Een vastgelopen videospel: dat is misschien de meest adequate manier om Signal to Noise te omschrijven. Als Sims die geen heldere instructies hebben gekregen lopen de performers over het podium. Soms staan ze verloren voor zich uit te kijken; soms storten ze zich met overgave op loze handelingen (de vloer boenen en verschillende pruiken opzetten zijn favoriet). Zelf praten doen ze niet: in plaats daarvan playbacken ze de onsamenhangende, zich almaar herhalende tekstfragmenten die door AI-stemmen worden uitgesproken. Ze proberen de stemmen uit, maken die zich eigen en geven ze aan elkaar door, opnieuw en opnieuw, tot je je als toeschouwer meegezogen voelt in een hallucinatoire trip.
Op zaterdagavond 20 april – de tweede keer dat theatergezelschap Forced Entertainment de show in Frankfurt ten tonele brengt – zijn niet alle toeschouwers bereid die trip uit te zitten. Voor het doek valt hebben een paar van hen de zaal al op hun tenen verlaten. Des te harder klinkt het slotapplaus van de toeschouwers die zich tot het eind hebben laten overdonderen door de ongrijpbare show.
Messy
Met een verdeelde ontvangst is de Britse theatergroep inmiddels wel bekend. Het experimentele gezelschap (dat in 2016 de prestigieuze Ibsen Award ontving voor zijn „voortdurend verrassende” werk) vergaarde sinds zijn oprichting in 1984 een spraakmakende reputatie in binnen- en buitenland, met onder meer voorstellingen waarin het individuele leden van het publiek voorspelde hoe die zouden overlijden (First Night) of alle werken van Shakespeare naspeelde met huis-tuin-en-keukengerei, zoals peper- en zoutvaatjes (Complete works). Baanbrekend, tegendraads, anarchistisch, chaotisch, messy, briljant… Pers en publiek kunnen al veertig jaar discussiëren over alle ontregelende performances die de groep heeft neergezet.
Veertig jaar: dat vraagt om een terugblik. In een Frankfurtse hotellobby vertellen performers Cathy Naden en Claire Marshall over vier decennia aan deconstructie en over Signal to Noise, dat ze maakten ter viering van de net behaalde mijlpaal. Met die jubileumvoorstelling zullen ze in totaal negen steden bezoeken, met Amsterdam als eindstation.
Frankfurt is de tweede halte. Daar treffen we elkaar op zondagochtend, als de nabijgelegen cafeetjes gesloten blijken te zijn en het hotel waar het gezelschap logeert overblijft als beste optie om het gesprek te voeren. Dus dat doen we: middenin de lobby, met zwarte koffie die Naden op haar hotelkamer heeft gezet en op de achtergrond een afspeellijst waarin landgenoot Adele de boventoon voert. We proberen onze aandacht af te wenden van jaren tien-pophit ‘Rolling in the Deep’ wanneer we verder terug duiken in de tijd. Terug naar de jaren tachtig, naar het Engeland van Thatcheriaans conservatisme en rebelse post-punk, toen de groep bij elkaar kwam in de samenstelling die nu nog steeds het hart van Forced Entertainment vormt.
Scène uit Signal to Noise van Forced Entertainment. Foto Hugo Glendinning
Doe-het-zelf
Naden studeerde in die tijd Engels en theater aan de Britse Exeter University, net als Tim Etchell (nu artistiek leider van het gezelschap) en Richard Lowden (ontwerper). Naden: „De theaterafdeling van Exeter was toen vrij uniek, omdat al het werk daar praktijkgericht was. Per semester maakte je stukken in reactie op de ideeën en werkwijzen van figuren als Brecht of Tsjechov. Als studenten groeiden we op met het idee dat we niet gewoon toneelstukken wilden spelen, maar ons eigen werk wilden maken, waarmee we het aardse leven wilden onderzoeken.”
Vanuit die maakdrang richten Etchell en Lowden een theatergezelschap op, en beginnen ze vrienden te rekruteren om mee te doen. Studiegenoten Cathy Naden en Robin Arthur sluiten zich al gauw aan bij het eigenzinnige groepje en spelen mee in de allereerste productie van Forced Entertainment: Jessica in the Room of Lights, een performance over een bioscoopmedewerkster wier leven vermengd raakt met de films die ze kijkt op haar werk. De voorstelling zet de toon voor de shows die de groep de daarop volgende jaren zal maken, met het gebruik van vooraf opgenomen stemmen, zelfgemaakte soundtracks en een gefragmenteerde in plaats van lineaire manier van verhalen vertellen.
Als ik naar een performance ga wil ik voelen dat me iets overkomt, iets dat niet echt uit te leggen valtClaire Marshall
„We waren niet geïnteresseerd in traditioneel theater”, zegt Naden nu. „En we voeren nog op de nagolven van de hele punk-era, met het idee dat creatieve mensen gewoon konden do it yourself-en, en van een soort ongepolijste kwaliteit juist een deugd konden maken.”
