Het geweldige / vreselijke verhaal van Fischer-Price-punker Mark Hoppus

Waarom Fahrenheit-182 een geweldig boek is

Is de kans één op een miljoen? Dan gaat het sowieso gebeuren. Zo vat Mark Hoppus (53) zijn leven samen. Alles wat schijnbaar onmogelijk is, lijkt hem te overkomen, schrijft de zanger-bassist van de Amerikaanse punkband Blink-182 in zijn autobiografie Fahrenheit-182.

Om maar meteen met de grootste toevalstreffer te beginnen: hoe kon het anders dat drie opstandige tieners de wereld veroverden en meer dan vijftig miljoen platen verkochten met uitsluitend een paar akkoorden en rijmende onderbroekenlol?

Maar er is meer, betoogt Hoppus. Waarom brak er precies op het moment dat zijn smetvrees en virus- en bacteriefobie piekte (hij waste zijn handen al jaren stuk en hield bij ontmoetingen met fans zijn adem in) een wereldwijde pandemie uit? Waarom moest uitgerekend drummer Travis Barker – het enige bandlid met chronische vliegangst – uit de lucht vallen (maar wist hij óók weer als een van de weinigen die crash te overleven)? En de hoofdprijs van Hoppus’ miljoenenjacht: waarom overleefde hij wél kanker, en zo veel anderen niet?

Moraal van het verhaal: „One-in-a-million happens to me all the time.”

Dat mantra maakt van Fahrenheit-182 een waargebeurd jongensboek waarin alles tóch nog goed afloopt en alle dromen uitkomen, ondanks alle jeugdtrauma’s, angsten, depressies, dwangstoornissen en zelfmoordgedachten. En nee, het is goddank geen zweverige zelfhulpbijbel die verklapt hoe je wereldwijd succes behaalt of tumoren weg kunt manifesteren. Hoppus schrijft alles (met dank aan journalist en ghostwriter Dan Ozzi) broodnuchter, zelfrelativerend en vol humor op, alsof het hem ook maar is overkomen.

Kanker overleven is niet ‘moedig’ of ‘dapper’, benadrukt hij, hoeveel mensen dat hem ook proberen wijs te maken. „Het enige wat ik heb gedaan was in een stoel zitten en gif innemen.” Dat gif is zo heftig dat zijn gezin tot drie dagen na de behandeling niet hetzelfde toilet mag gebruiken, blijkt uit een fragment van het dagboek dat hij op aanraden van zijn therapeut tijdens de chemokuur heeft bijgehouden en waaruit hij – wél dapper – veelvuldig citeert.

Hoe vreemd dat ook klinkt, uiteindelijk heeft kanker hem veel goeds gebracht, vindt Hoppus. De ziekte verdrijft niet alleen zijn depressies maar zorgt ook voor een hereniging met zijn verloren gewaande boezemvriend. Zanger-gitarist Tom DeLonge leek Blink-182 definitief te hebben verlaten om zich te storten op zijn andere band, techbedrijf en (tsja) ufo-onderzoek. Na vier jaar radiostilte belt hij opeens weer.

Hun chemie is het geheim van Blink-182. Vanaf de eerste toevallige (één-in-een-miljoen!) ontmoeting zijn de twee tieners instant soulmates. Ze voelen elkaars pijn over de vechtscheiding van hun ouders, zijn even roekeloos in skateboarden, vertikken het om volwassen te worden en delen daarom dezelfde obsessie voor poep-, pies-, en piemelgrappen.

Vanaf het eerste moment maken ze elkaars zinnen én liedjes af. Over snel stuiterende punkrockbeats en elementaire gitaardeuntjes plakken ze mierzoete melodieën die blijven kleven als kauwgom. De als poppunk verpakte kinderliedjes sluiten uitstekend aan bij de (skate-)-punkhype die halverwege de jaren negentig zijn hoogtepunt beleeft met bands als The Offspring en Green Day. Platenbazen vechten om de band.

Als de zelfbenoemde „Lennon and McCartney of dick jokes” elkaar als vijftigers weer in de armen vallen, blaast dat de band nieuw leven in, met als hoogtepunt een last-minute-show als headliner op het Amerikaanse festival Coachella. Het wordt het grootste optreden ooit, voor ruim 150.000 uitzinnige fans, van wie „de meeste jonger zijn dan wij toen we de band begonnen”.

Het is precies die bevredigende climax (huh-huh) die Hoppus een paar pagina’s eerder had aangekondigd: „I promise this story will give you a happy ending (grow up).”

Waarom Fahrenheit-182 een afschuwelijk boek is

Altijd als de moeder van Mark Hoppus naar een optreden van haar zoon komt kijken, begroet hij haar vanaf het podium op dezelfde manier: „That’s my mom. She gives great blowjobs!

Tsja, de maatschappij of het grootkapitaal zal Blink-182 met hun recalcitrantie niet omverwerpen. Maar dat was ook nooit de bedoeling, schrijft Hoppus. „We waren nooit punk”, geeft hij volmondig toe. „We waren Fischer-Price-punk.”

Had hij het daar maar bij gehouden. Dan was er namelijk helemaal niets aan de hand geweest. Willen jullie kleuterpunk maken? Prima joh! Ga vooral zo door (maar pas een beetje op je moeder).

