De hond ontwormen, Rutte naar Strafhof, Mama bellen
Ik kijk even op het to-do-lijstje in mijn woonkamer. Ik heb behoorlijk ADHD en dus geheugensteuntjes nodig. Ik pak de stofzuiger. Ik heb een hekel aan schoonmaken en mijn labradoodle Aiko ook. Hij rent onder het bed. Ik merk dat ik met de stofzuiger tegen de muren stoot, uit pijn en woede.
Ik had heel makkelijk als vluchteling in Gaza kunnen eindigen, zoals alle Palestijnen. Wij zijn de grootste groep vluchtelingen op de wereld. We komen uit een fabriek die op industriële schaal vluchtelingen produceert, en dat al 75 jaar lang. Ik vraag me af hoe ik nu in Gaza had kunnen overleven, waar bewoners worden belegerd, uitgehongerd en vermoord.
Het is Kerstmis. De op twee na oudste kerk ter wereld, met zijn hemelsblauwe interieur, is tijdens deze genocidale oorlog weggevaagd, samen met de mensen die erin schuilden. Er zijn geen kerken meer in Gaza. Christelijke Palestijnen in Gaza zullen onder de regenachtige hemel snikkend hun kinderen onder het puin vandaan moeten halen.
Wie Gaza bombardeert, bombardeert vluchtelingen die terug naar huis willen. Ik heb het niet over de ontheemden door de huidige oorlog, maar over vluchtelingen sinds de Nakba van 1948. Ruim 70 procent van de Gazaanse bevolking is vluchteling. De Israëlische militairen die hen vermoorden, wonen letterlijk op het land van deze vluchtelingen. Soms wonen de militairen in de huizen van de vluchtelingen die ze vermoorden. Sommige vaders en opa’s van de militairen zouden de ouders en grootouders van de vluchtelingen verjaagd of vermoord kunnen hebben.
Dit is het hele verhaal.
Medeplichtig
Ik had een moeilijke relatie met mijn vader, hij is een jaar geleden overleden. Hij was twintig jaar toen in 1948 zijn wereld ineenstortte. Op dat moment pleegden zionistische strijdgroepen tientallen slachtpartijen en maakten meer dan 500 Palestijnse steden en dorpen met de grond gelijk. De vluchtelingen in Gaza werden uit 247 plaatsen verdreven. Zo’n 750.000 Palestijnen moesten hun land ontvluchten, ruim 150.000 bleven achter in het historische Palestina.
Terug naar mijn baba. In onze gereedschapskist thuis lag maar één werktuig: een hamer. Vader was een man van de poëzie en niet van het gereedschap. De hamer was om schilderijen op te hangen. Hij belandde in zes verschillende Israëlische gevangenissen, zonder ooit ergens van beschuldigd te zijn. Dat is al 75 jaar een gangbare Israëlische praktijk: ze duwen je in een donkere jeep, en je weet nooit waarom, waar je heen gaat of voor hoe lang.
Vader had niet veel tijd voor zijn kinderen. Ons huis was een plek waar mensen kwamen om te huilen, om hulp te zoeken voor hun kinderen in de gevangenis, een theater te beginnen, raad te vragen. Het was ook een plek waar een moslim en een Jood die verliefd waren om steun kwamen, of een christen en een moslim of een homopaar. Israël reduceert mensen tot een hiërarchie van identiteiten die zich niet mogen vermengen. Om deze hiërarchie in stand te houden is geweld nodig, veel geweld. Inmiddels weet ik waarom mijn baba ieders baba was en minder die van mij. Er was geen ruimte of tijd voor een gezinsleven. Nu, tijdens de genocide, zit mijn baba op mijn schouder en zegt: ‘Stil maar, lieverd, sterk zijn, blijven hopen.’ Hij zegt dat ik door moet stofzuigen en fluit daarbij.
Ik stoot met de stofzuiger tegen mijn bed en val snikkend naast mijn Aiko op de grond. Twee miljoen mensen worden verdreven en vermoord omdat ze zich niet laten knechten. Sloot Europa maar de ogen voor de gebeurtenissen. Maar nee, Europa stuurt wapens om een genocide te ondersteunen tegen een weerloos volk. Nederland levert nog altijd F-35-onderdelen aan Israël en is daarmee medeplichtig. Rutte blijft achter Netanyahu staan en betuigt zo zijn steun aan een collectieve strafexpeditie. Europa stierf in mijn slaapkamer en daarmee is ook iets in mijn hart gestorven. Europa, de kannibaal die tot slaaf gemaakten verslond, de kannibaal die zijn eigen Joden verslond, leeft weer op en heeft honger. In de jaren veertig waren de Joden de morele lakmoesproef. Nu zijn de Palestijnen het lakmoes van de moraal. Elk land is heilig, alle mensen zijn uitverkoren.
