Opinie | Zolang Europa volhardt in rapporten zonder uitwerking, dicteren Amerikaanse techbedrijven de toekomst

In Winter vol Liefde schept Maarten graag op over de vele vrouwen die hij in zijn leven als basketbaltrainer heeft versleten. Nu hij als 76-jarige pensionado in Estland woont, begint de aanvoer te haperen. Het dagelijkse datingprogramma op RTL 4 heeft hem daarom twee huwelijkskandidaten gestuurd, Truus en Ria. Truus pakte snel weer haar koffers. In de uitzending van dinsdag poneerde Maarten zijn oordeel over Nederlandse vrouwen: grote monden, willen de baas zijn en kleden zich te mannelijk. Reden voor Ria om in de uitzending van woensdag ook meteen te vertrekken: „Ik voel me niet prettig bij jou.” (Hij heeft trouwens een merkwaardige, overlappende manier om zijn schilderijen op te hangen, maar dat was geen dealbreaker.)

Nu doet Maarten zijn beklag bij de plaatselijke banketbakker: „Die vrouwen dumpen me al na één dag. Nederlandse vrouwen zijn zo.” Terwijl de bakker zijn croissants met room vol spuit antwoordt hij: „Vrouwen, vrouwen, vrouwen, vrouwen – altijd problemen.” Maar daar wil Maarten niets van weten: „No, no, no, no, no, no. Het ligt aan mij.” Een moment van zelfinzicht dat zeldzaam is in deze populaire sneeuwvariant van B&B vol Liefde. Kop op Maarten, je bent nu eenmaal gecast in dit programma als moeilijk plaatsbare hork en je vervult je rol met verve. Tim Hofman is trouwens aan het rekruteren voor een uitzending van BOOS over misstanden bij datingprogramma’s, dus misschien kun je bij hem je beklag doen.

Moederskindje Mike had blijkbaar een avondje vrij, dus ging de meeste aandacht naar koeienboer Judith in Frankrijk. Zij valt op mannen en vrouwen, ze heeft nu een huis vol. Boomverzorger Guus is kansloos maar weet dat nog niet. Politieagent Sarike, net aangekomen, lijkt nog een goede tegenkandidaat, maar de doorgewinterde kijkers weten het al: Judith valt voor timmerman Bart met zijn gruizige Rotterdamse stem. Massage en een voorzichtige kus heeft ze al gehad. Donderdag volgt meer.

En wat te denken van weduwe Adrienne met haar enorme lege hotel in Zwitserland? ,,Het spookt hier – een overleden gast”, onthult ze aan haar enige gast, fysiotherapeut Robert. Huuu, en het hotel deed al zo aan The Shining denken. Als Robert dreigt uit te glijden tijdens een wandeling door de sneeuw, maakt hij er een opmerking over: misschien zit hij stiekem wel in een heel ander tv-programma, waarin een weduwe al haar mannen laat verdwijnen. Adrienne lacht veelbetekenend en omhelst hem op een enge hangbrug.

Zonnebrandcrème

Vreemd geprogrammeerd, zo midden in de winter, is de aflevering van Gezond of gelul (NPO 3) over zonnebrandcrème. Ja, je krijgt huidkanker van te veel zon, dus je moet je insmeren met minstens factor dertig, iedere twee uur, en een zonnebril dragen. Goed onthouden, want het is nog zeker drie maanden grauw, dacht ik. Nee, zeggen de experts, ook ’s winters moet je smeren.

Gezond of gelul ontzenuwt hardnekkige mythes die worden verspreid op sociale media door „onzinfluencers”. Vorige week hadden we de periodieke onthouding (slecht idee), later volgen nog supplementen, slaap, gluten, en sperma. En nu het idee dat zonnebrandcrème kankerverwekkend zou zijn, en ook „hormoonverstorend en neurotoxisch”. Lachwekkend maar ook zorgelijk – het aantal jongeren met huidkanker neemt toe juist doordat ze zich niet goed insmeren. Serieuze wetenschappers geven goede en broodnodige voorlichting, maar de jeu van het programma komt toch van de geciteerde video’s waarin zelfgeschoolde kruidenvrouwtjes en kruidenmannetjes allemaal gekke dingen roepen. Hoogtepunt zijn de mensen die wijdbeens hun anus en vulva in het zonnetje zetten, voor de aanmaak van vitamine D (zeer slecht idee). Ook de man die zichzelf tijdens het zonnebaden insmeert met roomboter is niet te versmaden. Heel Holland bakt.

