Opinie | Vader en grootvader gevonden, na jaren

Posted on December 29, 2023 by admin

Grootvader gevonden

Al jaren zoek ik mijn grootvader. Mijn vader heeft nooit geweten wie zijn vader was. En dat gat in zijn leven voel ik ook, hoewel het me verder best goed vergaat. Maar die leegte blijft. Op basis van een tip, als laatste strohalm, vraag ik dit jaar de geboorteakte van mijn vader op. Nooit eerder aan gedacht om dat te doen. En dan blijkt, na 95 jaar, dat de aangever van de geboorte van mijn vader dezelfde namen heeft, in dezelfde volgorde: Bernardus Johannes Josephus. Als ik op basis van die informatie en zijn achternaam ga zoeken, blijkt dat die familie bijna iedere generatie wel een Bernardus Johannes Josephus kent. En opeens heb ik er een hele familie bij. Het pleit is definitief beslecht als tot mijn verbazing er ook nog een schrijfster in deze familie blijkt te zijn geweest die de geschiedenis ervan in een paar boeken heeft vastgelegd. En zo lees ik ontroerd over mijn eindelijk gevonden grootvader en de geboorte van zijn kind, mijn vader.

Kees Overbeeke Oene

Glimlach

Een zaterdagavond in augustus, bijna donker. Even niet opletten en ik maak een smak op mijn gezicht – op het asfalt. Gelukkig heeft niemand het gezien; ik schaam me. Pas als ik thuiskom zie ik dat de schade niet meevalt. Mijn mond bloedt hevig, een hoektand blijkt in de bovenkaak geschoven, tanden staan los. Bijna in tranen bel ik allerlei tandartsen. Ik krijg automatische berichten. Soms krijg ik een mens aan de lijn, maar telkens blijkt die niets te kunnen doen. Ik ben bang dat lang wachten blijvende schade veroorzaakt. Uiteindelijk bel ik de huisartsenpost. De triagiste hoort mij aan en zegt beslist: „Ik neem het van u over.” Anderhalf uur lang hebben we nu en dan contact. Ik kan naar Breda of de Randstad. Ver weg als je in de Achterhoek woont. Om half elf meldt de triagiste dat ik in Deventer welkom ben. Zoon en kleindochter brengen me weg, om half twaalf lopen we bij de tandarts binnen. Twee professionele vrouwen maken een foto, hechten wonden en zetten tanden vast. Het is intussen goed gekomen. Ik durf weer te lachen. Wees zuinig op de zorg, meneer Kuipers.

Tia Meijer Silvolde

Regen

Waar blijft de regen? Het loopt tegen het eind van mei en de planten in mijn tuin snakken naar water. Sproeien dus. Nu hebben ze het nodig, anders hoeft het niet meer. Geen plaats voor ‘sproeischaamte’. Op deze manier behoud ik nog wat binnenstadsnatuur. Maar, het is pas mei. Wat brengt de zomer? Niet weer zo’n droge tijd, hoop ik. Zo’n zomer dat het gras langs het Twentekanaal al in juni geel is in plaats van eind augustus. Zo’n zomer dat de bomen al in augustus bladeren afwerpen. Hittestress. Maar dan… juni. Regen. Is er iemand (of iets?) boven de wolken die de natuur wil helpen? Of verandert het klimaat? Het regent. Soms rustig, soms gestaag, soms pijpenstelen. In juli: 12,4 centimeter tegen gemiddeld 8 die maand. In augustus meer dan 15 centimeter tegen gemiddeld 9. De bomen, het gras langs het kanaal, mijn tuin – niet eerder zag alles zo groen. Natuur zoals natuur bedoeld is.

Het bleef regenen. De IJssel en de Berkel staan inmiddels buiten hun oevers. Water, regen, tranen. De hemel huilt. Mijn lichtpunt in 2023.