‘Ondermensen’
Ik sta op, neem Aiko op schoot, verman me en bel mama. Mijn moeder is 86 jaar en woont alleen in Haifa. Onze stad Haifa is een etnisch gezuiverde havenstad. Ik moet sterk zijn voor een oude vrouw die een etnische zuivering heeft doorgemaakt en nu alleen leeft en een genocide aanschouwt.
„Hallo mama, heb je het druk?”, probeer ik achteloos.
„Ach lieverd, het is de tijd van het jaar. Je weet dat vandaag het koor hier kerstliederen komt zingen. Het maakt niet uit of je niet gelovig bent, het kerstkoor zet de Palestijnse tradities voort. Het koor heeft alleen maar ouderen met een vreselijke stem, ze kunnen elk moment komen. Maar we kunnen praten tot ze er zijn. En, hoe gaat het met de ‘wannabe’s’?”
Ik zucht. De wannabe’s zijn de westerlingen die onnozel denken dat hun waarden zo verfijnd zijn. Wij hebben medelijden met ze. „Wie moet onze dierbare Europeanen emanciperen en hun licht in hun duisternis brengen?” vraagt mam. De Palestijnen hebben gevraagd om rechtvaardigheid, gelijkheid, mensenrechten, het recht op terugkeer, democratie en vrijheid. Maar Europa steunt liever een racistische staat waarin de loco-burgemeester van Jeruzalem over ons, de mensen die hij dood wil hebben, zegt: „Het zijn geen mensen en zelfs geen menselijke dieren, het zijn ondermensen.”
Christelijke gemeenschap
Mams bel gaat en ik hoor de kleine, dikke tantes en halfkale ooms op verschillende toonhoogten ‘Joy to the World!’ inzetten.
Lieve Heer, heb genade! Deze tantes en ooms behoren tot de oudste christelijke gemeenschap ter wereld. Wetenschappelijk onderzoek laat zien dat onder de mensen die 13.000 jaar geleden in het historische Palestina leefden het dna sterk overeenkomt met de Palestijnen van nu. Genetisch zijn Palestijnen dezelfde mensen die met Jezus hebben geleefd. In 636 kwamen er wel islamitische Arabieren naar Palestina, maar tot de 12de eeuw bleef het merendeel van de Palestijnen christen. Niemand heeft ons tot bekering gedwongen. De Gouden Eeuw van Palestina lag tussen de 8ste en 10de eeuw onder Arabisch-islamitische heerschappij. Mijn voornaam komt uit de dynastie van de Omajjaden. Weet u waar de godsdienst in de 11de eeuw door veranderde? Dat kwam door Europa. Massaal kwamen de kruisvaarders ons christenen en moslims afslachten. Ondermensen waren wij. Na de Europese en vervolgens zionistische kolonisatie decimeerde de christelijke minderheid.
Lees ook
Palestijnen worden niet geloofd, maar zo ziet genocide eruit
Wij Palestijnen hebben jullie Kerstmis gegeven. De boodschap die bestemd was om het tribale denken te veranderen, ging over liefde. Heb de minderbedeelden, de vreemdelingen en de ontheemden lief. Kom nu vooral naar de 21ste eeuw, lieve mensen. Het is Kerstmis en jullie zijn niet stout geweest, jullie hebben slechts genocide gepleegd. Jullie hebben de waarden geschrapt, jullie vernietigen ons en ons land. Wij schrappen jullie als lid! Ik kom met een enorme koffer en neem alles mee wat met Palestina te maken heeft: kerstbomen, schilderijen, liederen, feestdagen, erfgoed, cultuur, traditie en verhalen.
Ik pak de ontwormingspil en doe die door het voer terwijl onze zwarte labradoodle al zijn lippen aflikt. Aiko slikt zijn medicijn door. Mam is gebeld. En nu? Ik kijk op mijn to-do lijstje: Rutte naar Strafhof.