Maar helaas: ondanks de stelligheid waarmee Hoppus verklaart géén punker te zijn, wurmt hij zich telkens in onmogelijke bochten en spagaten om te bewijzen dat hij dat toch wél is. Het gaat gruwelijk mis als hij claimt dat de band „bloedserieus” wilde werken aan een opvolger van het übergladde en overgeproduceerde doorbraakalbum Enema of the State (1999) dat was ontploft dankzij gelikte videoclips met naakt rondrennende (‘What’s My Age Again’) of als boybands verklede bandleden (‘All the Small Things’).

Dan volgt namelijk de meest wanstaltige passage uit een rock(auto)biografie ooit: „We vielen terug op veel van onze zwaardere, hoekigere invloeden, zoals Fugazi en Quicksand, en dat sijpelde door in de manier waarop we songs schreven. We putten meer uit emo- en post-hardcore-referenties. Zelfs de grappen waren heftiger, met nummers over klaarkomen in sokken en gepijpt worden door je vader, maar qua geluid klonk alles volwassener.”

Oef.

Even voor alle niet-ingewijden: Fugazi is de politiekcorrectste punk- (of eigenlijk: post-hardcore)band aller tijden waarvan de voorman en oppericoon Ian Mac-Kaye geldt als het ultieme geweten van de wereldwijde tegencultuur. De band bedacht een unieke cocktail van dwarse gitaarmuziek (die kan klinken als experimentele indie, razende punkrock of dansbare reggae). Fugazi heeft nul grappige (laat staan puberale) teksten en zal dus nooit of te nimmer komen aanzetten met banale rijmelarijen als „Unless your dad will suck me off”, „your mom will touch my cock” en „ejaculate into a sock” zoals Hoppus doet op de vierde Blink-plaat Take Off Your Pants and Jacket (2001) die exact even gelikt, überglad en overgeproduceerd klinkt als zijn voorganger.

Iedere suggestie van welke gelijkenis dan ook is kortom volkomen misplaatst… tenzij je door dikdoenerig te namedroppen je geloofwaardigheid wilt opkrikken om van je kleuterpunkcomplex af te komen. Hey fellow kids! Kijk mij eens credible zijn!

Die combinatie van zelfoverschatting en gebrek aan realiteitszin lijkt een leidraad te worden in de carrière van Blink-182. Even later is Fugazi alweer vergeten en claimt Hoppus uitsluitend nog met The Beatles, Pink Floyd en The Beach Boys te willen wedijveren. De band overweegt de vijfde plaat, die uiteindelijk geen titel krijgt, zelfs nog even Our Pet Sounds te noemen.

De bijbehorende promo-shows waarvoor de kaartjes slechts één dollar kosten, zijn dan juist weer wél „een terugkeer naar onze punkroots”. Alleen heeft het megalomane proces om die plaat te voltooien een miljoen dollar gekost, én zeven producers. Een paar jaar later worden behalve ontelbare producers ook voortdurend liedjesschrijvers schaamteloos ingevlogen. Do it yourself kun je ook uitbesteden natuurlijk!

Het toppunt van tegendraadsheid? Dat is natuurlijk optreden op een vliegdekschip in de Perzische Golf tijdens de War on Terror. Als een klein kind beschrijft Hoppus hoe indrukwekkend de tournee verloopt langs de in het Midden-Oosten gelegerde Amerikaanse troepen (voor alle niet-ingewijden: die vochten in Irak een op leugens gebaseerde oorlog uit). Trots signeert Hoppus geweerkolven van soldaten. Het is de definitieve dood van de Fischer-Price-punk.


Swingromantiek voor blije lindyhoppers

Misschien stond het al eens op je lijstje: een vintage jazzavond, zoals ze die bijvoorbeeld in de Kompaszaal in Amsterdam houden. Waar jonge jazzbands als The Fried Seven stomende hotjazz-battles voeren tegen The Roaring Cats. Waar ze het met competitieve speelfun op traditionele instrumenten als cornet, klarinet of banjo tegen elkaar opnemen in zwierige kostuums. Waar de New Yorkse swingromantiek van de jaren twintig van de vorige eeuw in een dampende zaal vol dansende lindyhoppers wordt omarmd.

Het is de nimmer dovende liefde voor ‘trads’ (traditionals) van zo’n honderd jaar terug. En denk dan niet aan belegen, op braderie en personeelsfeest gedijende muziekjes… Maar voel de juist hippe, in retrokleding gestoken opwinding, zeker met de al even opzwepende partnerdans lindyhop.

Een grote inspiratie voor de huidige swingjazzopleving: de Savoy Ballroom Battles, jaren twintig, New York. In die danszaal werd de huisband van drummer Chick Webb, met zijn mini-postuur een groot bandleider in swing, regelmatig uitgedaagd. Zoals in 1937, toen Webb het opnam tegen het orkest van Benny Goodman. Twee swingkoningen op hun scherpst voor een bomvolle zaal. Wie in het orkest noten miste, hoefde niet meer terug te komen.

Waar hebben we het over?

