S10 legt haar getroebleerde hart op tafel

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Recensie

In de Arminiuskerk in Rotterdam presenteerde zangeres S10 haar nieuwe album. Dat is één groot verlangen naar geborgenheid.






S10 tijdens haar optreden in de Arminiuskerk in Rotterdam.
S10 tijdens haar optreden in de Arminiuskerk in Rotterdam.

Foto ANP/Paul Bergen

Dat ze erop zou klimmen, had ze zich duidelijk al voorgenomen. Maar als zangeres S10 (‘es-tien’) eenmaal hoog op de houten kansel van de Arminiuskerk zingt, is de ontlading toch zichtbaar. Haar armen gestrekt, ogen gesloten in rood licht. „Laat me los. Laat me gaan”, herhaalt ze met lange halen, terwijl gitaar en drums ‘Laat Me Los’, oorspronkelijk een duet met popgroep Bløf, flink aanzetten.

„Fakking sick”, vindt een ontspannen S10 het wel in de Rotterdamse evenementenkerk waar ze voor het eerst integraal haar net een dag oude album Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Mij Denkt laat horen. Noem die release gerust een volgend hoogtepunt in een toch al bewogen jaar met haar deelname aan het Eurovisie Songfestival en daarna vele festivaloptredens. S10 heeft haar plekje in een generatie van jonge popvrouwen als zangeressen als Froukje, Meau, Linde Schöne en Maan verankerd. Sleutel: in eigen taal het getroebleerde hart op tafel leggen.

Met een jong, meezingend publiek voor het podium en in de kerkbanken, de twee gastzangers Froukje en rapper Mula B voor een sprankelend (‘Nooit Meer Spijt’) dan wel mismoedig duet (‘De Ergste Dag’) en een stevige driemansband die de holle kerkakoestiek weg speelt, is er vanavond veel om vrolijk van te worden. Goed, er zijn wat veel her-starts van liedjes, wat het ook wel „gezellig rommelig maakt”, vindt S10. Vooral valt op hoe losjes ze die situaties oplost.

Stien den Hollander, volgende week 22 jaar, is bepaald geen zondagskind. Ze zingt het zelf al in de eerste regel van haar donderende openingstrack. Als vijftienjarige debuteerde ze als rapster, haar benauwde suïcidale gedachten kwamen op donkere soundscapes en getrapte beats. De mentale onrust loog er niet om.

Dat S10 inmiddels aan eigenliefde en vertrouwen heeft gewonnen, blijkt uit veel. Inmiddels vijf (!) korte albums verder praatzingt ze behalve zichzelf nu ook graag anderen uit de put. Ze zíet ze, haar lotgenoten. Vanavond hadden ze zich „toch maar weer aangekleed en waren ze gekomen.”. Steun komt in liedjes als ‘Hoor Je Mij’, waarin ze na een trage opbouw roept dat het niet altijd zo zal gaan. „Hoor je mij!” Scherpe beats van producer Sim Fane zijn nog altijd de basis van haar elektronische pop. Met gitarist Mick Langenberg en drummer Isaï Reiziger wordt alles gelaagder en voert naar een dansbare apotheose.

Niet dat S10 nu zelf niet meer wankelt. Haar plaat is één groot verlangen naar geborgenheid. Angst om alleen te zijn, met name ’s nachts, blijkt nog uit vele liedjes. Onzeker: „Wat als niemand op mij wacht?” In ‘Soms’, een tedere ode aan thuis, onderstreept ze hoe ze toch ook nog maar een kind is. Toch: „Ik ben eenzaam maar met jou niet meer alleen.”

Related Posts

Uitdagend dansplezier bij ‘indie sleaze’-eenmansband The Dare in Bitterzoet

  • admin
  • November 20, 2024
  • 0

Harrison Patrick Smith, alias The Dare, kan tevreden zijn. Het publiek maandag bij zijn eerste eigen show in Nederland (hij trad eerder op tijdens het London Calling-festival in Amsterdam) was hoofdzakelijk vrouwelijk, gekleed in korte topjes, had zich met glitter versierd en was al enthousiast bij de voorprogramma-dj. Blote armen zwaaiden boven de hoofden.

En dat is waar The Dare over zingt, over de gelukzaligheid in ‘de club’, over aantrekkelijke vrouwen en de drugsroes. Smith mag dan oorspronkelijk een student uit Seattle zijn met een liefde voor Engelse literatuur, inmiddels is hij verhuisd naar New York en heeft hij andere interesses. Door erover te zingen worden zijn dromen werkelijkheid.