Menno Tamminga Zutphen

Verloren zoons

We zijn vrienden sinds de middelbare school, zo’n vijftig jaar geleden. Grote hoogtes en diepe dalen. Zijn kinderen werden hem, na de scheiding, door zijn ex afgenomen toen ze nog klein waren. Nadat een aantal jaar geleden zijn jongste zoon na 20 jaar de weg naar zijn vader terugvond, vond dit jaar zijn oudste zoon, na 25 jaar, die weg ook. Lichtpunt één. Hij kwam met het nieuws dat hij net vader, en mijn vriend dus net opa, was geworden – lichtpunt twee. In de zomer kwam lichtpunt drie – het verlossende nieuws dat zijn huidige vrouw die aan Parkinson lijdt, in aanmerking kwam voor een DBS-behandeling. In oktober werd ze geopereerd en de eerste stappen werden gezet met het activeren van de DBS en het minderen van de medicijnen met een ongekend eerste resultaat (lichtpunt vier).

In 2023 zagen we het recht zegevieren, we kregen bevestiging van hetgeen écht belangrijk is in het leven en we lieten menig traan. Wat is het leven dan mooi.

Frank Barendsma Sassenheim

Heup

7.15 uur: vandaag wordt mijn kapotte heup vervangen door een kunstheup. Om 9.00 uur brengt een verpleegkundige een infuus in, hangt ze een zak vocht aan en krijg ik antibiotica. In bed naar de operatiekamer, overgelegd op de ok-tafel. Ruggenprik. Het laatste dat ik tegen de orthopeed zeg is: „Ik was aan het einde van mijn Latijn dokter.” 10.15 uur: al half wakker word ik naar de verkoeverruimte gereden. De orthopeed vertelt dat de operatie goed verlopen is en dat ook de heup aan het einde van haar Latijn was. „U moet veel pijn gehad hebben.” 16.15 uur: de ruggenprik is uitgewerkt en ik ga naar de wc. Ik sta achter een ‘reuzen’ rollator en doe op aandringen van de verzorgende mijn eerste stap. Ik zak niet meer door mijn rechterbeen heen. Mijn lichtpunt van 2023: ik ga weer zonder pijn lopen.

Catharina Westgeest Voorburg

Weerzien

In oktober wandelde ik met mijn goede vriendin M. bij de Hatertse Vennen. Het was fris, de zon scheen en er stonden van die haast geschilderde wolken in een blauwe lucht. We gingen op een bankje zitten om de pracht te laten inzinken en ook om uit te rusten. „De laatste keer dat ik hier was, was vóór corona.” Na bijna vier jaar heb ik de brandende longen en andere long-covid-verschijnselen nog dagelijks, maar dankzij longarts en Cesartherapeute voel ik me fitter. We kwamen bij een bladerdak waar zonnestralen zich door elke opening heen lieten glijden. Daar zagen we de schaapskudde, de herder en zijn hond. Ik heb ze gemist. We luisterden naar het fluitje van de herder. Het weerzien stemde me hoopvol.

Irene Wing Easton Wijchen

Oekraïners

Er kwam een opvangcentrum voor Oekraïners in ons dorp. Een leegstaand bankgebouw werd binnen korte tijd geschikt gemaakt voor bewoning. Het was hartverwarmend om te zien hoeveel mensen zich aanmeldden om te helpen. Ook ik ging er als vrijwilligster aan de slag, eerst met het maken en uitserveren van eten en daarna met de kinderen. Met handen en voeten, af en toe wat Engels en een paar woorden Oekraïens, communiceerden we. Naarmate de tijd verstreek gingen de Oekraïners meer zelf doen en haakten enkele vrijwilligers weer af. Ik bleef omdat het heerlijk is om met de kinderen bezig te zijn met knutselen en spelletjes. Ze zitten inmiddels bijna allemaal op school maar na schooltijd zijn ze enthousiast aan het schilderen, kleien, knippen. Iedere keer zijn ze benieuwd wat er uit mijn tas komt. Ik zie zoveel blije gezichtjes en word er zelf blij van. Laatst kwam een meisje met een reep chocola naar me toe: „Irina, voor jou.”