Traditionele jazz leunt op standards uit het Great American Songbook, (1920-50). Voor hotjazz of swingjazz gaan we dus dik honderd jaar terug. Artiesten als King Oliver (‘the jazz king’ uit New Orleans) en zijn protegé uit Chicago, trompettist Louis Armstrong. Of pianist Jelly Roll Morton. Ze brachten met hun orkesten swing in de danszalen. De daar heersende Afro-Amerikaanse lindyhop, misschien wel de bekendste swingdans, evolueerde uit de charleston, tapdans en de hotjazz.

Een iconisch verzamelpunt (1920-1930) vormde ook de New Yorkse jazzclub Cotton Club. Grote Afro-Amerikaanse namen van die tijd als Duke Ellington en Cab Calloway traden op. Maar de club zelf stond alleen open voor een wit publiek, wat de sociale en raciale verhoudingen op scherp zette.

Hoe klinkt het?

Hot! Ofwel snelle ritmes en een opwindende, vaak improviserende speelstijl met lyrische blazers. Heeft de vroege New Orleans-jazz, beter bekend als dixieland, een ander karakter – een harmonieuze samensmelting van ragtime, blues en de levendige tradities van de marchingbands uit de regio van New Orleans – meer vurigheid is te vinden in net iets latere swingjazz/hotjazz.

Swing is sterk syncopische muziek waarbij je niet stil kunt blijven staan. Het is ook een kwestie van gevoel: dansbaar, vol ritme en leven, met een vingerknip op de 2de en 4de tel, terwijl de ‘walking bass’ met sierlijke, melodische stappen door de vierkwartsmaat wandelt. Of per twee tellen een ‘slap’, een scherp klappende snaar (een diepe ‘klummmm’) tegen de hals van de contrabas. Strak op de tel stoffen eerdergenoemde nieuwe bandjes de groove en speciale ritmetechniek van toen af.

Wie moet ik kennen?

Begin bij Jelly Roll Morton, een van de eerste jazzcomponisten. Streekgenoot Buddy Bolden wordt gezien als eerste muzikant die improvisatie toevoegde aan wat bekend zou worden als jazz. Beroemde orkestleiders met geraffineerde arrangementen zijn Duke Ellington, Louis Armstrong, Glenn Miller en Benny Goodman.

Wat kan ik luisteren?

Kies gerust nummers die eindigen op ‘Stomp’, het woordje suggereerde het snelle dansbare aspect. Van ‘King Porter Stomp’, ‘Jubilee Stomp’ tot ‘Sugar Foot Stomp’. Al in 1925 een tophit van Fletcher Henderson and His Orchestra, aangedragen door het piepjonge talent Louis Armstrong.


Afvalstaking raakt Madrilenen in de portemonnee: ‘Wie wil er nou eten in deze zooi?’

In welke straat je ook loopt in de Spaanse hoofdstad Madrid, overal staan overvolle vuilcontainers en liggen vuilniszakken verspreid over de stoepen en kruispunten – vaak opengetrokken door daklozen die op zoek zijn naar wat te eten. De geur is op warme dagen bijna ondraaglijk. Van de chique wijken in Salamanca tot de smalle steegjes van Lavapiés: de stad baadt in afval.

Sinds afgelopen maandag 21 april staken de zes bedrijven die verantwoordelijk zijn voor het afval in Madrid voor onbepaalde tijd. De vuilnismedewerkers eisen betere arbeidsvoorwaarden voor de 1.600 werknemers, waaronder een loonsverhoging van 2 procent in plaats van de 1 procent die de bedrijven nu bieden. Ook willen ze bonussen voor nachtdiensten, maximaal zes opeenvolgende diensten ingeroosterd worden en meer transparantie over promoties. Een eerder bereikt akkoord werd door de werknemers weggestemd met 940 stemmen tegen en 254 voor.

De staking zorgt voor een aanzienlijke ophoping van afval op straat, wat leidt tot gezondheidsrisico’s en overlast voor de inwoners. Het stadsbestuur heeft nu als tijdelijke oplossing minimale diensten ingesteld, wat betekent dat het huishoudelijk afval in bepaalde wijken om de 48 uur wordt opgehaald. De gemeente heeft ook geprobeerd de speciale reinigingsdienst Selur in te zetten, maar die weigert dat uit solidariteit met de stakers. Essentiële instellingen zoals ziekenhuizen en scholen blijven wel volledig bediend.

Ramen dicht

„Ik woon hier al twintig jaar, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Het stinkt zó erg dat ik de ramen de hele dag dicht heb met dit mooie weer,” zegt María Delgado, een gepensioneerde docente uit Delicias. „En nu de temperaturen stijgen, zal de stank alleen maar erger worden. Nog even en de ratten zullen de straten overnemen.”

In een restaurant verderop wijst horecamedewerker Óscar naar de enorme hoop afval op zijn terras. „Normaal zit het hier met mooi weer al vroeg vol, maar wie wil er nou eten en een wijntje drinken te midden van deze zooi. Je maag draait daar toch van om?”, zegt hij. „Deze staking, raakt ons in de portemonnee.”

Burgemeester José Luis Martínez-Almeida heeft gedreigd met een boete van 1,6 miljoen euro als de afvalbedrijven hun werk niet hervatten. Tegelijkertijd roept hij beide kanten op verantwoordelijkheid te nemen. „We willen het stakingsrecht niet aantasten, maar we willen wel de hygiënische omstandigheden voor afvalinzameling in de stad garanderen.”

