Toeristen ontdekken Marseille als creatieve en rauwe stad, met alle groeipijnen van dien

Posted on November 11, 2024 by admin

Wat voor beeld hij had van Marseille voor hij aankwam? „Door films en wat in de media verschijnt, dacht ik dat het een soort gangsterparadijs was”, grinnikt de Duitse Anton Pflug (28). Hij staat op een zachte oktobervrijdag in het hart van de Zuid-Franse stad op de treden van Cours Julien, een lange stenen trap met aan weerzijden klassieke gebouwen vol kleurrijke graffiti. De trap leidt naar het met terrassen, nog meer graffiti en hippe jonge mensen gevulde plein van La Plaine. „Maar zo voelt het helemaal niet.”

Gangsters heeft Pflug, die op vakantie is met zijn vriendin Lynna Hansen (27) en haar familie, niet gezien. Wel vindt hij het erg chaotisch en heeft hij „nog nooit zo’n vieze stad gezien” – Marseillais staan erom bekend dat ze zich niet aan verkeersregels houden, en sommige straten zijn er ronduit smerig. Maar: „je hebt de Middellandse Zee en veel te ontdekken op cultureel gebied: kleine bioscoopjes, galeries, al deze graffiti”, zegt Hansen. „En we houden wel van dat rauwe randje.”

Ze zijn niet de enigen. Marseille gold lang als een schimmige en maffiose industriestad, maar heeft een transformatie doorgemaakt tot toeristische bestemming. De meeste toeristen komen in de zomer, maar ook in het najaar zijn ze in de hele stad te vinden. Op La Plaine klinkt Engels, Duits en Frans in allerlei accenten. In de smalle straatjes van de ooit met criminaliteit en prostituees gevulde wijk Le Panier neemt een stel foto’s van elkaar. In de oude haven hobbelen cruiseschiptoeristen achter een gids aan. In 2023 telde het toerismebureau 16,2 miljoen toeristische overnachtingen in de stad – de helft van de bezoekers is Frans.

Le Cours Julien, een van de bekendste wijken van Marseille, waar zowel de lokale bevolking als toeristen samenkomen om te feesten.

Lees ook

Rafelroute in Marseille

Culturele hoofdstad

Het was een trage ontwikkeling. De sluiting van de fabrieken sinds de jaren zeventig speelt mee. De opening van de TGV-lijn tussen Parijs en Marseille in 2001 ook, net als de erkenning van het nabijgelegen natuurgebied Les Calanques als nationaal park in 2012. „Een beslissend moment was toen Marseille in 2013 werd benoemd tot Europese Hoofdstad van de Cultuur”, zegt historica Judith Aziza.

Er werd 650 miljoen euro gestoken in de stad. „Mooie dingen die er al waren, werden in het zonnetje gezet en er kwamen nieuwe initiatieven op: van segway-tours tot het Mucem” – een modern museum vlakbij de oude haven. „Het Mucem heeft hetzelfde effect als het Guggenheim in Bilbao: het trekt kunstliefhebbers én mensen die het gebouw komen bekijken”, zegt Aziza. Na 2013 groeide het aantal bezoekers heel sterk, en daarmee ook het aantal vluchten, hotels, restaurants en aanbieders van toeristische activiteiten.

De laatste jaren kwam de ontwikkeling in een stroomversnelling, zegt Anne Dellaporta (32) van het Office du Tourisme op een terras bij de oude haven. „Tijdens de coronacrisis gingen mensen dichterbij op vakantie en hebben veel Fransen en Europeanen Marseille ontdekt. Tal van Parijzenaren zijn sindsdien hierheen verhuisd. Met hun komst is de stad meer bobo geworden: er zijn meer hippe bars, kunstexposities en dure restaurants geopend. Jarenlang hadden we één sterrenrestaurant, nu zes.”

Hierop sloeg de buitenlandse pers aan: Duitse kranten schreven lyrische artikelen, The Guardian oordeelde dat Marseille just the right amount of edge heeft, Time Out riep de wijk rond de Cours Julien uit tot de „coolste wijk ter wereld”. Op sociale media-accounts van hippe Amsterdammers wordt de stad verheerlijkt met mooie plaatjes van visverkopers, glaasjes pastis aan het strand en zonsondergangen bij de Calanques.

Hoewel er in sommige wijken, vooral in het noorden van Marseille, veel problemen zijn met drugscriminaliteit, heeft dat volgens Dellaporta geen invloed (meer) op de toeristenstromen. „Mensen weten dat je niet naar bepaalde wijken moet gaan en in de toeristische wijken is het juist veiliger geworden.”

Italiaanse toeristen in de oude haven van Marseille.

