Peter Poel, hoofd productie Julidans: ‘Collega’s lachen me wel eens uit, als ik in het voorbijgaan iets recht hang’

Toen de burgers van haar geboorteplaats een standbeeld voor haar oprichtten, sprak de vader van Dolly Parton wijze woorden: „Vergeet nooit: voor de fans ben je een idool, voor de duiven ben je gewoon een plee.” Dit weerhield de vader er niet van om iedere week met een emmertje sop de duivenpoep van het standbeeld te wassen. Want trots was hij wel op zijn zingende dochter.

Bij hoge uitzondering bespreek ik een tv-programma dat vanavond pas op televisie komt, omdat ik niet kan wachten. In Dolly for President (NPO 1) gaat de Twentse countryzangeres Ilse DeLange samen met presentator Frank Evenblij op bedevaart naar de geboortegrond van hun idool. De vierdelige docuserie lijkt op de reisprogramma’s die Nick & Simon maakten. Maar DeLange brengt haar eigen klasse mee, wat zich bijvoorbeeld uitbetaalt in de prachtige liedjes die ze onderweg zingt.

Bovendien gaan de twee op pad met een serieuze onderzoeksvraag: hoe kan het dat de liefde voor Dolly Parton het enige is wat het gepolariseerde Amerika nog samenbindt? Om teleurstellingen te voorkomen, ga ik ervan uit dat de twee reizigers het veel te leuk hebben in Tennessee om serieus op de vraagstelling in te gaan. Geeft niet, ze is prikkelend genoeg om de serie bij elkaar te houden. De vraag en de antwoorden zijn trouwens al uitputtend behandeld in de geweldige podcast Dolly Parton’s America.

Toch is dit een heerlijke serie omdat ze de liefde en bewondering voor Parton zo goed overbrengt. Het duo begint in de geboorteplaats Sevierville (Tennessee) waar naast het standbeeld ook jaloersmakend veel Dolly-parafernalia te zien zijn. Overigens werd Parton niet hier geboren, maar zo’n 24 kilometer verderop, in een blokhut middenin de Great Smokey Mountains, in een doodarm gezin met twaalf kinderen. In deze omgeving is Parton hoe dan ook alom geliefd omdat ze geld geeft aan de behoeftigen en flink investeert in de regionale economie met haar pretpark Dollywood.

DeLange en Evenblij ontmoeten een schoolgenoot van Parton die vertelt dat ze op de middelbare school al een plaatselijke ster was. Hoogtepunt is een bezoek van DeLange aan het lokale radiostation waar ze samen met Partons banjospeler Gary ‘Biscuit’ Davis een breekbare versie van ‘Jolene’ brengt. Evenblij plaagt DeLange met haar oude droom om in de VS door te breken: „Je bent bijna vijftig maar er is nog hoop.”

Levenslust

Dolly Parton is 78 jaar maar denkt nog lang niet aan haar pensioen. Onlangs bracht ze een album uit met rock-covers. Haar Amstelveense leeftijdgenoten kunnen hiervoor terecht in het ouderenkoor My Generation. Het koor is onderdeel van de regionale dagbesteding voor ouderen maar maakte dit jaar een grote sprong naar nationale roem: het diende als openingsact van festival De Zwarte Cross. De hartverwarmende 2Doc My Generation (NPO 2) van Anne-Marieke Graafmans volgt op hartverwarmende, swingende wijze de weg naar het grote optreden.

Oud worden lijkt me een verschrikking, maar als ik naar de levenslustige koorleden kijk, kan ik niet wachten tot ik me bij hen mag aansluiten. Mooi zingen blijkt niet tot de vereisten te horen, maar het plezier en de liefde spatten er vanaf. We zien ze repeteren op rock- en soulhits uit de jaren zestig en we zien ze thuis rondscharrelen. Weduwe Petra oefent met een bloemetjesvaatwaskwast op ‘Stand by Me’ en vertelt dat het koor haar door de rouw om haar overleden echtgenoot sleepte.

