De sombreroloze jongen mocht niet meer naar binnen. In de club had iemand zijn hoed afgepakt. Daar was hij zo boos van geworden dat hij de dichtstbijzijnde pechvogel een klap had verkocht. Het gevecht dat ontstond was voor de uitsmijter aanleiding geweest om hem buiten te zetten. Daar stond hij nu, met veel frustraties – en zonder sombrero. „Een Mexicaanse hoed”, legde hij voor de camera uit, „zo’n grote hoed”. De uitsmijter zou het hem laten weten als zijn geliefde hoofddeksel werd gevonden, beloofde hij. Maar het lot van de sombrero bleef onbekend.
Met een beetje sensatie breek je de werkweek. Als je eigen bronnen zijn uitgeput – als je vrienden geen nieuwe roddels voor je hebben liggen en je geen tijd of puf hebt om ’s avonds zelf wat spannends te beleven – dan kun je je altijd nog wenden tot je trouwe televisie. Woensdag leek PowNed-serie De Uitsmijters de meest voor de hand liggende sensatieleverancier. Van een programma over uitsmijters dat zich aankondigt als „een rauwe weergave van de uitdagingen, adrenaline en kameraadschap die horen bij dit veeleisende en vaak onbegrepen beroep”, mag je wat verwachten.
Nu zijn programma’s over feestvierende jongeren niet atypisch voor PowNed. Met titels als Pow Pow Cherso, Atje voor de sfeer en Taxi Talks toonde de omroep al geregeld haar liefde voor het onderwerp. Maar waar voorgaande programma’s gericht leken op jongeren, met beschonken reporters en lacherige sfeertjes, doet De uitsmijters verrassend ouwelijk aan.
De serie is vooral een lange compilatie van geblurde gezichten. Jonge feestgangers proberen clubs binnen te komen met valse identiteitsbewijzen, veroorzaken her en der opstootjes en drinken soms te veel waardoor ze niet meer op twee benen kunnen staan. Het wordt allemaal vastgelegd door cameramensen en bodycams en voorzien van dreigende, pompende muziekjes, zodat de kijker vooral geen moment vergeet dat het allemaal wel echt heel spannend is. Voeg daar een wat belerende voice-over aan toe („De uitsmijters in Rotterdam en Oosterhout krijgen te maken met een gevaarlijke combinatie: jongeren en drugs”), en je waant je al gauw in de sferen van SBS6-programma’s als Wegmisbruikers en Overtreders.
Sensatiezoekers
Die laatste zender leverde woensdag beter materiaal voor sensatiezoekers. Daar weten ze wel wat het publiek wil van een meeslepend programma: een ongegeneerd voor zichzelf sprekende titel (in dit geval: Waar is mijn erfernis?), een personage met wie je meeleeft, een geëscaleerd conflict, een choquerende onthulling (na de reclame!) en een oplossing om mee af te sluiten.
Woensdag was de beurt aan Gea (60) uit Assen, die op gespannen voet stond met haar broer en zus. Na het overlijden van hun ouders vermoedde ze dat zij samenspanden om zoveel mogelijk van de erfenis op te strijken. Van alles wat er mis was gegaan was grootste twistpunt een handjevol dierbare sieraden, dat veilig bij een notaris lag tot de broer en zussen overeen zouden komen hoe de boel te verdelen. Althans: dat dácht Gea. In werkelijkheid bleken haar broer en zus de sieraden slinks van de notaris te hebben ontvreemd – hoe ze dat voor elkaar hadden gekregen werd zorgvuldig nagespeeld in een reconstructie (opnieuw: SBS6 weet wel wat het publiek wil).
De weg was hobbelig, maar met bemiddeling van een erfrechtadvocate werd er tóch nog een verdeling overeengekomen. Met de bevochten ring en armband in zijn hand klopte presentator Dennis van der Geest nog één keer bij Gea aan. Voor het eerst verscheen er een lach op haar gezicht. „Het is ze dus niet gelukt om alles van me af te pakken”, glunderde ze voor de camera. Spanning en sensatie: de werkweek was weer doorbroken.
