Opinie | Wie segregatie zaait zal geen gemengde samenleving oogsten

En nou was óók nog eens in drie provincies de stróóm uitgevallen. Ruim vijftig uur geleden al. Dat was me geheel ontgaan, maar er was ook al zo veel om je druk over te maken: onrust in Amsterdam, fractievoorzitters van regeringspartijen die elkaar naar het leven staan voor een beetje media-aandacht en een warrige persconferentie van een premier die nog steeds oogt alsof hij per nacht een negatief aantal uur slaapt (wat wel zou verklaren waarom hij het had over „jongeren met een integratieachtergrond” en „intimiderende spreekkantoren”).

Om het hoofd koel te houden had ik de volgende tv-route uitgestippeld voor de maandagavond: eerst de aftrap van Het Sinterklaasjournaal (NTR), dan de eerste aflevering van Onderweg naar liefde (KRO-NCRV) en afsluitend de uitzending van Bar laat (BNNVARA) met imam Shamier Madhar en rabbijn Awraham Soetendorp, die elkaar een jaar geleden de hand schudden in een uitzending van Buitenhof (AVROTROS/BNNVARA) om te pleiten voor verbinding. In andere woorden: eerst een staaltje harde journalistiek, dan wat verstrooiing en tot slot een gezonde dosis medemenselijkheid.

In Het Sinterklaasjournaal bleek zoals gebruikelijk de hele operatie rond 5 december op losse schroeven te staan dus die stressvolle samenvatting laat ik achterwege, maar Onderweg naar liefde was gelukkig een ongekend schot in de roos. De makers lijken met interesse naar het succes van RTL’s B&B vol liefde te hebben gekeken en toen aan de slag te zijn gegaan met een variant waarin de B&B’s zijn vervangen door campers (#vanlife). Onderweg naar liefde voert zelfs een huismerkvariant tantra-Walter op (de B&B vol liefde-deelnemer die in de zomer van 2023 half Nederland bekend maakte met acht seconden durende tantraknuffels).

Nu zou ik graag drie liefdevolle alinea’s aan tantra-Martijn wijden, maar net toen ik me aan het verliezen was in de beschikbare Onderweg naar liefde– afleveringen, kreeg ik een appje. Keek ik ook naar NPO 1? Ik schakelde verstoord over en viel middenin een uitzending van NL Nieuws (wie kent het niet) over een actuele stroomstoring die dus blijkbaar al twee dagen een deel van Nederland had platgelegd. De oorzaak: een „ongekende – vermoedelijke – cyberaanval” op ons stroomnetwerk. Na een paar uur zonder stroom waren mensen volledig zonder eten komen te zitten en waren ze dus en masse aan het plunderen geslagen. Het leger stond paraat. En er zaten ook nog eens duizenden mensen vast in de lift.

Fictief scenario

Dat dit een fictief scenario was kwam af en toe onderaan in beeld heel even voorbij. Maar lang zou dat niet zo blijven, las ik in de programmaomschrijving: „De vraag is niet of. Maar wanneer.” Om de boel zo realistisch mogelijk te maken deden zelfs ministers mee aan het vrij slecht geacteerde toneelstukje van de EO (Black-out), evenals tv-persoonlijkheden als Tijs van den Brink. Het opmerkelijkst was het ‘interview’ met een man in Zuid-Holland die zich, in tegenstelling tot de rest van Nederland (foei!), wél goed had voorbereid op een apocalyps en een heleboel watertanks in zijn tuin had staan. Toch maakte hij zich zorgen, want hij wist zeker dat die tanks zouden worden geleegd door dorstige bendes. Op de Evangelische Omroep was naastenliefde maandag ver te zoeken.

Maak je mensen weerbaar door doemfictie te presenteren als werkelijkheid, ze angst aan te jagen voor hun plunderende medemens en ze te leren dat als je na twee dagen uit een lift bent bevrijd, de minister van Justitie en Veiligheid je inpepert dat je ook wel érg slecht was voorbereid? Ik denk het niet. Ik denk dat mensen beter even kunnen checken of ze wat basics in huis hebben voor het geval dat en dan de uitzending van Bar laat terug kunnen kijken, waarin Madhar de leiders van ons land oproept om nuances te scheppen en elkaar te blijven zien als mensen. Dat lijkt me een heel stuk productiever.

