St. Vincent maakte de dienst uit op kabbelend festival Best Kept Secret

Posted on June 9, 2024 by admin

Bij het begin van haar concert stapt ze uit een verlichte hemelpoort, maar komt ze binnen of gaat ze er juist naar buiten? Je weet het nooit met St. Vincent, de New Yorkse (geboren in Oklahoma) muzikant die op de eerste dag van Best Kept Secret de dienst uitmaakt. Haar spel met licht en duister maakt onmisbaar deel uit van haar muziek, en haar show.

Het was een staaltje flexibel programmeren geweest van het festival in Hilvarenbeek, op het terrein van Beekse Bergen. Je zou een artiest met die statuur, die net zo makkelijk aan Prince als Nirvana doet denken en inmiddels aardig op weg is naar die orde van grootte, misschien snel op het hoofdpodium in de openlucht zetten. Maar zodra St. Vincent die poort uitkwam, op het podium van het veel kleinere tentpodium Two, was duidelijk dat ze het donker nodig heeft, en een beetje dichtbij wil komen. Haar set borrelde langzaam op, en het was gaaf om te zien hoe goed de nummers van het net nieuwe album All Born Screaming al werkten. St. Vincent spuugde haar woorden soms uit, dook bovenop de eerste rijen, ragde en beukte op haar gitaar, en trok soms lange powerakkoorden om in de beste punkrocktraditie alles in donderend geraas in te laten storten.

Concert van St. Vincent op Best Kept Secret

Lees ook
St. Vincent: ‘Ik ben geen fetisjist, maar pijn hoort erbij’

Dat had die eerste dag wel nodig hoor. Er was wat peper van de Zweedse post-punkers Viagra Boys, van brallende bierbuik Sebastian Murphy, en ook de licht verteerbare jazz van het Canadese Badbadnotgood ging er aardig in. Maar verder kabbelde het van de veel te lichte hoofdpodiumact La Femme, naar de glibberpop van Omar Apollo, tot de suffige plaatjesdraaiers van Disclosure. Het publiek, met meer zilver in de kapsels dan je verwacht op een popfestival, ging liever voor een van de vele peperdure eettentjes – een pokebowl voor 13 euro, een hamburger van 12 euro, een wijntje voor 6 euro… Tot waar zijn deze prijsstijgingen houdbaar, en voor wie is het dan nog leuk?

En dan was het ook nog eens best wel fris: op de camping rolden bezoekers zich ‘s nachts in alle meegebrachte kleding om de slaap te kunnen vatten, en tijdens de late concerten en dj-sets was het dansen of bibberen. Tijdens de tweede dag warmde in elk geval het programma op – ook al had ook die dag met Paolo Nutini een jammerlijk waterige, op het podium verdwijnende headliner.

Rotterdamse groeidiamant

Veel leuker waren de Malinese zangeres Fatoumata Diawara, zelf bijna net zo stijlvol als haar flitsende gitaarspel, de innemende soulfamilie Infinity Song en de onmogelijk te definiëren broers van Faux Real, die de Casbah op z’n kop zetten met hun feestpop met dwarsfluit, die na het spelen nonchalant in de broek werd gestoken. En ook rapper Vince Staples bracht iets moois: moederziel alleen op het podium liet hij z’n indringende teksten voor zich spreken. De Rotterdamse groeidiamant Tramhaus bleek scherp geslepen tijdens hun vele tours door heel Europa. Drie akkoorden (en soms maar één), veel ritme en heel veel charisma. „Dat we hier staan is dankzij jullie”, riep zanger Lukas Jansen. Maar ze hebben het echt zelf gedaan.

Tramhaus-gitarist Nadja van Osnabrugge speelde met een watermeloen op haar shirt, symbool van Palestijns verzet, een steunbetuiging die over heel het festival echode. De jolige Ieren van de Mary Wallopers, het leukste feestje op zaterdag, speelde met een Palestijnse vlag over hun versterker, Paolo Nutini liet het oorlogsgeweld op het scherm zien tijdens zijn hit ‘Iron Sky’, en Viagra Boy Murphy spuugde het uit: „Wij staan hier te genieten terwijl elke dag duizenden kinderen dood gaan in Gaza!”

