Serie ‘The Last of Us’ roerde tot tranen, maar liet ook steken vallen

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Recensie

Media

Serie De trouwe verfilming van de baanbrekende game ‘The Last of Us’ is wereldwijd een grote hit. Recensent Len Maessen is onder de indruk van de serie. Toch mist er volgens haar iets.






Pedro Pascal als Joel in de serie The Last of Us.
Pedro Pascal als Joel in de serie The Last of Us.

Liane Hentscher / HBO

Een recensie van The Last of Us op HBO? Die wilde ik niet schrijven. Als gamejournalist vertrouwde ik mezelf niet genoeg om de juiste kritische afstand te nemen: The Last of Us is voor mij méér dan een televisieserie. De game is historisch, een boei waar gamers zich aan vast kunnen klampen: jullie onderschatten ons altijd, denken dat games slechts speelgoed zijn voor tieners, maar ze zijn een écht vertelmedium, zegt The Last of Us, ze verdienen hetzelfde respect als films, boeken en muziek.

Hoe schrijf je als mainstream gamejournalist in godsnaam een objectieve recensie over zo’n serie? Iets waar een leek iets aan heeft, zonder in game-evangelie te vervallen?

The Last of Us is een héél trouwe verfilming. Het eerste seizoen van de serie eindigde maandag dan ook op precies dezelfde manier. Vijftiger Joel heeft tiener Ellie gedurende acht afleveringen begeleid door met zombies en kannibalen bezaaid gebied, op zoek naar de dokters die van haar zonderlinge immuniteit een vaccin kunnen maken voor de gehele mensheid. Ze hebben traumatische gebeurtenissen meegemaakt, vrienden gevonden en verloren, ze zijn er bijna aan onderdoor gegaan. Ook het einde loopt niet zoals gepland. Iemand maakt een verschrikkelijke keuze. Wat zegt dat over ons beeld van deze mensen? Wie heeft gelijk?

Het blijft een fascinerend einde. De reis ernaartoe is emotioneel, je raakt gehecht, wilt het beste voor onze helden. Schrijver Neil Druckmann maakt gebruik van deze gevoelens, net zoals hij dat in de game deed.

Toch deed het me net iets minder, toen ik deze aflevering maanden geleden voor het eerst zag, en ik vroeg mezelf lang af waarom.

Nu dat de aflevering voor iedereen te zien is, blijf ik denken aan een zin uit mijn recensie van de tweede game. „[Maker] Naughty Dog schildert in The Last of Us Part II als een virtuoos met schuld en schaamte”, schreef ik, „zoals alleen een videogame dat kan.”

Perspectief

The Last of Us Part I en II zijn games over perspectief, over wie het recht heeft om te handelen, over liefde, en over wat er gebeurd als deze drie zaken op die van een ander mens klappen. Gamecritici mopperden jarenlang kribbig over hoe The Last of Us meer aanvoelt als een televisieserie dan een game, maar het verhaal dat hier verteld wordt is er één die intrinsiek is vastgeklonken aan de game als medium. Ons vermogen tot handelen, ons perspectief, staat aan de kern van elke game. De sterkste gameverhalen bevragen jouw perspectief en verantwoordelijkheid voor deze handelingen.

Ik ben Joel en Ellie. Hun keuzes zijn de mijne. Ook als ik het niet wil.

Televisie vertelt ons juist verhalen over het handelen van mensen buiten onszelf. We vinden Pedro Pascal (Joel) leuk om naar te kijken, we wensen hem het beste, maar wat hij doet is niet wat wíj doen. Meeleven kan, maar de klemtoon van het gevoel ligt anders. „Doe dit niet”, roep je tegen een serie; „Dwing me niet om dit te doen”, jammer je tegen een game.

Is The Last of Us dan een slechte serie? Allerminst. Het schrijfwerk van de oorspronkelijke game is sterk genoeg om ook in deze vorm emoties op te roepen, de toevoegingen van serie-schrijver Craig Mazin voegen nieuwe lagen toe. Hoe elke aflevering in korte tijd liefde voor een nieuw personage weet te ontlokken aan het publiek is meesterlijk. De omgevingen zijn prachtig, en aflevering drie, die het gamescript inruilt voor een relaas over liefde en alles wat het leven zinnig maakt, roert me nog steeds tot tranen. HBO pocht dan ook zielsgelukkig over de kijkcijfers.


