Opinie | Voelt Europa de urgentie, of zakt het weg in defaitisme?

In een fenomenale confrontatie, waren het niet alleen de momenten van briljante individuele klasse die zullen beklijven. Internazionale tegen FC Barcelona, de halve finale van de Champions League, werd een totaalbeleving van het moderne topvoetbal zoals je het zelden ziet. De technische verfijning, de tactische vernuftigheid, de fysieke intensiteit en mentale veerkracht maakten dit het beste wat het hedendaagse voetbal te bieden heeft.

De verwondering was steeds nabij, vorige week woensdag op de Montjuïc in Barcelona en deze dinsdagavond in het afgeladen Stadio Giuseppe Meazza in Milaan. 3-3 in Catalonië, 4-3 in Noord-Italië. Dat maakt een bijna onwerkelijke 7-6, in ruim 210 minuten voetbal. Internazionale wint, in extremis, na een ontsnapping in blessuretijd en een winnende goal in de verlenging. Eind mei speelt het de finale in München tegen Arsenal of Paris Saint-Germain.

Coach Simone Inzaghi rent aan het begin van de avond in zijn pak langs de zijlijn mee bij een uitbraak van Inter, schreeuwend met aanwijzingen. Ruim tweeënhalf uur later loopt hij, inmiddels kletsnat geregend, woedend het veld in vanwege een arbitrale beslissing waar hij het niet mee eens is. Het illustreert het grandioze theater dat deze Inter-Barça was.

Sensationeler

Wat was er nog te wensen, na de demonstratie vorige week? Kon het nog beter, nog sensationeler? Vaak volgt na een open eerste duel, een voorzichtigere return omdat coaches meer zekerheden inbouwen.

Maar dat is buiten dit FC Barcelona gerekend, een van de meest vermakelijke teams in het Europese topvoetbal. Coach Hansi Flick neemt enorme risico’s met een extreem ‘hoge’ verdedigingslijn. De defensie staat vaak rond de middenlijn gepositioneerd, om op die manier zo veel mogelijk druk naar voren te kunnen geven. Een cruciaal onderdeel in zijn dominante, aanvallende speelwijze.

Gevolg is wel dat er enorme gaten vallen achter de laatste verdedigingslinie. Inter zoekt die ruimtes, in het bijzonder opkomende rechtsback Denzel Dumfries, die met zijn rushes net als vorige week een sleutelrol vervult. Soms flirt Barça door deze radicale tactiek met zelfdestructie, ware het niet dat de defensie de buitenspelval vaak feilloos uitvoert. En anders is er doelman Wojciech Szczesny, die door ver uit te komen de grote ruimtes afdekt.

Barcelona is optisch beter, technisch verfijnder, heeft meer balbezit met snelle, strakke combinaties. Ze spelen soms als jongleurs – met hakjes en andere trucjes. De noeste Inter-verdediger Federico Dimarco, vorige week dolgedraaid door Lamine Yamal, geeft meteen een boodschap af. Hij maakt na vier minuten al een stevige overtreding op de 17-jarige rechteraanvaller. Even is een lachje te zien bij Yamal.

Een paar minuten later flitst hij twee, drie man voorbij, door een handige balletje achter het standbeen. Je weet dat er iets komt – toch verrast hij. Constant krijgt Yamal dubbele mandekking, met Alessandro Bastoni als extra slot. In die drukte, tussen alle benen door, vindt het „genie” – zoals Barcelona-coach Hansi Flick de jongen noemt – bijna altijd een opening. Vrijwel ongrijpbaar, onstuitbaar, zo gevoelig met de voet aan de bal.

Die bijna onbevangen jeugdigheid van Barça tegen de geslepenheid van Inter maakt dit een fascinerend gevecht. Zoals het ook een botsing is tussen voetbalstijlen. De drang naar superieur totaalvoetbal van Barcelona, tegenover de efficiëntie en fysieke soevereiniteit van Inter, niet voor niets gespecialiseerd in standaardsituaties zodra de bal in de lucht is.

Inter is messcherp in de duels, zit bovenop de Barça-spelers. Ze gooien zich overal voor, smijten op die manier met hun krachten. Dumfries is het toonbeeld van dit Inter, met zijn power, onverzettelijke rushes en ongecompliceerde directe spel. Na een paar minuten stoomt hij voor het eerst naar voren op de flank, schudt Gerard Martín van zich af, maar twijfelt dan te lang met zijn pass.