‘Weg met Airbnb’, en airbnb-sleutelkastjes in Le Panier

Foto’s Arthur Larie

Lees ook

Drugsoorlog in Marseille: ‘Totale afwezigheid van respect voor het menselijk leven’

Kuifje bij de hoeren

De van oorsprong Egyptische kunstenaar Youssef El Bandrawy (65) kan zijn geluk niet op, vertelt hij in zijn met kleurige schilderijen gevulde werkkamer in het hart van Le Panier. „Dertig jaar geleden opende ik de eerste Chambre d’hôte in Marseille – dat vond men toen nog onvoorstelbaar. Het was een tijd waarin hier overal petits voyous (kwajongens) rondliepen. Nu kan ik mijn schilderijen gewoon buiten neerzetten zonder dat iemand ze meeneemt.”

De ruwe kant van Marseille buit El Bandrawy ook uit: hij verkoopt kunstwerken die lijken op de voorkant van Kuifje-strips, waarbij Kuifje wordt bestolen of neergeslagen door ruwe Marseillais, cocaïne snuift en prostituees bezoekt. „Kuifje bij de hoeren verkoopt het best.” Een stadgenoot doet hetzelfde door een toeristische ‘gangster tour’ aan te bieden.

‘Bar les 13 coins’ is een van de meest iconische bars in Le Panier.

Youssef El Bandrawy – de Frans-Egyptische kunstenaar die het eerste pension in Le Panier opende

Foto’s: Arthur Larie

Ook Dellaporta van het toerismebureau onderstreept de economische voorspoed die de toeristen met zich meebrachten nadat de fabrieken sloten: ruim 25.000 Marseillais werken nu in het toerisme. „Er vinden nu evenementen plaats waar we vroeger nooit voor in aanmerking zouden komen: een modeshow van Chanel, het bezoek van de paus, de ontvangst van de Olympische vlam.”

Maar de komst van de drommen toeristen begint ook te knellen. „Veel toeristen gedragen zich arrogant”, zegt timmerman Miguel Tato (24), zijn gezicht nog onder het stof van een dag werken. „In mijn gebouw zit een Airbnb en daar komt continu geluidsoverlast vandaan.” Ook andere Marseillais klagen hierover – onder meer door leuzen als „weg met Airbnb” en „weg met toeristen” op de muren te kalken. En de komst van meer en grotere cruiseschepen leidt tot zorgen bij klimaatactivisten.

Mensen genieten van de herfstzon op het strand van Les Catalans in het centrum van Marseille

Lees ook

Natuurbezoek op afspraak is voor veel Fransen even wennen

‘Ziel bewaren’

Ook verdrukken de natuurwijnbarren en kaaswinkeltjes waar Parijzenaren en toeristen graag komen, lokale zaken. Zo is brasserie Vacon in volksbuurt Noailles de laatste klassieke brasserie in de straat. Het is zo’n plek waar klanten al decennia komen en eigenaar Robert Farina (75) bij naam kennen. Een plat du jour kost er 10 euro en ook met één glaasje pastis kan je er uren blijven zitten. Eerder was de straat gevuld met dit soort bars, nu wordt Vacon geflankeerd door een restaurant met speciaal biertjes en een kleurrijke tapasbar. „Ook heeft een Parisienne eens geprobeerd dure bloemen te verkopen, die is op haar plaat gegaan”, zegt Farina. „Het waren Parijse prijzen en een bedrijf zonder ziel – dat willen we hier niet.”

Dit beaamt Dario Delphin (61), landarbeider en vaste klant van brasserie Vacon in volksbuurt Noailles Foto Arthur Larie

Klanten van de bar Le Vacon in Noailles.Foto Arthur Larie

Farina wil stoppen en is op zoek naar een nieuwe eigenaar. „Veel buurtgenoten zouden het willen overnemen, maar hebben het geld niet. Ik zal de nieuwe eigenaar aanraden het café te houden zoals het is, dat is wat de mensen hier willen.” Dit beaamt Dario Delphin (61), landarbeider en vaste klant van Farina. „Laatst kwam hier zo’n bobo die duidelijk niet snapte in wat voor wijk hij was. Die heb ik met luide stem duidelijk gemaakt dat we hier geen bobo’s willen.” Delphin zegt niet tegen verandering te zijn, „maar dit is onze wijk en de nieuwelingen moeten ons respecteren.” De bobo kwam niet meer terug.

Dellaporta zegt dat het Office du Tourisme de ontwikkelingen ook in de gaten houdt. „We willen niet als Venetië of Barcelona worden.” Daarom probeert het toerismebureau toeristen te spreiden met tips over verder uit het centrum gelegen wijken en doet het onderzoek naar de cruise-industrie – een eerste stap naar beperkingen. Ook geldt er sinds een paar jaar een bezoekersquotum voor een deel van Les Calanques en heeft burgemeester Benoît Payan onlangs een Airbnb-verbod afgekondigd voor tweede woningen.

*Time Out* riep de wijk rond de Cours Julien uit tot de „coolste wijk ter wereld”

„Wat goed, screw Airbnb”, zegt de Amerikaanse Gabriel Colon (30). Met zijn vriendin Danai Nunez (30) bewondert hij de graffiti op een vervallen gebouw in Le Panier. Ook zij hopen dat de ziel van Marseille bewaard blijft. „We zijn hier gekomen omdat het een oude stad is, maar ook een beetje rough”, zegt Nunez. „Het zou zonde zijn als dat verdwijnt.”

