Moeder Catherine zit met haar volwassen dochter Gabriella in een tuinbadje gevuld met selderijsap. Ze hebben een hechte band, kleden zich identiek, gedragen zich als hartsvriendinnen. Moeder werd in haar jeugd ooit gekroond als Miss Connecticut. Nu moet de dochter in haar voetsporen treden.
Dit is het vijfde seizoen van sMothered (TLC), een geestige Amerikaanse realityserie over moeders en dochters die zo’n hechte relatie hebben dat het voor de buitenwereld nogal extreem overkomt. Of domweg ziek – daarover straks meer. Mijn mond viel open na de eerste dertig seconden en heeft zich daarna niet meer gesloten.
De hechte band is lastig voor de partners die op de tweede plaats komen. Die strijd wordt in de eerste aflevering, als de duo’s worden voorgesteld, nog goeddeels achter de hand gehouden. Geeft niet, de moeders hebben genoeg andere vermakelijke eigenaardigheden. Moeder Kathy wil haar verjaardag vieren in een uitvaartcentrum waarbij ze uit een kist wil springen. Moeder Mary en dochter Brittani rijden op stokpaardjes door de tuin om hun billen te ontwikkelen.
Reality-tv kneedt de werkelijkheid net zo lang tot ze fictie wordt maar sommige mensen lijken geboren om in een realityshow te leven. Voor de werkelijkheid lijken ze dan weer minder geschikt. Zo hebben realitysterren vaak een merkwaardig kunstmatige uiterlijk, alsof ze door AI zijn bedacht.
Bovengenoemde Catherina en Gabriella gaan kleding kopen in New York voor de missverkiezingen. Op twee meter achter ze lopen twee onopvallende vrouwen met hun identieke roze koffers te zeulen. Personeel? Nee, dat blijken de zussen te zijn. Assepoesters. De grote plaats die Gabriella in het moederhart inneemt laat geen ruimte voor de andere dochters.
Kan het zieker? Natuurlijk. Moeder Eva uit Houston is zo dol op dochter Sunnie dat ze de ingegroeide haren rond haar intieme delen verwijdert. De camera is erbij. Terwijl ze haar dochter plukt, zingt moeder Eva de lof van „de prachtigste vagina die ik ooit heb gezien”. De vriend van Sunnie zegt mistroostig: „Haar moeder heeft haar vagina vaker gezien dan ik.”
Geen excuus
Ook wrange humor te over in Dreaming Whilst Black (NPO 3), een zesdelige Britse dramaserie van Omroep Zwart. Serieleider Adjani Salmon speelt zelf Kwabena die na zijn filmstudie vastzit in een baan op een uitzendbureau. Dan besluit hij zijn droom na te jagen om scenarist-regisseur te worden, met vallen en opstaan.
Dat verhaal is op zich al geestig en geeft een boeiend inkijkje in de Britse filmwereld. Maar wat de serie bijzonder maakt is dat ze laat zien hoe het kleine, alledaagse racisme het leven van zwarte mensen in een witte wereld zo zwaar maakt. In iedere ontmoeting die een zwart personage met een witte heeft, maakt de laatste een racistische opmerking. Goedbedoeld vaak. Maar goedbedoeld is geen excuus. Erger, vaak is die racistische opmerking een onhandige poging is om contact te maken. Een paar keer moest ik op pauze drukken om geagiteerd naar de keuken te kopen, roepend: „Wat erg! Ze hebben écht geen idee!” Ondertussen weet ik ook wel dat ik zelf niet beter ben.
Kwabena redt zich trouwens wel. De echte pijn zit in de verhaallijn van vriendin Amy. Bij de producent waar ze werkt wordt ze gepasseerd door een witte vrouw die duidelijk slechter is. Au! In haar verhaallijn zit verder scherpe kritiek op de doorzichtige manier waarop de film- en tv-industrie ‘diversiteit’ als schaamlap gebruikt.
Herkenbaar voor de zwarte kijker, leerzaam voor de witte. Genoeg humor, luchtigheid en warme momenten voor beiden. Je kunt je zo voorstellen dat mensen van kleur in het witte Mediapark precies hetzelfde meemaken.