Delen

Mail de redactie

De kraan opendoen en een glas water drinken. De kraan opendoen en je wassen. De wc doortrekken. De vaatwasser aan, de wasmachine, de tuinsproeier. Sinds vrijwel alle huishoudens sinds begin jaren zestig aangesloten zijn op de waterleiding, weet Nederland niet beter dan dat er stromend – én schoon – water is.

Waarom ook niet? Water in overvloed toch, op wat droge zomers na? Stroom leek het probleem van de eenentwintigste eeuw te worden, gas dat van de laatste jaren. Wie zuinig doucht, doet dat meestal om energie te besparen. Water is in de hoofden van de meeste inwoners van dit land iets dat of buiten de deur gehouden moet worden door dijken, of iets is dat thuis gewoon uit de kraan komt.

De vijf-voor-twaalf-waarschuwingen dat schoon water op waarde moet worden geschat en eindig is, die elkaar de laatste jaren in rap tempo opvolgden, leken daardoor in het diepe te verdwijnen. Of alleen voor droge zomers bedoeld, als er een sproeiverbod kwam. Zelfs het meest alarmerende rapport, in 2023 van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM), leek een druppel op een gloeiende plaat.

Het RIVM constateerde toen dat het onzeker is of er in 2030 genoeg water is voor de productie van drinkwater. Alle tien waterbedrijven, die de wettelijke plicht hebben drinkwater te leveren, kampen met een veelvoud aan problemen waardoor waterwinning steeds moeilijker is. Landelijk is er nét voldoende drinkwatercapaciteit, maar regionaal zijn er al problemen. In drie regio’s is al een tekort.

Onmiddellijk actie was nodig, schreef het RIVM. Drie jaar overigens nadat het instituut een ‘escalatiesysteem drinkwaterbeperking’ had opgesteld, waarmee het kabinet kon ingrijpen bij ernstige tekorten. 2030 is inmiddels over vijf jaar.

Dat er deze week een Actieprogramma Beschikbaarheid Drinkwaterbronnen werd gepresenteerd, is dan ook rijkelijk laat. Toe te juichen is dat de handtekeningen van zowel de minister van Infrastructuur en Waterstaat, als die van de provincies en drinkwaterbedrijven eronder staan.

Tegelijkertijd baart het Actieprogramma zorgen. Het staat er mooi: „Tezamen kunnen de op regionaal en landelijk niveau geformuleerde acties ervoor zorgen dat de drinkwatervoorziening in de periode tot 2030 wordt gewaarborgd.” Het cruciale zinnetje daarna is: „Onder de nadrukkelijke voorwaarde dat alle betrokken partijen de gemaakte afspraken daadwerkelijk én tijdig kunnen nakomen.”

De voorzitter van de vereniging van waterbedrijven Vewin klonk bij het tv-programma Nieuwsuur nog minder geruststellend. Hij kon niet met „100 procent zekerheid zeggen” dat de benodigde 100 miljoen kubieke meter extra er in 2030 zal zijn. Het fijne aan het Actieprogramma was dat de partijen „in elk geval elkaar weten te vinden” en dat iedereen „het belang onderkent”. Zoals het spreekwoord zegt: „Dat is warm water (her)uitvinden.” Oftewel: daar had geen Actieprogramma voor nodig hoeven te zijn.

De urgentie is er al jaren, nu moet er actie worden ondernomen. Door de overheid, die waterbedrijven voorrang zal moeten geven op andere ruimtevragers. Door de waterbedrijven zelf, die ook in droge zomers nog zeiden dat er om één voor twaalf ook nog water uit de kraan zou komen. Door bedrijven, die zich moeten afvragen of er bij productieprocessen wel water van drinkwaterkwaliteit nodig is. En door de burger, die dagelijks 129 liter drinkwater verbruikt. Waarvan 46 liter onder de douche.

Delen

Mail de redactie