Wanneer ook studiegenoot Terry O’Conner zich bij de groep heeft aangesloten, trekt het vijftal noordwaarts, naar een stad die de theatermakers aantrekt door haar links-socialistische statuur: Sheffield, nog altijd het thuishonk van Forced Entertainment. Daar voelt Claire Marshall zich direct thuis bij de doe-het-zelf-mentaliteit van het nieuwe gezelschap. „Wij doen alles”, zegt Marshall. „Van het maken van werk en het bouwen van sets tot het rondrijden van het busje en het in- en uitladen van gereedschap. En we werken allemaal samen. Er is geen hiërarchie.”
Deconstructie
Juist dat gebrek aan hiërarchie vormt, samen met de Britse hang naar literair theater à la Shakespeare, volgens Marshall en Naden de reden voor de wat moeizame omgang met theatercritici uit hun thuisland. „Engeland heeft coöperatief werken nooit echt omarmd. Het is gevaarlijk wanneer mensen macht hebben, en wij zijn heel gelijk in de groep. Heel egalitair. Hè”, zegt Naden, terwijl ‘Rolling in the deep’ nog harder dan voorheen begint te spelen, en ze werpt een blik op de hotelbediende achter de balie. „Hij heeft het opnieuw aangezet. Het is zijn favoriete track, denk ik.” Ze schiet in de lach wanneer Marshall haar vurig aanvult: „Waarom moet het überhaupt aan staan? Ik heb het gevoel dat ik in heel Frankfurt word achtervolgd door dezelfde shitty soundtrack.”
Gelukkig voor Marshall en Naden hoeven ze op dat moment nog maar één voorstelling te spelen in Frankfurt, voordat ze met Signal to Noise kunnen doorreizen naar Berlijn. In hun jubileumvoorstelling zit veel spelplezier, vertelt het tweetal. De inzet van kunstmatige stemmen valt precies in hun straatje. „We geven de taal op een bepaalde manier weg”, zegt Naden. „Alsof je spreekt zonder volledig te claimen wat je zegt.” Marshall: „Daardoor word je er continu aan herinnerd dat je naar een performance aan het kijken bent, en dus dat je in het theater zit. Die afstand tussen de performers en hetgeen dat ze performen – dat is deconstructie.”
Scène uit Signal to Noise van Forced Entertainment. Foto Hugo Glendinning
Open einde
Dat verlangen om vraagtekens te plaatsen bij authenticiteit is kenmerkend voor Forced Entertainment, dat er (in Nadens woorden) altijd van heeft gehouden „de scheurtjes in een performance te laten zien.” Om dat jaar na jaar op verrassende manieren te blijven doen, gaat Forced Entertainment geregeld samenwerkingen aan met andere theatermakers, en speelt het gezelschap met schaal, duur en locatie. Ze betraden grote en kleine podia, maakten shows van zes en vierentwintig uur, speelden voorstellingen in kelders en tourbussen. En nog steeds blijven de nieuwe ideeën komen.
„Ik denk dat dat allemaal verbonden is aan hoe we verkennen wat theater kan zijn”, zegt Marshall; „wat wij wíllen dat theater is.” En theater, dat is voor Forced Entertainment een plek om uit te drukken wat het betekent om mens te zijn, ook al valt daar geen eenduidige definitie van te geven. Wie weet verklaart dat ook deels de raadselachtige aard van voorstellingen als Signal to Noise.
„Als ik naar een performance ga wil ik voelen dat me iets overkomt”, zegt Marshall, „iets dat niet echt uit te leggen valt.” Naden knikt. „Het gaat ons om vragen opwerpen, liever dan ze beantwoorden. Ik denk dat dat het leven beter weergeeft”, zegt ze. „Het heeft een open einde, nietwaar?”
De makelaar had het tussen neus en lippen door laten vallen: „By the way, Igor Stravinsky kwam hier weleens op bezoek.” ‘Hier’ is een Amsterdams rijtjeshuis uit begin 1900, op een paar minuten wandelen van het Concertgebouw. In de jaren twintig van de vorige eeuw dirigeerde Stravinsky er regelmatig zijn eigen composities. Nu wordt het huis bewoond door violiste Candida Thompson (1967), artistiek leider van strijkorkest Amsterdam Sinfonietta. Terwijl de waterkoker pruttelt vertelt ze in geuren en kleuren over de vroegere artistieke bewoners. „Boven woonde beeldend kunstenaar Friedrich Vordemberge-Gildewart, met wie Stravinsky bevriend was. Beneden werd het verhuurd aan musici.”
Om de hoek is het Museumplein, waar de trams langsrinkelen en zuurstokroze flexbezorgers voorbij sjezen. Maar Thompsons keukentje is op deze strakblauwe oktobermorgen een oase van stilte. Aan de keukentafel zit nog een violiste: Simone Lamsma (1985). De wereldwijd veelgevraagde soliste is net terug uit het Engelse Nottingham, waar ze met het BBC Philharmonic Orchestra Saint-Saëns en Ravel speelde. In de dagen ervoor was ze elke avond in Nederland op pad met Philharmonie Zuid voor het vioolconcert van Sibelius.