Lees ook: Een homostel dat vredig oud mag worden: dat is revolutionaire televisie

Maar in dit laatste uur voel ik de afstand die de zwakke momenten van de serie voor mij kenmerkt. The Last of Us is als serie op haar best wanneer ze uitzoomt, de derde persoonsvorm omarmt, de emoties laat zien die we in de game alleen intern voelen.

De game is echter meer dan alleen een aaneenrijging van dramatische scènes. Het is zelfs meer dan de spannende actie, of de wroeging van ons eigen verschrikkelijke handelen. Het is de loze uurtjes die we keuvelend met Ellie doorbrengen, om met haar naast ons Joel te zijn. Te saai voor televisie: ze sneden het er vaak uit.

Dat laat gaten achter. Plekken waar het tempo stokt en spurt als een falende motor. Ons zicht op het doel verwatert als we zelf niet één voet voor de ander kunnen zetten. Nooit weet de serie een eigen manier te vinden om deze leemte te vullen.

The Last of Us is een fantastische serie – maar het was een geniale game.


In deze gids zetten we de beste series van dit moment op de streamingdiensten op een rij

Related Posts

Column | Alternatief genezen?

  • admin
  • November 29, 2024
  • 0

Satire helpt niet. Het is leuk om te bekijken of te lezen, maar het effect is nihil. Denk aan de acteur Alec Baldwin die in het satirische tv-programma Saturday Night Live zulke ‘dodelijke’ imitaties van Trump deed, maar die in de jaren daarna zelf nog meer in opspraak kwam dan Trump.

In zijn sketches zette hij Trump neer als een lachwekkende imbeciel. „See you in court!”, snauwde zijn namaak-Trump woedend naar het lachende publiek nadat Biden Trump had verslagen. Trump kwam inderdaad in de rechtszaal terecht, maar Baldwin zelf nog meer – nadat hij per ongeluk een cameravrouw op de filmset had doodgeschoten. Trump werd uiteindelijk toch weer president en lachte het laatst.

Zo zat ik een poosje geleden instemmend te kijken naar Arjen Lubach die in zijn satirische tv-programma de vloer aanveegde („En nou is het afgelopen!”) met de chiropractie, een omstreden alternatieve geneeswijze voor vooral stoornissen in de wervelkolom. Lubach had zijn betoog gelardeerd met beelden van gruwelijke kraaksessies bij de behandeling van argeloze patiënten.

Later reageerde een kijker met de volgende tekst op dit programmaonderdeel: „Eind 2022 ben ik in het ziekenhuis behandeld als gevolg van een dergelijke beweging. Ik heb drie aders gescheurd en als gevolg daarvan een herseninfarct gekregen.”

In de beste tradities van zijn programma bediende Lubach zijn publiek met feitelijke voorbeelden. Maar zou het wat geholpen hebben? In mijn omgeving loop ik nog dagelijks langs vermoedelijk bloeiende chiropractiepraktijken. „Baat het niet, schaadt het niet”, zullen de patiënten denken. Maar schaden kan het juist wel, en niet zo’n klein beetje, waarschuwen steeds allerlei medische experts.

Deze week kwam de Vereniging tegen de Kwakzalverij (VtdK) in het geweer tegen de Vrije Universiteit in Amsterdam. Daar is de chiropractor Sidney Rubinstein benoemd tot bijzonder hoogleraar aan de VU op een leerstoel, die voor de helft wordt gefinancierd door de NCA, de belangenvereniging van zo’n 500 in Nederland werkzame chiropractoren. Rubinstein heeft zelf sinds 1993 een chiropraktijk in Soest, zijn behandelwijze is „gebaseerd op de wetenschap”, schrijft hij zelf op de website van zijn praktijk. Het bestuur van de VtdK wijst er in een brief aan de VU op dat chiropractie een alternatieve geneeswijze is en er geen wetenschappelijk bewijs is voor positieve klinische behandelresultaten.

