Sopraan Axelle Fanyo: ‘Ik miste expres concoursen, zodat ik niet op zou vallen als talent’

Posted on February 10, 2023 by admin

Sopraan Axelle Fanyo: „Als Jessye Norman het kon, kon ik het misschien ook wel.”

Foto Capucine de Chocqueuse

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Interview

Axelle Fanyo De Franse sopraan Axelle Fanyo (33) ziet dat er in tien jaar veel is verbeterd voor zwarte artiesten. Maar wat maar niet verbetert is de smaak van Nederlandse kaas. „Sorry, dat móést ik even gezegd hebben.”

Rahul Gandolahage

10 februari 2023 om 16:03

Leestijd 4 minuten

De Parijse Axelle Fanyo (33) zingt klassiek, lied en opera, maar zo is ze niet begonnen. Toen ze vijf was, drukte haar moeder haar een viool in de handen omdat er voor haar moeder niets mooier was dan een viool. Thuis stond om de haverklap De vier jaargetijden van Vivaldi op. „Ik had pech, want ik bleek talent te hebben”, zegt Fanyo, nog duidelijk geïrriteerd. Want: „Ik háátte vioolspelen. Het is een prachtig instrument, maar niet het mijne. Maar ja, iedereen pushte hè. Mijn moeder, mijn leraar. Want oh wat vonden ze me goed. Ik miste expres concoursen, zodat ik niet op zou vallen als talent. En toen wilde mijn leraar me ook nog aan het zingen krijgen. Pffff, dacht ik.”

En toen zag Fanyo op haar 15de een filmpje op YouTube: „Jessye Norman die op Quatorze Juillet ‘De Marseillaise’ zong, gehuld in een wapperende Franse vlag.” Fanyo’s ogen op het scherm – we beeldbellen – worden groot. „Dat vond ik zó cool.” Het duurde nog even voor ze haar viool definitief aan de wilgen durfde te hangen, maar om de vrijheid van het zingen, door het voelen dat ze zélf een instrument kon zijn, deed ze het op haar 20ste toch. „Oh ja, mijn moeder was pissed, maar ik ben haar eeuwig dankbaar dat ze me van klassieke muziek heeft leren houden.”

Ik kreeg zo’n opvoeding waarin ik vaak moest horen: ‘je bent zwart, dus als je iets wil bereiken, zul je harder moeten werken’

Het is niet toevallig dat de zwarte sopraan Jessye Norman haar zo inspireerde. „Ik kreeg zo’n opvoeding waarin ik vaak moest horen: ‘je bent zwart, dus als je iets wil bereiken, zul je harder moeten werken.’ Maar als Jessye Norman het kon, kon ik het misschien ook wel. Zwarte zangeressen werden mijn rolmodellen. Gelukkig heeft het me verrast hoe makkelijk het me af gaat als zwarte vrouw, en ook nog eens plus sized. Tuurlijk, op concoursen zeiden ze nog wel dat ik bepaalde rollen niet hoefde te zingen ‘omdat dat op een podium toch nooit zal gebeuren’. Fiordiligi bijvoorbeeld, uit Mozarts Così fan tutte, want: ‘waar vinden ze iemand die je zusje Dorabella kan spelen’?” Maar zoiets heeft ze in de echte muziekwereld nog niet meegemaakt. Overal om zich heen ziet ze zwarte artiesten kansen krijgen. Ze somt zo een rijtje zwarte zangers op die ze het afgelopen jaar in de Parijse opera zag. „Het is een goede tijd voor zwarte artiesten. Toen ik aan het conservatorium begon, zat ik er met twee andere zwarte studenten, op vijfentwintig in totaal. Toen ik wegging, waren we met negen. Er is in tien jaar heel veel verbeterd voor zwarte artiesten.”

Heerlijke energie

Nederland en het Concertgebouw kent Fanyo een beetje. Met pianiste Tokiko Hosoya won ze in 2015 het Internationaal Studenten Liedduo Concours in Enschede. Een van de prijzen was een optreden in de kleine zaal van het Concertgebouw. Amsterdam vindt ze „de beste stad van Europa. De stad is mooi, de energie is heerlijk. Alleen hebben jullie geen verstand van eten.” En vooral, ja dat wil ze toch even kwijt, onze kaas haalt het niet bij de kaas in de beste stad van de wéreld: haar eigen Parijs. Daar kunnen we niks aan doen hoor, zegt ze troostend. Kaas is nou eenmaal nergens zo goed als in Frankrijk. Met verlangende handgebaren begint ze kazen op te noemen. „Een goeie geitenkaas! Of camembert, of een goeie comté, of reblochon. Hm! Wat voor de meeste mensen chocola is, is voor mij kaas. Dan ben ik wel jaloers op instrumentalisten hoor. Die kunnen voor een optreden eten wat ze willen. Zangers kunnen alleen rijst of pasta eten, van alle andere dingen krijg je een mond vol speeksel. Zeker van kaas.”