Het bijzondere aan The Dare is dat hij op een band líjkt. Hij klinkt als een band, imponeert als een band maar is eigenlijk in zijn eentje. Zowel op zijn album als live. Als solo-artiest kreeg hij een snelle lancering door zijn recent verschenen debuutalbum What’s Wrong With New York? en de daaraan voorafgaande EP The Sex waarmee hij een aanjager van het feestgevoel bleek.

Stropdas

Zo stond hij nu op het piepkleine podium, tegen een achtergrond van knipperende witte lichten: in kostuum, stropdas en wit overhemd, zonnebril op en af, zwaaiend met zijn lange armen alsof hij een arena moest temmen, of rollend over de vloer.

Smith zingt nonchalant en wereldwijs, alsof hij geen moeite hoeft te doen, en zweept zichzelf op met rudimentaire electro-beats die al even makkelijk een ophitsend mozaïek opleveren. Drummachines dreunen, synthesizers geven schelle schichten, zuigende geluiden dringen tussen de klanken door – rechttoe rechtaan, eindeloos pulserend.

Smith stond onlangs extra in de belangstelling door zijn samenwerking met de Britse zangeres Charli xcx, bekend van het album Brat, voor wie hij het nummer ‘Guess’ produceerde. Hij wordt bovendien geassocieerd met het aura van New York als ‘sleazy’ hoofdkwartier en is nu boegbeeld van de ‘indie sleaze’-stroming, een herwaardering van groepen als The Strokes, LCD Soundsystem en The Libertines. De naam slaat behalve op muziek – een melange van punk en electro – ook op het imago van zedeloos en bandeloos.

In Bitterzoet speelde hij al zijn nummers, zoals ‘You’re Invited’, ‘Sex’, ‘Girls’ (‘I like girls who make love/ but I love girls who like to fuck’), meezingers die oproepen tot hedonisme. Daarentegen zong hij ‘Elevation’ doorleefd en ook een beetje jammerend, alsof de kater opspeelde. Opvallend was de cover ‘I Can’t Escape Myself’, uit 1980, van de sombere Britse band The Sound, in een gelaten versie, zonder dansbeats en wilde gebaren. Na dit ‘memento mori’ regeerde weer het uitdagende dansplezier, waarbij toegift ‘Girls’ werd overstemd door de dansende en meezingende vrouwelijke fans.


‘Sister Act’ is op z’n best met het swingende nonnenkoor en de komische onderonsjes

  • admin
  • November 20, 2024
  • 0

In hun felgekleurde habijten stelen ze de show, de nonnen in de musical Sister Act. Nachtclubzangeres Deloris heeft hun worstelende koortje omgetoverd tot een hit. Nu swingen de nonnen over het toneel en zingen weinig religieuze liedjes met teksten als ‘zegen mij toch elke nacht’.

Sister Act is een komedie, gebaseerd op de film uit 1992 met Whoopi Goldberg in de hoofdrol. Deloris, die in de Nederlandse musical wordt gespeeld door April Darby, is op de vlucht voor haar foute vriendje (leuke rol van Robbert van den Bergh) en duikt onder in een klooster. De vrome leefstijl is niet haar ding, maar door de muziek komen de nonnen en de zangeres tot elkaar.

Dit eenvoudige verhaal is verpakt in een kleurrijke show, waarbij flink op de lach wordt gespeeld. Zo zingt Deloris’ vriendje het nummer ‘Want ze blijft mijn meissie’, dat eerst nog romantisch klinkt met zinnen als „Ze hoort bij mij, die meid”, maar al snel escaleert: „En is ze hier, die meid/ maak ik d’r dood, die meid/ ik pomp d’r helemaal vol lood, die meid.” De zoektocht naar Deloris is een kat-en-muisspel compleet met een verliefde agent, knullige criminele handlangers en een wilde achtervolging door het klooster.

Scène uit de musical Sister Act.
Foto Danny Kaan

Lekker brutaal

Actrice April Darby speelt Deloris lekker brutaal. Ze heeft humor en charme, maakt van de interacties met de nonnen een feestje en heeft een fijne warme stem – al schiet ze soms net te kort als nummers om veel vocale kracht vragen. Haar tegenspeler is de dominante Moeder Overste, gespeeld door cabaretière Sanne Wallis de Vries. Zij redt zich prima met de humor in de musical, maar laat in zang en dans soms steekjes vallen. Daarbij schieten enkele scènes wel erg door in kluchtig spel, zoals het nummer ‘U vindt het blijkbaar best’, waarin Moeder Overste zich tot de hemel wendt om haar zorgen te delen.