Haar innemende koorgenote Grace staat te swingen in de keuken op ‘One Love’ van Bob Marley en legt uit wat dat lied voor haar betekent: „Je bent hier vanbinnen één met je schepper en dat moeten we ook uitdragen.” Ze deelt tijdens de repetitie zelfgemaakte Surinaamse hapjes uit omdat ze in het koor het levende bewijs ziet van de bindende kracht van de liefde.

Delen

Mail de redactie

Hoe het kan dat Nederland, het zelfbenoemde braafste jongetje van de klas, zich door de grootste pestkop van het schoolplein laat besturen, is een raadsel. Het antwoord daarop ligt vast ergens in de duisternis van algoritmes en achttien jaar sociale voorzieningen toevertrouwen aan marktwerking. De consequenties ervan zijn daarentegen uitstekend zichtbaar. Met de pestkop aan het hoofd is iedereen, tot aan de premier, als de dood het volgende mikpunt te worden. De eerste leraar zit al overspannen thuis. Caroline van der Plas, Dilan Yesilgöz, van boeren-influencers tot voormalig chef justitie, niemand durft tegen de pestkop op te staan. Met cyberpesten, dreigementen en zelfgemaakte crises leidt Wilders steeds de aandacht af van het huiswerk dat hij niet heeft gemaakt en ook nooit zal maken omdat hij geen flauw idee heeft van hoe je dat doet: regeren. Met onuitstaanbaar pestgedrag jaagt hij alle volwassenen constant in de gordijnen, zolang die daar zijn tweets tegen het licht houden, vraagt niemand om huiswerk.

Als het stof is neergedaald, staan politici, duiders en journalisten, als bezorgde ouders en leraren, de schade aan de democratie op te nemen. „Hoe gaan we dan met Wilders om?” vragen ze steeds. Het antwoord is: Southpark, seizoen 10, aflevering 7, die waarin Eric Cartman, de grootste pestkop van de school, compleet onhandelbaar is. Als hij een schoolgenootje het ziekenhuis in heeft gepest, schakelt zijn moeder hulp in van doorgewinterde tv-nanny’s. De een na de ander wordt door Cartman gesloopt: Rutte, Omtzigt, Schoof. Uiteindelijk wordt hondenfluisteraar Cesar Millan ingevlogen, die leert Cartmans moeder met het wangedrag van haar pestkop omgaan. Regel een: ongewenst gedrag altijd negeren. „Je kijkt niet naar het kind, je negeert het kind.” Er zal verzet komen, het kind zal zich tijdelijk erger misdragen, maar als je volhoudt, raakt hij uitgeput. Dat beweert de hondenfluisteraar althans als hij een krijsende Cartman, in ons geval Geert Wilders, aan een tuigje uitlaat.

Bij ongewenst gedrag negeren, moet gewenst gedrag worden beloond. Voor Cartman had de hondenfluisteraar gebakken kip. Voor Wilders moet worden uitgeweken naar zijn favoriete lekkernijen. Een dagje Efteling als hij de rechtsstaat niet meer aanvalt, eigenhandig een moskee sluiten als hij de democratie niet langer kapot knaagt. Mocht hij ooit iets van woningbouw of ander huiswerk gedaan krijgen, dan mag hij een heel gezin naar keuze uitzetten.

Wil het braafste jongetje van de klas, zonder ziekenhuisopname, langs Wilders en zijn coalitie van meelopers raken, dan moet hij zich niet met rede wapenen. Dictatoriale pestkoppen houden zich niet aan democratische spelregels. Een kabinet van handpoppen en karikaturen overleef je met strategieën uit Cartoon Network. De Smurfen weten het in hun dorp ook al jaren leuk te houden, ondanks Gargamel en zijn kat. In ons geval zijn dat katten.

Carolina Trujillo is schrijfster.