Irene Stout Nieuwerkerk aan den IJssel

Tommy

Aan de ontbijttafel leest mijn vrouw de krant en roept iets over ontlezing of Henk Krol. „Er komt geen einde aan”, brom ik. We zijn zeventigers en hebben al veel ellende tot ons moeten nemen. Na mijn vrouw lees ík en pik ik mijn eigen narigheid op; lithium-mijnen in Portugal, orthodoxen in Israël. Dan is het half negen en er wordt aangebeld. Tommy stormt naar binnen. We zijn de vaste oppas van deze jonge labradoodle. Hij drukt zijn stempel op ons leven want hij wil dingen dóén: wandelen in het park en spelen. Zijn batterij raakt nooit op. We lopen, ontmoeten andere hondenbezitters en kinderen die hem aaien. Een nieuwe wereld opent zich. Nieuwe plichten met plastic zakjes. Ik leer de hondentaal en aai mijn nieuwe vriend over zijn buikje. Tommy’s bestaan draait om De Bal. Ik gooi, hij sprint. En hij remt op parket en glijdt zoals in tekenfilms een stukje door voor hij tegen de tafelpoot knalt. Hij weet niets van Krol of lithium. Soms benijd ik hem.

René Guljé Utrecht

Vertrouwd en vriendelijk

Ik ben bejaard, kom uit Den Haag, en woon in Vaassen. Nu ik alleen ben, loop ik iedere dag met rollator door het dorp of in de kasteeltuin. Vooral daar zijn veel mensen die me groeten: Hallo, Hai, Doei. In het dorp zijn altijd behulpzame zielen die winkeldeuren openhouden of opzij gaan om mijn rollator door te laten. Deze lichtpuntjes helpen me om het lezen van de krant vol oorlogen en dreigingen te boven te komen. Het is hier vertrouwd en vreedzaam.

Thea ’t Hart-Thoenes Vaassen

De opluchting

Mijn omgeving verbaasde zich. Normaal heb ik een hekel aan voorspelbare patronen maar nu voelde ik me het prettigst in een vast ritme zonder uitjes. Ik accepteerde mijn ambitieloze zelf: het zal de leeftijd zijn. Ruim drie jaar geleden veranderde de wereld. Mijn 70ste verjaardag vierde ik met vrienden en familie. Een week later ging de wereld op slot – corona. Tijdens een routine-onderzoek bleek dat ik aan een erfelijke hartspierziekte lijd. Ik veranderde langzaam in mijn onherkenbare zelf. Begin dit jaar kreeg ik weer zin in dingen. Ik begon mezelf weer te herkennen. Het eerste lichtpuntje. Het tweede kwam toen ik bij toeval iets deed wat ik zelden doe: de bijsluiter van mijn medicatie lezen. En daar stond de ‘zeer zeldzame’ bijwerking: ‘Vervreemding van zichzelf of van het eigen gevoel’. Een lichtpuntje? Wat heet. Een enorme opluchting! Ik kreeg mezelf terug.

Tineke Bouma Kampen

Pro-Palestijns protest op Mediapark, omdat NOS ‘Israëlisch frame’ zou overnemen

admin
November 26, 2024
0

Actiegroep XR Justice Now, een tak van klimaatgroep Extinction Rebellion, protesteert dinsdagochtend bij het NOS-gebouw op het Mediapark in Hilversum. Ongeveer twintig demonstranten, sommigen gehuld in witte pakken met afdrukken van rode handen erop, scanderen „NOS, schande, bloed aan je handen”. Ook hebben ze spandoeken aan het gebouw opgehangen met de leuzen „NOS stop legitimatie van genocide” en „Taal is niet neutraal”. Drie aan elkaar vastgeketende actievoerders met gezichtsbedekking liggen voor de ingang.

De actiegroep vindt dat de publieke omroep geweld en genocide „legitimeert”, omdat het „klakkeloos” de „Israëlische framing” zou overnemen, zo is te lezen in een verklaring op de Instagram-pagina van de groep. XR Justice Now geeft in de verklaring geen voorbeelden van de gehekelde berichtgeving.