Binnen de club nonnen worden verschillen in karakters lekker uitvergroot. Zo is er de cynische Maria Lazarus, een heerlijke rol van Mylène d’Anjou die met haar sublieme timing alle lachers op haar hand heeft. Daar tegenover staat bijvoorbeeld de jonge en naïeve Maria Roberta (Maartje Kruitwagen), die benieuwd is naar de wereld buiten de kloostermuren.

Uiteindelijk zijn het hoogtepunt van deze musical de optredens van dit nonnenkoor, afgewisseld met de komische onderonsjes. In een verrassend decor, waar een cirkel met glas-in-lood alles omlijst, worden steeds razendsnel nieuwe settings gecreëerd. We schieten van politiekantoor naar klooster, naar een ruige buurt in Amerika. Dan is Sister Act op z’n best: als vlotte show zonder pretenties.


Met een stem als een stiletto hakt Amyl and the Sniffers het patriarchaat in mootjes

  • admin
  • November 19, 2024
  • 0

Stel je voor dat Lemmy Kilmister, ruigste én lelijkste rocker aller tijden en tevens voorman van Motörhead, zou reïncarneren zonder druipsnor, gezichtswratten en verdwenen tanden en terugkeerde op aarde als jonge, hyperactieve, op en neer springende powerchick in een minuscuul gouden outfit.

Best moeilijk? Doe desnoods je ogen dicht en hou die gedachte vast. Want er is meer.

Stel je voor dat die feminiene Lemmy ook nog eens uit Australië zou komen. Dat continent geldt bij uitstek als De Grote Verdubbelaar. Zodra Aussies zich op (punk)rock(-’n-roll) storten wordt het per definitie simpeler, harder en vooral: lomper. De lijst is lang en de bandnamen spreken boekdelen: van oervaders Cosmic Psychos en Hard-Ons, tot jonkies Stiff Richards en The Chats.

Oké, doe je ogen maar weer open en kijk het beest in de bek: Amyl and the Sniffers. Maandagavond bulldozerde het viertal uit Melbourne frontaal over Utrecht heen tot er van TivoliVredenburg weinig meer overbleef dan een platgewalste road pizza. Vuilbekkende koningin van het bal was Amy Taylor, een 1.60 meter lange, in een ketel met ADHD gevallen Duracel-stuiterbal met een keel als een stiletto. „I just wanna wear my bikini, I just wanna wear my shorts”, gilde ze over haar gouden garderobe, maatje XS, die nog altijd meer verhulde dan de hoes van het net verschenen derde album Cartoon Darkness. Daarop staat ze namelijk topless.

Viespeuken

Waar Lemmy ooit opschepte over minderjarige groupies (‘Jailbait’) of ‘Rock out with your cock out’ durfde te rijmen, draait Amy die grootspraak doodleuk om: „You think the world is not man enough?”, foetert ze in ‘Tiny Bikini’: „So I’m gonna inject some of this cunt.”

En potentiële viespeuken zijn gewaarschuwd: Taylor is vast van plan het patriarchaat in mootjes te hakken. „All I ever wanted was to walk in the park”, blèrt ze namens alle vrouwen die in het donker niet over straat durven in de als trage ballad vermomde wraakfantasie ‘Knifey’: „Please stop fucking me up.” Als het aan haar ligt, krijgen alle nafluiters, kontknijpers, aanranders en verkrachters zo snel mogelijk hun verdiende loon: een mes tussen de ribben. „Out comes the night, out comes my knifey. This is how I get home nicely.” Ook weer geregeld.

En als het machismo dan is gecastreerd, waarom niet ook meteen de wereldpolitiek fixen? Ook dat is – letterlijk – in een vloek en een zucht geregeld. In één ademteug ratelt Taylor: „Ik-moet-even-iets-kwijt-want-alles-is-politiek-tegenwoordig-en-het-breekt-mijn-en-ieders-hart-dat-er-letterlijk-een-genocide-gaande-is-in-Gaza-en-oorlog-in-Oekraïne-en-de-hele-wereld-lijkt-één-grote-stinkende-bende-en-dat-is-hartverscheurend-omdat-er-zoveel-is-om-van-te-houden-zoals-alle-vrienden-en-liefde-en-muziek-en-chocolademilkshakes-en-meer-van-die-bullshit-en-daarom-zijn-alle-mensen-het-waard-om-voor-te-vechten-want-zij-houden-ook-van-chocolademilkshakes-thank-you!”

En hop! Zodra The Sniffers de bulldozer van razende punkrock weer laten brullen, steekt Taylor haar tong uit, balt haar vuisten en begint springend te schreeuwen: „I don’t like misery!”