In Malasaña of Plaza Mayor, waar toeristen zich normaal vergapen aan kleurrijke straten, moeten ze nu net als bij een hindernisbaan manoeuvreren tussen de vuilniszakken. „We dachten dat dit kunst was,” grapt een stel uit het Duitse Stuttgart, half lachend met de hand voor de neus en een fototoestel in de hand.

Zolang de vakbonden en de bedrijven geen nieuw akkoord bereiken, blijft de chaos in de stad groeien. Madrid ademt protest én ruikt naar rotte vis, oude pizza en opdringerige ammoniaklucht.


Wat betekent het vervolgen van Damen voor de Nederlandse defensie-industrie? En drie andere vragen

Scheepsbouwer Damen Shipyards en drie (voormalige) directieleden moeten zich voor de rechter verantwoorden wegens verdenkingen van omkoping, witwassen en valsheid in geschrifte, maakte het Openbaar Ministerie vrijdag bekend. Wat speelt daar precies? Vier vragen over de aanstaande strafzaak tegen het miljardenconcern.

1 Wat doet Damen precies?

Nederlands grootste scheepsbouwer, Damen Shipyards uit Gorinchem, is hofleverancier van de Nederlandse marine. De werf die Kommer Damen (nu 81) in 1969 van zijn vader overnam, is uitgegroeid tot een multinational met een omzet van ruim 3 miljard euro en meer dan 12.000 werknemers op 35 werven wereldwijd. Op die werven bouwt en onderhoudt Damen commerciële vissersboten, jachten, patrouilleschepen, sleepboten, expeditieschepen, amfibische transportschepen en ook grotere oorlogsschepen.

In Nederland gebeurt dat onder meer op de Scheldewerf in Vlissingen, die het bedrijf in 2000 overnam en daarmee van de ondergang redde. Daar bouwt Damen (of doet de afbouw van) grote fregatten, korvetten en bevoorradingsschepen. Alleen al de afgelopen twee jaar bestelde het ministerie van Defensie bij Damen vier commando- en luchtverdedigingsfregatten, twee ondersteuningsschepen en twee ‘onderzeebootbestrijdingsfregatten’, ter waarde van miljarden.

Duitsland heeft zes fregatten in bestelling bij Damen ter waarde van in totaal 7 miljard euro

Ook andere landen kopen oorlogsschepen bij Damen. Zo heeft Duitsland zes fregatten in bestelling ter waarde van 7 miljard euro. Portugal kocht een multifunctionele dronecarrier, Australië kocht het ontwerp van acht transportschepen, die lokaal zullen worden gebouwd. Damen greep weer mis bij een aanbesteding voor vier onderzeeboten voor de Nederlandse marine. Die order ging vorig jaar naar het Franse Naval.

2 In welke problemen zijn ze beland?

Fiscale opsporingsdienst FIOD viel in 2017 binnen bij Damen Shipyards. De verdenking richtte zich destijds op de handelsagenten die Damen inhuurt om schepen te verkopen in het buitenland. Zij kregen torenhoge commissies – maar wat deden ze met dat geld?

Uit onderzoek van NRC in 2018 en 2019 naar Damen Shipyards bleek dat er sprake was van dubieuze verkooppraktijken in Sierra Leone, waar de Wereldbank ook onderzoek naar deed. Ook bleek dat het bedrijf een agent in Indonesië had weggestuurd wegens vermoedens van corruptie bij de verkoop van oorlogsschepen.

Het bedrijf was daarnaast in conflict geraakt met een tussenpersoon in Trinidad en Tobago, die de miljoenen die hij van Damen ontving niet goed kon verantwoorden. Damen Shipyards bleek bovendien veertien keer verkeerde gegevens te hebben aangeleverd bij Atradius DSB, de verzekeraar die namens de staat risicovolle exportpolissen afgeeft. Dat kwam het bedrijf niet op sancties te staan.

Het strafrechtelijk onderzoek heeft uiteindelijk acht jaar geduurd. Damen en het OM voerden vorig jaar gesprekken over een mogelijke schikking, maar daar fietsten telkens weer nieuwe onthullingen doorheen. Vorig jaar publiceerde de Volkskrant over nieuwe corruptieverdenkingen, Nieuwsuur onthulde dat Damen mogelijk sancties tegen Rusland had overtreden. De gesprekken tussen het OM en Damen strandden daarop, volgens beide partijen op initiatief van de ander. Nu heeft het OM alsnog besloten het bedrijf te vervolgen.

Lees ook

Lees ook: De doorgeschoten verkooplui van Hollands grootste scheepsbouwer

Minister President Mark Rutte en Rene Berkvens (CEO Damen) maken een selfie tijdens een bezoek aan Damen Soncam Shipyard in Vietnam.

3 Was de bedrijfstop ook betrokken bij de verdachte praktijken?

Justitie meent van wel. Volgens het OM gaven directieleden van Damen jarenlang „feitelijk” leiding aan de verboden gedragingen, zo staat in het persbericht dat er vrijdagochtend uitging. Behalve Kommer Damen worden zijn zoon (en huidig bestuursvoorzitter) Arnout Damen en voormalig bestuursvoorzitter René Berkvens vervolgd. Ook een voormalige handelsagent, Stephen Hobson, behoort volgens bronnen rond het onderzoek tot de verdachten.