NOS ontstemt

De demonstranten roepen de NOS op om „haar plicht” na te komen door op een „onbevooroordeelde en waarheidsgetrouwe” manier verslag te doen van de situatie in het Midden-Oosten. Ze vinden dat de woordkeuze van NOS-journalisten „direct invloed” heeft op de werkelijkheid.

De NOS is niet te spreken over de actie. “Over onze journalistieke keuzes of ons woordgebruik gaan we altijd graag met iedereen in gesprek. Dit is alleen niet de manier”, laat Giselle van Cann, hoofdredacteur van NOS Nieuws weten. „Ik vind het onaanvaardbaar dat deze demonstranten de toegang tot onze redactie vanochtend blokkeren, en dat mijn collega’s zich onveilig voelen,” zegt ze.

Politie aanwezig

De politie is aanwezig, maar grijpt vooralsnog niet in, schrijft de NOS. Volgens een woordvoerder van de publieke omroep heeft het protest geen invloed op de programmering.

De subgroep van Extinction Rebellion zegt ook de aandacht te willen vestigen op de „systematische Israëlische aanvallen” op journalisten die volgens de actiegroep als „oorlogsmisdaden” moeten worden bestempeld. XR Justice Now had het protest live uitgezonden op Instagram en trok zo’n twintig kijkers.

Politie op twee gevallen na tevreden over optreden tijdens pro-Palestijnse studentenprotesten UvA

admin
November 26, 2024
0

De politie heeft tijdens de studentenprotesten op campussen van de Universiteit van Amsterdam (UvA) afgelopen voorjaar in twee gevallen buitenproportioneel geweld gebruikt tegen pro-Palestijnse demonstranten. Dat concludeert de politie op basis van een intern onderzoek. In het algemeen zou het geweld „goed toegepast” en „uitlegbaar” zijn geweest, schrijft de politie.

In navolging van grootschalige studentenprotesten op campussen in de Verenigde Staten, organiseerden Nederlandse pro-Palestijnse actiegroepen afgelopen voorjaar ook demonstraties in Amsterdam. Zowel op de Roeterseilandcampus als bij Oudemanhuispoort, twee locaties van de UvA, kwamen honderden demonstranten samen met de intentie om daar te overnachten. Ze zetten tenten op, brachten eten mee en wierpen barricades op om de politie tegen te houden. Op beide locaties gebruikte de politie geweld om de demonstranten uiteindelijk weg te krijgen.

‚Naar de grond gewerkt’

In één geval zou een politiemedewerker zijn uitgescholden voor „vuile kankerlijer”, waarna de agent de persoon „naar de grond werkte”. Dat had niet mogen gebeuren, stelt de politie. In het andere geval zou een agent van de Mobiele Eenheid (ME) meermaals een demonstrant hebben geslagen met de wapenstok terwijl die geen kant op kon en geen gevaar vormde. Ook dit vond niet „binnen het wettelijk kader” plaats, oordeelde de hulpofficier van justitie.

In totaal hebben 59 mensen klachten ingediend vanwege het politieoptreden bij de UvA-protesten. In meer dan de helft van de gevallen kwamen die van mensen die de demonstraties niet zelf hadden bijgewoond maar filmpjes hadden gezien. Met die klachten doet de politie niets. De overige klachten, van mensen die fysieke of emotionele schade zeggen te hebben opgelopen, leidden uiteindelijk tot vier aangiften, die het OM nog moet wegen.

De Amsterdamse politiechef Peter Holla schrijft in een brief naar de veiligheidsdriehoek dat hij het betreurt als mensen nog steeds last hebben van het politiegeweld. Hij vraagt ook om begrip voor de agenten. „Agenten zijn bekogeld met stenen en zwaar vuurwerk, werden met brandblussers in hun gezicht gespoten en werden zelfs aangevallen met ammonia.” Tien agenten zijn gewond geraakt, van wie één blijvende tinnitus heeft opgelopen.