Lamsma: „Het voelt alsof het seizoen al maanden bezig is, terwijl we zijn nog maar een paar weken geleden begonnen zijn. Maar dat is prima, ik heb een rustige zomer gehad. En jij hebt het ook druk, weet ik.” Thompson knikt. Ze heeft er zeven concerten in Zuid-Amerika opzitten met Amsterdam Sinfonietta en een andere Nederlandse stervioliste: Janine Jansen.
Nu maken Lamsma en Thompson zich op voor de volgende tour met het Amsterdamse strijkorkest: muziek van Arvo Pärt (1935) en zijn inspirator Johann Sebastian Bach, in het programma Pärt über Bach – het programma is een herneming uit 2020, toen de tournee al na een paar concerten werd geannuleerd als gevolg van de coronamaatregelen.
Simone Lamsma (links) en Candida Thompson. Foto Andreas Terlaak
Thuiskomen
Zo’n vijftien jaar geleden speelde Lamsma voor het eerst samen met het Amsterdamse strijkorkest. Sindsdien keert ze er regelmatig terug. „Voor mij als reizende solist gaat alles heel snel. Je bent maar voor een week of zelfs korter bij een buitenlands orkest op bezoek. Naarmate je ouder wordt, bouw je natuurlijk wel relaties op met orkesten, omdat je er steeds weer naartoe gaat. Muziek maken is voor mij heel menselijk en persoonlijk. Daarom vind ik het ook zo fijn met Amsterdam Sinfonietta te spelen. Candy [Candida Thompson] ken ik erg goed, en de orkestmusici ook. Het voelt als thuiskomen.”
Ook Thompson voelt zich thuis bij Amsterdam Sinfonietta. Nog steeds. Ze begon er in 1995 als concertmeester, toen het orkest nog met dirigent speelde. Volgend jaar is ze dat dertig jaar, en artistiek staat ze inmiddels 21 jaar aan de leiding. Dat is lang in een tijd waarin mensen steeds korter in dezelfde baan blijven. „Dat klinkt heel lang ja”, lacht Thompson. „Het is op een heel natuurlijke manier gegaan. Je kunt niet ergens blijven werken als het werk je geen uitdaging geeft en je er niet in kunt groeien. Ik denk dat veel mensen in Amsterdam Sinfonietta voelen dat er ruimte is voor andere vormen van creativiteit, om nieuwe dingen te ontwikkelen, zoals KleuterSinfonietta [de concertformule voor kleuters]. Een paar musici hebben dat ooit met veel tijd en energie zelf opgezet.”
Het uitstel van de tournee van Pärt über Bach in 2020 bleek een geluk bij een ongeluk: er was plotseling tijd om twee uitgebreide muziekfilms op te nemen met filmmakers Georgios Rietveld en Maarten Corbijn, van Pärts dubbelconcert voor twee violen Tabula Rasa en Bachs dubbelconcert BWV 1060r. Ook kwam er een album. Daarop bespeelt Lamsma een Stradivarius-viool en Thompson een Guarneri del Gesù, beide instrumenten van Italiaanse topbouwers uit de barok. De Stradivarius klinkt zeer briljant en de Del Gesù veel donkerder, meldt het cd-boekje. Maar wie deze maand de live concerten bezoekt, zal Lamsma op een ander instrument horen spelen.
Instrumentencrisis
„Ik zit momenteel even in een instrumentencrisis”, legt ze uit.
Thompson: „Is het wel oké om erover te praten?”
Lamsma knikt. „Mijn Stradivarius zal worden verkocht [Lamsma had de viool in bruikleen], dus ik moest hem vorig jaar teruggeven aan de eigenaar. Dat is een big deal, want je voelt je helemaal verbonden met zo’n instrument en kunt erop vertrouwen. Ik speelde negen jaar op deze viool. Je vindt niet zomaar een nieuw instrument dat bij je past en waar je je net zo comfortabel bij voelt. Het is nog veel moeilijker om iemand te vinden die in een instrument wil investeren en het je in bruikleen wil geven. Dus ik ben bezig met een grote zoektocht.
„De afgelopen tijd heb ik op veel verschillende violen gespeeld. Het kost veel tijd om een instrument te leren kennen. Je moet er veel op spelen. Niet alleen thuis, want in je woonkamer klinkt muziek heel anders dan in een concertzaal. Iets dat thuis mooi klinkt kan in een zaal niet zo mooi klinken, en andersom. Voor dit project met Amsterdam Sinfonietta speel ik op een Vuillaume [een negentiende-eeuws Frans instrument].”
De violisten Simone Lamsma (links) en Candida Thopson. Foto Andreas Terlaak
„Die hebben meestal een heel sterke, gezonde klank”, voegt Thompson toe.
Lamsma: „Krachtig inderdaad. En soms is een instrument sterk in de hoogte, of juist de laagte, maar deze viool is veelzijdig, dat vind ik fijn. Maar ik heb hem nog maar twee weken, dus ik moet hem nog verder ontdekken. Je instrument is als een mens met wie je een relatie hebt. Je komt de allerkleinste dingen te weten en weet dan precies wat je moet doen om een bepaalde kleur of klank uit het instrument te halen.”
Thompson: „Een instrument kan jou ook veel leren.”
