Rauwe politieserie ‘The Responder’ gaat niet over gelijk hebben, wel over morele grijstinten

Recensie

Media

Serie De Britse serie ‘The Responder’ gaat over controleverlies en het schemerbestaan tussen goede junkies en foute agenten. Martin Freeman speelt iemand die „een goeie bobby” wil zijn, maar zich steeds meer laat corrumperen.

Martin Freeman als agent Chris Carson in de dramaserie ‘The Responder’.
Martin Freeman als agent Chris Carson in de dramaserie ‘The Responder’.

Foto Rekha Garton/ Dancing Ledge Productions

Er is iets mis met agent Chris Carson. „Ik wil erover praten”, zegt hij op de bank bij de toegewezen therapeut die hij bezoekt sinds hij worstelt met depressie. „Maar het lukt niet.” Hij staat op knappen, kondigt hij aan met een week nachtdienst voor de boeg. Wat hij wil? „Ik wil gewoon een goeie bobby zijn. Die goede dingen doet.”

De openingsscène is meteen de sterkste in The Responder, een Britse politieserie waarin de door Martin Freeman (The Hobbit, The Office) gespeelde diender Chris zich verliest in gewetenswroeging. Maar met het sjabloon ‘ruwe bolster op de sofa’ wordt vrij abrupt gebroken, waarna de serie zwalkt tussen psychologisch drama en een drugsklucht.

De plot draait om junkie Casey, die er met een rugzak vol cocaïne vandoor is gegaan. Liverpool is een kleine stad, zegt zij. Zeker als je op de vlucht bent voor een drugsdealer die zijn gestolen goed terug wil. Chris ontfermt zich over haar en corrumpeert zich al doende.

Morele grijstinten

Zijn glijvlucht speelt zich af in nachtelijk Liverpool, een macaber oord dat wel heel kleinschalig wordt voorgesteld als een dorpsplein vol vervlochten levens. Chris is bevriend met Carl, de opgefokte dealer die Casey opjaagt en steeds agressiever gunsten afdwingt bij zijn „mate” van de politie. En de gladde speurneus Ray is niet alleen minnaar van Chris’ vrouw, maar ook degene die hem ooit al dan niet terecht verlinkt heeft bij de politieleiding. De ironie is dat dit uiterst onsympathieke personage met zijn ziekelijke argwaan jegens Chris gelijk heeft.

The Responder gaat niet over gelijk hebben, wel over morele grijstinten. Drugsdealer Carl doet „slechte dingen, met de beste intenties”, zegt zijn vrouw. Iedereen zit in de tang en er blijkt altijd weer iemand op een hogere trede in de drugsketen te staan die druk zet.

Sinds zijn demotie tot ‘bobby’, met slopende nachtdiensten, is Chris van zijn vrouw vervreemd geraakt en zijn 8-jarige dochter vraagt aandoenlijk of dat haar schuld is. Zijn zieke moeder keek weg tijdens de mishandelingen die Chris te verduren had van zijn vader. Dat zij maar niet sterft, is de reden voor zijn financiële problemen, leren we. Het verzorgingstehuis is peperduur. Dan ga je misschien slechte dingen doen, met de beste intenties.

Foto Rekha Garton/ Dancing Ledge Productions

Controleverlies

Het controleverlies komt subtiel aan de oppervlakte met een ingetrapte deur in huis. Als tikkende tijdbom rijdt Chris in zijn dienstwagen in zijn uppie door de stad, met altijd de meldkamer op de portofoon voor weer een burenruzie, uit de hand gelopen ‘rave’ of een ladderzatte priester achter het stuur.

Wanneer hij wordt gekoppeld aan partner Rachel, een rechtschapen, naïeve nieuweling, wordt zijn verstrengeling met de onderwereld steeds moeilijker buiten het zicht te houden. Maar ook Rachel, een sterke, ingetogen rol van Adelayo Adedayo, wordt in een week on the job rekkelijker in de ethiek. En ook zij torst traumatiserend leed mee.

Onvermijdelijk is het punt waarop zijn stiekeme zaakjes zich aan haar openbaren, waarna Rachel briest dat Casey in een beschermd getuigenprogramma had kunnen zitten als hij haar meteen had ingerekend. Chris: „Je kijkt te veel Sopranos.” Nee, in het schemerbestaan tussen goede junkies en foute bobby’s is niets ooit eenvoudig.