N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Reportage
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/06/data101947398-37f162.jpg)
Roze zitzakken, hoedjes, hemdjes, zweetbanden en sokken. En na weer een dag op de festivalweide in de brandende zon: ook veel roodroze verbrande ledematen ondanks het veelvuldige ‘smeren!’ op de borden. Organisator Jan Smeets, hij nam vorig jaar echt afscheid van zijn festival, peperde het zijn bezoekers voor het eerst niet zelf vaderlijk in.
Het oudste en bekendste Nederlandse popfestival Pinkpop kleurde dit weekeinde in het Zuid-Limburgse Landgraaf als vanouds roze en het was er ‘tropiaans’, aldus rapper Donnie zondagochtend.
De warmte lag drie dagen als een deken over het terrein: in een zachte lome sfeer slenterden bezoekers tussen de twee grote podia (tegenover elkaar met een grote festivalweide ertussen), erachter nog een grote concerttent en net even om de hoek: Stage 4, een prettige vrijplaats met een eigen festivalsfeertje.
„Zijn we warm, Pinkpop?”, gilde frontman Scott van het trio Prins S. en de Geit. Het moest een beestenboel worden, daar bij de opzwepende Haagse hype. En dat lukte, met springende mensen en gele opblaaseendjes (hit: ‘De Duck’) in de lucht.
Emoties
Meer pop dan rock was er deze editie van Pinkpop te horen. In zowel de headliners als het uiterst radiovriendelijke aanbod in de middag op de podia. Pinkpop 2023 had weinig haar op de tanden, al waren de shows van The War on Drugs (uitwaaierend klanktapijt in de schemer), The Black Keys (bluesrock met een nostalgisch hart) en Queens of The Stone Age, een ramhard strak weerzien met een vele wonden likkende voorman Josh Homme, sterk. Homme zat in een lange vechtscheiding en is herstellende van kanker werd afgelopen week bekend.
Emoties werden sowieso niet geschuwd. Zo bracht de Ierse publiekslieveling The Script een emotionele ode aan zijn dit jaar overleden gitarist Mark Sheehan. Bij het akoestische ‘If You Could See Me Now’ kwamen fans snikkend in beeld. Mooi was de ontlading erna bij de megahit ‘For The First Time’ met kleine vuurfonteinen.
Als het ging om zijn headliners had Pinkpop een matige invulling. Pink, Robbie Williams en de Red Hot Chili Peppers waren vonkende namen van tóen. Ze serveerden wat ze, zeg zo’n twintig jaar geleden, ook al goed konden opnieuw; rustig, precies hetzelfde, in feestelijke sfeer.
In het geval van de Amerikaanse popzangeres Pink was dat nog altijd indrukwekkend stuntwerk. Ze strooide, zwevend en acrobatisch buitelend aan touwen, ontegenzeggelijk veel hits uit over de hoofden van het publiek. En wat was het tijd dat Pinkpop eindelijk eens een vrouwelijke headliner had!
De Britse popster Robbie Williams sloot Pinkpop acht jaar terug al eens af. Zijn wederopstanding, na diverse verslavingen, was een half jaar terug al een feit en Pinkpop kreeg zaterdagavond dan ook exact dezelfde show, inclusief hetzelfde gouden glitterpak en grijze mohawk, als hij in januari in de Ziggo Dome bracht. En ook waren er dezelfde grapjes over zijn teruglopende conditie („ik noem het long covid”) en vertelde hij weer vol zelfspot over zijn dalen.
Het was evengoed een vermakelijke show en een spetterende aaneenrijging van zijn hits. Maar opvallend was het wel hoeveel adempauzes de zanger nodig had.
Covercaroussel
Regelrechte opwinding in Landgraaf bracht het optreden van de bloedzuigende rockroyalty Hollywood Vampires. Vooral de komst van de 60-jarige acteur Johnny Depp, uitgedost met een grote rastafari-muts, zwart omrande ogen, vlechtjes en een flinke joint, bleek onvermoede zwijmelkost. Er was een zee aan vrouwelijke fans vooraan, mét oneerbare voorstellen op de bordjes! Wie dacht er nog aan de kwalijke verwikkelingen rondom de slepende scheidingszaak met Amber Heard?
En met Alice Cooper, intussen 75 jaar en nog altijd geschminkt als bloeddorstige aanvoerder van het vampierenlegioen waarin ook Aerosmith-stergitarist Joe Perry een vaste plek heeft, was de opgepompte rockshow een cultattractie van jewelste.
Muzikaal was dit niet meer dan een vrolijke covercaroussel. Maar Pinkpop vrát het: van The Doors’ ‘Break On Through (To The Other Side)’, het door Depp murmelend gezongen ‘Heroes’ van David Bowie tot de als vurig Pinkpop-anthem met gebalde vuisten gebrachte Alice Cooper-klassieker ‘Schools Out’.
Tiktok-generatie
Verrassing en herkenning gaan op festivals hand in hand. Pinkpop is nooit echt een festival geweest van groot muzikaal experiment, maar het muzikale vizier leek de afgelopen jaren wat ruimer: een plukje dance met een top-dj, meer hiphop of zelfs een grote soulnaam of een opmerkelijke muzikale kruisbestuiving.
Nu had Pinkpop een waaier aan jonge pop (namen als Picture This, Sera, Kevin & The Animals) – vers aangespoeld via Tiktok of anderszins online opgeklommen. Het is een generatie van zachtaardige popliedjes vol reflectie. Van wie dat ene hitje aanstekelijk is, zoals ‘abcdefu’ van zangeres Gayle uit Nashville en waarbij de voorste rijen gezellig alles meebrullen, maar waar helaas ook eenvormigheid de kroon spant.
De IJslandse Daði Freyr charmeerde als Songfestival-antister. De voormalig One Direction-tieneridool Niall Horan hoefde slechts een mondhoek op te trekken voor gegil. Zijn songs werden tot ver op het veld achteloos meegezongen, zoals ‘If You Leave Me’ en ‘Meltdown’.
Pinkpop speelde dus op veilig, zeer veilig. En het was zoeken naar populaire muziek die net even stekeliger is dan de rest. Of op zijn minst origineel. De Belgische melancholische psychpop The Haunted Youth sprong er in die zin uit. En ja, ook rapper Donnie. Want hoe hij de zondag opende, liet zelfs de grootste kniesoor lachen. Zijn losse freestyles in liederlijke feestverpakking, zelfs René Froger kwam er voor langs, dwong Pinkpop tot een lange polonaise.
Foto’s Andreas Terlaak.