Agressiviteit

Barcelona wordt ver naar achter gedrukt, door de enorme agressiviteit van Inter. Even lijkt Barça uit te kunnen breken door de as, na zo’n twintig minuten. Frenkie de Jong passt op Dani Olmo, die direct de felle Federico Dimarco in zijn rug heeft. Hij onderschept, lanceert Dumfries, als de Barcelona-verdediging nergens te vinden is. Dumfries blijft kalm, geeft af op Lautaro Martínez, die eenvoudig 1-0 maakt. Via een strafschop van Hakan Çalhanoğlu, kort voor rust, wordt het 2-0.

Het is bijzonder om te zien dat de jongste op het veld, Yamal, zijn ploeggenoten aanspoort wanneer zij de kleedkamer ingaan. Mentaal ogen ze nog niet verslagen. Ook Frenkie de Jong lijkt nog ontspannen, hij praat wat met de Poolse arbiter Szymon Marciniak. Vorige week maakte Barcelona in korte tijd een 2-0 achterstand goed.

Dat doet het nu ook. Een kwartier na rust, staat het alweer 2-2. Twee voorzetten van back Gerard Martín vanaf de linkerflank van Barcelona – de zone die Dumfries eigenlijk behoort te verdedigen, hij geeft te veel ruimte weg – leiden de goals in van Eric García en Olmo.

Tussendoor maakt de Zwitserse Inter-doelman Yann Sommer een waanzinnige redding op een inzet van García – met een noodduik anticipeert hij al voortijdig op waar het schot komt. Nog fraaier, is zijn redding een kwartier voor tijd. Volledig gestrekt duwt hij een hard indraaiend schot van Yamal, vanaf rechts met links geschoten (diens specialiteit), uit de verre hoek.

Drie minuten voor tijd redt Sommer eerst ook nog op het schot van Raphinha. Maar in de rebound, schiet de aanvaller hard binnen. 2-3 FC Barcelona, de comeback compleet. Rustig blijven nu, controle houden, gebaart De Jong. Yamal kan het duel beslissen, in de tweede minuut van de extra tijd. Maar hij schiet op de paal.

Uitzinnige taferelen

Inter lijkt machteloos, de uitschakeling onvermijdelijk. Maar opeens komt Dumfries door in de rechterzone, met nog twee minuten in de extra tijd te gaan. Hij lijkt fysiek op, maar perst er nog alles uit. Hij wint het duel van Martín, geeft laag voor op centrale verdediger Francesco Acerbi, die mee naar voren is geslopen. Acerbi kruipt ogenschijnlijk eenvoudig voor Ronald Araujo en tikt binnen, hoog in het doel: 3-3. Uitzinnige taferelen in Stadio Giuseppe Meazza.

Helemaal als in de tiende minuut van de verlenging invaller Davide Frattesi in het hek klimt richting de supporters. Er gaat knap voorbereidend werk aan vooraf van spits Marcus Thuram, die de aanval opzet. Via Mehdi Taremi wordt Frattesi in stelling gebracht, hij schiet bekeken in de verre hoek: 4-3.

Het regent inmiddels hard, even na elf uur in Milaan. Er is een staande ovatie voor Dumfries, als hij na 108 minuten gewisseld wordt voor Stefan de Vrij. Het voetbal wordt steeds slechter – met de minuut dat het veld natter raakt. Inter kraakt, maar ook Barcelona weet nauwelijks meer vloeiend te combineren.

Juist in die fase breekt Yamal nog een keer spectaculair uit. Zes minuten voor tijd, komt hij in een één-op-één duel met Carlos Augusto, schuin in de rechterzone voor het doel, als hij op zijn gevaarlijkst is. Inter-coach Inzaghi schreeuwt het uit, ziet het fout gaan. Yamal schiet in de verre hoek met links, maar Sommer redt opnieuw subliem, met de vingertoppen van zijn rechterhand. Inter-spelers juichen.

In de extra tijd van de verlenging, krijgt Barcelona-invaller Araujo nog een kans, maar De Vrij werpt zich met alles wat hij in zich heeft voor de verdediger. Zo eindigde een meesterlijk gevecht dat kan worden bijgeschreven als een van de jongste klassiekers in het Europees voetbal.

Delen

Mail de redactie