Voor de gevaarlijke kant van Marseille zijn de twee – net als andere toeristen – niet bang. „Natuurlijk moet je op je spullen letten”, zegt Nunez. „Maar wij hebben roots in Latijns-Amerika, dus altijd als ze in Europa zeggen: het is hier supergevaarlijk, nemen we dat met een korreltje zout.”

Sylvie (65) en Jean-Luc Vandevelde uit Parijs tonen zich voorzichtiger – hij houdt zijn camera stevig vast tijdens een bezoek aan Noailles. „We zouden er nooit zelf op zijn gekomen om op vakantie te gaan naar Marseille, omdat altijd wordt gezegd dat het hier zo gevaarlijk is.” Toch zijn ze er de afgelopen jaren geregeld te vinden, omdat hun zoon naar de stad verhuisd is. „We blijven goed opletten, maar we vinden de stad nu ook hartstikke leuk.”

In 2023 telde het toerismebureau in Marseille 16,2 miljoen toeristische overnachtingen in de stad – de helft van de bezoekers is Frans.

Trumps ‘massadeportaties’ leiden tot lege schappen of nieuwe inflatie, voorziet tuinbouwstadje Plant City

admin
November 13, 2024
0

Tientallen rijen dik staan de aardbeiplantjes strak in het gelid. Lichtgroen, half-roze of al sappig rood bungelen hun vruchtjes in trosjes op het zwarte landbouwplastic. Een klein legertje plukkers, gehuld in uv-shirts en met hoeden of petjes op, beweegt zich gestaag door het veld om de rijpe exemplaren te oogsten, voordat ze in de novemberzon van Florida wegbranden. Bij de watertap in de laadklep van een pick-up kletsen de landarbeiders opgewekt in rap Mexicaans-Spaans.

Dat de oogst deze herfst van start kon gaan – en Amerikanen met Kerstmis aardbeien met slagroom kunnen eten – is geen vanzelfsprekendheid. In februari 2023 werd SB1718 van kracht in Florida, een van de strengste immigratiewetten van het land. Werkgevers krijgen hogere straffen als ze migranten zonder papieren inhuren en die migranten zelf mogen geen rijbewijs meer bezitten – in de VS veruit de meest gebruikte ID-kaart.

Plant City, een tuinbouwstadje in het hart van de zuidoostelijke staat, liep daarop plotsklaps halfleeg. Migranten zonder papieren trokken naar minder strenge buurstaten. Zeker zij die hier pas kort waren, zonder kinderen of anderszins nog niet zo geworteld, vluchtten naar Georgia of South Carolina om daar te werken. Boeren zagen een deel van hun oogst verpieteren op het land.

Het was een voorafschaduwing van de arbeidstekorten die kunnen ontstaan als de vers gekozen president Donald Trump zijn eindeloos herhaalde campagnebelofte inlost om illegale migranten „met miljoenen” uit te zetten. De VS tellen er naar schatting elf tot twaalf miljoen, naast nog honderdduizenden immigranten met een tijdelijke verblijfsstatus. Velen doen het zware of gevaarlijke werk dat Amerikanen zelf niet willen doen: borden wassen, gras maaien, daken dekken en de oogst binnenhalen.

**Aardbeienplukkers** op de boerderij van Fidel Sánchez.

Gastarbeiders ingevlogen

Fidel Sánchez teelt in Plant City onder meer aardbeien, pompoenen en bosui. In het voorjaar van 2023 verloor de Mexicaan, die zelf 27 jaar geleden naar de VS kwam, tientallen vaste krachten. „De wet pakt erg slecht voor mij uit, erg lelijk. Ik kan minder makkelijk mensen krijgen”, vertelt hij uitkijkend over lange rijen stekjes aardbeiplantjes.

Als gevolg van de door Republikeinen doorgevoerde wet kan Sánchez nog maximaal 24 lokale mensen inhuren. Een ondernemer die 25 of meer lokale mensen in dienst heeft, wordt namelijk gegarandeerd onderworpen aan inspecties van Florida’s ministerie van Arbeid. Sánchez: „Dan komen ze kijken of iedereen wel legaal of niet is. En als dat niet zo is, kunnen ze mij een boete geven of in de gevangenis gooien. Dus ik ga dat niet doen. Ik kan niet zien of iemands papieren echt kloppen.”

**Aardbeienteler Fidel Sánchez** is niet blij met de nieuwe wetten.

Zoals meer boeren in de streek haalt hij nu plukkers op werkvisa uit Mexico, waarmee ze tien maanden mogen werken in de VS. Dit pakt voor Sánchez veel duurder uit. „Ik moet hun gratis onderkomen bieden en vervoer naar de velden verzorgen. En het is heel veel bureaucratie.” En dan betaalt hij over hun minimumloon van 12 dollar ook nog 50 procent bemiddelingskosten aan het bedrijf dat de plukkers rekruteert.