Met Slowdive dreef je weer even weg van de realiteit, op dikke gitaargolven en met psychedelische visuals was het een uur lang donkerhartig zwijmelen met de teruggekeerde Britse shoegazeband. Een muur van geluid, gladgestuct met zachte, prachtige melodieën en de hemelse zang van Rachel Goswell die licht als ether dreef op de gruizige structuur. Hun ‘Crazy For You’ uit 1995, met een als mantra herhaalde tekst – “crazy for loving you, crazy for love” – legde een heerlijk donker dekentje over het festival. Erg hard, maar dat moet ook: bloeden voor schoonheid, zeker nu.

Draag je liefje eens een poosje op je rug door de gang, ongeacht de kilo’s

admin
November 15, 2024
0

Vanmorgen tijdens het aankleden van B. besefte ik opnieuw hoezeer dat zorgen voor haar een last, maar toch ook een lust is. Ik schrijf het soms toe aan haar blik, waarmee ze me altijd bemoedigend toelacht terwijl ik met haar in de weer ben. Maar ik vraag me vaak af hoe ze dat doet, dat positief zijn terwijl haar leven bij beetjes uit elkaar brokkelt.

De eerste keren dat ik haar op mijn rug een trap op droeg bijvoorbeeld, bedachten we ons hoe vernederend dat moest zijn voor de ander, totdat we beseften dat het kraken van mijn rug, en het machteloos achterop bungelen van haar lijf toch ook bijzonder aangenaam was. We houden elkaar in balans.

Dat vleien en verstrengelen, haar mond op fluisterafstand van mijn oor, dat laveloos overgeven van haar lijf op dat van mij: goddelijk. Wie daaraan twijfelt moet zijn liefje even een poosje op en neer door de gang dragen, ongeacht de kilo’s: uitputtend, maar oergezellig, en goed voor de lol.

Wat je ervoor nodig hebt is, behalve een rug van staal, een ijzeren gemoed. B. ploft vaak op mij neer voor ik er goed en wel klaar voor ben. Ik pers mijzelf dan omhoog met de kracht van een tweedehands vorkheftruck terwijl mijn lading ligt te schudden van het lachen. Perslucht wakkert de lachspier aan, zo weten we inmiddels.

Als ik haar aankleed, hemd over hoofd, broek over kont, sokken over voeten, en me telkens weer verbaas over het gewicht van haar willoze benen, haar met stomheid geslagen voeten, die me blijven aanstaren en zeggen ‘doe het zelf maar’, en haar bolle buik die me uitdagend toelacht, zet zij, balancerend op de duistere krachten van die werkloze benen, zonder uitzondering iedere ochtend weer haar duim in mijn strot, ter hoogte van mijn adamsappel en slikspier. Die staat daar stevig, want mijn nek ligt voor het grijpen, maar veel kan ik dan niet uitbrengen, omdat ik gevangen zit tussen haar balans en mijn blokkade.

Natuurlijk zou ik haar van me af moeten slaan, happend naar lucht, maar ik doe het niet omdat het van die dragelijke pijn is die me een lol doet. Net als de trap op mijn achterste van mijn jeugdliefde bij overlopertje spelen op het schoolplein, in de derde van de lagere. Staan we weer oog in oog, B. en ik, wanneer zij aangekleed en al neerzijgt in haar rolstoel, en ik haar restjes kleding gladstrijk, dan werpt ze me die bekende blik toe.

Niet dat ik Moeder Theresa ben hè. Geenszins. Ook niet Pleegzuster Bloedwijn. Mijn zorg heeft ook grenzen. Want er zijn genoeg dagen dat ik er geen zin in heb. Een paar jaar geleden mocht ze het dan uitzoeken (B. zou dan verwijtend zeggen ‘ik wil je hulp ook helemaal niet’) maar tegenwoordig stappen we dan grommelend over elkaars schaduw heen. Zij wat minder soepel dan ik. Ik wat nukkiger dan zij.