Lamsma: „Absoluut. Bij mijn Stradivarius was het bijna alsof de viool de leiding had, niet ik.”
Thompson grijnst: „Jouw Stradivarius was net zo’n zelfrijdende auto van Google: je gaat erin zitten en hij rijdt zo met je weg.”
Lamsma: „Stradivarius-violen zijn vaak temperamentvol. Dat moet je niet willen bevechten, dan werkt het niet. Ik moest dus altijd luisteren naar wat het me vertelde. Het is fantastisch hoe zoiets werkt. Als je een instrument zó goed kent en je er thuis bij voelt, dan wordt het als je stem, een verlengde van jezelf.”
Klokjes-stijl
Tijdens de tournee van Pärt über Bach staat onder meer Tabula Rasa op het programma. Het is een van de eerste stukken die Pärt schreef in zijn tintinnabuli- of ‘klokjes’-stijl, de mystieke, minimalistische stijl waarmee de Estse componist in de jaren zeventig en tachtig wereldberoemd werd. Opvallend in Tabula Rasa zijn de lange stiltes die de verschillende blokken muziek van elkaar scheiden. De lengte van die stiltes laat Pärt niet zomaar over aan de musici en het moment, vertelt Thompson. „Hij geeft precies aan hoe lang ze moeten duren en hoe ze gedurende het stuk opbouwen. Dat moet je als musicus precies volgen, anders stort de muzikale structuur in.”
Lamsma: „Tijdens een live concert zijn die stiltes ongekend. Het is niet zomaar gewoon stil. Het is alsof de stilte elektrisch geladen is. Zo’n stilte vind je nergens anders dan in de concertzaal. Het is buitengewoon als dat gebeurt. Als je thuis in je woonkamer zit, is het ook stil. Maar als je met een groep mensen stil bent, voelt het compleet anders.”
Thompson: „Zijn wij mensen ook niet gewoon heel luidruchtig? Je gaat naar een popconcert, een voetbalwedstrijd, een feestje… Waar er ook mensen samen zijn, is er lawaai. Dan is het prachtig als mensen ook in stilte samen kunnen zijn en zich daarbij op hun gemak voelen.”
In Pärt über Bach spelen Lamsma en Thompson muziek van twee componisten bij wie religie een grote rol in hun leven speelde. Hoe spiritueel zijn Lamsma en Thompson zelf?
Lamsma: „Voor mij is muziek als een religie, als je dat zo kunt zeggen. Via muziek leer ik veel over mezelf. Het ego kan erdoor verdwijnen en er ontstaat iets dat groter is dan wij mensen. Dat is heel krachtig. Het voegt een veel diepere ervaring toe aan het oppervlakkige wat het leven zo vaak kan hebben. In de muziek kun je eindeloos veel lagen ontdekken, in jezelf ook trouwens. Ik denk dat ik dat als kind al voelde. Ik kon overweldigend raken door hoe muziek me kon laten voelen. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik zou daarom niet zonder muziek kunnen. Hoe is dat voor jou?”
Thompson: „Ik ben niet religieus in de traditionele zin van het woord. Ik vind het wel mooi om in kerken te zijn. Ik voel waardering voor hoe mensen honderden jaren geleden hebben geworsteld om zulke ongelooflijke mooi gebouwen neer te zetten omdat ze geloofden in iets dat groter was dan zichzelf als individu. In de muziek ben je soms bezig met hele basale dingen: een deuntje oefenen, een bepaald geluid vormen, wat dan ook.
„Maar uiteindelijk is goede muziek zoveel groter dan jij als individu. Dat is natuurlijk ook waarom componisten zo worden vereerd: zij kunnen iets geweldigs creëren. Wij musici brengen het slechts over. Maar die componisten vallen ook weer terug op een soort inspiratie die groter is dan henzelf. Het is precies wat jij zei: van musicus naar componist, via elkaar overstijg je het ego en bereik je iets groters.”
Candida Thompson en Simone Lamsma toeren met Amsterdam Sinfonietta van 10 t/m 23 oktober door Nederland met het programma ‘Pärt über Bach’. Het gelijknamige album verscheen afgelopen april.
Kon het wranger? Een aantal dagen voor de grote viering van het vijftigjarig jubileum van het Amsterdamse jazzpodium Bimhuis overleed plots een van zijn oprichters, trombonist en componist Willem van Manen. Een auto-ongeluk werd hem fataal op zijn 84ste. Hij was het die met saxofonist Hans Dulfer door de stad fietste op zoek naar een locatie voor livejazz, die vanaf 1968 drie jaar in Paradiso had geklonken. Ze vonden een voormalige meubeltoonzaal in een pakhuis aan de Oudeschans, vlakbij de Wallen.
Eigenhandig en met een lening kwam er een betonnen jazzhol. Een onflatteuze bijnaam – ‘fietsenstalling aan de Oudeschans’, maar de jazz had een clubhuis, waar tot diep in de nacht gespeeld kon worden en niemand moeilijk deed. Dulfer deed de boekingen, Willem van Manen pakte de boekhouding op. De concerten – in het begin was de entree voor een riks – sloegen aan. En ook Van Manens zachte lobby in de Amsterdamse Kunstraad lukte; door subsidie kon het Bimhuis groeien. Hijzelf werd een spil in de Amsterdamse jazz: medeoprichter van Orkest De Volharding, muzikant bij het Willem Breuker Kollektief, leerorkest De Boventoon en later aanvoerder van zijn eigen orkest, de Springband.