Die extra loonkosten ziet hij op de groothandelsmarkt niet terug in een betere prijs. „De aardbeien zijn in de supermarkt wel duurder geworden, maar daarvan profiteren vooral de handelaren hogerop in de keten. Ik draai nog maar net quitte.”

Nieuwe inflatie dreigt

Een leverancier als Sánchez neemt nu nog zijn verlies. Maar als Trump daadwerkelijk ‘massadeportaties’ gaat uitvoeren, gaan consumenten dat onvermijdelijk terugzien op hun kassabon. Als ze niet wil dat er lege winkelschappen ontstaan, zal de regering-Trump II óf meer gastarbeiders moeten toelaten óf meer voedsel moeten importeren.

Beide opties zouden de prijzen opjagen. Dit terwijl Trump de verkiezingen voor een belangrijk deel won dankzij de brede onvrede over de prijsstijgingen onder de huidige regering-Biden na het aflopen van de pandemie, vanaf 2022. Die door de Republikeinen als Bidenflation gemunte inflatie is dit jaar net tot bedaren gekomen.

De aardbeien zijn in de supermarkt wel duurder geworden, maar daarvan profiteren vooral de handelaren hogerop in de keten.

Fidel Sánchez
Aardbeienteler

Voor Juan Rigoberto Díaz is het werkvisum een uitkomst, zegt de Mexicaan tijdens zijn drinkpauze in een aardbeienveld in Plant City. Dit is de zesde keer dat hij op deze wijze vanuit de arme zuidelijke deelstaat Chiapas naar de VS komt. „Het betaalt veel beter. Hoe meer je plukt, hoe meer je krijgt. Hard werken loont in Amerika tenminste.”

Hij heeft thuis een beter leven kunnen opbouwen voor zijn familie. Een groter huis, een goede auto. „Mijn oudste kan zelfs naar een privéschool.” Het werkvisum kan Mexicanen in hun eigen land houden „We hoeven nu niet meer de gevaarlijke reis naar ‘El Norte’ te ondernemen, maar kunnen gewoon heen en weer. Mijn gezin kan in Mexico blijven.”

Als er bijvoorbeeld een sterfgeval in de familie is, vliegt hij even terug. „En het seizoen loopt altijd begin mei af, zodat iedereen op tijd terug is voor Moederdag.” In Mexico is dat een feestdag die geen zoon of echtgenoot met goed fatsoen kan missen.

Aardbeienplukker **Juan Rigoberto Díaz** heeft een werkvisum.

Eerste benoemingen

Irma Santiago is er na Trumps zege minder gerust op dat ze in de VS kan blijven. Zij kwam begin deze eeuw zonder papieren uit Mexico de grens over en plukte al die jaren aardbeien met haar man. Maar sinds de invoering van Florida’s nieuwe migratiewet is zij hiermee gestopt. Ze hebben vier kinderen en mocht haar man tegen de lamp lopen, dan wil zij er voor hen zijn. „Hij rijdt nog wel auto. Hij moet wel: zijn baas komt hem niet halen.”

Als nieuwe inkomstenbron heeft ze bij een tankstation een houten bord in de berm gezet waarop in rode verf ‘fresh produce’ staat gekalkt. Onder een zeil heeft ze zes formicatafels uitgeklapt waarop fruit en groente zijn uitgestald. Het handeltje loopt niet erg goed. „Er zijn veel minder mensen. Er zijn er zoveel weggetrokken.” Zelf naar een andere staat gaan, vindt Santiago lastig: de kinderen gaan hier naar school. „Maar misschien wordt het toch Michigan.”

Migratierechtadvocaat Ananis Makar uit Plant City heeft veel cliënten zien wegtrekken. „Allemaal naar staten waar ze nog wel een rijbewijs kunnen krijgen.” Zij denkt dat Trump wel degelijk werk gaat maken van de uitzettingen. „Het moet vooral blijken op welke schaal.” Trump wil sowieso de tijdelijke vluchtelingenstatus van Haïtianen en Venezolanen niet verlengen. „Dat zal veel angst in die gemeenschappen zaaien.”

Plukkers brengen de oogst naar een vrachtwagen.

Rotte en onrijpe aardbeien op een plantage in Plant City, in Florida.

Foto’s: Eva Marie Uzcategui

Progressieve steden bieden zich al jaren aan als ‘sanctuary cities’, waar migranten zonder papieren geen arrestatie hoeven te vrezen. Maar deze vluchtsteden vingen de afgelopen jaren al veel immigranten op, onder meer nadat die door zuidelijke Republikeinse gouverneurs op de bus werden gezet. Makar: „Er is daar nooit genoeg plek voor iedereen.”