De VtdK confronteert de VU ook met een citaat van Rubinstein uit 2013 waarin hij zelf toegeeft dat chiropractie „ook niet beter schijnt te zijn dan andere aanbevolen therapieën”. De VtdK schrijft aan de VU: „Gemeenschapsgeld kan beter worden besteed dan nu worden weggegooid aan onderzoek naar een alternatieve behandelwijze waarvan we weten dat het zinloos is, nota bene door een onderzoeker die zelf heeft aangetoond dat er geen meerwaarde is van behandeling door een chiropractor.”

Satire helpt niet, maar onderbouwde wetenschappelijke kritiek wel? Welnee. Cees Renckens, de strijdbare nu ex-voorzitter van de VtdK, pleitte al jaren geleden voor een beroepsverbod voor deze ‘krakers’. „Chiropractie is een dwaalleer, ooit bedacht door de Amerikaanse kruidenier en magnetiseur Palmer”, schreef hij.

Van chiropractie tot Trump – de mens wil graag belazerd worden.


Opinie | Knallende ruzie

  • admin
  • November 29, 2024
  • 0

Mijn Amerikaanse vrouw en ik voeden onze kinderen tweetalig op. Na een knallende ruzie met zijn zusje roept Tim (7): „I hate Emma!”

Emma (3) weet wel beter: „Nee, jij heet Tim. Ík heet Emma.”

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]


Gehavend Ajax verliest tegen Real Sociedad voor het eerst in de Europa League

  • admin
  • November 28, 2024
  • 0

Bijna onzichtbaar blikt hij over zijn schouder. Links, rechts, nog eens links, en dan zet Martin Zubimendi heel kort en venijnig aan. Een paar meter heeft hij, voordat zijn mandekkers van Ajax reageren, maar voor de verdedigend middenvelder van Real Sociedad is dat genoeg. Hij vraagt de bal, draait met één balcontact naar de open ruimte en speelt in.

Het leidt niet tot een kans. Teamgenoot Braiz Méndez neemt onhandig aan, laat Ajax-middenvelder Jordan Henderson uit zijn rug komen, die de bal onderschept. Nog voordat Henderson kan versnellen of passen sprint Zubimendi door om de Ajacied onder druk te zetten. Het tempo is uit de omschakeling, de kans om snel uit te breken verkeken.

Francesco Farioli had er best even op zitten broeden, gaf de Ajax-trainer een dag voor de wedstrijd toe. Hoe moest zijn ploeg in het uitduel in de Europa League omgaan met de 25-jarige Zubimendi, misschien wel een van de meest gewilde verdedigend middenvelders van het moment? Een speler die een stormachtige groei doormaakt en een cruciale rol speelt in het systeem dat trainer Imanol Alguacil al jaren met Real Sociedad speelt.

“De kwaliteit van zijn passes, zijn positionering, de manier waarop hij zich bewust is van wat er om hem heen gebeurt – dat is geweldig”, sprak Farioli vol bewondering. “Hij is een speler die een verbindende rol heeft in het spel. De beslissingen die hij neemt, ze zijn bijna perfect. Dat is overduidelijk een van de belangrijkste overwegingen voor deze wedstrijd.” Zijn anti-Zubimendiplan had hem “heel wat denkwerk gekost”.

In het team van trainer Alguacil is Zubimendi “een verlengstuk”, zo zei de Baskische trainer kort daarvoor, “zowel op als náást het veld.” Een voetballer die “puur goud waard is” voor een middelgrote club als Sociedad, die allang bij een veel groter team had kunnen voetballen. Want interesse was er de afgelopen maanden alom: van Real Madrid en Barcelona tot Manchester City, Arsenal en Liverpool.

Zubimendi koos anders. De 25-jarige middenvelder besloot vooralsnog bij ‘La Real’ te blijven, de club waar hij al sinds zijn twaalfde speelt, in de Baskische kuststad waar hij opgroeide. Omdat hij nog niet uitgeleerd was, en de fans en spelers in Estadio Anoeta nog zoveel te geven had, vond hij zelf. Een opluchting voor Alguacil, die eveneens zijn halve leven bij de club doorbracht. “Mikel en ik, wij voelen Real Sociedad op dezelfde manier.”

Overmoed

Opvallend is de 25-jarige Zubimendi donderdag niet, maar wie een poosje op hem let ziet hoe hij bijna onzichtbaar óveral is. Opbouwend helpt hij teamgenoten door zich voortdurend aan te bieden als aanspeelmogelijkheid, in aanvallen staat hij telkens in de tweede lijn, net buiten het strafschopgebied van Ajax, om afvallende ballen op te vangen. Steeds trekt hij sprintjes om ruimte te maken voor anderen.