Bijna net zo fijn als de kaas is de enorme muziekcultuur in Parijs. „Er zijn overal recitalkansen voor jonge zangers. Niet alleen voor klassieke muziek trouwens, voor alle soorten muziek. Klassiek is daar gewoon één van.”

Fanyo staat op 16 februari in het Concertgebouw in Amsterdam in de serie ‘Hemelbestormers’. Volgens de website van het Concertgebouw is dat ‘een serie met de nieuwe generatie topmusici die zich presenteren met vernieuwende programma’s’. Zangers in die serie worden uitgekozen door de befaamde liedpianist Julius Drake, met wie Fanyo er net een intensieve zesdaagse repetitieweek in Engeland op heeft zitten.

Moderner

Hoe wil Fanyo klassieke muziek en liedrecitals vernieuwen? „Het moet allemaal wat moderner. Sowieso moeten we oude muziek aan het heden verbinden. Ik vind het bijvoorbeeld belangrijk om flink aanwezig te zijn op sociale media, om klassieke muziek bij zo veel mogelijk mensen te krijgen. Maar ik wil ook altijd levende muziek zingen. Muziek van levende componisten of muziek die tegen jazz en cabaret aan schuurt. Ik wil óók Schubert zingen, maar Winterreise én nog wat andere liederen uit die tijd in één recital?” Fanyo maakt een snurkend geluid. „Winterreise alleen kan niet, die melodieën kent iedereen nu wel.”

Het gesprek loopt even spaak bij de vraag: maar je wilde ook jongeren bereiken? Jongeren kennen de Winterreise toch niet? Fanyo kijkt niet-begrijpend. „Iedereen kent de Winterreise”, zegt ze nog eens, langzamer. Nou, de meeste jongeren in Nederland toch niet hoor. Fanyo blijft stil, en pruttelt dan een tijdje verbaasd. Blijkbaar zijn de grenzen van muziekliefhebberij in Parijs een stuk vager dan in Nederland, concludeert ze uiteindelijk. „Veel jongeren luisteren hier óók klassiek. Bij de opera kun je onder de 28 gratis naar generale repetities. Die zaal zit altijd vol. Vol met jongeren die die opera ook echt kénnen.”

Terug naar het moderne liedrecital. Niet alleen de inhoud, ook de setting zou moderner moeten volgens Fanyo. Maar wat is dan modern? „Ik leef nu, dus ik ben modern! Het hoeft niet groot, hè: een moderne feel zit al in het zien van een zanger met een kapsel dat in de mode is. Of een zanger die gewóón beweegt.”

„Ik experimenteer zingend ook graag met tempo en kleur, de vorm van een stuk. Het klassieke klankideaal, mooi en welluidend zingen, dat drukt het verhaal in een tekst voor mij niet genoeg uit. Als het bij de tekst past, wil ik vies zingen, of nasaal, of fluisteren, of schreeuwen. Ik denk dat het zo moet. Maar let op: je moet mensen zelf de kans geven om bij jou binnen te komen. Uitbundig en met een hoop theater mensen proberen te lokken om naar je te luisteren, werkt nooit.”

Lees ook het interview uit deze serie met klarinettist Jörg Widmann: ‘Miles Davis was belangrijker voor mij dan Beethoven’

De weelde van drie iconische kunstenaars die in 1504 elkaar de hand konden schudden

admin
November 25, 2024
0

De Britse koning Charles III bezit een wereldvermaarde kunstcollectie, die gedeeltelijk voortkomt uit de verzameling van zijn 17de-eeuwse voorganger en naamgenoot Charles II (1630-1685). In die tijd kende Engeland, anders dan bijvoorbeeld de Nederlandse Republiek of Italië, geen bijzonder grote traditie van lokale kunstproductie. Dus moesten ze het doen met kunstenaars van het Europese vasteland die ze bewonderden. De Royal Collection bulkt zelfs van bladen door Italiaanse renaissancekunstenaars van topkwaliteit. De King’s Gallery in Buckingham Palace toont nu een selectie van zo’n 150 tekeningen van kunstenaars als Fra Angelico, Leonardo da Vinci, Correggio en Carracci.