De legale route via de werkvisa biedt de telers van Plant City nu uitkomst, maar dan moet Trump haar wel laten bestaan. Zijn eerste benoemingen lijken er op te wijzen dat het de inkomende president ernst is met het terugdringen van álle migratie. Tom Homan, een bekende anti-immigratievorser, wordt grenstsaar. Stephen Miller – al jaren Trumps tekstschrijver, bedenker van de ‘travel ban’ voor mensen uit moslimlanden in Trump I en een uitgesproken nativist – wordt adjunct-stafchef. Gouverneur Kristi Noem van South Dakota, een trouwe Trump-lakei zonder enige landelijke ervaring, gaat het ministerie van Binnenlandse Veiligheid leiden.

Naturalisatieronde

Washington wist het onder president Reagan voor het laatst eens te worden over massale naturalisatie van ongedocumenteerden. Sindsdien wordt door beide partijen wel gepraat over de opening van een ‘pad naar burgerschap’, maar het komt er nooit van. Nu zoveel latinokiezers dit jaar op Trump stemden, zou het voor de Republikeinen kunnen lonen er alsnog werk van te maken. Ze kunnen in één klap miljoenen potentiële kiezers naturaliseren. Advocaat Makar is sceptisch: „Trump heeft vorige week laten zien ook zonder hen te kunnen winnen.”

Ze ziet wel andere potentiële voordelen van zijn terugkeer. „Biden heeft de afgelopen jaren niets gedaan. Pas op het allerlaatste moment kwam hij met die asielstop”, zegt zij. Sinds juni werd het daardoor aan de zuidgrens weer rustiger, maar in de anderhalf jaar chaos daarvoor raakte het asielsysteem verder verstopt. „Ik heb cliënten die al zes jaar op een afspraak wachten. Misschien weet Trump onze overbelaste rechters enigszins te ontlasten door de aantallen te laten dalen.”

Aardbeienteler Fidel Sánchez is teleurgesteld in Amerikanen, zegt hij. „Het lijkt alsof ze denken dat deze mensen er niet zijn als ze er niet naar kijken. Maar deze mensen betalen wel gewoon belastingen en oogsten ons eten. Nu moeten ze zich verstoppen en in de schaduw blijven. Alsof die aardbeien uit zichzelf in de supermarkt belanden.”

De aardbeienoogst op de boerderij van Sánchez.

Een rij aardbeienplantjes in Plant City in Florida.

Een vrouw bekijkt de aardbeienoogst.

Foto’s: Eva Marie Uzcategui

Europa wil zelf weer sterk worden in de ruimte, helemaal met Trump en Musk aan de macht

admin
November 12, 2024
0

„We hebben nog drie jaar, om onze zaken op orde te krijgen”, zegt Peter van Uhm, voormalig commandant der strijdkrachten dreigend op de Dutch Satcom Summit, een bijeenkomst in Amsterdam van iedereen die er toe doet in de Nederlandse satellietenwereld. Inclusief flink wat militairen, want de rol van ruimtevaart en satellietcommunicatie in oorlogvoering groeit alleen maar. „En Europa heeft de boot gemist”, zegt Van Uhm.

Het is kort na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump, en alle sprekers hameren op het besef dat Europa politiek maar ook militair snel op eigen benen moet staan, vooral ook op ruimtevaartgebied. „Mijn ogen werden geopend toen SpaceX in 2022 de Starlink-verbinding van de Oekraïners afsloot en ze hun aanval met drone-schepen moesten afblazen”, zegt Kees Buijsrogge, directeur van TNO Space, een van de organiserende partijen. „Willen we echt dat onze militaire veiligheid in handen is van Elon Musk?”

SpaceX, een van de bedrijven van Musk, is eigenaar van de enige operationele satellietconstellatie Starlink van ruim zevenduizend satellieten. Starlink biedt wereldwijd breedbandinternet. Omdat de satellieten op enkele honderden kilometers hoogte vliegen, is de latency, de tijd die signalen onderweg zijn, veel lager dan bij de meer traditionele geostationaire communicatiesatellieten op een hoogte van 35.786 kilometer.

Militaire rol

Oekraïne gebruikt Starlink intensief, en ruimtevaart speelt een steeds grotere militaire rol. Satellieten worden niet meer alleen gebruikt om van bovenaf beelden van het slagveld te schieten, maar ook voor veilige communicatie met het slagveld, om drones aan te sturen, en raketlanceringen, explosies en branden te detecteren.

Voorloper Starlink is lang niet meer de enige satellietconstellatie. Het Amerikaanse Amazon werkt aan Project Kuiper, dat 3.236 satellieten moet gaan tellen; de Amerikaanse Space Force, de ruimtevaarttak van de strijdkrachten, heeft al tientallen satellieten gelanceerd van een netwerk van zo’n duizend satellieten, en China bouwt stevig door aan het Duizend Zeilen-netwerk van ruim 14 duizend satellieten.

Maar Europa heeft nog geen eigen constellatie. Het dichtst in de buurt komt het OneWeb-project van de Franse Eutelsat, dat 654 satellieten heeft, maar nog geen internetverbinding kan bieden.