Delen

Mail de redactie

De Nederlandse media hadden de afgelopen dagen de mond vol van de zogenaamd on-Amsterdamse Jodenhaat waarvan de voetbalsupporters van Maccabi Tel Aviv afgelopen week slachtoffer waren. Ik zal eerlijk zijn; ik heb niet eens meer de energie om de eenzijdige berichtgeving van de rellen hier te herhalen. Maar wát een onvoorstelbaar onvolledige verslaggeving was het, en wát een knap staaltje van recht praten wat overduidelijk krom is, en hoe listig om links en rechts ook nog wat te strooien met angstig makende opmerkingen over jongens op scooters die ‘hit-and-run’-acties uitvoeren op onschuldige Joden.

Vanuit retorisch opzicht is het mateloos interessant wat er gebeurt in een deel van de verslaggeving van de Maccabi-rellen in Amsterdam. Want terwijl de werkelijkheid haaks staat op het verhaal van onschuldige Israëliërs tegenover schuldige Jodenhaters, wordt dat laatstgenoemde narratief bijna unaniem omarmd. Dat de rellen in werkelijkheid een reactie waren op de schaamteloze provocaties van Israëlische supporters, die in goed Amsterdams schijt hebben aan Palestijnse en Arabische mensenlevens en naar onze hoofdstad kwamen om dit luidruchtig uit te dragen – dat lees ik nergens terug.

Als de beelden van geweld verontwaardiging oproepen, dan moet u eens terugkijken naar wat eraan vooraf is gegaan. Israëlische supporters, onder wie veel aanhangers van de regering-Netanyahu, en ook veel oud-militairen die de beslissingen van die regering hebben uitgevoerd, liepen daags voor de wedstrijd tegen Ajax met honderden door de binnenstad van Amsterdam. Ze vielen naar verluidt een Marokkaanse taxichauffeur aan, trokken Palestijnse vlaggen van de muur, spuugden naar meisjes met hoofddoekjes.

Op dezelfde dag dat de VN alarm sloegen vanwege de grote aantallen hongerdoden in Gaza, omdat Israël humanitaire hulp blokkeert, trokken de Maccabi-supporters door Amsterdam, uit volle borst scanderend: „fuck you Palestine” en „laat de IDF winnen”. Ik vraag me af; waar is de collectieve verontwaardiging over geweld tegen onschuldige slachtoffers, bij de arrogantie van deze mannen die op de roltrappen van de metro in koor riepen: „Er zijn geen scholen in Gaza, want er zijn geen kinderen meer.”

Wie doet zoiets? Wie is er trots op dat zijn regering onschuldige kinderen met duizenden tegelijk vermoordt? En wie voelt zich onaantastbaar genoeg om zichzelf ervoor luidkeels op de borst te slaan?

Israëlische supporters, in de meest letterlijke zin. Supporters niet alleen van een voetbalclubje, maar supporters van het meest effectief beschermde land ter wereld, die denken dat ze wegkomen met moord omdat de wereld maar blijft wegkijken van hun misdaden.

En voor u begint: dit is antisemitisme! Nee. Dat is het niet. Het gaat over Israël en zijn gewelddadige, genocidale beleid. Joden hebben hier helemaal niets mee te maken, en als iets antisemitisch is, dan is het wel het voortdurende verband dat verschillende media leggen tussen de misdaden van Israël, en de Joodse identiteit.

Maccabi-supporters kregen geen klappen omdat ze Joods zijn. Ze kregen ze omdat ze zich schaamteloos trots toonden over de haat en de misdaden van hun regering. Of dat pak slaag terecht is, daarover mogen de meningen verschillen. Maar opstaan tegen een geweldenaar die zichzelf op de borst klopt voor het uitmoorden van een ander volk vind ik bepaald niet beschamend. De echte schande hier is dat Amsterdam überhaupt ingestemd heeft met het verwelkomen van de harde voetbalkern van een land dat zich schuldig maakt aan de grootst denkbare misdaden.