Raphael, **De Drie Gratiën**, ca.1517–18. (te zien in King’s Gallery)

Giovanni Bellini, Het hoofd van een oude man, c. 1460–7. (te zien in King’s Gallery) en Bernardino Campi, De Maagd en het Kind, ca. 1570–80. (te zien in King’s Gallery)

Foto’s Royal Collection Trust

De expositie – met secties als ‘figuren’, ‘koppen’, ‘studies voor paleisdecoraties’ – laat zien dat tekeningen in de 15de en 16de eeuw meestal niet bedoeld waren als zelfstandige kunstwerken. Vaak zijn figuren, motieven of composities getekend ter voorbereiding van een schilderij of fresco. Illustratief is een studie in rood krijt waarin de befaamde schilder Rafael de figurenrijke compositie van een groot tapijtontwerp voor de bijbelscène van de Sleuteloverdracht van Christus aan de apostel Petrus (ca 1514) uitprobeert in de vorm van een groep mannen die poseren in hun alledaagse kleren.

Bij de ‘studies naar de natuur’ zijn schetsen van landschappen, paarden en poezen, maar ook een opvallende houtskooltekening toegeschreven aan de Venetiaan Titiaan, met een natuurgetrouwe weergave van de exotische struisvogel (ca. 1550). Het lichtblauwe blad is voorzien van een raster dat erop duidt dat het motief bedoeld was om te worden overgezet naar een schilderij, maar dat werk is niet meer bekend.

De presentatie van werk van de ene briljante tekenaar na de andere, geeft daarmee een overvol maar ook adembenemend fraai overzicht van renaissance-tekeningen en hun functies, uit artistieke centra vooral in de noordelijke helft van het huidige Italië. De nadruk die daar destijds werd gelegd op het belang van het maken van tekeningen in het artistieke proces, en de grote aandacht die kunstenaars er daarom ook aan besteedden, verklaren de uitzonderlijke kwaliteit van de tekeningenproductie die deze expositie weerspiegelt.

Verbeten expressie

Van meer studieuze aard is een tweede tentoonstelling in Londen, in de Royal Academy, over Italiaanse renaissance-kunst, met 45 bruiklenen uit collecties in het Verenigd Koninkrijk en elders in Europa. Hier geen overdonderend aantal kunstenaars en tekeningen, maar juist een relatief klein aantal goedgekozen werken, uit een tijdsspanne van slechts enkele jaren, en gemaakt door drie iconische kunstenaars. In 1504 konden ze elkaar in Florence de hand schudden: Leonardo da Vinci (1452-1519) en Michelangelo (1475-1564), beiden uit de omgeving afkomstig, hadden elders gewerkt en waren in de eerste jaren van de 16de eeuw kortstondig terug in Florence. De jonge Rafael (1483-1520) uit Urbino, verbleef in dat jaar in de stad om te leren van de werken van de buitengewone kunstenaars van die tijd.

Foto Royal Academy of Arts, Londen. / Prudence Cuming

Leonardo da Vinci, De Maagd en het Kind met Sint Anna en de jonge Johannes de Doper (‘The Burlington House Cartoon’), ca. 1506-08. Houtskool met wit krijt op papier, gemonteerd op doek, 141,5 x 104,6 cm, te zien in Royal Academy) en Toegeschreven aan Pietro Faccini, Het hoofd van een jongeling, ca.1590.

Foto’s The National Gallery, Foto Royal Collection Trust

Op even ingenieuze als instructieve wijze toont de expositie de artistieke verhoudingen tussen de drie kunstenaars. Zo maakte Rafael schetsen naar een cirkelvormig, tachtig centimeter hoog, marmer-reliëf door Michelangelo, bijgenaamd ‘Taddei tondo’ naar opdrachtgever Taddeo Taddei (1504-1507). Het stelt de Maagd Maria voor met half liggend in haar armen het Christuskind. Hij lijkt weg te duiken voor een vleugelklapperend vogeltje (een distelvink, symbool van Christus’ latere lijdensweg) in de handen van de jonge Johannes de Doper. Rafaels tekening staat in de expositie op een sokkel precies halverwege de afstand tussen Michelangelo’s reliëf en een schilderij van Maria met kind (‘Bridgewater Madonna’, 1507), waarin Rafael een vergelijkbare compositie heeft toegepast.