Een momentje slikken dus vorige week op het vijftigste jubileumfeest van het Bimhuis. We waren tien minuten op weg in de vijfdelige compositie Home waarmee gelegenheidsensemble BigBim50, met 21 muzikanten onder leiding van componist, pianist en orkestleider Martin Fondse, eer betoonde aan de inspiratoren en pioniers van het jazzpodium. En toen klonk ‘The Sheltering Sky’, gevoelvol, trombonist Joost Buis en klarinettist Michael Moore soleerden intens; Willem van Manen schreef in 1983 een gelijknamig orkeststuk.
Saxofonist en kollektief-aanvoerder Willem Breuker in het oude Bimhuis.
<figure aria-labelledby="figcaption-1" class="figure" data-captionposition="icon" data-description="Muzikant en componist Theo Loevendie tijdens een optreden in het BIM-huis in 1979. ” data-figure-id=”1″ data-variant=”row”><img alt data-description="Muzikant en componist Theo Loevendie tijdens een optreden in het BIM-huis in 1979. ” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-1.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/10/09162446/web-1010CULbimhuis8.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-13.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-11.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-12.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-13.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-14.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/oM39ukuVN4O5uTCfN-1Ur7tVAC4=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/10/09162446/web-1010CULbimhuis8.jpg 1920w”>Muzikant en componist Theo Loevendie tijdens een optreden in het BIM-huis in 1979.
Foto’s: Pieter Boersma
Even daarvoor waren alle blazers uit de lift, van balkons en trappen in het atrium van het Muziekgebouw waarin het Bimhuis huist komen marcheren. Al spelend, een kakofonische muziekstroom die ‘Echoes of Home’ was genoemd, baanden ze zich een weg door het publiek. Het werd een juichende jubileumaftrap van Bimhuis50. Met bijpassend, volgens kenners ‘dwars smakend’ Impro-bier (detail: bier op basis van wilde gisting net als in jazzimprovisatie).
Home ging over hoe de jazz de afgelopen halve eeuw had geklonken in het Bimhuis. Hoe jazzmuziek een eerste „thuishaven” kreeg. Hoe de eigenheid van muzikanten als Willem Breuker of Han Bennink centraal had gestaan. En hoe eigenheid nog altijd wordt onderstreept in het huidige ‘Bim’ – door oudere jazzliefhebbers nog steeds omschreven als het ‘nieuwe Bim’. De moderne, half in het Muziekgebouw gestoken ‘black box’ met uitzicht over het Amsterdamse IJ is er sinds 2005.
Jazzkuil
Een halve eeuw Bimhuis – „het perfecte gesprek tussen musici en loyaal, kritisch en muziekminnend publiek”, aldus directeur Mijke Loeven. De transformatie van het jazzpodium is aanzienlijk. Van een basic jazzkot aan de Oudeschans – telefoniste Hettie Leijdekker had destijds alle concertinfo als je belde – werd de jazzlocatie na de eerste tien jaar een open concertzaal. Karakteristiek was de ‘kuil’: de als amfitheater vormgegeven zaal had een podium in de uitgegraven kelder en aan drie zijdes tribunes omhoog.
Van jazzhonk met jamsessies zonder sluitingstijd, altijd geouwehoer aan de bar en op de Wallen ‘zoekgeraakte’ muzikanten werd het Bimhuis gaandeweg een serieuze jazzbusiness. Met officiële kaartverkoop en een steeds iets breder ingestoken programmering. Al was het toen beslist nog geen plek voor alle jazzmuzikanten.
De vraag wat nu eigenlijk jazz is heeft de jazzscene lang verdeeld. Zo domineerde lang de richtingenstrijd tussen de Amsterdamse improkliek en de mainstream radiojazz uit het keurige Hilversum. Het is nu een ronduit bizar gegeven hoe de gevierde zangeres Rita Reys pas in juni 2004, op haar 79ste, voor het eerst in op dit jazzpodium optrad.
Saxofonist Benjamin Herman (56) ziet ook een groot verschil met hoe weinig toegankelijk het jazzpodium vroeger voor jonge muzikanten was. „De eerste conservatoriumstudenten zijn lang afgeschilderd als gedresseerde aapjes.” Hij behoort zelf min of meer tot de eerste lichting die eind jaren tachtig jazz leerde op het conservatorium. Die jazzopleidingen in onder meer Amsterdam, Rotterdam en Hilversum waren een doorn in het oog van gearriveerde jazzmuzikanten uit de improscene. Jazz leren op school? Absurd. Jonge musici moesten gewoon kilometers maken op het podium en in de kroeg, en zich laten leiden door de vrije improviserende jazzsenioren die hadden gestreden voor eigen gesubsidieerd podium.