Onder druk fungeert de Bask bijna als een vijfde verdediger. Als teamgenoten een Ajax-speler van de bal proberen te krijgen, snelt hij toe om extra druk te zetten. In kleine ruimtes frummelt hij de bal weg van het gevaar. En dat is nodig, want hoewel Ajax het opbouwen aan Real Sociedad laat, zijn de beste kansen voor de bezoekers.

Ajax vertrouwt op zijn snelle uitbraken. Verliest de thuisploeg de bal, dan staat de ploeg van Farioli razendsnel voor het vijandige doel. Na tien minuten schiet Brian Brobbey al op de paal, later kunnen Brobbey en linksbuiten Chuba Akpom vrijwel ongedekt inkoppen. En kort na rust krijgt Kian Fitz-Jim opnieuw een enorme kans, maar ook zijn bal belandt op de paal.

Waar Farioli voortdurend voor vreest, is overmoed. Dat spelers, of fans, na een paar goede wedstrijden te veel bravoure krijgen en het te gemakkelijk opnemen. Van een favorietenrol wilde hij dan ook niks weten. Hoe groot de verschillen op de ranglijst, en in de recente prestaties, tussen zijn team en dat van Real Sociedad ook zijn.

Want op papier lijkt Ajax misschien de betere: nog ongeslagen in Europa, tweede in de poule van 36 teams. In Nederland na een aarzelende start kandidaat voor het kampioenschap. Real Sociedad presteert veel grilliger: in Europa slechts vier punten uit evenveel wedstrijden, Nederlagen tegen bescheiden tegenstanders als Anderlecht en Viktoria Pilzen. En in eigen land tiende.

Maar achter die uitslagen zag Farioli een heel ander beeld: van een Spaanse middenmoter die veel meer kan dan ze tot dusver laten zien. Vijf jaar op rij immers eindigden Real Sociedad in de top zes van LaLiga, met een vierde plek in het seizoen 2022/23 als uitschieter. In de Champions League waren ze vorig jaar groepswinnaar, boven de latere Italiaanse landskampioen Inter en Benfica. Bij het EK van afgelopen zomer was Real Sociedad de belangrijkste leverancier van het Spaanse elftal.

Farioli sprak dan ook vooral zijn ontzag uit voor zijn Baskische tegenstander, die naast Zubimendi ook topvoetballers zoals Mikel Oyarzabal, Brais Mendez en Takefuso Kubo heeft, samen met een hele reeks talenten uit de eigen jeugdopleiding, die in veel ranglijsten tot de beste van Europa hoort. “Het is een team dat ik al heel lang volg”, aldus Farioli. “En hun trainer, Imanol, is wat mij betreft een voorbeeld voor het Spaanse voetbal.”

Waar Farioli voor vreest gebeurt. Na een uur vol balbezit, maar zonder kansen, begint de wedstrijd langzaam te kantelen. Real Sociedad weet vaker bij het Ajax-doel te komen, lijkt meer zelfvertrouwen te krijgen, maakt minder fouten. Met die druk kan de ploeg uit Amsterdam moeilijk omgaan, omschakelen zit er nauwelijks meer in.

Na driekwart wedstrijd kan rechtsback Jon Aramburu ongestoord opkomen. Hij combineert met buitenspeler Kubo, die meteen terugspeelt. Pas dan lijkt de verdediging van Ajax te reageren, maar te laat: Aramburu stuurt Kubo diep en de Japanner kan vrij het strafschopgebied inlopen. Zijn harde voorzet wordt ingetikt door de net ingebrachte Ander Barrenetxea.

Twintig minuten later bepaalt diezelfde Kubo zelf de eindstand, opnieuw na bijna naïef verdedigen van Ajax. Centrale verdediger Youri Baas komt op door het centrum, maar verspeelt klungelig de bal, waarna Kubo naar voren snelt. Als hij naar binnen trekt, laat linksback Owen Wijndal hem lopen. Tussen drie Ajax-spelers door schiet hij binnen: 2-0, de eerste Ajax-nederlaag in zestien duels.