Pikant gevecht tussen youtuber Jake Paul (27) en bokslegende Mike Tyson (58) in potentie een kijkcijferkanon voor Netflix

admin
November 15, 2024
0

Een 58-jarige bokslegende en een 27-jarige youtuber komen op elkaar af. Strakke gezichten, intens oogcontact. Dan stapt de youtuber op de voet van de bokslegende. De bokslegende veert op en geeft de youtuber een klap in zijn gezicht. Iemand springt tussen de mannen in. De youtuber blijft stevig op zijn benen staan. Geen van beiden draagt een shirt.

„Mike Tyson, ik vond het een schattige klap, maatje”, zegt Jake Paul vlak na het incident, ogenschijnlijk gelaten. Hij vervolgt: „Maar morgen sla ik je fucking knock-out.” Dan, met stemverheffing: „Ik sla hem verrot! Hij slaat als een bitch. Nu is het persoonlijk.” Paul grijpt nu met beide handen de microfoon vast en schreeuwt: „Hij moet DOOOOOOD!”

Betere reclame had Netflix zich niet kunnen wensen voor het duel waar boksliefhebbers al maandenlang naar uitkijken. De beelden gingen vrijdag viraal — vrijwel iedereen vindt er wel iets van. In de nacht van vrijdag op zaterdag (02.00 uur Nederlandse tijd) begint het gevecht.

Ruim 282 miljoen Netflix-abonnees kunnen het spectaculaire gevecht zonder additionele kosten live volgen. Daarmee is het niet alleen een belangrijk weegmoment voor de puberale internetster die plotseling serieus ging boksen (en die velen liever vandaag dan morgen knock-out zien gaan) en voor de gepensioneerde bokskampioen met zijn kwistige leefstijl – seks, drank en cannabis – die zijn reputatie op het spel zet.

Onontgonnen terrein

Streamingdienst Netflix waagt zich met de live-uitzending namelijk op een relatief onontgonnen terrein met een enorm groeipotentieel. Het bedrijf hoopt dat de grootste live-sportuitzending sinds de oprichting in 1997 zonder technische problemen verloopt.

In een medialandschap waarin lineaire televisie sterk aan populariteit inboet, blijven sportevenementen volle zalen trekken. Technologiebedrijven spelen daarop in: Amazon sloot in 2021 een miljardendeal met de Amerikaanse National Football League (NFL), HBO verwierf de uitzendrechten voor de Olympische Spelen afgelopen zomer.

Met het gevecht tussen Jake Paul en Mike Tyson heeft Netflix alles in huis gehaald om een kijkcijferkanon te produceren. Het Amerikaanse bedrijf verwacht ongeveer 300 miljoen kijkers wereldwijd. Zij kunnen de uitzending volgen in het Engels, Spaans, Braziliaans Portugees, Frans en in het Duits.

Internetster

Het gevecht slaat een brug tussen twee generaties hypermasculiene mannen. Aan de ene kant staat een jongere generatie die opgroeide met de video’s van Jake Paul en zijn eveneens populaire broer Logan Paul, eerst op videoplatform Vine en daarna op YouTube. Daar heeft Jake Paul bijna 21 miljoen abonnees, aan wie hij zijn dure huizen, sportauto’s en Nederlandse vriendin, langebaanschaatser Jutta Leerdam, laat zien.

‘Iron Mike’ verwierf tussen 1985 en 2005 internationale bekendheid als de onverschrokken vechter met zijn dodelijke combinaties. Hij is driemalig wereldkampioen. Vijftig zeges, waarvan 44 knock-outs, met daartegenover slechts zes verliespartijen, leverden hem de koosnaam ‘De gevaarlijkste man op de planeet’ op – een imago dat hij bekrachtigde toen hij in 2003 zijn iconische gezichtstatoeage liet zetten.