Het Sun Ra Arkestra, met Sun Ra (links). Foto Frans Schellekens/Redferns
„Autodidact zijn was een badge of honor”, aldus Herman. „Maar het werd ook een manier om werelden gescheiden te houden. Ingewikkeld: er was veel bereikt in de jaren zeventig door een bepaalde groep proactieve musici. Maar toen het Bimhuis een belangrijke speelplek werd, vonden andere mensen dat ze ook recht hadden daar op te treden.”
Los van alle discussie staat vijftig jaar Bimhuis natuurlijk voor legio memorabele concerten: het verpletterende kosmische jazzoptreden van het Sun Ra-orkest, de komst van grote jazznamen als drummer Art Blakey, bassist Charles Mingus, drummer Elvin Jones. Blazer Archie Shepp die met zijn anarchistische optredens vol declamaties en vurige freejazz huismuzikant werd in een uitpuilende zaal.
Optredens vol anekdotes: de hete improjams met altsaxofonist Sean Bergin als aanvoerder. Die had er sowieso een handje van om ongevraagd zomaar op het podium mee te spelen, omdat hij kritiek had en wilde laten zien hoe het wel moest. Zijn poging bij drummer Elvin Jones in te breken, de bandleden wisten niet wat ze meemaakten, werd verijdeld. Ook een rare avond: een volle bak voor bassist Jaco Pastorius, die te ver heen bleek en enkel ‘Happy Birthday’ voor zijn moeder zong.
Impro-trombonist Joost Buis (57) komt in het Bimhuis sinds 1983; met het orkest de Boventoon repeteerde hij er wekelijks. „Ik heb er veel jazz voor het eerst live gehoord. Trombonisten als Wolter Wierbos, Ray Anderson en George Lewis bijvoorbeeld. Vanaf het begin was het een plek om muzikanten te ontmoeten en te horen spelen. Het Bimhuis was ons clubhuis. Ook als je zelf ergens had gespeeld kwam je er laat op de avond weer thuis.”
Bloeiperiode
De verhuizing van het jazzpodium in 2005 richting het Muziekgebouw aan ’t IJ markeert een bloeiperiode. Ook voor Huub van Riel als artistiek directeur, ooit begonnen als manusje-van-alles voor de toen „ook wat geïmproviseerde leiding”. Vanaf de nieuwe, moderne locatie gaat het Bimhuis pas echt groeien.
De ‘podiumkuil’ is mee gegaan: ook aan het IJ wordt in de diepte gespeeld en loopt een halve maan van zitplaatsen trapsgewijs. Maar vooral heeft geen ander podium zo’n fraai zicht op de stad. Als de band van de avond de gordijnen niet heeft laten sluiten, zie je de treinen door de raampartij achter de muzikanten binnenlopen.
Het Bimhuis is gaan behoren tot een van de meest moderne, vooraanstaande jazzpodia ter wereld. De jazz, zo levend en avontuurlijk, is het hoogste goed gebleven. Van avant-garde tot mainstream, van arrivé tot debutant: hier droom je te staan. En het is een plek waar naast de Nederlandse jazzscene ook de internationale jazzmusici zich thuis zijn gaan voelen.
<figure aria-labelledby="figcaption-0" class="figure" data-captionposition="icon" data-description="Archie Shepp op weg naar het podium van het Bimhuis. In de kleedkamer hangt een foto van hem uit 1989. ” data-figure-id=”0″ data-variant=”row”><img alt data-description="Archie Shepp op weg naar het podium van het Bimhuis. In de kleedkamer hangt een foto van hem uit 1989. ” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-3.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/10/09161432/data122833971-5d7dfc.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-20.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-18.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-19.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-20.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-21.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/MOyDFuCwkxOGdT1LBuFcxxEhqqA=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/10/09161432/data122833971-5d7dfc.jpg 1920w”>Archie Shepp op weg naar het podium van het Bimhuis. In de kleedkamer hangt een foto van hem uit 1989.
<figure aria-labelledby="figcaption-1" class="figure" data-captionposition="icon" data-description="Jubileumoptreden van Bimhuis50 van Home, met onder andere The Sheltering Sky, een verwijzing naar een compositie van Willem van Manen. ” data-figure-id=”1″ data-variant=”row”><img alt data-description="Jubileumoptreden van Bimhuis50 van Home, met onder andere The Sheltering Sky, een verwijzing naar een compositie van Willem van Manen. ” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-4.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/10/09161433/data122536060-d6b0b5.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-24.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-22.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-23.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-24.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/10/van-jazzhol-tot-vooraanstaand-podium-in-50-jaar-het-bimhuis-laat-musici-zelf-bepalen-wanneer-het-jazz-is-25.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/wA9dlhG9SHQ1rCmwO8_ORq3iu-8=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/10/09161433/data122536060-d6b0b5.jpg 1920w”>Jubileumoptreden van Bimhuis50 van Home, met onder andere The Sheltering Sky, een verwijzing naar een compositie van Willem van Manen.
