Poe, pillen en pijn in âHouse of Usherâ

Posted on October 17, 2023 by admin

‘Jullie zijn allemaal monsters.” De leden van de steenrijke familie Usher krijgen het vaak te horen. Ze zijn in de wereld van de macabere miniserie The Fall of the House of Usher misschien wel de meest gehate familie van Amerika. Door hun agressieve promotie van een zeer verslavende pijnstiller worden zij en hun farmaceutische bedrijf Fortunato gezien als hoofdverantwoordelijken van de opiatencrisis in het land. Zelf ziet de familie, met pater familias Roderick Usher voorop, zichzelf meer als royals die niet worden begrepen door het gewone volk. Iemand moet het doen, zeg maar.

Roderick en zijn zes kinderen achten zichzelf onschendbaar, maar aan het begin van de serie is meteen duidelijk dat iemand (of iets) daar anders over denkt. Alle kinderen komen namelijk in korte tijd op een gruwelijke wijze om het leven. Hoe kan dat?

De Ushers zijn fictief, maar de link met echte wereld die regisseur en scenarioschrijver Mike Flanagan maakt, is overduidelijk. Hij heeft zich laten inspireren door de echt bestaande familie Sackler en de manier waarop zij op schandalige wijze een fortuin vergaarden met de pijnstiller OxyContin. De afgelopen jaren zijn daar meerdere series over verschenen, waaronder Dopesick op Disney+ en Painkiller op Netflix. Dat verhaal is dus wel duidelijk en in allerlei vormen verteld. Flanagan, die eerder hits scoorde op Netflix met onder meer The Haunting of Hill House en Midnight Mass, gebruikt zijn afkeer tegen de Sacklers als een beginpunt om een breder punt de maken over kapitalisme, hebzucht, waanideeën van de superrijken en de manier waarop een oudere generatie een jongere generatie in de steek laat. Dat doet hij allemaal op een ietwat belachelijke, maar wel zeer smakelijke wijze.

Lees ook
Imposante serie ‘Dopesick’ maakt de Amerikaanse opiatencrisis behapbaar

Edgar Allan Poe

Het werk van schrijver en dichter Edgar Allan Poe (1809-1849) vormt een rode draad in het hele seizoen. De serietitel en de afleveringstitels zijn verwijzingen naar het werk van Poe, van het korte verhaal The Masque of the Red Death tot het gedicht The Raven. Ook de meeste namen van de personages komen van Poe, onder wie aanklager C. Auguste Dupin (een detective in de verhalen van Poe).

Over dit alles gooit Flanagan zijn inmiddels bekende, stijlvolle horrorsausje. Net als bij zijn eerdere series hangt er constant een spookachtig sfeertje in de lucht en wordt het achterliggende, al dan niet bovennatuurlijke, mysterie langzaam uit de doeken gedaan. Aan het begin weten we al dat de zes erfgenamen, die verwekt zijn bij vijf verschillende moeders, zijn overleden. Roderick Usher (Bruce Greenwood) besluit daarna om met Dupin (Carl Lumbly) te praten over zijn leven, zijn bedrijf en de gruwelijke ‘ongelukken’ die plaats hebben gevonden. Flashbacks gaan zo’n veertig jaar terug, naar de tijd waarin Roderick en zijn zus Madeline de basis voor hun zakelijke succes legden.

Elke aflevering toont daarnaast de ontwikkelingen die leiden tot de bloederige dood van ieder kind. Hier pakt de serie uit met creatieve sterfscènes die vaak een vleugje duistere humor bevatten. Vooral de zoon die te maken krijgt met een mogelijk demonische kat gaat op slapstick-achtige wijze ten onder.

Alle kinderen probeerden zich tijdens hun leven te bewijzen, binnen en buiten het bedrijf van hun vader. Dat brengt natuurlijk druk met zich mee, maar het maakt ze ook allemaal erg vervelend en totaal onsympathiek. De vergelijking met het meesterlijke Succession, over de opvolgingsstrijd bij een groot Amerikaanse mediabedrijf, ligt dan ook voor de hand. Van alle personages komt dochter Camille, het hoofd van de pr-afdeling van Fortuna, het dichtst in de buurt van het Succession-gevoel. Zij strooit met vileine opmerkingen terwijl ze mediatrucjes bedenkt om het bedrijf in een beter daglicht te brengen, zelfs als er al een broer overleden is.

Maar: de personages in Succession zijn beter en grappiger uitgewerkt dan die in The Fall of the House of Usher. Daar ging je stiekem ook een beetje houden van de slechteriken, hier is dat niet het geval. Dat is het enige echte minpunt, want verder valt er veel te genieten, ook op acteergebied.

