbaar voor de zwarte kijker, leerzaam voor de witte. Genoeg humor, luchtigheid en warme momenten voor beiden. Je kunt je zo voorstellen dat mensen van kleur in het witte Mediapark precies hetzelfde meemaken.
Het was een week van herdenking en protest. Herdenking van de aanslagen in Israël op 7 oktober 2023, waarbij meer dan duizend mensen zijn vermoord. Protest vanwege de duizenden burgerslachtoffers in Gaza als gevolg van de oorlog tussen Israël en Hamas. Het zorgde voor een bitter politiek debat over demonstratierecht, antisemitisme, de steun aan Israël en de vlam sloeg in de pan na een serie X-berichten van PVV-leider Geert Wilders. In deze Haagse zaken bespreken we met de Haagse redacteuren Petra de Koning en Georgia Oost de gespannen verhoudingen in de Nederlandse politiek wanneer het gaat over Israël. Waarom krijgt het politieke debat altijd een extra lading wanneer het over Israël of de Palestijnse gebieden gaat? Waar komt de politieke gevoeligheid vandaan? En hoe beïnvloedt het conflict in het Midden-Oosten de Nederlandse politiek?
Politici kunnen het niet laten om aan de btw te morrelen. Ook dit kabinet wil weer een aantal lage tarieven afschaffen: op boeken, kunst en sport bijvoorbeeld. Btw-tarieven veranderen is politiek een handige (maar luie) manier om een „nestgeur“ af te geven. Maar voor de Belastingdienst is het vooral een last. Hoe meer uitzonderingen, hoe complexer het systeem wordt. Dus willen Marike en Maarten weten: waarom hebben we eigenlijk een hoog en een laag tarief? Zou het niet beter zijn gewoon één tarief te hanteren?
Marike neemt ons mee door een doolhof aan (vaak lachwekkende) btw-discussies over cavia’s en parkeerplekken, en Maarten herinnert ons eraan dat ook btw ooit werd uitgevonden: in 1954 pas, door een slimme Fransman met een jaloersmakende naam: Maurice Lauré.
Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].
Geert Wilders doet er áltijd nog een schepje bovenop. Ook deze week. Op maandagavond „mag” Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam, het land uit samen met „dat tuig”, zoals hij de pro-Palestijnse demonstranten op de Dam noemt, op de dag van de herdenking van de aanval van Hamas op 7 oktober. De tweet roept felle reacties op, al houdt premier Dick Schoof zich dan nog op de vlakte. Een dag later zegt Wilders dat Halsema ontslagen moet worden. Een van zijn Kamerleden, zegt hij in de gang van de Tweede Kamer, zal daar in een debat om vragen, de volgende dag.
De Kamerleden van de PVV doen wat Geert Wilders zegt. Zo gaat het al jaren. Elk plan dat ze hebben, alles wat ze willen zeggen in debatten – híj moet het goed vinden, anders gaat het niet door. Want Geert Wilders is de PVV. Alleen hij is lid van de partij, er zijn geen lokale afdelingen, er zijn nooit PVV-congressen. Niemand anders dan Wilders bepaalt wat de partij doet en denkt.
De week van de herdenking was heel anders, op zondag, begonnen met een conflict tussen VVD-leider Dilan Yesilgöz en Femke Halsema over het demonstratierecht. Maar op de dag van de herdenking heeft niemand het nog over Yesilgöz. Wilders zet de toon door te doen wat hij altijd doet: zijn schepje er bovenop. Andere lokale bestuurders schieten Halsema te hulp.
De partijen die met de PVV in een regering zitten, wisten al in de formatie hoe ingewikkeld vooral de tweets van Wilders zouden gaan worden. „Ik tweet wat ik wil”, zei hij toen al. Zoals hij in 2010, als gedoogpartner van het kabinet-Rutte I aan de VVD en het CDA duidelijk had gemaakt: „Ik blijf zeggen wat ik wil.”
En dat zegt hij ook weer deze week, buiten de grote debatzaal van de Tweede Kamer. Zijn boodschap is al jaren dat niemand hem tegenhoudt. Ook weer vorige week zondag in Noord-Italië op een bijeenkomst met andere radicaal-rechtse partijen. Hij roept steeds weer het beeld op van tegenstand, die hij dan „overwint”.
De VVD, een van zijn coalitiepartners, lijkt er bijna moedeloos van te worden. Yesilgöz had het in de wandelgangen van de Tweede Kamer deze week over „rood vlees” dat Wilders „in de arena” gooit, in de hoop dat iedereen erop reageert – wat dan ook gebeurt. VVD-Kamerlid Thierry Aartsen gebruikte daarna in een debat dezelfde woorden en zei dat het allemaal „politieke spelletjes” waren, een „trucje”.
Zo reageerden VVD’ers ook toen de PVV van Wilders nog in de oppositie zat. Het „stuk rood vlees” was Mark Ruttes vaste uitdrukking om Wilders te kunnen negeren. Nu is alles anders, Yesilgöz kan over haar coalitiegenoot niet meer doen alsof het niet uitmaakt wat hij zegt. Het doet er wél toe. Dat de VVD’ers vasthouden aan een oude gewoonte in een nieuwe situatie, lijkt erop te wijzen dat ze niet goed weten wat ze met hem aan moeten. Wilders is op verkiezingscampagne, dat zien ook ándere partijen in de coalitie.
Alsof hij geen regeringspartij is.