Tv-recensie | Laat quizmarathondeelnemers af en toe even op hun rug liggen en naar de wolken kijken

admin
November 26, 2024
0

„Laat de mensen maar leven, als ze dat willen, en daarna doodgaan, ieder op zijn beurt”, schreef Wisława Szymborska in 2002. „Zij, de wolken, hebben met heel dat vreemde gedoe niets te maken.” De woorden van de Poolse dichteres stonden aan het eind van Even lucht (EO) in de wolken geschreven, als een wijsheid die de korte documentaire in perspectief moest plaatsen. De afgelopen twintig minuten waren gevuld geweest met beelden van mensen die op hun rug in de achtertuin, op een grasveld of naast een kippenhok lagen. Op verzoek van de documentairemakers namen ze daar de tijd om midden op de dag hun blik omhoog te keren. Met hun ogen op de wolken vertelden ze waar hun gedachten nu naartoe gingen.

Bij de jonge deelnemers richtten die gedachten zich vooral op de toekomst en alle angsten en verlangens die daarbij kwamen kijken, terwijl de oudere deelnemers veelal terugblikten op het verleden: soms tevreden, soms met spijt. De thema’s die de wolkenkijkers bezighielden varieerden van behapbaar en concreet tot beangstigend groot. Latrelaties en terminale ziektes, vliegvakanties en klimaatverandering. Ik kwam er niet over uit of ik dat troostrijk of juist beangstigend vond: het idee dat je die dromen en zorgen met zo veel mensen deelt. En dat het de wolken die aan je voorbijtrekken uiteindelijk worst zal wezen hoe veel van je dromen en nachtmerries werkelijkheid worden.

Omdat maandag me wat vroeg leek voor een existentiële crisis ruilde ik de wolken in voor SBS6 (in jargon noemen we dit ook wel een ‘vibe shift’). Daar is sinds vorige week iedere avond Lotto De Quizmarathon (Talpa) te zien – of, in de woorden van presentator Rob Kamphues: „Het grootste quizevenement uit de Nederlandse tv-geschiedenis”, bestaande uit „zo’n 32 uur lang alleen maar quizen, quizen en nog eens quizen, met een selectie van de meest fanatieke quizfanaten .” Die quizfanaten nemen de uitdaging ontroerend serieus en worden behandeld als ware artiesten. Niet alleen kunnen ze backstage gebruikmaken van „speciale faciliteiten”, waaronder een ijsbad, een hometrainer en een doos Trivial Pursuit; ze mochten van tevoren ook een rider (wensenlijst) inleveren met „etenswaar die goed is om supergefocust de 32 uur durende marathon door te komen.” Zo kan het dat ze tussen de quizrondes door met een verhit hoofd de coulissen inlopen terwijl ze dingen zeggen als: „Het is nu tijd voor de hummus.”

Spijtig is het wel dat de marathon is opgeknipt en uitgesmeerd over meerdere weken. Dat geeft je als kijker de gelegenheid om je avond na avond iets slechter te voelen over je groeiende ongeduld. Want geef toe: je kijkt niet voor de triviafeitjes. Je kijkt omdat je wil zien hoe lang het duurt voor de hummus uitwerkt en de eerste uitgeputte quizfanaat van de hometrainer dondert.

Slaaptekort

Misschien dat de bedenkers van het format voorvoelden dat veel kijkers om die reden pas bij de laatste afleveringen aanhaken, als het slaaptekort van de kandidaten het best zichtbaar wordt. Dat dat de reden is voor het extra drama-element dat ze hebben toegevoegd: de kandidaten delen zich steeds op in twee teams, en aan het eind van elke ronde stemt het verliezende team een van de eigen leden weg. Het weggestemde lid mag dan weer zelf een ander teamlid aanwijzen om het tegen op te nemen in een duel. Wie verliest, vertrekt.

Al dat gehannes met messen in ruggen leidde in aflevering één al tot betraande oogjes bij de weggestemde deelnemer. Zo’n deelnemer zou je eigenlijk ook even buiten op zijn rug moeten leggen, vind ik. Voor een beetje perspectief. „Laat de mensen maar quizzen, als ze dat willen”, zou je tegen hem moeten zeggen; „en daarna weggestemd worden, ieder op zijn beurt. Zij, de wolken, hebben met dat hele vreemde gedoe niets te maken.”