Gewetenloze advocaat

Veel van de castleden zijn vaste waarden in de producties van Flanagan en ze weten daarom verder wel raad met de duistere toon die soms tegen het randje van belachelijk aanhangt. Carla Gugino maakt bijvoorbeeld indruk als een mysterieuze vrouw die overal lijkt op te duiken om personages op hun tekortkomingen te wijzen. Ook Mark Hamill (Luke Skywalker in de Star Wars-films, maar hier vrijwel onherkenbaar) pakt zijn moment met de rol van Arthur Pym, advocaat en fixer van de Ushers. Pym draagt altijd leren handschoenen, heeft een stem als schuurpapier en lijkt op geen enkele wijze onder de indruk van alle waanzin om hem heen. Een duidelijker symbool voor de gewetenloze kant van het kapitalisme heeft de serie niet.

Tijdens een gesprek met Roderick Usher probeert aanklager Dupin de advocaat te typeren: „Hij lijkt me het type man dat je belt als je per ongeluk een prostituee vermoordt en het lijk in stukken moet hakken.” Usher lacht. „Nee, zo saai is hij niet.”

https://www.youtube.com/watch?v=v73EeNFFILA

Politie grijpt in vanwege onrust rond KOZP bij lokale Sinterklaasintochten

admin
November 16, 2024
0

In Yerseke en Middelharnis is zaterdag onrust ontstaan rond de komst van actiegroep Kick Out Zwarte Piet (KOZP). Bij lokale Sinterklaasintochten hadden zich tegendemontranten verzameld die de activisten bekogelden. De politie heeft op beide plekken aanhoudingen verricht, meldt persbureau ANP.

In het Zeeuwse Yerseke protesteerden ongeveer twintig actievoerders van KOZP tegen de aanwezigheid van zwart geschminkte pieten. Een groep van ongeveer honderd mensen probeerde de demonstratie te verstoren met het gooien van eieren, stenen en vuurwerk, verklaart de politie in een persbericht.

Er zijn in vier mensen aangehouden voor het verstoren van de openbare orde, onder wie een 14-jarige jongen uit het Zeeuwse dorp. Al vooraf was volgens de politie duidelijk dat een groep mensen de KOZP-demonstratie wilde verstoren, waardoor er veel agenten op de been waren. De gemeente Reimerswaal heeft een noodbevel afgegeven.

Signalen

Ook in het Zuid-Hollandse Middelharnis moest de politie ingrijpen. Tegendemonstranten gooiden met eieren en appels. Een woordvoerder van de politie laat tegenover ANP weten dat zeker vier tegendemonstranten zijn aangehouden voor kleine feiten, zoals baldadigheid.

De leden van KOZP riepen onder meer „Middelharnis schaam je” en „weg met Zwarte Piet”. Ook KOZP-voorman Jerry Afriyie bevond zich onder de demonstranten. Een paar dagen geleden zei de gemeente Goeree-Overflakkee signalen te hebben gekregen dat tegenstanders van KOZP het protest wilden verstoren.

De landelijke Sinterklaasintocht in Vianen is zaterdag zonder problemen verlopen. Op het evenement kwamen zo’n 25.000 bezoekers af, 20.000 meer dan de gemeente had verwacht. Volgens een woordvoerster van de gemeente was de sfeer tijdens de intocht goed en vonden er geen demonstraties plaats.

Het raakte op een gegeven moment wel „echt vol” rond de plek waar de boot van Sinterklaas aanmeerde, maar delen van de route hoefde niet te worden afgesloten. „We kijken terug op een fantastische intocht, het is allemaal heel goed verlopen”, aldus de woordvoerster tegen ANP.

Liters bloed en een seksmachine ten spijt, ‘Le lacrime di Eros’ voelt erg voorzichtig

admin
November 16, 2024
0

Geweld, naakt, bloed, seks! Regisseur Romeo Castellucci heeft een voorstelling voor De Nationale Opera gemaakt, en je weet hoe hij regisseert: rauw, vies, indringend. Er staat zelfs een 113-zelfmoordpreventie melding op de website. Logisch dat je met gespannen verwachtingen naar Le lacrime di Eros gaat kijken. Advies: temper die verwachtingen.

Le lacrime di Eros is geen bestaande opera. Het is de langverwachte, door corona uitgestelde pastiche van de Franse dirigent Raphaël Pichon en zijn geweldige koor en orkest Pygmalion. Pichon, gefascineerd door de tijd waarin opera ontstond, zocht al jaren naar een manier om allerlei ‘losse’ muziekstukken van onder andere Giulio Caccini, Jacopo Peri, Domenico Belli en Monteverdi bij elkaar te brengen en te ensceneren. Hij vond daarvoor Romeo Castellucci, vertelt hij in het programmaboekje: vanwege zijn ‘talent deuren te openen naar andere dimensies, zonder een verhaal of figuur centraal te stellen.’ Als thema kozen ze: de naarheid van de liefde.

Inderdaad is Le lacrime di Eros geen verhaal geworden. Meer een aaneenschakeling van kleine, abstracte tafereeltjes, die met Castellucciaanse rauwheid de pijn van de liefde moeten uitbeelden. Iemand in een elektrische stoel, iemand die in tweeën getrokken wordt, een kille ‘seksmachine’.