Raphael, **De Maagd Maria met het Kind en de jonge Johannes de Doper (‘De Esterhazy Madonna’)**, c. 1508. Tempera en olieverf op paneel, 28,5 x 21,5 centimeter, te zien in Royal Academy)

Even doordacht is de plaatsing, pal tegenover Michelangelo’s tondo, van een tweede uitzonderlijk bruikleen: Leonardo da Vinci’s enorme houtskooltekening van de bijna levensgrote Maria zittend op schoot bij haar moeder Anna. Ook hier heeft het Christuskind een liggende pose en ook nu staat Johannes ernaast. Mogelijk, zoals in deze expositie en de bijbehorende catalogus voor het eerst wordt geopperd, was deze tekening bedoeld als ontwerp voor een nooit voltooid altaarstuk voor de grote zaal van het Florentijnse stadsbestuur in het Palazzo della Signoria.

Voor diezelfde zaal maakten Michelangelo en Leonardo tussen 1503 en 1506 ontwerpen voor frescoschilderingen van veldslagen waarin de stadstaat Florence in het verleden verwikkeld was geweest. Ook deze projecten zijn nooit voltooid, maar in een reeks tekeningen laat zich in de expositie prachtig volgen hoe de kunstenaars op papier hun schilderingen voorbereidden: Leonardo in de Slag bij Anghiari met aandacht voor verbeten expressie in de hoofden van mensen en paarden, Michelangelo geconcentreerd op de anatomie van naakte mannen die zich klaarmaken voor de Slag bij Cascina. En in een pentekening (1505), losjes geïnspireerd op Michelangelo’s fresco-ontwerp, maar dan met een zodanig gedraaid perspectief op twee naakte mannen dat het lijkt alsof de tekenaar zelf deel is geworden van het groepje, openbaart zich het compositorische genie van Rafael.

Tentoonstelling Renaissancekunst uit Boijmans in Parijs

Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam bezit een van de belangrijkste verzamelingen van Italiaanse renaissancetekeningen in Nederland. Een selectie van 122 bladen uit die collectie wordt nu getoond in de Fondation Custodia in Parijs. Naast al vaker beschreven en geëxposeerde bladen uit de periode 1400-1600, van de hand van onder anderen Pisanello, Jacopo Tintoretto, Paolo Veronese, en een bijzondere groep tekeningen door Fra Bartolommeo, worden ook nieuwe vondsten en toeschrijvingen gepresenteerd. Zo is uit recent onderzoek, gefinancierd door de Getty Foundation, gebleken dat een Engel van de Annunciatie (ca. 1514) in rood krijt moet worden toegeschreven aan de Florentijnse schilder Jacopo Pontormo, en een indrukwekkende zwartkrijttekening van de Bijbelse Jozef van Arimathea met het lichaam van de gestorven Christus (1590-1610), aan Aurelio Lomi uit Pisa.

Naissance et Renaissance du dessin italien: Italiaanse renaissancetekeningen uit Museum Boijmans Van Beuningen. T/m 12/1. Fondation Custodia, Parijs. Info: fondationcustodia.fr.

Michelangelo Buonarroti, **Studies van mannelijke hoofden, helmen voor soldaten en gezichtskenmerken**, c.1504. (pen, bruine inkt, en zwart krijt op papier, 20,5 x 25,3 cm, te zien in Royal Academy).

Michelangelo Buonarroti, Mannelijk naakt, c. 1505-06. (Zwart krijt op papier, 40,4 x 22,5 cm, te zien in Royal Academy) en Raphael, naar Michelangelo Buonarroti, David, c. 1505-08. (pen en bruine inkt op papier, 39,6 x 21,9 centimeter, te zien in Royal Academy).

Foto’s Teylers Museum, Haarlem en British Museum

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.

Kendrick Lamar stuurt de wolven af op gemakzuchtige succesrappers op nieuw album ‘GNX’

admin
November 23, 2024
0

Not Like Us heeft het nieuwe album van Kendrick Lamar niet gered. In die spijkerharde track haalde Lamar eerder dit jaar vernietigend uit naar zijn rivaal Drake en beschuldigde hij hem onder meer van pedofilie en uitverkoop van de hiphopcultuur. Het was dé giftige genadeslag na een hectische blitzkrieg waarin de twee elkaar met in bijzonder hoog tempo uitgebrachte beledigende tracks op de huid zaten en groeide uit tot de hiphopkraker van het jaar. Not Like Us tikt op Spotify de miljard streams aan en maakt kans op vijf Grammy Awards, waaronder die voor nummer en plaat van het jaar.

