‘Nu hoef ik nooit meer naar therapie! Dit was mijn therapie.” Quinty, de kersverse vriendin van mijn veertienjarige dochter, springt om ons heen, haar stem schor geschreeuwd, het net gekochte Billie Eilish-T-shirt als een schat tegen zich aangedrukt. Haar moeder lacht. „Wat hebben we toch veel over voor onze dochters”, zegt ze. „Wil je wijn?”
Ik knik, en neem lopend naar station Bijlmer een slok van het flesje supermarkt-rosé. Afkoelen na een oververhitte middag en avond. We komen net uit de Ziggo Dome, waar we ruim anderhalf uur naar Billie Eilish hadden geluisterd en gekeken, en hadden kunnen zien dat ze behalve een van de grootste popsterren van het moment nog iets anders is: een steun en toeverlaat voor miljoenen jongeren.
We ontmoetten Quinty en haar moeder een paar uur eerder in de rij van het kaartjesloket van de Ziggo Dome. Weken was ik al bezig met het vinden van kaarten voor een van de drie concerten die Billie Eilish zou geven in Amsterdam. Talloze keren werd ik bijna opgelicht op Marktplaats. Bijna betaalde ik 400 euro per kaartje op schimmige sites. Avond na avond kreeg ik een pushbericht van TicketSwap, gevolgd door de melding dat ‘iemand anders al aan het afrekenen’ was. Ik vervloekte de slimme programmeerjongens die met hun bots altijd sneller zijn en bakken geld verdienen aan wanhopige tienermeiden.
Kaartjesloket
Op de dag van Billies tweede concert mopperde ik tegen mijn dochter dat ik het zat was. Zij was nog jong, Billie was nog jong, er kwam heus nog een kans. Ze begroef haar hoofd in haar kussen, zoals alleen veertienjarige meiden dat kunnen, en ineens dacht ik aan een tip die iemand me stuurde: het kaartjesloket, waar soms de állerlaatste beschikbare kaartjes worden aangeboden.
„Óf we nemen nu de trein naar Bijlmer Arena”, opperde ik. „En gaan daar in de rij staan. Dan hebben we alles geprobeerd.”
Een kwartier later zaten we in een trein vol meiden gekleed in oversized korte broeken en truien, met bandana’s om hun hoofd geknoopt. Mijn dochter keek ietwat jaloers, we waren zo snel vertrokken dat ze niet de goede outfit had kunnen aantrekken. Intussen temperde ik de verwachtingen. Waarschijnlijk moest ze het vanavond weer doen met livestreams. „Dan gaan we toch gewoon ergens bitterballen eten”, zei ze opgeklaard.
Ergens op het door duizenden kleurrijke Billie-fans opgefleurde plein voor de Ziggo Dome vonden we na een tijdje zoeken het kaartjeskantoor. We sloten aan in de rij smachtende kaartlozen. Mijn van nature nogal introverte dochter raakte moeiteloos aan de praat met andere fans.
Ik ging op pad voor een powerbank en pizza, en terwijl ik om me heen keek, besefte ik wat een fenomeen de Amerikaanse zangeres is. Op je 23ste meer dan tachtig shows in no time uitverkopen, miljoenen jongeren die je adoreren vanwege je stem, je stijl, je vibe, je teksten, je boodschap van liefde en hoop. Want die voelde ik vooral toen ik weer aansloot in de rij: er werd gekletst met daklozen die lege bierblikjes verzamelden, moeders deelden koekjes uit. Voor huilende fans die toch nog een kaartje hadden bemachtigd, klonken applaus en gejuich.
Stapje voor stapje schoven ook wij richting kassa. Ik hield mijn half hyperventilerende dochter stevig vast. De stoïcijnse medewerkster die achter het loket zat, krabbelde iets op papier en overlegde met een collega. En net toen ik het gevoel had dat we vlak voor de finish zouden stranden, stelde ze de vraag der vragen: „Hoeveel tickets wil je?”
Ik betaalde de – normale – prijs, we renden naar de ingang, brachten Quinty, die de laatste enkele zitplek had, naar haar stoel en keken ongelovig naar het podium, waar Billie even later uit een verlichte kubus knalde. De Ziggo Dome schreeuwde haar songteksten woord voor woord mee en toen ze na een uur ‘Creep’ van Radiohead coverde, snikte ik met mijn dochter mee. Het liedje uit mijn jeugd, over anders zijn, het gevoel hebben er niet bij te horen – Billie wist het feilloos over te brengen aan de zeventienduizend fans.
Duistere liedjes
Toen het stampende nummer ‘Guess’ klonk en mijn dochter op en neer sprong, dacht ik aan een artikel van De Correspondent waarin stond dat sommigen Billie verwijten dat ze met haar soms duistere, openhartige liedjes mentale problemen bij jongeren zou aanwakkeren.
Ik zie iets anders. In een tijd waarin het veelal gaat om gezien worden, presteren, maakbaarheid en het beste uit jezelf halen, breekt de zangeres een lans voor zijn wie je bént. Op een lichtshow, wat vuur en confetti na, is haar optreden ontdaan van poespas. Geen outfitwissels, geen dansers. Het valt op hoe ze zich verbindt met haar jonge fans, ze het gevoel geeft dat ze hen ziet.
„Billie is een safe place”, mijmert mijn dochter nadat we aan het einde van de avond afscheid hebben genomen van Quinty en haar moeder. „Ze is zo lief, als anderen onaardig zijn of je buitensluiten, als je je alleen voelt, en je luistert naar Billie, krijg je weer hoop.”
Lees ook
Lees ook: Megaster Billie Eilish laat een schreeuwende Ziggo Dome vol lasers en vlammenwerpers nog intiem voelen