Delen

Mail de redactie

De eerste keer dat ik over Andrew Tate hoorde, was toen hij zich zogenaamd tot de islam had bekeerd. Uit de berichtgeving erover begreep ik dat hij een gewelddadige manfluencer is die zijn miljoenenpubliek via sociale media bespeelt met giftige en seksistische praatjes over mannelijkheid en vrouwen.

Hij houdt het niet bij praatjes, samen met zijn broer is hij gearresteerd en aangeklaagd voor verkrachting, vrouwenhandel en seks met minderjarige meisjes. Alsof de islamitische wereld niet genoeg problemen heeft, krijgen we er ook nog eens het grootste geteisem bij.

Vorige week was hij weer in het nieuws; vrouwen in Australië verlaten het onderwijs, omdat jongens in de klas onder zijn invloed niet te handhaven zijn. De leerlingen papegaaien zijn uitspraken en accepteren het gezag van vrouwen niet.

Nu zijn de ideeën van Tate weinig origineel: vrouwen zijn objecten, horen achter het aanrecht, moeten de man dienstbaar verzorgen en mag je slaan. En dat brengt hij in een zenuwachtig, opgewonden hoog toontje dat ik persoonlijk weinig mannelijk of aantrekkelijk vind, maar ik ben een vrouw, mijn mening doet er in zijn universum niet toe.

Of zoals hij dat zo eloquent zegt: „There’s no such thing as girl power outside of birthing children. It’s literally all they can do. Anything else is better left to men.” Alleen plaatst hij op zijn Twitter-account wel een filmpje van een jongedame die zijn workshop aanbeveelt, dus zo nutteloos zijn vrouwen toch ook weer niet.

Criminele parasieten als Tate zijn helemaal niet begaan met mannen

Tate is niet de enige die zijn waarde uit archaïsche ideeën, dat mannen als vanzelfsprekend leider en gezinshoofd zijn en recht hebben op respect, haalt. Ook in Nederland is er een heuse manfluencer-industrie van ijdele types die hun volgers opjutten dat ze sukkels zijn als ze hun emoties tonen, hun vrouw toestaan een mannelijke vriend te hebben, die hun trots uit hun spierballen of dure auto halen en met tegeltjeswijsheden strooien als ‘een high value vrouw heeft geen afschuwelijk verleden om zich zorgen over te maken’. Of die de stelling dat school belangrijk is pareren met: ‘Heb je ooit een docent in een Porsche gezien?’.

Maar achter die stoere praatjes en strak gecoiffeerde kapsels schuilen bange mannen die alleen aanspraak kunnen maken op macht door op een verleden terug te grijpen waarin de wereld onderverdeeld was in mannen en vrouwen, mannen autoriteit hadden, kostwinnaar waren en de eer van vrouwen bewaakten.

Mannelijkheid domineert de wereld nog wel, maar is niet langer het hoogst haalbare. De Marlboro-man is dood, grenzen tussen de seksen vervagen en vrouwen zijn niet langer afhankelijk van mannen. Ze hebben hun eigen levens, voorkeuren én geld.

Wat is je relevantie dan nog als man? Genoeg, lijkt me, maar dan moet je werken, overtuigen, verleiden. Op inhoud en op basis van gelijkwaardigheid relaties aangaan. Daar hebben die types in hun virtuele man cave helemaal geen zin in. Zij willen het makkelijk, snel, zonder weerstand. Vrouwen moeten bevallig klaar liggen en mannen het gevoel krijgen dat ze de grootste, sterkste, lekkerste zijn.

Het leven is geen suikerspin, vrouwen zijn geen dingen die je kunt claimen en mannen geen superhelden die geen pijn voelen. Criminele parasieten als Tate zijn helemaal niet begaan met mannen. Ze maken misbruik van hun onzekerheden om ze geld afhandig te maken en een verknipt beeld van mannelijkheid te verkopen.

Mannen verdienen beter dan deze charlatans. Vrouwen ook.

Hassnae Bouazza is schrijver, journalist, columnist en programmamaker.

Delen

Mail de redactie