Dat behalve het bedrijf ook individuele bestuurders vervolgd worden, is opvallend. Het OM zal dan voor de rechter moeten aantonen dat zij direct betrokken waren bij verboden handelingen, zoals de vermeende omkoping van ambtenaren in het buitenland, of op zijn minst weet hadden van die praktijken en er niet tegen optraden. In eerdere geruchtmakende zaken bleek het voor het OM vaak lastig om dit „feitelijk leidinggeven” te bewijzen.

Zo besloot justitie eind vorig jaar de voormalige bedrijfstop van ABN Amro na bijna vier jaar onderzoek toch niet te vervolgen voor overtredingen van de antiwitwaswetgeving, wegens onvoldoende bewijs. Ook voor de vervolging van oud-ING-baas Ralph Hamers (voor hetzelfde vergrijp) bleek volgens het OM niet voldoende bewijs.

4 Wat betekent een eventuele veroordeling van Damen voor de Nederlandse defensie-industrie?

Wie veroordeeld wordt voor omkoping of fraude, mag in Europa niet leveren aan defensie – een schrikbeeld voor Damen, nu de defensie-uitgaven in Europa sterk worden opgeschroefd. In de Aanbestedingswet op defensie en veiligheidsgebied staat dat een bedrijf dat in hoger beroep is veroordeeld voor omkoping, fraude, terrorismefinanciering of witwassen zich vier jaar lang niet mag inschrijven op aanbestedingen.

Een bedrijf heeft daarna nog wel een uitweg. Als het kan aantonen dat het ‘voldoende maatregelen’ heeft genomen om ‘betrouwbaarheid aan te tonen’, mag een overheid ervoor kiezen een bedrijf toch te laten deelnemen aan een aanbesteding. Een voorbeeld: vergoeden van schade, meewerken aan onderzoek, ‘personeelsmaatregelen’ om strafbare feiten in de toekomst te voorkomen.

Mocht het zover komen, dan is deelname aan aanbestedingen voor Damen op z’n minst een stuk ingewikkelder. Voor de Nederlandse regering is dat lastig. Het ministerie van Defensie werkt van oudsher nauw samen met Damen en koopt er grootschalig materieel in.

De rechtszaak, die naar verwachting dit najaar begint, kan een politieke kwestie worden nu Europa in rap tempo wil bewapenen

„We hebben vandaag pas kennisgenomen van de beslissing van het OM”, laat een woordvoerder van het ministerie in een reactie weten. „We moeten zelf nog in kaart krijgen wat dit kan betekenen voor ons.”

Ook voor de rest van Europa kan een veroordeling consequenties hebben. Juist de komende jaren wil het continent honderden miljarden investeren in bewapening en de verwachting was dat juist op maritiem gebied Nederland hierin een rol zou kunnen spelen.

De rechtszaak, die naar verwachting dit najaar begint, kan daarmee een politieke kwestie worden. Damen houdt rekening met dat sentiment. In een verklaring zegt het bedrijf dat „Damen liever zijn aandacht alleen richt op de versterking van de Nederlandse maritieme sector en het bijdragen aan het tegengaan van de defensiebedreigingen die de huidige geopolitieke situatie met zich meebrengen” dan zich te moeten verweren tegen „vermoedens van het OM”.


Iran ontbiedt Nederlandse ambassadeur in Teheran vanwege publicatie AIVD-rapport

Iran heeft de Nederlandse ambassadeur in Teheran vrijdag ontboden. Dat is volgens Iraanse staatsmedia gebeurd vanwege de publicatie van het jaarverslag van de Nederlandse inlichtingendienst AIVD. In dat rapport stond onder meer dat Iran vermoedelijk achter twee verijdelde liquidatiepogingen in Nederland zat.

In juni 2024 werd in Haarlem een aanslag op een in Nederland wonende Iraanse activist voorkomen. Volgens onderzoek van NRC zet Teheran steeds vaker criminelen in voor aanslagen op Iran-critici in Europa. De man achter de verijdelde aanslag in Haarlem werd eveneens verdacht van een moordpoging op een Iran-kritische politicus in Spanje.

Beide incidenten staan in het donderdag gepubliceerde AIVD-rapport. Volgens de inlichtingendienst is het „waarschijnlijk” dat Teheran verantwoordelijk is voor beide liquidatiepogingen. Naar aanleiding van het stuk riep het Nederlandse ministerie donderdag de Iraanse ambassadeur tot de orde.

Een dag later volgt het Iraanse antwoord: Teheran ontbiedt de Nederlandse ambassadeur. Het Iraanse buitenlandministerie beoordeelt de Nederlandse beschuldigingen als ongegrond en „lachwekkend”. Het zou volgens een functionaris gaan om een „absurd verzinsel”.

Lees ook

Iran jaagt in Europa op Israëlische doelwitten en tegenstanders: ‘Ik wist dat ze iemand gingen sturen’, zegt de dissident uit Haarlem

De Spaanse politie op de plek waar Alejo Vidal-Quadras  in het hoofd werd geschoten in Madrid, in december 2023.


Theatermaker Adelheid Roosen over verbinding maken door kunst

Theatermaker en schrijver Adelheid Roosen wil graag verbinden. Zo maakt ze theater met buurtbewoners en werkt ze samen met de politie van Amsterdam om het gesprek over discriminatie te openen. Kunst is daar een goed middel voor. “De complexiteit van verschillende werkelijkheden die samen komen, dat vind ik schitterend.”

Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar [email protected].

Presentatie:
Pieter van der Wielen
Redactie:
Mira Zeehandelaar
Mixage:
Audiochef
Productie:
Andrea Huntjens
Muziek:
Rufus van Baardwijk
Foto:


Merz wil met Duitsland én Europa weer vooruit, maar staat nog even stil

Hoe staat het met het leiderschap van Friedrich Merz? De leider van de christendemocraten (CDU) en aanstaand bondskanselier presenteert zichzelf graag als de sterke, Europese leider van een daadkrachtig Duitsland. Maar sinds zijn partij de landelijke verkiezingen van 23 februari won, is er van de beloften weinig terug te zien.

Europa kijkt naar Duitsland als leider, maar momenteel heeft Duitsland slechts een kabinet zonder mandaat. Tot de nieuwe regeerperiode op 7 mei begint, bevindt Duitsland zich in de schemerzone van de machtswisseling. Huidig bondskanselier Olaf Scholz (SPD) heeft weinig meer te zeggen, en dat geldt voor Merz evenzeer zolang hij niet officieel benoemd is.

Die partijen presenteerden twee weken geleden een coalitieakkoord voor de komende vier jaar. Veel houvast biedt dat niet: alles is onder voorbehoud van de financiën, en sinds de presentatie spreken de partijen elkaar openlijk tegen over belangrijke onderwerpen.

Lees ook

Lees ook deze analyse van het Duitse coalitieakkoord

Vlnr.: CSU-partijleider Markus Söder, SPD-covoorzitter Lars Klingbeil, CDU-partijleider Friedrich Merz en SPD-covoorzitter Saskia Esken bij de persconferentie over het regeerakkoord. Foto Christoph Soeder/EPA

De verhoging van het minimumloon tot 15 euro per uur, in het coalitieakkoord bestempeld als „bereikbaar” voor 2026, staat bijvoorbeeld al ter discussie. Een onafhankelijke commissie zal een aanbeveling voor de hoogte van het minimumloon doen. Het toekomstige kabinet moet zich ongeacht de uitkomst daarvan committeren aan 15 euro per uur, vindt SPD-partijsecretaris Matthias Miersch. Tegen de Duitse krant Bild zei Merz dat de verhoging „mogelijk in 2026 of 2027 die kant opgaat”, maar dat niets vaststaat.

Ook andere beloften worden in het akkoord weinig concreet. Zo hangt belastingverlaging voor lage en middeninkomens af van de begroting. SPD-partijvoorzitter Lars Klingbeil hint zelfs publiekelijk op belastingverhogingen – een nachtmerrie voor CDU en CSU.

Taurusraketten

Onzekerheid is er ook over het buitenlands beleid. Waar Merz eerder gold als pleitbezorger voor de levering van Taurusrakketten aan Oekraïne, blijkt ook dat nu voorwaardelijk. Eerst moeten afspraken gemaakt worden met de Europese partners, zei Merz in een interview met omroep ARD. Andere Europese landen sturen al soortgelijke raketten, maar die hebben een kleiner bereik dan de Taurus. Merz is nog steeds bereid de raketten te sturen, maar houdt een slag om de arm om de weifelende coalitiepartner SPD tegemoet te komen.

Huidig bondskanselier Scholz hield de leveringen tegen, en nog steeds is zijn partij terughoudend. Er zijn goede argumenten voor, maar ook goede argumenten tegen, zei huidig en waarschijnlijk toekomstig minister van Defensie Boris Pistorius (SPD) op een partijbijeenkomst in Hannover. In het coalitieakkoord wordt niet over de Taurusraket gerept.

Merz’ duidelijke taal en stevige beloften maken plaats voor een coalitieakkoord vol mitsen en maren

Overwinningen

Op het gebied van migratie, dat uitgroeide tot het belangrijkste thema van de verkiezingen tijdens een door aanslagen geplaagde campagne, heeft Merz overwinningen behaald. Een groot deel van de voorstellen in zijn nog vóór de verkiezingen ingediende motie voor strenger migratiebeleid is opgenomen in het akkoord.

Toch is ook op dat gebied al onenigheid ontstaan: in het akkoord staat dat Duitsland de vrijwillige opname van „kwetsbare” Afghaanse vluchtelingen (Afghanen die voor Duitsland werkten, journalisten, critici van het regime) zal beëindigen. De vluchten zijn inmiddels opgeschort, maar 2.600 Afghanen zouden via deze regeling nog worden opgehaald. Zij zitten grotendeels in Pakistan te wachten. De SPD wil de belofte nakomen en hen naar Duitsland laten komen. Het CDU wil dat niet.

Het gesteggel, vlak na de presentatie van het akkoord, laat zien hoe zwaar – of licht – de woorden uit het akkoord daadwerkelijk wegen. Merz’ duidelijke taal en stevige beloften tijdens de verkiezingscampagne maken plaats voor een voorwaardelijk coalitieakkoord vol mitsen en maren.