Foto’s: Evert Elzinga, Bimhuis
Ook trombonist Joost Buis. Al kan hij nog mijmeren over het oude jazzclubhuis zonder sluitingstijd. „Dat gevoel van toen is toch een beetje kwijt geraakt.” Maar dat voelt jazzsaxofonist Tineke Postma (46) niet zo. Vanaf haar eindexamen loopt het podium als een rode draad door haar carrière. De optredens, de compositieopdracht die ze in 2021 kreeg. „Maar ook sociaal. De community voelt als familie. En mijn man (pianist Marc van Roon) heeft mij daar voor het eerst horen spelen.”
Het doet saxofonist Benjamin Herman goed dat het jazzpodium nu een thuishaven is voor jonge musici met frisse ideeën. „Voor mij heeft het Bimhuis in mijn beginjaren geen grote rol gespeeld in mijn muzikale ontwikkeling. Ik speelde in mijn vormende jaren op heel andere plekken. Daarom vind ik het goed dat ze nu er wel op tijd bij zijn. De muziek verandert voortdurend. Het is heel goed dat het Bimhuis meegaat in plaats van de boel afschermt.”
In jazz worden elk decennium nieuwe vormen van jazz ontwikkeld. Er ontstaan nieuwe stijlen en stromingen”, zegt directeur Mijke Loeven. „En altijd weer klinkt de vraag: is het wel echte jazz? Voldoe je wel aan de standaard?”
Dat is aan de ene kant een leuk discours over jazz. Het toont de betrokkenheid, stelt ze. „Maar het Bimhuis laat musici zelf bepalen wanneer het jazz is. Terwijl de houding inclusief is: iedereen die het kan mag meedoen.”
Loeven ziet een jonge jazzgeneratie „zonder oordelen”. „Jonge muzikanten zijn er helemaal niet mee bezig of iets jazz is, maar gebruiken van alles in hun muziek. Via online is de wereld open. Wat zou je nou vasthouden aan nog een stroming? Het draait niet alleen om skills, maar om de muzikale ideeën.”
Daar is de jonge componist Tijn Wybenga (31) een voorbeeld van. Zijn vroegste Bim-herinnering is dat hij als kind lag te slapen op de bankjes in het oude Bimhuis „omdat organist Joey DeFrancesco al uren op zich liet wachten”.
Twee jaar was hij huisartiest in het nieuwe makerstraject. „Die vroege ondersteuning voor mijn soort jazz, een community-achtige band waarin het karakter van elke musicus naar buiten sijpelt, is waardevol – terwijl ik toen echt nog niet zoveel op mijn naam had staan. Het heeft mijn carrière echt opgetild.”
De steun van het podium vindt hij erg bij de huidige tijdgeest passen. „De oudere jazzgeneratie mag brommen, maar de huidige generatie is supportive. En dat straalt het Bimhuis, van technici tot leiding, echt uit. Dat is belangrijker dan een leuke ervaring hebben als je er speelt.”
Deze week beginnen de laatste repetitie-dagen voor de grote opera-première aanstaande zaterdag. Na vier weken elke dag intensief repeteren ga ik vandaag in kostuum en make-up de voorgenerale spelen van onze nieuwe opera Piratenkoningin, waarin ik de gewelddige titelrol mag spelen.
Mijn personage heet Grace O’Malley en ik ga een klein weesmeisje met de naam Oona helpen. Haar pleegbroertje (hele dottige Lionel van Law-rence) is ontvoerd door een Engelse Queen. Samen met een paar sullige piraten gaan Oona en ik hem proberen te redden. Of het lukt? Dat is de vraag. De muziek is gloednieuw. De inkt is nog nat en heel mooi gecomponeerd door de Nederlandse componiste Monique Krüs. In de regie van Daniel van Klaveren hebben we een enorm spektakel op poten gezet. Hopen dat het allemaal goed gaat vanmiddag.
Francis van Broekhuizen aan het repeteren in het Wilminktheater in Enschede. Foto Eric Brinkhorst
Dinsdag 1 oktober Piratenschip
Vanavond eerste try-out. Heel spannend. Voor de tweede keer hebben we het stuk doorlopen. Dat is lekker, want dan voel ik meteen hoe ik mijn partij zal moeten gaan verdelen in de hele tournee. Hoe is de boog over de voorstelling? De voorgenerale was nog niet heel strak. Dus veel doorlopen zijn fijn. Dan kan ik de notes verwerken en nieuwe dingetjes uitproberen. Ook is het lekker om het decor steeds beter te leren kennen. De set is spectaculair voor een kindervoorstelling. Het is een enorm bouwwerk, dat er in het begin uitziet als een weeshuis, daarna draait het hele geval om zijn as en wordt het een piratenschip om uiteindelijk weer te draaien naar het uiterlijk van een koninklijk galjoen. De orkestmusici zitten dit keer niet in de bak maar doen mee. Ze zijn ook piraat of weeskind, en zitten in het grote decor. Nu bij het eten van mijn boterham kijk ik nog even mijn bladmuziek en teksten door. De zenuwachtige vlinders in mijn buik zijn al begonnen met fladderen.
