‘Severance’ blijft komisch, spannend en confronterend

Om maar te beginnen met het antwoord op de meest prangende vraag: ja, het tweede seizoen van Severance is goed. Heel goed zelfs. Het is precies zo mysterieus, ondoorgrondelijk, duister, komisch, confronterend en oogstrelend mooi als het eerste seizoen was. Alleen misschien zelfs nog net iets spannender.

De serie gaat over een mysterieus bedrijf dat de hersenen van z’n werknemers chirurgisch scheidt zodat ze op kantoor geen weet hebben van hun privéleven en vice versa. De ‘severed’ werknemers van Lumon Industries hebben een chip in hun brein waardoor ze buiten Lumon ‘outties’ zijn en op de werkvloer ‘innies’. De chip wordt geactiveerd zodra ze afzakken in de lift naar de kelder van het gebouw vol identieke, witte gangen.

De personages waar het allemaal om draait zijn Mark S. (Adam Scott), Helly R. (Britt Lower), Irving B. (John Turturro) en Dylan G. (Zach Cherry), ofwel het ‘macrodata refinement’ (MDR) team. Wat deze innies precies doen bij Lumon – een bedrijf dat alles lijkt te maken, van medicijnen tot deuren – is onduidelijk. Niet alleen voor de kijker, maar ook voor henzelf. Behalve dan dat ze op ouderwets ogende computers cijfercombinaties moeten maken en die in de juiste vakjes moeten deponeren, ware het een videospelletje uit de jaren tachtig.

Toen we de innies van MDR voor het laatst zagen, wrong Dylan G. zich in een ruimte vol computers in onmogelijke bochten om de chips bij zijn drie collega’s tijdelijk uit te schakelen. Dit zodat hun outties de buitenwereld konden informeren over het feit dat ze in wezen gevangenen zijn binnen de muren van Lumon, en dat ze ook nog eens op straf kunnen rekenen wanneer ze één voet verkeerd zetten.

Een tijdelijke uitbraak die, zo leren we in seizoen twee, zoveel teweegbracht dat het de geuzennaam ‘de macrodata uprising’ kreeg.

Het is altijd de vraag of een terugkerende serie hetzelfde niveau weet te halen. Zeker wanneer het eerste seizoen zo jubelend is ontvangen als Severance in 2022 werd (de serie kreeg 14 Emmy-nominaties). Tweede seizoenen zijn, net als een tweede album, vaak het lastigst omdat de verwachtingen hooggespannen zijn: een gloednieuwe serie kan alleen maar meevallen, een terugkerende enkel tegen. Maar dat er bij Severance bijna drie jaar tussen de seizoenen zit, maakt deze terugkeer extra spannend.

Britt Lower en Adam Scott in het tweede seizoen van ‘Severance’.

Foto Jon Pack/Apple TV+

Vertraging

Zelfs in het huidige streamingtijdperk, waarin steeds meer tijd tussen seizoen van series zit, is drie jaar een eeuwigheid. Een vergelijkbaar lange productietijd zou bijvoorbeeld zomaar de reden kunnen zijn dat de nieuwe afleveringen van Squid Game die eind vorige maand uitkwamen, minder lijken los te maken dan dat de serie in 2021 deed.

Daarbij kan een te lange vertraging wijzen op problemen achter de schermen. Iets dat bij Severance het geval leek te zijn. In 2023 onthulde de goed ingevoerde journalist Matthew Belloni van de site Puck namelijk dat er onenigheid was tussen de twee showrunners, bedenker Dan Erickson en ervaren scenarist Mark Friedman. De ruzie zou zelfs zo hoog zijn opgelopen dat de twee niet meer met elkaar spraken. Regisseur Ben Stiller besloot Beau Willimon (House of Cards) aan te trekken om alvast te helpen bij het al geplande derde seizoen. Maar Willimon zag, aldus Belloni, dat er ook aan seizoen twee nog veel moest gebeuren, waardoor het filmen nog meer vertraging opliep.

Het zijn geruchten die Stiller overigens direct tegensprak op sociale media („We hanteren nog steeds hetzelfde hele trage schema, zoals altijd”). Ook schrijver Erickson gaf in een interview ‘perfectionisme’ de schuld van de lange productietijd van dit tweede seizoen.

Uiteindelijk schreven Friedman en Erickson volgens de credits samen aflevering zeven. En komt Willimon op de aftiteling dit seizoen alleen terug als uitvoerend producent. Wat er precies achter de schermen heeft plaatsgevonden, zullen we daarom waarschijnlijk nooit weten. Wel is na zes van de tien afleveringen (meer was nog niet beschikbaar voor recensenten) duidelijk dat eventuele onrust geen enkele invloed op de kwaliteit van serie heeft gehad. De eerste aflevering pikt de draad probleemloos op en voelt in die eerste minuten al net zo zenuwslopend als het einde van het eerste seizoen deed.

Het eerste seizoen raakte in 2022 een gevoelige snaar bij veel kijkers die op dat moment na de pandemie langzaamaan terugkeerden naar de werkvloer en hun eigen werkende levens terugzagen in de helverlichte kantoorruimtes van Lumon. Maar ook in 2025 voelt de serie urgent. Het feit dat Mark om kwart over vijf ’s avonds de lift instapt omdat hij klaar met zijn werk is en de liftdeuren vervolgens direct weer opengaan en de klok aan de wand iets na negenen in de ochtend aanwijst – Marks innie is immers nooit weggeweest – is nou eenmaal confronterend voor iedereen die dagelijks achter hetzelfde bureau plaatsneemt. Maar ook Lumon Industries, een meedogenloos bedrijf gerund door een grotendeels onzichtbaar bestuur dat meer waarde hecht aan winst dan aan mensen, is akelig herkenbaar.

Dat de outties dankzij de ‘macrodat uprising’ dit seizoen daarnaast weten dat ze hun innies vrijwillig naar een werkomgeving sturen die niet goed voor ze is – en het toch doen – voelt ook als scherpe kritiek op de westerse werkcultuur.

Severance blijft ons daarmee een meedogenloze spiegel voorhouden. Al is het ook gewoon een heerlijke puzzelserie die op knappe wijze een vreselijk complex verhaal nagelbijtend spannend weet te maken. Wat dat betreft is het misschien niet zo gek dat er drie jaar voor nodig was om dit seizoen te maken.

Goed werk kost tijd.