Die felbevochten reputatie zet Tyson nu op het spel, maar daar staat naar verluidt wel bijna 19 miljoen dollar tegenover. Paul zegt dat hij vooral eindelijk serieus genomen wil worden als bokser. Zijn fysieke transformatie sinds zijn professionele debuut in 2020 is indrukwekkend. De vraag is of winst tegen een 58-jarige man, die het gevecht in de zomer nog moest uitstellen vanwege maagklachten, hem het gewenste respect oplevert. Hij houdt hoe dan ook 38 miljoen euro over aan het gevecht.

JET-topman Jitse Groen wist deze week eindelijk Grubhub te verkopen, met flink verlies

admin
November 15, 2024
0

Just Eat Takeaway en Grubhub, hoe zat dat ook alweer?

In 2021 konden bezorgbedrijven als Just Eat Takeaway (ook wel JET), bekend van Thuisbezorgd.nl, hun geluk niet op: door de pandemie waren de omzetten van bezorgdiensten door het dak gegaan, nadat er miljoenen nieuwe gebruikers bij waren gekomen. Oprichter en topman Jitse Groen zag ook wel iets in Grubhub, een bedrijf uit Chicago dat in 2004 was opgericht en voornamelijk actief was in New York. Groen wilde via Grubhub gaan groeien in de Verenigde Staten, na al groot te zijn geworden in Nederland, het VK en Duitsland. Hij was bereid daarvoor flink wat geld neer te leggen: Groen kocht Grubhub voor ruim 7 miljard dollar.

En drie jaar later dus alweer verkopen. Waarom?

Helaas voor voedselbezorgbedrijven bleek de corona-euforie maar van korte duur. Na de pandemie zakten de verkopen razendsnel in toen mensen weer de restaurants in doken. Al in april 2022 liet JET weten dat het keek naar een verkoop van Grubhub, nadat meerdere beleggers daartoe hadden opgeroepen. Het schreef ook al gauw 3 miljard euro af op de waarde van het bedrijf. Het zou uiteindelijk nog twee jaar duren tot deze week de verkoop slaagde, aan het Amerikaanse Wonder. Dat bedrijf is opgericht door investeerder Marc Lore en maakt eten in eigen keukens om dit vervolgens te bezorgen. Grubhub komt in handen van deze partij voor 650 miljoen euro.

Huh? Dus een verlies op Grubhub van meer dan 6 miljard dollar?

Zeker. Eigenlijk meer zelfs: 150 miljoen van de verkoop is daadwerkelijke cash voor JET, met de overige 500 miljoen worden alleen schulden afgelost. En het wordt nog pijnlijker: vrijdag zei een van de oprichters van Grubhub, Matt Maloney, tegen de Britse krant Financial Times dat hij maar liefst twee keer geprobeerd zou hebben om het bedrijf terug te kopen voor 1 miljard dollar – dus veel meer dan de huidige 650 miljoen. Hij zou daarbij steun hebben gehad van internationale private-equitypartijen. Volgens Maloney hoorde hij de tweede keer terug dat Groen geen interesse had om het bedrijf aan hem te verkopen, waarna het stil bleef. JET ontkent in de FT het nieuws en zegt dat er inderdaad biedingen binnenkwamen van partijen in samenwerking met Maloney, maar dat die zich zelf terugtrokken na boekenonderzoek.

Opmerkelijk allemaal. Hoe hebben beleggers gereageerd op de verkoop?

Die lijken vooral erg blij dat het Groen eindelijk gelukt is van Grubhub af te komen en dat het Amerikaanse avontuur is afgerond. Deze week steeg de koers met maar liefst 27 procent. Ook vrijdag, de dag dat Maloney zijn uitspraken deed, kwamen er nog meerdere procenten bij. Een aandeel JET is nu 14,50 euro waard. Belangrijk is wel om daarbij op te merken dat op het hoogtepunt van de pandemie dit meer dan 100 euro was. Groen leek afgelopen week te hopen dat zijn bedrijf zonder de ballast van Grubhub weer langzamerhand die kant op kan gaan, concurrenten als DoorDash en Uber achterna die hun koersen de afgelopen tijd wél langzaam zagen oplopen. De verkoop „zal onze groei versnellen”, aldus Groen in het begeleidende statement.