Merz begon de coalitieonderhandelingen al met een gebroken belofte: nog voordat er een akkoord was, loodsden SPD en CDU/CSU vorige maand een grondwetswijziging door de Bondsdag die de overheid in staat stelt miljardenschulden te maken. Voorheen was Merz fervent tegenstander van zo’n versoepeling.

Lees ook

Lees ook: deze analyse over de versoepeling van de Schuldenbremse

SPD-leider Lars Klingbeil (links) en CDU-leider Friedrich Merz overleggen in de Bondsdag, 13 maart.

AfD grootste

Merz stelt zichzelf graag op als daadkrachtige leider, maar doet dat zelfgekozen imago weinig eer aan met het vele gedraai. Het vertrouwen in hem lijdt daaronder: de radicaal-rechtse partij Alternative für Deutschland (AfD) schiet in de peilingen omhoog, terwijl zijn CDU zakt. Bij de verkiezingen eindigde AfD als tweede, met 20,8 procent van de stemmen tegenover 28,5 procent voor CDU.

Eerder deze maand peilde Ipsos AfD al als grootste partij in Duitsland, in andere peilingen deelde het die plek met CDU. Na het Paasweekend steeg AfD in een tweede peiling tot grootste partij, met 26 procent voor AfD en 25 procent voor CDU/CSU.

Juist om die partij buiten de deur te houden, hebben zowel SPD als de Unie, die ideologisch ver uit elkaar liggen, flinke concessies moeten doen. Ze waren tot elkaar veroordeeld: het alternatief voor CDU/CSU was een coalitie met AfD, wat Merz in de campagne uitsloot (net als vrijwel alle andere partijen). De gebroken beloften presenteren zowel SPD als de Unie dan ook liever als het nemen van verantwoordelijkheid.

Daarmee lijkt Duitsland al voor het nieuwe kabinet is begonnen in een soortgelijke situatie beland als vóór de verkiezingen: gegijzeld door partijen met onverenigbare verschillen. De vorige regering, bestaande uit SPD, FDP en De Groenen, viel omdat de partijen het nergens over eens konden worden.

Van de Politikwechsel (politieke omwenteling), waar CDU in de campagne graag van sprak, is nog weinig merkbaar. Het coalitieakkoord geeft weinig houvast, en dus moet het vers aangetreden kabinet het vanaf 7 mei duidelijk maken: gaat Duitsland inderdaad Wieder nach vorne (weer vooruit), zoals de verkiezingsleus van de Unie luidde, of blijft het stilstaan?


Duik in het leven van de paus met deze films, boeken en series

Tv-serie
Rokend en sexy: The Young Pope (2016) brengt de eerste Amerikaanse paus tot leven

Deze tiendelige televisieserie gaat over hoe je naar geloof kunt zoeken, en het kunt verliezen. In de woorden van regisseur Paolo Sorrentino (La grande bellezza): „De serie gaat over de druk van heilig zijn, die bijna ondraaglijk is als je tegen verleidingen vecht en er alleen maar aan toe kunt geven.”

Nieuw onderzoek naar Bende van Nijvel moet Belgisch misdaadmysterie oplossen

Er komt een nieuw gerechtelijk onderzoek naar het Belgische mysterie rond de criminele Bende van Nijvel. Deze gewelddadige groepering pleegde in de jaren tachtig een reeks roofovervallen, inbraken en moordaanslagen, maar zonder strafrechtelijke consequenties omdat eerdere onderzoeken op niets uitliepen. Belgische media schrijven vrijdag dat er nu, jaren later, toch een poging wordt gedaan, op verzoek van de nabestaanden van de tientallen slachtoffers.

Volgens een van de advocaten, die namens slachtoffers en nabestaanden spreekt, moeten de onderzoekers een nooit eerder uitgediept spoor naar het noorden van Frankrijk volgen om te achterhalen of twee broers mogelijk betrokken waren bij de bende. De inmiddels overleden broers pleegden in de jaren tachtig ook in Frankrijk misdrijven, en werden daar veroordeeld. De Belgische omroep VRT meldt dat de activiteiten van de Bende van Nijvel mogelijk parallel lopen aan hun gevangenschap: als een van de broers vastzat, hield de bende zich koest. „Ik heb altijd in dit spoor geloofd”, zegt de advocaat aan Belgische media.

Een van de dossierstukken die nu alsnog onderzocht wordt is een getuigenverklaring van twee jongens uit 1985. Zij zagen vlak na een overval in het Belgische Aalst een donkerkleurige Volkswagen Golf en een lichtkleurige Mercedes rijden, en noteerden de kentekenplaten van de auto’s in een schriftje. Dat document werd later door hun vader bij de politie afgegeven en belandde in het dossier, maar is volgens de nabestaanden nooit nader onderzocht. Een onderzoeksrechter zal zich nu alsnog buigen over de nummerplaten en over de eventuele link met de twee Fransen.

Supermarktrovers

Daarmee gloort er hoop voor de tachtig nabestaanden van de slachtoffers van de Bende van Nijvel. De criminele groep pleegde tussen 1982 en 1985 een reeks misdrijven waarbij in totaal 28 doden en 40 gewonden vielen. De bende had het voorzien op geld en producten in warenhuizen en supermarkten, maar de vangst was vaak relatief gering: bij de bloedigste aanslag met acht doden werd niet meer dan 900.000 Belgische frank (nog geen 20.000 euro) meegenomen.