Mild ongemakkelijk

Foto De Nationale Opera / Monika Rittershaus

Maar het lijkt alsof er ook een ander doel was: vooral niet te veel vragen van het publiek. Omdat de voorstelling zich anderhalf uur lang in slow-motion afspeelt en vaak bij een suggesties blijft, voelt alles afgezwakt en voorzichtig. Natuurlijk zijn een paar van die tafereeltjes in zichzelf wel mooi om naar te kijken: bariton Gyula Orendt die tijdens een indringend ‘Funeste piagge, ombrosi orridi campi’ (uit L’Euridice van Peri) langzaam overgoten wordt met bloed. Sopraan Jeanine De Bique die een bloeddoordrenkt laken omslaat. Alleen, zodra zo’n tafereeltje is ingezet, kun je het trage verdere verloop zelf invullen. Als Castellucci íets confronterends blootlegt, is het dat je na een tijdje blijkbaar in staat bent te gapen bij letterlijk bloedvergieten. Eén tafereeltje is wel mild ongemakkelijk: een vrouw wordt op het podium gewaterboard. Maar het spartelen van de vrouw is dan weer zo ingehouden, dat het bij een enkel rillinkje blijft. Komisch is de scène waarin twee schoonmaakkarretjes de vloer weer bloedvrij komen rijden. Althans, voor even. ‘Bloed’ laat zich blijkbaar niet zo makkelijk opzuigen. Na minuten kijken naar rondrijdende schoonmaakkarretjes is de lol er ook wel weer vanaf.

Maar muzikaal staat de avond overeind door de heerlijke muziekmix en de goede zangers, zelfs al blijven hun barokstemmen vaak klein en ver weg. Orkest Pygmalion heeft een klank die je een keer gehoord moet hebben: het siddert van levenslust. Ook hun koor brengt een geluid dat we in Nederland niet kennen, zeker wanneer het vanuit de orkestbak zingt. Alleen moeten ze er regelmatig ook bij dansen, en dat brengt warme herinneringen boven aan basisschooldansjes; vooraan staan altijd drie kinderen die het dansje wél kunnen.

Het waterboardtafereel in Le lacrime di Eros van De Nationale Opera.

Puzzelen en afwachten

De elektronische composities die Scott Gibbons bij de bestaande muziek maakte om geluidsexperiment in te brengen, een wens van Pichon om voort te bouwen op het experiment dat de oude muziek in de tijd van de ‘uitvinding’ van de opera ook was, bezorgen je dan wel weer dat voorzichtigheidsgevoel: veel verder dan hier en daar wat getik en ge-echo mocht of wilde Gibbons helaas niet gaan.

Een muzikaal hoogtepunt is Jeanine De Bique die staande tegen een grote poster met daarop ‘Jeanine’ geweldig gedoseerd ‘Se i languidi miei sguardi’ van Monteverdi zingt, terwijl de poster haar langzaam naar het publiek drijft. Maar zelfs hier vraag je je af: versterkt dit tafereeltje nou, of leidt het af? Was het niet veel meer binnengekomen in óf een duidelijke verhaallijn, óf in een concertante uitvoering? Je wil wel vol overgave genieten, maar je hoofd blijft maar puzzelen en afwachten: er zal toch nog wel een laag onder zitten? En waar blijft de echt gedurfde uitbarsting?

Tien baby’s omgekomen bij brand op kraamafdeling in noorden India

admin
November 16, 2024
0

Bij een brand op een kraamafdeling in de stad Jhansi, in het noorden van India, zijn vrijdagnacht zeker tien pasgeboren kinderen omgekomen. Dat meldt de Hindustan Times. Nog zeventien kinderen raakten gewond.

De brand ontstond volgens lokale media rond 22.30 uur lokale tijd (18.00 Nederlandse tijd) op de intensive care van de kraamafdeling van het Maharani Laxmibai Medical College. Op de afdeling, die slechts 18 bedden heeft, verbleven volgens plaatsvervangend minister Brijesh Pathak in totaal 49 kinderen.

Volgens lokale autoriteiten zou de brand zijn veroorzaakt door kortsluiting en zich vervolgens snel over de zuurstofrijke afdeling hebben verspreid. Volgens CNN waren op de kraamafdeling rookmelders aanwezig, maar ging het alarm niet af. Hulp zou daardoor pas op gang zijn gekomen nadat ziekenhuismedewerkers zagen dat er brand was.

Hartverscheurend

Het is de tweede keer in een half jaar tijd dat in India brand uitbreekt op een kraamafdeling. Bij een vergelijkbaar incident in een privéziekenhuis in Delhi kwamen in mei zes baby’s om. En in 2021 stierven tien baby’s door brand in een kraamafdeling in de westelijke provincie Maharashtra. Ook die brand was veroorzaakt door kortsluiting.

Minister-president Narendra Modi spreekt in een bericht op X van een „hartverscheurend” ongeluk en spreekt zijn condoleances uit voor de nabestaanden. De lokale overheid heeft aangekondigd dat de families van de omgekomen kinderen ieder een schadevergoeding van 500.000 roepies (zo’n 5.600 euro) zullen ontvangen.