Lees ook

Zijn Starlinks zijn onmisbaar op het slagveld – maar wat wil Elon Musk?

Daar komt verandering in, meldde Europese Commissie-ambtenaar Jérémy Godet, een van de sprekers. Contracten voor IRIS² (Infrastructure for Resilience, Interconnectivity and Security by Satellite) een Europees satellietnetwerk van meer dan 290 satellieten in drie verschillende banen om de aarde, zijn eind oktober toegewezen. De Luxemburgse satellietbouwer SES, het eerder genoemde Eutelsat, en het Spaanse Hispasat gaan de Europees satellietconstellatie bouwen. Voorlopig geraamde kosten: 3 miljard euro, waarvan de Europese Commissie 2,4 miljard bijdraagt. Ook de Europese ruimtevaartorganisatie ESA en de bedrijven zelf dragen bij.

Godet benadrukt vooral de voordelen voor Europese autonomie. „Alle verbindingen zijn inherent veilig, met cryptografie en beveiliging tegen radiojamming. Alle grondstations zijn op EU-grondgebied.” Net als bij Starlink zullen satellieten niet alleen met radio-verbindingen communiceren, maar ook met laserbundels, wat sneller is en beter te beveiligen tegen afluisteren. Op den duur moet IRIS² ook geschikt worden voor quantum key distribution, een vorm van quantumcryptografie, die niet af te luisteren is.

„Het is cruciaal dat Europa IRIS² realiseert”, zegt Buijsrogge van de onderzoeks- en innovatie-organisatie TNO, „maar de snelheid waarmee dat gaat, vind ik zorgwekkend.” De eerste IRIS²-satellieten zullen pas rond 2030 beschikbaar komen.

Een Chinese Lange Mars-2F draagraket wordt naar de lanceerplek gebracht op het Jiuquan Satelleit Lanceercentrum in Binnen-Mongolië.

Nederlands satellietennetwerk

Daarom heeft Buijsrogge een wild plan: laten we een puur Nederlandse satellietconstellatie lanceren. „Een netwerk van zo’n tien satellieten die kunnen communiceren met IRIS², waarmee je snel behoeftes van bijvoorbeeld het ministerie van Defensie vervult.”

Zo’n behoefte is bijvoorbeeld de mogelijkheid om satellietfoto’s van conflictgebieden te maken of om te experimenteren met quantumcryptografie. Nederland, dat een sterke quantumtechnologie-sector heeft, werkt daarvoor al samen met Duitsland in een proefstation. Nederlandse bedrijven zijn ook sterk in optica- en lasertechnologie die nodig is voor lasersatellietcommunicatie.

„De kosten weten we nog niet precies, daarvoor zou je eerst een studie opzetten, maar je denkt al snel richting honderden miljoen euro.” Geen klein bedrag, maar het zou de Nederlandse overheid, en hightech- en defensie-industrie flink helpen, zegt Buijsrogge.

Want om eerlijk te zijn trekt ons land wel een beetje aan het korte eind bij de bouw van IRIS². „We zien dat het als klein land niet gemakkelijk is om er tussen te komen. De hoofdaannemers zijn grote Europese bedrijven, en we moeten maar hopen dat Nederlandse bedrijven bij de onderaannemers zitten. Als je nu inzet op een eigen project zit je vooraan bij technologie-ontwikkeling, help je defensie, en kun je later een rol spelen vanuit een sterke onderhandelingspositie.”

In Tripoli wordt politiek opzij geschoven om gevluchte landgenoten op te vangen – ‘Wij steunden Gaza, maar wie steunt ons nu?’

admin
November 12, 2024
0

Tientallen kinderen spelen en rennen rond op het plein van de Baal Mohsen basisschool in Tripoli. Aan de zijkant bij de muur zitten ouders, ooms, tantes en grootouders toe te kijken en te praten. Sommigen roken een shisha .

De volwassen zussen Joumana en Fatmi Hermechly, broer Ahmad Hermechly en hun nicht Ouazeera Haloush kwamen hier eind september na een twee dagen lang durende reis uit Zuid-Libanon aan, op de vlucht voor het Israëlische offensief dat toen begonnen was. „Het hele jaar hoorden we al bombardementen of drone-aanvallen in de buurt. We zeiden wel eens tegen elkaar dat als je naar die en die heuvels ging, je daar misschien niet meer van zou terugkomen”, zegt Joumana. „Maar die dag om 12 uur ’s nachts waren de bombardementen ineens overal.”

Zo’n 250 vluchtelingen verblijven in het schoolgebouw.

Na een nacht op straat in Sidon te hebben geslapen, vertrok de familie naar de noordelijk gelegen stad Tripoli. Sindsdien verblijven ze in een school samen met nog zo’n 250 andere vluchtelingen. „Het gaat nu beter met ons, maar wanneer Israëlische gevechtsvliegtuigen overvliegen zijn we nog steeds doodsbang.”