De criminelen dankten hun naam aan een roof op een supermarkt in het Waalse Nijvel in 1983. Daarbij werd onder meer drank, koffie en pralines buitgemaakt en vielen twee doden.

De acties van de Bende van Nijvel zorgden destijds voor een breed gevoelde maatschappelijke angst in België: een regulier supermarktbezoek kon zomaar de dood tot gevolg hebben. Dat angstgevoel werd versterkt omdat opsporingsdiensten in al die jaren nooit de daders wisten te achterhalen, ondanks honderden tips, 2.700 vingerafdrukken van mogelijke verdachten en veertig opengehaalde graven voor aanvullend dna-onderzoek.

Voor zover bekend pleegde de bende het laatste – en eveneens bloedigste – delict op een Delhaize-supermarkt in Aalst in 1985. Bij de overval kwamen acht mensen om het leven. „Dat al die doden kunnen vallen en de daders nooit worden gevonden, is eigenlijk onbegrijpelijk”, zei de voormalige burgemeester van Aalst in 2017 tegen NRC. „Er zijn zo veel theorieën geweest, maar er is nooit een antwoord gekomen. We hebben recht op de waarheid.”


Column | ‘Geen Pausnacht, maar Koningsdag’

De vriend belt meer dan vierentwintig uur na het overlijden van paus Franciscus; net is bekend geworden dat de kerkvorst begraven wordt op de dag dat het in Nederland Koningsdag is. Dat laatste weet hij weer eerder dan ik, de dagkoersen van het nieuws zijn een soort getijdengebed voor hem, als een journalist-monnik.

Zijn vraag: „Wat zou jij de regering nu adviseren? Koningsdag niet laten doorgaan? In plaats daarvan gaat de koning naar Rome, waar ook die andere staatshoofden zich verzamelen voor de uitvaart?”

Omdat het dilemma nieuw voor me is, val ik even stil, en gaat hij verder: „Je kunt toch niet gaan feesten en hossen terwijl de wereld rouwt in Rome?” De vriend, ik zeg het er even bij, is gelovig, maar niet-katholiek. Het Roomse clubgevoel komt hem niet aanwaaien.

Een dag later horen we wat de regering heeft besloten; Koningsdag begint een uurtje later, de koninklijke familie is aanwezig in Doetinchem en premier Schoof en minister Veldkamp reizen af naar Rome. Keurige polderoplossing, bijna als vroeger. Die beslissing verbaasde me niet, want ik had het zelf zo bedacht.

Allereerst is Willem-Alexander het staatshoofd der Nederlanden, dat is niet zijn baan maar zijn ambt en dus zijn eerste en belangrijkste verplichting. Het zou heel vreemd zijn als de jarige niet op zijn eigen partijtje verschijnt, terwijl het volk, in elk geval in naam, zijn feest viert. Bovendien, dat volk, dat wil wat. Stel het onwaarschijnlijke geval dat de koning had besloten Koningsdag een keertje over te slaan, dan wordt de mensen een volksfeest door de neus geboord. Je kunt je de woede voorstellen, een herhaling van Beatrix’ Kroningsdag in 1980, waarbij „geen woning, geen kroning” simpelweg wordt ingeruild voor „geen Pausnacht, maar Koningsdag”.

De familie Oranje-Nassau is van oudsher protestants, ze zijn het geloof ik aan hun stand verplicht. Wat mij opviel was dat juist verschillende protestantse denominaties, van zeer zwaar tot vrijzinnig, zo geheel gevrijwaard bleven van antipapisme, en voluit hun medeleven betuigden met het heengaan van de paus. Tegelijkertijd blijft die paus een verrukkelijk doelwit voor alles en iedereen die over ‘religie’ enkel kan verzinnen: „onzin, oplichterij, apekool” et cetera. Ik vrees dat een behoorlijk grote massa in Nederland het heel emancipatoir en diepzinnig vindt er zo smalend over te denken.

Het land van ‘functies’, ‘baantjes’, zelfs ‘functie elders’ wil iets wat minder windgevoelig is

De paus en de koning, beiden dienaren van hun volk, al heeft de paus flink wat meer zielen te bedienen. De monarchie is een erfelijk, en dus per definitie ondemocratisch instituut, dat zich nu al meer dan twee eeuwen als een raar hooggebergte verheft boven het egalitaire, Nederlandse landschap. Ingebed in de constitutie, blijkt die symboolwaarde van het koningschap toch belangrijk. Net toen we dachten dat we ‘al die overbodige troep’ de deur uit hadden gedaan, bleek dat juist op Koningsdag, op de vrijmarkt ‘die troep’ voor geld verkocht kon worden.

In het land van ‘functies’ en ‘baantjes’, zelfs van ‘functie elders’ bestaat er blijkbaar toch behoefte aan iets, wat minder windgevoelig is.

De nieuwe paus wordt dan wel gekozen, maar het aantal kiesgerechtigden is minimaal en de procedure volmaakt obscuur. Geen democratie die zo kan functioneren.

Kerkvorst en vorst: verouderde boeien in de zee, verankerde symbolen, die daar maar liggen te dobberen. Maar omdat ze zich niet zomaar laten meeslepen door de tijdgeest, is dat steeds meer van waarde.

Stephan Sanders is essayist.