Maar kennelijk kan je genocide plegen en dan buiten je eigen landsgrenzen lachend roepen dat alle Palestijnse kinderen dood zijn, zonder er ook maar voor op de vingers getikt te worden. Dat schetst het grote gelijk van Israël: ze zijn altijd onschuldig, en altijd het slachtoffer. Zelfs als het tegenovergestelde waar is.

Karin Amatmoekrim is schrijver en letterkundige. Ze schrijft om de week op deze plek een column.

Delen

Mail de redactie

Het is niet eens zo heel lang geleden dat de grote namen in het vrouwenwielrennen zelf contractonderhandelingen voerden met potentiële werkgevers, zonder tussenkomst van een zaakwaarnemer. Neem Annemiek van Vleuten, die vorig jaar een punt achter haar zestien jaar lange wielercarrière zette. De meervoudig wereld- en olympisch kampioen heeft zich nooit door iemand laten vertegenwoordigen.

Uit deze zomer gepresenteerd onderzoek van de internationale wielervakbond blijkt dat tweederde van de vrouwen in de WorldTour, de hoogste wielerklasse, nu met een zaakwaarnemer werkt. Over de hele linie gaat het om 55 procent – bijna een verdubbeling ten opzichte van twee jaar geleden. Werd toen 15 procent van de profrensters begeleid bij contractonderhandelingen, nu ligt dat percentage drie keer zo hoog.

Dat klinkt mooi, maar het vrouwenwielrennen kent ook grote contrasten. De sport groeit als kool, maar rensters op het tweede niveau, voor wie het in 2020 ingevoerde minimumloon niet geldt, kunnen de eindjes nauwelijks aan elkaar knopen. Ruim een kwart krijgt geen salaris en iets meer dan de helft verdient minder dan 10.000 euro bruto per jaar, blijkt uit hetzelfde onderzoek.

Het vrouwenwielrennen zit in een overgangsfase en juist dán, leert de ervaring, zijn mensen kwetsbaar. Leidt de toestroom van agents tot onaangename verrassingen? Om antwoord op die vraag te krijgen zocht ik contact met een sporteconoom en met de oprichter van de internationale wielervakbond. En – om het zelfreflecterend vermogen van zaakwaarnemers te testen – de groep die het betreft.

Sinds 2012 moet iedereen die een renner (m/v) in de eerste of tweede divisie wil vertegenwoordigen een diploma halen bij de nationale wielerbond, staat op de website van wielerorganisatie UCI, met uitzondering van advocaten en familieleden. Zo’n honderd zaakwaarnemers wereldwijd voldoen aan die eis. Voorheen bedienden ze uitsluitend mannelijke renners, maar tegenwoordig staat minstens de helft ook een of meerdere vrouwen bij. „Sinds de invoering van het minimumloon heeft het vrouwenwielrennen budgettair rugwind gekregen”, zegt de Belgische sporteconoom Wim Lagae, hoogleraar sportmarketing aan de KU Leuven. „Er gaat veel meer geld in om en daar komen zaakwaarnemers op af. Voor hen is een nieuw wingewest ontstaan.”

Neem Dries Smets. Hij staat al zeventien jaar wielrenners bij, maar vertegenwoordigt pas sinds drie jaar een aantal vrouwen, onder wie meervoudig wereldkampioen Lotte Kopecky. Voor die tijd ging het er in het vrouwenwielrennen minder professioneel aan toe, zegt hij, en dus was het voor zaakwaarnemers „minder evident werken”. Veel rensters reden voor een onkostenvergoeding. Maar sinds de invoering van het minimumloon zijn de salarissen in de top fors gestegen. Smets: „’s Werelds beste vijf rensters verdienen tussen de vier en acht ton op jaarbasis, maar ook als groot talent of renster met een sleutelrol voor kopvrouwen kun je anderhalf tot vier ton verdienen.”