Onderling gedoe
Het gaat al vanaf het begin moeizaam in de coalitie van PVV, VVD, NSC en BBB. In Den Haag gelooft bijna niemand nog dat ze het lang met elkaar gaan volhouden. Week na week is er onderling gedoe, de vier partijleiders hebben weinig contact met elkaar, in de vier partijen wordt wel veel óver elkaar gepraat. VVD’ers hebben het idee dat ze in de coalitie omringd worden door „amateurs”, politici die niet lijken te snappen hoe bestuur werkt, hoe je onderhandelt om iets voor elkaar te krijgen. En dat je als grootste partij, de PVV, je ook hoort te gedrágen als grootste partij: dan moet je geven en nemen, de boel bij elkaar houden. In plaats daarvan veroorzaakt de partij van Wilders elke week opnieuw chaos.
VVD, NSC en BBB wisten met wie ze te maken kregen, en dus maakten ze al vroeg in de formatie afspraken om de democratische rechtsstaat te beschermen. Daar staat onder meer in dat ze, „een open, feitelijk en fel debat” willen, maar „elkaar en anderen daarbij heel laten.” En dat ze „de instituties die de rechtsstaat dragen” zullen „respecteren”. Maar doe je dat als je, zoals Wilders, de premier „slappe hap” noemt? Of de burgemeester van Amsterdam wil ontslaan?
De coalitiepartners zeggen er tot nu toe steeds weinig over. Ook Dick Schoof houdt zich eerst nog stil. Op dinsdag wil hij alleen „in zijn algemeenheid” zeggen dat het kabinet „elke burgemeester in Nederland gewoon steunt.”
Een dag later, en pas nadat minister van Binnenlandse Zaken Judith Uitermark van NSC de tweet van Wilders „ongepast’’ had genoemd, wordt Schoof feller. Hij wil „klip-en-klaar” zijn, zegt hij in de Tweede Kamer, en hij vindt het „echt veel te ver gaan” dat een PVV’er in de debatzaal had gevraagd om het ontslag van Halsema „om politieke redenen”. Maar hij heeft het dus níet over Wilders? „Hoe gek het misschien ook mag klinken, maar mijn reactie is geen reactie op een tweet van een fractievoorzitter”, aldus Schoof.
Want dat wil hij niet doen. Dat heeft hij zich vanaf het begin voorgenomen. Maar door zijn zwijgzaamheid, én die van de andere coalitiepartijen, krijgt Wilders alle ruimte. Die hij voluit gebruikt. Andersom houdt hij de andere partijen strikt aan de afspraken uit het hoofdlijnenakkoord, om te beginnen die over de asielcrisis die het kabinet wil uitroepen. Eerst zei hij: „Afspraak is afspraak.” En al snel daarna dreigde hij met de val van het kabinet.
Aandacht afleiden
Toch kennen de coalitiepartners ook een andere kant van Wilders. Toen het erop aankwam na de zomervakantie, in de nacht van de onderhandelingen over de begroting, was het Wilders die voorkwam dat het kabinet-Schoof viel. Hij kreeg fractievoorzitter Pieter Omtzigt van NSC zover dat die de financiële plannen steunde, al was Omtzigt dat eerder die nacht niet van plan. Ook in de moeizame formatie was het Wilders die een paar keer voor elkaar kreeg dat er toch weer verder werd gepraat. Hij wilde per se dat het zou lukken met het kabinet.
Waarom hij dan toch steeds het kabinet-Schoof in gevaar brengt, en het zijn coalitiepartners moeilijk maakt?
Niemand weet het echt. Al gaat in de coalitie wel rond dat hij met relletjes de aandacht probeert af te leiden van wat er niet lukt. Alleen al deze week bleek dat een meerderheid in de Tweede Kamer wil dat er géén waarschuwingsborden komen bij azc’s, zoals minister van Asiel Marjolein Faber van de PVV wil. Een meerderheid in de Eerste Kamer wil niet dat het kabinet het noodrecht gebruikt om de asielcrisis uit te roepen. En Faber moest een „vergissing” toegeven over de spreidingswet. Tegen lokale bestuurders had ze gezegd dat die nog een paar jaar van kracht bleef, in de Tweede Kamer zei ze dat ze „vermoeid” was geweest toen ze dat zei: volgens haar wil het kabinet toch zo snel mogelijk van die wet af.
In Den Haag zien politici ook dat Wilders met zijn gedreig NSC onder druk zet om akkoord te gaan met een noodwet over asiel. NSC staat zwak: partijleider Pieter Omtzigt zit thuis, in peilingen staat NSC, dat nu twintig zetels heeft, op drie tot vijf zetels. Maar wat als NSC zich niet onder druk láát zetten en de noodwet om staatsrechtelijke redenen afwijst? Neemt hij dan zijn verlies, zonder crisis?
Wat Wilders doet, is ongewoon in Den Haag. Hij is voor zijn coalitiepartners onvoorspelbaar.
Maar ook, zo lijkt het, voor zijn eigen bewindslieden in het kabinet. Op de avond dat Schoof „klip-en-klaar” had gezegd dat de woorden van Wilders over Halsema „veel te ver” gingen, zei Ingrid Coenradie, staatssecretaris van Justitie (PVV), op tv dat het kabinet met één mond sprak. „Ik sta achter de woorden van Dick Schoof en die zijn contrair met de woorden van de heer Wilders.”
