N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
Media
Serie Wanneer vrouwen het vermogen ontwikkelen om met hun vingers elektrische schokken uit te delen, komen alle genderverhoudingen op hun kop te staan. Wat klinkt als voer voor een feministisch superheldenverhaal mondt al gauw uit in dystopische scifi.
„Ik voel me beter sinds ik het heb”, zegt Cat. „Sterker.” Samen met haar klasgenootje Jos loopt ze na schooltijd langs de donkere snelweg. Jos kijkt haar vriendin onzeker aan vanachter haar pony. „Wat is… het?” „Who cares”, antwoordt Cat. „Het is van ons.” Ze staat stil en legt haar handen tegen een lantaarnpaal, die langzaam begint te flikkeren. Ook Jos waagt een poging; eerst voorzichtig, dan vastberaden. Samen klampen ze de lantaarnpaal vast tot de lamp piepend en knetterend uiteenspat, met een overweldigende kettingreactie tot gevolg: één voor één doven de lichten om hen heen. De hele stad donker, simpelweg omdat twee tienermeisjes hun krachten wilden testen. Ze lachen – ongelovig, vrolijk, uitgelaten – om de macht in hun vingertoppen.
Auteur Naomi Alderman ontving in 2017 veel lof en prijzen voor haar sciencefictionroman The Power, waarin jonge vrouwen wereldwijd het vermogen ontwikkelen om met hun vingers elektrische schokken uit te delen. De fysieke overmacht die ze plotseling verkrijgen, zet alle genderverhoudingen op hun kop. The Washington Post riep het verhaal uit tot „The Handmaid’s Tale van onze tijd”. Vrouwen die langdurig hard worden onderdrukt, zo klinkt in beide verhalen door, vechten uiteindelijk minstens net zo hard terug.
In het geval van The Handmaid’s Tale was met name de serie invloedrijk in feministische kringen, meer nog dan het boek uit 1985. Sinds het eerste seizoen uitkwam, doken de iconische rode capes en witte kappen – verplichte kleding voor de dienstmaagden in het boek – regelmatig op bij protesten voor onder meer het recht op abortus.
Culturele impact
Het was een kwestie van tijd voordat ook van The Power een tv-serie zou verschijnen. De makers zullen de culturele impact van The Handmaid’s Tale met interesse gade hebben geslagen: niet voor niets werd Reed Morano (bejubeld voor haar regiewerk voor de eerste afleveringen van The Handmaid’s Tale) aangewezen als uitvoerend producent. Ook zal het geen toeval zijn geweest dat uitgerekend op Internationale Vrouwendag een nieuwe preview verscheen, waarin vrouwen spelen, dreigen en vechten met hun elektrische vingers.
The Power presenteren als feministisch superheldenfeestje is een voor de hand liggende marketingstrategie, maar doet het verhaal wel tekort. Want al gebruiken de vrouwen hun nieuwe krachten aanvankelijk vooral om zich te weren tegen gewelddadige mannen en klierende jongens, het verhaal laat ook (vooral) zien hoe makkelijk macht corrumpeert. Zo forceert Jos haar vriendje bijna tot seks: met haar geladen vingers tegen zijn borst negeert ze meermaals zijn vraag om te stoppen. Op grotere schaal zijn ondertussen over de hele wereld revoluties gaande, waarbij vrouwen hun krachten ook gebruiken voor wraak en marteling.
Al deze ontwikkelingen krijgen vorm in een grote hoeveelheid personages. Die ambitieuze opzet is de kracht, maar ook de valkuil van The Power: er gebeurt waanzinnig veel, terwijl niet lang genoeg bij alle personages stil wordt gestaan om ze echt diepgang te geven. Het moeizame maakproces zal ook niet geholpen hebben alle verhaallijnen optimaal uit de verf te laten komen. Corona legde de productie lang stil, scènes moesten opnieuw worden geschoten door castwisselingen en vlak voor de releasedatum stapte Morano op vanwege „artistieke onenigheid”. Een rommelige start dus, maar daar zet The Power wel een groots en fantasievol verhaal tegenover, waarbij de kijker zich continu schrap zet voor de volgende knal. Want in een wereld waarin alles schokt en knettert, ligt escalatie voortdurend op de loer.
In deze gids zetten we de beste series van dit moment op de streamingdiensten op een rij