Smets geniet ervan om, juist in deze overgangsfase, rensters bij te staan. Als er met ploegen over een contract moet worden onderhandeld, maar ook bij persoonlijke sponsorcontracten, die bij een renster als Kopecky eenderde van haar totale inkomsten beslaan, zegt hij, veel meer dan bij zijn mannelijke cliënten. Zo trof Smets in de twee jaar dat hij haar vertegenwoordigt overeenkomsten met voedingsfabrikant Danone, horlogemerk Breitling en autofabrikant Skoda. „Maar ik wijs rensters ook op het belang van een goede verzekering in wat als een risicosport geldt”, zegt hij. „Dat is een ondergewaardeerd aspect.”

Lizzie Deignan werd tijdens haar verlof doorbetaald, een precedent, omdat de ploeg vond dat ze veel te bieden had

Zaakwaarnemer Emma Abel zou je als pionier kunnen zien. Zij richtte in 2016 Bespoke M op, gespecialiseerd in het vrouwenwielrennen. Lizzie Deignan was haar eerste cliënt, die ze onder meer hielp aan een contract tijdens haar zwangerschap bij Trek Segefredo. „Lizzie werd tijdens haar verlof doorbetaald, een precedent, omdat de ploeg vond dat ze veel te bieden had. Ze beloonde dat vertrouwen door een paar jaar na de geboorte van haar dochter Parijs-Roubaix Femmes te winnen.”

Abel werkt met vijftien rensters uit verschillende disciplines en van verschillende niveaus, onder wie de Nederlandse Shirin van Anrooij, de Italiaanse Elisa Longo Borghini en de Britse Elinor Barker. Veel meer gaan het er niet worden, zegt ze, want met allemaal onderhoudt ze persoonlijk contact en ze vindt het belangrijk dat de rensters weten dat alles waarover ze namens hen onderhandelt – teamcontracten, persoonlijke sponsoring, mediacontacten, goede doelen, verzekeringen, sociale media en bedrijfspresentaties – bij haar in veilige handen is.

Met dat laatste reageert Abel op wat Iris Slappendel, oprichter van de mondiale wielervakbond, me vertelde: dat lang niet alle zaakwaarnemers het door de UCI vereiste diploma hebben en dat velen niet op de hoogte zijn van de nieuwste eisen van de wielerbond, bijvoorbeeld dat je als zelfstandig renster zelf wordt geacht een pensioen af te sluiten. Slappendel noemt het „schrijnend” dat rensters die tussen de 8 en 20 procent van hun bruto jaarloon kwijt zijn aan een zaakwaarnemer, bij een vrijwilligersorganisatie als de hare aankloppen voor juridische bijstand.

Zeven rensters die op aanraden van hun zaakwaarnemer voor een behoorlijk bedrag bij de noodlijdende Spaanse wielerploeg Zaaf tekenden – „achteraf een luchtkasteel”, aldus Slappendel – kwamen uithuilen bij de vakbond toen de ploeg vorig jaar ophield te bestaan. Niet alleen kregen ze geen salaris meer, maar ze waren ook hun fiets kwijt en het was te laat in het seizoen om naar een andere ploeg over te stappen. „Veel jonge rensters worden voor veel geld vastgelegd door WorldTour-ploegen, maar vallen af omdat ze daar niet op hun plek zitten”, zegt Slappendel. „Dat vergt emotionele begeleiding, die niet elke agent kan geven.”

Neem geen zaakwaarnemer omdat iederéén dat doet, raadt Slappendel rensters aan. Denk na waarvoor je er een nodig hebt en handel overeenkomstig. „En misschien kom je er wel achter dat de hulp van je ouders, boekhouder en de vakbond afdoende is.”

<dmt-util-bar article="4872388" headline="Steeds meer wielrensters hebben een zaakwaarnemer. Een goede zaak?
” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2024/11/11/steeds-meer-wielrensters-hebben-een-zaakwaarnemer-een-goede-zaakbr-a4872388″>


Delen

Mail de redactie