Maar op het vrijdagavond plotseling online gezette nieuwe album GNX van Kendrick Lamar speelt de Canadese rapper en zanger die Lamar dit voorjaar nummer-na-nummer tot aan de enkels afzaagde, geen rol van betekenis meer. Terwijl de andere hoofdrolspelers in die vete recent sussend stelden dat het niet zo serieus was, schakelt Lamar strijdbaar dóór. Het gaat hem niet puur om Drake, maar om hypocrisie en platte commerciële belangen die hij veel breder in zijn scene aantreft.

Lamar is iemand die in zijn werk voortdurend worstelt met verleidingen en twijfels over zijn rol als succesvol boegbeeld van zijn gemeenschap en genre. Hij is het duidelijk spuugzat hoe gemakzuchtig andere succesrappers omgaan met de cultuur die voor hem van levensbelang is. GNX is het eerste album dat Lamar zelf uitbrengt met zijn bedrijf PgLang en is rauwer en minder conceptueel opgezet dan voorgangers als het sterk naar binnen gerichte Mr. Morale & The Big Steppers, Pulitzer Prize-winnaar DAMN., en het als generationeel meesterwerk onthaalde To Pimp A Butterfly.

Hongerige rappers

Op GNX grijpt Lamar nadrukkelijk in muziek en tekst terug op waar het voor hem begon, in geboortestad Compton in Los Angeles. Het wemelt van de galmende elektronische bassen, rauwe funky beats en vlammende gastoptredens van jonge, hongerige rappers uit L.A., zoals Peysoh, Hitta J3 en Young Threat op de stotterend stuiterende westkustbeat van GNX. In openingstrack ‘wacced out murals’ rekent Lamar op een diep dreunende kickdrum af met in zijn ogen twijfelachtige acties van hiphopsterren als Lil Wayne en Snoop Dogg en ‘politieke correctheid’ in de rapscene. In het schmierend pompende ‘squabble up’ stuurt hij de wolven af op rappende poseurs.

Zijn strijdlust doet Lamar goed. Hij rapt lenig, losjes, gedreven en soms een beetje pesterig. „Ik houd mijn voet op het gaspedaal,” rapt Lamar op de aanstekelijk haperende staccato-funk van producer Mustard, die ook Not Like Us produceerde. „Iemand moet het doen.” Zijn rijmschema’s en tekstuele dubbele bodems en verwijzingen zijn onverminderd magistraal, en wie goed luistert, hoort in vrijwel elke kritische noot, tegelijk bemoedigende levenslessen voor zijn achterban: bescherm je hart, geloof in jezelf, investeer in jezelf, werk hard, en reken niet op anderen maar op zelfliefde.

‘Reincarnation’ is een nieuw hoofdstuk in de voortgaande artistieke uitwisseling die Lamar in zijn werk voert met zijn in 1996 vermoorde inspiratiebron Tupac ‘2Pac’ Shakur. Hij leent de muziek en rapstijl van 2Pac voor een geweldig gelaagd verhaal waarin hij zich neerzet als incarnatie van eerdere succesvolle zwarte artiesten en de beproevingen die ze doorstonden, waaronder een briljante zangeres die in het raciaal gesegregeerde Amerika worstelde met een drugsverslaving: „Heroïnenaalden hielden me in een foetuspositie.”

In ‘heart pt. 6’ blikt Lamar openhartig terug op de dagen waarin hij opkwam met rapgroep Black Hippy, en zijn jeugdvriend en zakenpartner Dave Free „gevangenis-risico’s” nam om hun muziekcarrière van de grond te tillen.

In het ontspannen en soulvolle sluitstuk ‘gloria’ rapt Lamar over een complexe relatie die zijn leven getekend heeft – om pas aan het eind te onthullen dat het gaat om zijn verhouding tot zijn pen, zijn schrijven. „Ik deed het met integriteit en n****s probeerden nog steeds op me te haten”, verklaart Lamar zijn bitterheid tegenover de commerciële toplaag van de rapscene in het subtiel geproduceerde, sfeerrijke ‘man at the garden’. „Er zal nog meer bloed verspild worden. Het is slechts verf voor mij.”

Luister naar