Vrijwel alle publieke scholen in Tripoli zijn de afgelopen weken omgetoverd tot opvangplekken, zoals dat ook het geval is in hoofdstad Beiroet en in andere Libanese steden. Baal Mohsen is de grootste basisschool in de wijk Jabal Mohsen in de Noord-Libanese havenstad. Normaal gaan hier zo’n 900 kinderen naar school.

Overheid deed niets

Sinds duizenden ontheemden uit Zuid- en Noordoost-Libanon hun weg naar Tripoli vonden, was het onder meer de Alawitisch Islamitische Raad die de taak op zich nam de opvang te organiseren. „De overheid deed niets, dus wij waren een van de eersten die reageerden. We zorgden voor water, eten, elektriciteit. In de school hebben we sommigen toiletten omgebouwd tot douches met warm water”, zegt Basher Youssef Halabi van de Raad en coördinator van de opvangcentra in Jabal Mohsen.

De ontheemden zijn Libanees, het is onze plicht hen te op te vangen en te beschermen

Basher Youssef Halabi
coördinator van de opvangcentra in Jabal Mohsen

Hoewel Tripoli normaliter verder afstaat van de landelijke politiek in Beiroet en van de oorlog tussen Israël en Hezbollah, kent ook deze stad zijn eigen complexiteit en geschiedenis met conflicten. Zo is er het terugkerende conflict tussen militanten van de alawitische wijk Jabal Mohsen [het alawitisme is een afsplitsing van sjiitische islam] en de soennitische wijk Tabbaneh. Tijdens de oorlog in Syrië stonden de groepen weer lijnrecht tegenover elkaar toen sommigen uit Jabal Mohsen samen met Hezbollah met het Syrische regime meevochten, terwijl bewoners uit Tabbaneh de oppositie steunden.

Dat ligt volgens Halabi nu in het verleden. „De ontheemden zijn Libanees, het is onze plicht hen te op te vangen en te beschermen. We schuiven sektarisme en politiek aan de kant en zetten het nationale belang en humanitaire noden voorop. Bovendien is er geen politieke bemoeienis op het moment, omdat er gewoonweg niets te halen valt.”

De alawitische wijk Jabal Mohsen, die in het verleden op gespannen voet stond met de soennitische wijk Tabbaneh.

Verdachte figuren verwijderd

De woorden van Halabi zijn op veel meer plekken in Tripoli te horen: nu is niet de tijd voor politiek, en de vluchtelingen zijn Libanese staatsburgers. Volgens de burgemeester van de overwegend soennitische stad, Riad Yamak, hebben zeker 150.000 mensen onderdak in Tripoli gevonden.

Tegelijkertijd zijn Libanezen bang dat de oorlog de onderlinge spanningen ook weer zou kunnen doen oplaaien, zoals het geval was in de jaren zeventig waarna een lange burgeroorlog woedde.

Hoewel Israël zegt zich alleen op doelen van Hezbollah te richten, is de schade in heel Libanon groot. In Zuid-Libanon worden steeds meer dorpen en steden met de grond gelijk gemaakt. Sinds vorig jaar oktober zijn zo’n 3.200 mensen gedood en raakten er ruim 14.000 gewond. Het overgrote deel van de slachtoffers viel de afgelopen twee maanden. Volgens het Libanese ministerie van Gezondheid gaat het voornamelijk om burgerslachtoffers.

Bovendien voert Israël niet alleen aanvallen uit in Zuid-Libanon, en in delen van de Bekaavallei en Zuid-Beiroet, waar Hezbollah een sterke aanwezigheid heeft. In heel het land worden sjiieten in het bijzonder bedreigd omdat zij het vaakst tot de achterban van het eveneens sjiitische Hezbollah behoren. Zo werden afgelopen weekend vlak bij de stad Byblos nog 23 mensen gedood, waaronder zeven kinderen, bij een Israëlisch bombardement op een huis waar tientallen ontheemden verbleven. Volgens de Libanese krant L’Orient Le Jour kwam een Hezbollah-lid, dat het vermeende doelwit zou zijn geweest, geld brengen.

Lees ook

Israël richt zich ook op burgerdoelen om Hezbollah te ontmantelen. VN-rapporteur: ‘Het doel is niet militair, maar uitroeiing en annexatie’

Net zoals in veel andere gebieden klinkt dan ook hier: vluchtelingen zijn welkom, maar Hezbollah absoluut niet. Volgens de burgemeester komt het voor dat bewoners mensen met wapens of waarvan ze vermoeden dat ze met Hezbollah te maken hebben, vragen te vertrekken. Ook weigeren ze woningen aan „verdachte mensen” te verhuren.

„Het leven hier in Tripoli gaat gewoon door. De ontheemden worden goed behandeld, en Hezbollah zit hier niet dus er zijn geen politieke spanningen” zegt winkelier Mazem Mostapha die groente en fruit verkoopt in de historische souk van Tripoli. Hij denkt niet dat de oorlog ook naar zijn stad zal komen. „Israëls vijand is Hezbollah, niet heel Libanon. Zij zijn de reden voor wat er nu gebeurt.” Mostapha hoopt dat de verliezen die Hezbollah te verduren krijgt, zullen leiden tot een situatie waarin de groep gedwongen kan worden om zijn wapens aan de staat af te staan.