Francis van Broekhuizen aan het repeteren in het Wilminktheater in Enschede. Foto Eric Brinkhorst
Woensdag 2 oktoberDikke enkel
Vanochtend wakker geworden met een beetje dikke enkel. Gisteren tijdens de try-out gestruikeld over een stuk decor dat ik niet goed zag in het donker. Ik had een nieuw loopje aan het eind van de tweede akte en ik zag niet dat daar een stuk vloer lag die wat uitstak. Net even mijn enkel ingetaped en dan vandaag weer fluks verder. Try-out ging trouwens heel goed. Echt al lekker kunnen spelen en zingen. Vandaag is het vroeg dag. Om 9 uur moet ik bij de make-up zitten. Om 11 uur hebben we een voorstelling voor schoolklassen. Allemaal joelende kinderen die voor het eerst naar een opera komen kijken en luisteren. Dat vind ik zo goed aan deze voorstelling. Dat het speciaal voor jonge mensen is gemaakt. Zo leren ze dat opera gaaf en mooi is. Misschien gaan ze hierdoor ook nog eens naar andere voorstellingen. Vanmiddag lekker vrij! Kan ik meteen de drukproef van mijn nieuwe boek Schandalig mooie opera nakijken.
Francis van Broekhuizen aan het repeteren in het Wilminktheater in Enschede. Foto Eric Brinkhorst
Donderdag 3 oktoberSpugen
Gisteren driehonderd uitzinnige kinderen de voorstelling laten beleven. Toen ik het publiek in spuugde na mijn tekst „Kerels heb ik omgespogen” gingen ze allemaal uit hun dak van ontzetting en lol. „Gatverdamme” en „iiiiieuw” werd er lachend geroepen. Aan het eind van de voorstelling gejuich en applaus. Gelukkig vindt onze doelgroep de opera dus echt leuk!
Vandaag de echte generale repetitie. Vanochtend vroeg wakker geworden en het appartement waarin ik deze hele periode verblijf netjes opgeruimd en schoongemaakt. Nog maar één nachtje hier slapen. Vanavond neem ik de meeste spullen alweer mee naar huis. Daarna even mijn collega en vriendin Lilian Farahani opgehaald van een station in Rijssen. De treinen reden niet meer verder naar Enschede. Gezellig in de auto alles doorgekletst. We hebben allebei mega veel zin om de voorstelling te doen. Zij speelt Oona het weeskind en zingt en speelt de sterren van de hemel. Nu nog even mijn tas pakken en dan hop… naar het theater!
Francis van Broekhuizen met een verband voor haar rol als piratenkoningin. Foto Eric Brinkhorst
Vrijdag 4 oktoberOoglapje
Vandaag lekker thuis in Nootdorp wakker geworden. Het was een prachtige zonnige dag. Eerst een geweldige film gekeken over vier geweldige Britse actrices, onder wie Judy Dench en Maggie Smith, die thee met elkaar drinken en praten over hun theaterleven. Daarna mezelf opgemaakt en spullen meegenomen naar Omroep Max. Regisseur Daniel van Klaveren en ik mochten praten op tv over de opera. Ik had mijn piratenjas en ooglapje mee. Dan lijk ik op de poster. Het was heel leuk om te doen. Even ook nog wat collega’s kunnen noemen. Aylin Sezer bijvoorbeeld, die onze Queen prachtig gestalte geeft (Joris van Baar is haar ontroerende lakei). En Gitty Pregers, onze musicalster. We wilden ook nog Carl Refos noemen. Die is danser en beweegt zo soepel dat je denkt dat je echt naar een krab zit te kijken. Maar Martine van Os stelde een vraag erdoorheen, dus Carl viel even weg. Bij deze! Na de opname nog even langs mijn pa en ma gereden voor koffie. Morgen première!!
Francis van Broekhuizen in het Wilminktheater in Enschede. Foto Eric Brinkhorst
Zaterdag 5 oktoberCadeautjes
Ik ben al vroeg wakker. Radio klassiek staat aan. Even nog inbellen voor het laatste gesprek over de productie. Daarna relaxed de dag door. Niet te veel praten. Toitoi-tjes schrijven voor mijn collega’s. Zo’n fijne traditie is dat. Bij elke première geven we elkaar een klein cadeautje dat past bij de voorstelling, om elkaar zo succes te wensen voor de eerste uitvoering met publiek. Als je dan je kleedkamer binnenkomt liggen er allerlei lieve wensen en spulletjes klaar. Verheug ik me nu al op. Na vandaag begint de tournee door Nederland. Lekker spelen en ook weer bezig kunnen zijn met andere concerten die in het verschiet liggen. Never a dull moment!
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122764157-e672ee.jpg|https://images.nrc.nl/pV4Pw6TTbPM7Qic_GqODrStVtPE=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122764157-e672ee.jpg|https://images.nrc.nl/gGCo-xnHSfpyloL3Fr7w6zjo6v4=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122764157-e672ee.jpg)
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122764163-5425af.jpg|https://images.nrc.nl/2lEp52Lt45M-pAwcXiCng7Y_gMs=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122764163-5425af.jpg|https://images.nrc.nl/ODn_1WgsPkcdJX-zvBWP_DQyBrA=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122764163-5425af.jpg)