Foto’s Daniel Carde

Kogelgat in boekenkast

Precies op de scheidslijn van de twee voormalige rivaliserende wijken Jabal Mohsen en Tabbaneh, staat het kantoor van Ruwwad. De duizenden kogelgaten in de muren van huizen en flatgebouwen in de buurt herinneren de bewoners dagelijks aan het conflict, hoewel het de afgelopen jaren vrij rustig is.

Ruwwad richtte zich de afgelopen jaren onder meer op verzoeningsprogramma’s om het conflict tussen beide wijken tegen te gaan. „In de piekjaren van het geweld moesten we zelfs een extra ingang maken aan de andere kant van het gebouw, omdat medewerkers uit de ene wijk anders het doelwit zouden worden van snipers van de andere kant”, vertel directeur Sarah Al Charif terwijl ze naar een kogelgat in een boekenkast wijst. „Met deze nieuwe vluchtelingencrisis kunnen we gelukkig bijdragen door te doen wat we eigenlijk al jaren deden.”

Kogelgaten in de alawitische wijk van Tripoli.

Het cateringbedrijf dat de organisatie opzette samen met vrouwen van wie de echtgenoten tijdens het conflict omkwamen of in de gevangenis belandden, maakt nu dagelijks duizenden maaltijden voor vluchtelingen in Tripoli. In een grote keuken liggen bergen met gesneden aardappelen en pannen vol gemarineerde kip. Medewerkers in de ruimte ernaast helpen met het opscheppen van het eten in maaltijdbakjes alvorens deze ’s middags door de stad worden verspreid.

Chefs Micheline Haddad en Ahmad Sarraj vertellen dat de keuken hier elke dag om 7 uur ’s ochtends opengaat. „We houden rekening met de lokale keuken uit het zuiden, en vragen mensen ook veel om feedback.” In anderhalve maand leverden de busjes van Ruwwad ruim 44 duizend maaltijd af in heel de stad.

Lees ook

Zuid-Libanese plaatsen zijn spookdorpen: ‘Vrijwel iedereen is weg’

Hoeveel hulp er ook wordt geboden aan de vluchtelingen in sommige opvangplekken in Tripoli, het lijkt niet genoeg om aan basisbehoeften te voldoen, laat staan mensen verder te helpen aan een nieuwe toekomst. „We hebben medicijnen nodig, maar er is niemand die ons dat kan geven. Elke week komen er mensen van ngo’s langs die onze namen opschrijven, om daarna nooit meer iets van zich te laten horen”, zegt Joumana Hermechly. „We lopen nog steeds in de kleding waarin we in september vluchtten. We hebben alles achtergelaten en er is geen hulp van de overheid of politieke partij.”

Ruwwad zette een cateringbedrijf op dat dagelijks duizenden maaltijden voor vluchtelingen in Tripoli maakt.

Een van de scholen die is omgebouwd tot opvangcentrum voor ontheemden in Tripoli.

Een man maakt eten klaar in een school die is omgebouwd tot opvangcentrum voor ontheemden.

Mannen dragen maaltijden die bezorgd moeten worden bij een school die is omgebouwd tot opvangcentrum voor ontheemden.

Twee mannen laden een busje vol met eten dat is bereid door Ruwwad.

De familie weet dat hun huis in Zuid-Libanon inmiddels in puin ligt, en er niet veel is om naartoe terug te keren. Joumana Hermechly: „Nasrallah [voormalig leider van Hezbollah die eind september door Israël werd gedood] is als martelaar gestorven. Hezbollah verdedigde ons tegen Israël, dat anders ons land zou bezetten. Maar dit is nu al een jaar aan de gang, we hadden niet verwacht zo te eindigen.”

„Wij steunden Gaza, maar wie steunt ons nu?”, valt haar broer haar bij. Eén ding weet Ahmad wel. „Als niemand ingrijpt, dan gaat deze oorlog niet voorbij.”

Culturele hoofdstad

Kuifje bij de hoeren

‘Ziel bewaren’

Related Posts

Trumps ‘massadeportaties’ leiden tot lege schappen of nieuwe inflatie, voorziet tuinbouwstadje Plant City

Gastarbeiders ingevlogen

Nieuwe inflatie dreigt

Eerste benoemingen

Naturalisatieronde

Europa wil zelf weer sterk worden in de ruimte, helemaal met Trump en Musk aan de macht

Militaire rol

Nederlands satellietennetwerk

In Tripoli wordt politiek opzij geschoven om gevluchte landgenoten op te vangen – ‘Wij steunden Gaza, maar wie steunt ons nu?’

Overheid deed niets

Verdachte figuren verwijderd

Kogelgat in boekenkast